20 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα άνοιξε την αγκαλιά του στο θεατρόφιλο κοινό του Πειραιά, και όχι μόνο. Δοκιμάστηκε σε μια περιοχή δύσκολη για τα θεατρικά πράγματα, μακριά από το κέντρο της Αθήνας που μαζεύει κατά κύριο λόγο την πλειονότητα των θεατρικών παραγωγών. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα έχει καταφέρει να επιλέγει παραγωγές με γνώμονα την ποιότητα και την ευαισθητοποίηση του κοινού σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα της καθημερινότητας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσφέρει διαδραστικές παραγωγές για μικρούς και μεγάλους. Και όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει, αλλά να αποτελέσει έναν ισχυρό πόλο έλξης για όσους δίνουν βάρος στην ουσία του θεάτρου, και να γίνει σημείο αναφοράς για τον Πειραιά.
Εξάλλου, κάθε τόπος, εκτός από τον χώρο που τον συνιστά (την γεωμετρία, την υφή και όλα τα λοιπά στοιχεία τα αντιληπτά από τις αισθήσεις) αποτελείται και από το υπερκείμενο με το οποίο είναι φορτισμένος, από τις πληροφορίες που παρέχει στην συνείδηση αυτών που τον βιώνουν. Πράγματι, το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα είναι οι άνθρωποι του, οι μνήμες τους, η προσωπική τους δουλειά, η αισθητική και η αυθεντικότητα τους. Και για αυτό τελικά, είναι τόσο αγαπημένος χώρος.
Φέτος το καλοκαίρι, το Θέατρο ανακαινίστηκε, για να προετοιμαστεί για τη νέα θεατρική σεζόν. Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου γράφει για την ανακαίνιση :
«Η ανακαίνιση κράτησε ολόκληρο το καλοκαίρι. Με συνεργεία που δούλευαν παράλληλα και με πολύ προσωπική εργασία (όπως πάντα) από τον Νίκο Δαφνή. Ανακαινίστηκαν πλήρως τα καμαρίνια, ο χώρος των καθισμάτων, το φουαγιέ … Κάποιοι χώροι όπως τα W.C (θεατών και ηθοποιών) ανασκευάστηκαν απ’ την αρχή.
Νοικιάστηκε αποθήκη όπου μεταφέρθηκε όλο το βεστιάριο μας και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα ακόμη μεγάλο καμαρίνι. Τα βασικά χρώματα έμειναν τα ίδια. Κεραμιδί, ώχρα και σκούρο πράσινο. Κρατήθηκε η αίσθηση του «χειροποίητου» και η ζεστή ατμόσφαιρα του ξύλου. Από την πρώτη στιγμή ο θεατής θα καταλάβει ότι βρίσκεται σε έναν φιλόξενο χώρο απόλυτα ασφαλή (με 5 εξόδους κινδύνου) που σέβεται τους θεατές (μικρούς και μεγάλους) και τους εργαζόμενους.
Επί πλέον είναι πολύ εύκολη και η πρόσβαση στα ΑΜΕΑ (ισόγειο, χωρίς ένα σκαλί).»
Ο Νίκος Δαφνής μοιράζεται μαζί μας στιγμές, εικόνες και συναισθήματα. Και κυρίως μια μεγάλη ελπίδα για το παρόν και το μέλλον του θεάτρου που με τόση αγάπη έστησε και υποστήριξε.
«Τέλη Γενάρη του ’97. Ήδη είχαν κλείσει 4 μήνες εξοντωτικής προσωπικής δουλειάς. Απίστευτη κούραση και η πρεμιέρα της 9ης Φλεβάρη να πλησιάζει απειλητικά.
Απέμενε μόνο να ανακαινιστούν τα κακόγουστα W.C. θεατών και ηθοποιών. Αυτό, σήμαινε μια βδομάδα δουλειά και ένα εκατομμύριο δραχμές, που … δεν είχα. Μια μέρα με επισκέφτηκε ένας φίλος. Του ζήτησα να καθίσει στην 5η σειρά κι εγώ κάθισα στην 4η, μπροστά του. Τον ρώτησα ΤΙ βλέπει. «Την πλάτη σου», μου λέει. Καταστροφή !!!
Το εκατομμύριο (δανεικό φυσικά) ξοδεύτηκε για να αλλάξει η ρύση του αμφιθέατρου. «Χαλάλισα» την τελευταία εξέδρα και άλλαξα τα ύψη στα «πόδια» των πάγκων.
Δύσκολη δουλειά. Δούλεψα τρία μερόνυχτα (κυριολεκτώ) αλλά το πρόβλημα λύθηκε. Τα W.C. όμως έμειναν άθικτα. Για να μου σπάνε τα νεύρα 20 ολόκληρα χρόνια.
Τώρα που όλα τέλειωσαν, μπορώ να «ομολογήσω»: Αυτό το κόμπλεξ που ένοιωθα για τα παλιά W.C., ήταν το αρχικό κίνητρο για την ανακαίνιση του θεάτρου.
Αυτή (η ανακαίνιση) ήταν μια δουλειά που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Δεν γινόταν, γιατί ποτέ δεν ήμουν σίγουρος ότι το θέατρο θα λειτουργεί τον επόμενο χρόνο. Κι αυτό, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική του πορεία ή την οικονομική του ευρωστία.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι μέχρι πέρυσι, που ο χώρος νομιμοποιήθηκε, στεγαζόμαστε μέσα σε ένα … ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ (!!!). Και αυτό, γιατί όταν οι υπηρεσίες του Δήμου διαμόρφωσαν το χώρο στα θεμέλια της οδογέφυρας το 1981, με πρόθεση να στεγαστεί εκεί ένα «κέντρο νεότητας», κανείς δεν σκέφτηκε να εκδώσει «άδεια οικοδομής».
Στα χρόνια που πέρασαν, κάποιοι εκπρόσωποι της Δημοτικής αρχής προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το χώρο, (θα αναφέρω την κ. Σκλεπάρη, φωτισμένη πρόεδρο του 3ου διαμερίσματος) και είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες τους είχαν κάποια αποτελέσματα.
Εκεί που είναι το βεστιάριο, λειτουργούσε παράρτημα του «μουσικού κέντρου» Πειραιά. Στο φουαγιέ γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις (Πάσχα, Χριστούγεννα, αποκριές).
Εκεί που τώρα είναι ο «Πίσω χώρος», είχαν μπει δυο τραπέζια πινγκ-πόνγκ. Και στο χώρο δίπλα στη σκηνή, εργάτες της καθαριότητας, έβαζαν τα καρότσια τους, έπαιζαν τάβλι και … έβριζαν (συνήθως την ώρα της «παιδικής» παράστασης).
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του χώρου (εκεί που είναι τα καθίσματα) έγινε άσυλο περιθωριακών, διαλυτήριο κλεμμένων μοτοποδηλάτων και «νεκροταφείο» αδέσποτων.
Ο δε εξωτερικός χώρος, κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και … δημόσιο ουρητήριο. Αυτή ήταν η εικόνα του «ημιτελούς κλειστού κέντρου νεότητας», που νοίκιασα τον Οκτώβρη του 1996 με νόμιμη δημοπρασία. Ήμουν ο μοναδικός «μνηστήρας» και (τότε) νόμιζα ότι ήμουν τυχερός. Που να ‘ξερα ότι το θέατρο ήταν … «αυθαίρετο» και κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα επένδυε σ’ αυτόν.
Αυτή η παρατυπία ήταν μια διαρκής απειλή, αφού ο οποιοσδήποτε μπορούσε (ακόμα και για λόγους μικροπολιτικής αντιπολίτευσης) με μια απλή καταγγελία, να κλείσει το θέατρο. Και μια φορά συνέβη (το 2001). Είδα το θέατρο «σφραγισμένο» με κόκκινη κορδέλα. Έκανα αυτό που έπρεπε, χωρίς « παρατράγουδα». Δεν ήταν όμως η μοναδική απειλή που αντιμετωπίσαμε αυτά τα 20 χρόνια.
Κατά καιρούς, επίδοξοι «προστάτες» και τραμπούκοι δημιουργούσαν κάποιες … εντάσεις. Συνήθως τις αντιμετώπιζα … «δυναμικά». Τώρα που … γέρασα, θα βρω άλλους τρόπους. Η σοβαρότερη απειλή ήρθε το 2007. Άνθρωποι της νύχτας, μου έδωσαν πολλά λεφτά για να φύγω για να κάνουν ένα … «σκυλάδικο» (!!!). Τους έδιωξα. Ακολούθησαν ενοχλήσεις και βανδαλισμοί. Και στις 7 Ιουνίου, έβαλαν φωτιά στο θέατρο.
Λίγους μήνες αργότερα, μια σκοπευτική «ομάδα» (με αρχαιοελληνικό όνομα) απαίτησαν να τους παραχωρήσει ο Φασούλας το χώρο, για να τον κάνουν … σκοπευτήριο (!!!).
Ένας φίλος (άξιος αστυνομικός) μου είπε ότι οι δύο περιπτώσεις πιθανόν να συνδέονται. Είχαμε και μια ακόμα μόνιμη (χαρούμενη, αλλά ενοχλητική) απειλή: Τους ανήλικους «καλλιτέχνες» που άφηναν στους τοίχους τις μουτζούρες τους. Το αντιμετωπίσαμε με τα ετήσια φεστιβάλ graffiti που οργανώνουμε , στα οποία παίρνουν μέρος σπουδαίοι καλλιτέχνες, τα έργα των οποίων δίνουν χρώμα και ζωή στην οδογέφυρα. Τώρα το θέατρο έχει βρει το δρόμο του. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Οικονομικά τουλάχιστον.
Εύχομαι να μην ξανάρθουν «πέτρινα χρόνια» και να ξεχαστούν οι μάχες που χρειάστηκε να δώσω μόνος μου, αφού τώρα άξιοι συνεργάτες είναι δίπλα μου.
Στα χρόνια που έρχονται, όσο αντέχω θα κρατάω το τιμόνι και παράλληλα θα προετοιμάζω τη διάδοχη κατάσταση, που θα κουμαντάρει τη «Γέφυρα» τα επόμενα χρόνια.
Η τελική απόφαση, σίγουρα θα είναι δύσκολη και οδυνηρή.
Και πρέπει να τη πάρω μόνος μου (γαμώ το).»…
Για τη σεζόν 2017-2018, το Θέατρο Κάτω απο τη Γέφυρα συνεχίζει με τις ακόλουθες παραγωγές:
Από 11 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο» (4η χρονιά 5 παραστάσεις)
(Σάββατο 11, 18, 25 Νοέμβρη και 2, 9 Δεκέμβρη στις 9 μ.μ., και Κυριακές 12,19,26 Νοέμβρη & 3,10/Δεκέμβρη στις 7μμ.)
ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ της Σήλα Στέβενσον, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
Μια οικογένεια, τέσσερις σιωπές. Και μια πέμπτη, η δική σου.
Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων ή υπερηλίκων, 10 ευρώ)
«Είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από τις πιο δυνατές θεατρικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ο θεατής που πάσχει με τις ηρωίδες, αλλά ξαφνικά τίθεται και ενώπιον της δικής του ευθύνης, με τη σιωπή της καθημερινότητάς του. Αυτό το φορτίο, σε ακολουθεί για πολύ μετά την παράσταση κι αυτός είναι ένας λόγος όχι απλά συγχαρητηρίων σε όλη την ομάδα, αλλά ενός μεγάλου ευχαριστώ». (Κάτια Σωτηρίου)
Παίζουν: Νικ. Δαφνής, Μαρ. Χριστοδούλου, Δαν. Καλαχώρα Κων/να Σαραντοπούλου
Από 14 Νοέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Παρασκευή στις 9 μ.μ.)
ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ του Στέφανου Κακαβούλη, σε σκηνοθεσία του ίδιου.
Το έργο, θίγει τις τραγικές συνέπειες του ηλεκτρονικού εγκλήματος, που από «σημείο των καιρών», εξελίσσεται σε επικίνδυνη μάστιγα για τις ψυχές, το μυαλό και το σώμα των έφηβων. Το θέμα προσεγγίζεται χωρίς περιστροφές και χωρίς την εθελοτυφλία που η πλειοψηφία των οικογενειών επιλέγει, τραγικά ασυνείδητα, γιατί και οι ίδιοι οι γονείς βασανίζονται από τα δικά τους υπαρξιακά και συναισθηματικά κενά.
Παίζουν: Κώστας Κλάδης, Μαρία Βλάχου, Γιάννης Τσουρουνάκης
και Μαριέλλη Μανιουδάκη
Από 15 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο»
(κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ.)
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ της Δήμητρας Στάϊκου,
Μία στάση λεωφορείου. Τρεις γυναίκες, που θα μπορούσε να είναι μάνα, κόρη κι εγγονή.
Το πάζλ συμπληρώνεται με ένα κλέφτη, ένα αστυνόμο κι ένα παπά, τότε αρχίζει το «παιχνίδι» της φυγής, της απόδρασης από την καθημερινότητα. Η οδύνη μιας αίσθησης «ανεπίδοτου», απλών ανθρώπων, που φορτωμένοι την κατάρα του homo normalis, προσπαθούν να ξαναβρούν τον αληθινό τους εαυτό.
Σκηνοθεσία, Δήμητρα Στάϊκου.
Παίζουν: Κατερ. Ζιώγου, Μαρ. Μαυροματάκη, Θαν. Παπαγεωργίου, Μάρα Ματζάρη
Από 16 Δεκέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.)
Η ΓΡΑΜΜΗ του Ισραέλ Χόροβιτς, σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη
Πέντε άνθρωποι «της διπλανής πόρτας» φτάνουν στο χώρο με διαφορά λίγων λεπτών ο ένας απ’ τον άλλον και μπαίνουν στη σειρά, πίσω από μια γραμμή.
Δεν αναφέρεται ποιοι είναι, από πού έρχονται, ούτε καν ο σκοπός της αναμονής τους. Απλά έρχονται και περιμένουν πίσω από μια άσπρη γραμμή, κρατώντας τα προσχήματα μιας κόσμιας (αρχικά) συμπεριφοράς. Σιγά- σιγά, αρχίζει ένα «παιχνίδι» χωρίς κανόνες, μια άγρια «ανθρωποφαγία», με ένα και μοναδικό στόχο: Την πρωτιά.
Παίζουν: Κώστα Κλάδης, Γιάννης Δρίτσας, Κων/να Σαραντοπούλου,
Αργύρης Αποστόλου και Νίκος Σταματόπουλος.
Και στην «Παιδική» σκηνή, από 5 Νοέμβρη
(που έχει την υποστήριξη της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας)
ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ του Φρανκ Μπάουμ
(μιούζικαλ για παιδιά με μουσική Μίμη Πλέσσα)
Το γνωστό «παραμύθι», με συμβολισμούς που θεωρούνται προφητικοί της εποχής μας.
Η Δώρα, συναντά ένα Σκιάχτρο, ένα Λιοντάρι και ένα … Τενεκεδένιο ξυλοκόπο. Μαζί
θα κατευθυνθούν προς το «μάγο» του Οζ, για να τους δώσει όσα νομίζουν ότι στερούνται.
Οι τρεις «τύποι», μυαλό, θάρρος, συναισθήματα. Η Δώρα τη θαλπωρή του σπιτιού της. Στο οδοιπορικό τους, θα αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα.
Με τη συλλογική προσπάθεια, τη συντροφικότητα, τη κατανόηση, θα τα ξεπεράσουν.
Για να καταλήξουμε (όλοι) στο συμπέρασμα, ότι μόνο έτσι πετυχαίνει κανείς τους στόχους του, χωρίς να καταφεύγει σε «σωτήρες», που εκμεταλλεύονται τα «αδιέξοδα» κάθε εποχής, τη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ
Επανάληψη μιας μεγάλης επιτυχίας, που συνέπεσε με τα 20χρονα του θεάτρου.
Μια εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία , μέσα από την οποία ο Χιλιάνος συγγραφέας και αγωνιστής της Δημοκρατίας, Λουίς Σεπούλβεδα λέει αλήθειες που συγκινούν και προβληματίζουν. Με το δικό του μοναδικό τρόπο με χιούμορ και ευαισθησία, μιλάει για την τιμή, τη δικαιοσύνη, τη συντροφικότητα, την υπεράσπιση του αδυνάτου και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα κάθε πλάσματος. Παράλληλα καταγγέλλει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον πλανήτη η ανεξέλεγκτη βιομηχανική ανάπτυξη και ενθαρρύνει μικρούς θεατές να αγωνιστούν για να γίνει καλύτερος κι ομορφότερος αυτός ο κόσμος .
Κυριακή στις 12 («Ο μάγος του Οζ») και στις 3 μ.μ. «Η ιστορία του γάτου…»
Καθημερινά για σχολεία, μετά από συνεννόηση (210 4816200)
Αν έχω καταλάβει καλά στο θέατρο “Κάτω από τη γέφυρα” λειτουργείτε περισσότερο ως “οικογένεια” και όχι ως μια τυπική θεατρική ομάδα. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα αυτής της “σχέσης” ;
Νίκος Δαφνής: Πολύ σωστός ο συσχετισμός. Σε μια οικογένεια (χωρίς εισαγωγικά) δε έχουν θέση οι ανταγωνισμοί ή τα «καρφώματα», τα ρουφιανιλίκια και τα «γλυψίματα».
Προφανώς υπάρχουν αντιθέσεις. Αλλά πάντα, στο πλαίσιο του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης στα καθημερινά προβλήματα κάθε φύσης. Ασφαλώς, σ’ αυτή την εργασιακή ειρήνη παίζει το ρόλο της η οικονομική ασφάλεια και συνέπεια, όπως άλλωστε και οι όμορες αισθητικές, κοινωνικές (αλλά και πολιτικές) απόψεις, στην κοινή «γλώσσα» που μιλάμε στη «Γέφυρα».
Είμαι σίγουρος ότι αυτά δεν θα αλλάξουν και όταν εγώ αφήσω το «τιμόνι».
Υπάρχει όμως και κάτι εξαιρετικά οδυνηρό, που συχνά λειτουργεί σε βάρος της δουλειάς μας. ΠΟΛΥ συχνά απορρίπτω έργα που οι ρόλοι δεν «κουμπώνουν» στα μέλη της …οικογένειας. Έτσι, συχνά οι επιλογές μου γίνονται στη βάση του να μη μείνει κανείς χωρίς δουλειά. Αυτό είναι πραγματικός «εφιάλτης» που με κάνει να χάνω τον ύπνο μου. Και το χειρότερο: Με εμποδίζει να γνωρίσω νέους συνεργάτες.
ο ιδρυτής του θεάτρου “Κάτω από τη γέφυρα” Νίκος Δαφνής
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Το θέατρο αυτό φτιάχτηκε από τα χέρια του Νίκου Δαφνή. Από τον χώρο τούτο που στεγάζεται κάτω από μια γέφυρα εδώ και 20 χρόνια πέρασαν τρεις εκατοντάδες συνεργάτες. Κάποιοι παρέμειναν, κάποιοι πήραν την σύνταξή τους από εδώ, με κάποιους ακόμη κι αν δεν συνεργαζόμαστε πια ή αυτή την περίοδο, περνάνε πολύ συχνά από εδώ και πίνουμε καφέ. Υπάρχει πολλή αγάπη σ’ αυτό το χώρο και πολύ μεράκι για τη δουλειά μας. Το θέατρο αυτό είναι μια μικρή κοινωνία. Όλοι πασχίζουμε για το καλύτερο και όλοι ανεξαιρέτως το θεωρούμε και λίγο εώς πολύ σπίτι μας. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά για όλους. Και δεν μιλάω μόνο για τον χώρο ως χώρο αλλά και ως ενέργεια. Το θέατρο αυτό είναι οι άνθρωποί του. Είναι ο Νίκος ,είναι η Ελένη, η Αρετή, η 2η Αρετή, η Μαρία, η Δήμητρα, ο Χρήστος, ο Κώστας, ο 2ος Κώστας, ο Οδυσσέας, ο Θοδωρής, ο Πασχάλης, η Κατερίνα, η 2η Κατερίνα, ο Σωκράτης, η Σωτηρία, η Πελαγία, ο Γιώργος ,ο 2ος Γιώργος, ο 2ος Νίκος, ο Πέτρος, ο Κοραής, η Δανάη, η 2η Μαρία, ο Στέφανος και πρόσφατα η 3η Μαρία και ο Γιάννης και είμαι κι εγώ.
Αυτή είναι η οικογένειά Κάτω απ’τη Γέφυρα και ως έτσι λειτουργούμε κάτω από τη μπακέτα του «πατήρ» Νίκου Δαφνή…
Το να ανήκεις σ’ αυτή την οικογένεια ομολογώ ότι τα πλεονεκτήματα είναι πολύ περισσότερα από τα μειονεκτήματά. Με πολλή αγάπη, σεβασμό, αξίες όπως η ιεραρχία, ο καθένας δουλεύει στο πόστο του αλλά πάντα θα ενδιαφερθεί και για τον συνάδελφό του χωρίς να μπλέκεται στα ¨πόδια¨ του, όλα δουλεύουν ρολόι. Ο ένας προστατεύει τον άλλον και τον βοηθάει να εξελιχθεί για το καλό του και το καλό της ίδιας της ¨οικογένειας¨.
Όχι ,δεν βρίσκω κανένα μειονέκτημα σ’αυτή τη σχέση πέρα από το γεγονός ότι όποιος περάσει από αυτή την “οικογένεια” είτε ως συνεργάτης είτε ως επισκέπτης δένεται τόσο που του είναι δύσκολο να μας αποχωριστεί και να τον αποχωριστούμε.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, πέρα από την αξία του καθενός μας, που το «Θέατρο Κάτω Απ’ Τη Γέφυρα» έχει σταθερές και μακροχρόνιες συνεργασίες αλλά και σταθερές σχέσεις με το κοινό.
Στις “Βρώμικες ιστορίες” το κοινό βλέπει χαρακτήρες καθημερινούς ή χαρακτήρες που είναι “μακριά από αυτόν” και του δίνεται έτσι η ευκαιρία να τους παρατηρήσει;
Νίκος Δαφνής: Νομίζω ότι όποιος κάνει μια τέτοια ερώτηση γνωρίζει και την απάντηση.
Το ξέρει ότι οι χαρακτήρες στις «Βρώμικες ιστορίες», είναι εφιαλτικά αναγνωρίσιμοι.
Κι αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας θα μπορούσε (εν δυνάμει) να είμαστε ΕΜΕΙΣ ακριβώς, όσο κι αν μας ενοχλεί. Αυτό βέβαια δεν θα εμποδίσει να τους παρατηρήσουμε και να σταθούμε κριτικά (ή ΑΥΤΟκριτικά αν θες) απέναντί τους.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Στις «Βρώμικες ιστορίες» το κοινό θα δει σίγουρα αναγνωρίσιμους χαρακτήρες.
Σ’ αυτό το έργο δεν υποδυόμαστε κάποιους άλλους αλλά γινόμαστε αυτοί.
Είναι ο διεφθαρμένος πολιτικός, ο χρηματιζόμενος γιατρός, η ¨στην κοσμάρα της¨΄ κοινωνική λειτουργός, ο συνδικαλιστής εργατοπατέρας, ο πουλημένος δημοσιογράφος, η αφελής νοικοκυρά που βγαίνει στη βίζιτα για να γίνει σταρ, το λούμπεν προλεταριάτο, άνθρωποι του υποκόσμου, άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Χαρακτήρες που ξέρουμε, μας είναι πολύ αναγνωρίσιμοι καθημερινά από την τηλεόραση, την καθημερινότητά μας, στις δημόσιες υπηρεσίες, τον μπάτσο δημόσιο υπάλληλο, την άστεγη γιαγιά που κυκλοφορεί με το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ στο δρόμο με τα υπάρχοντά της, τον περιπλανώμενο μουσικό που βγάζει κάθε μέρα το καπέλο του στα πεζοδρόμια, τον αθλητή που δίνει στημένους αγώνες. Όλοι αντικατοπτρίζουν μια κοινωνία γνώριμη σε όλους μας, πολλή οικεία αλλά και πολλή απωθητική. Μέσα από το πρίσμα βέβαια της κωμωδίας και του φλεγματικού αγγλικού χιούμορ παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή μας κάθε Σάββατο.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Τελευταία ακούγεται η πληροφορία ότι η κυβέρνηση θα επαναφέρει τις επιχορηγήσεις στα θέατρα. Είναι αυτό μια θετική έκβαση για τον πολιτισμό;
Νίκος Δαφνής: Είναι πολύ δύσκολη η απάντηση, αφού το – αυτονόητο για πολλούς – «ναι», για μένα, είναι (και ήταν) αντικείμενο πολυετούς έρευνας και ενασχόλησης.
Είναι γνωστό, ότι από το 1981, παρακολουθώ τα πράγματα όχι μόνο σαν άτομο (εργαζόμενος καλλιτέχνης και δημιουργός) αλλά ενταγμένος μέσα σε ένα γενικότερο πολιτικό, πολιτιστικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο θεσμός των επιχορηγήσεων, πράγματι, βοήθησε να αναδειχθούν μερικοί σημαντικοί καλλιτέχνες και να επιβιώσουν αξιόπιστες θεατρικές δουλειές.
Από την άλλη όμως, κράτησε στο «χώρο» δεκάδες ψώνια και πονηρούς κρατικοδίαιτους, που έστησαν τις καριέρες τους στην πλάτη εκατοντάδων υποαπασχολούμενων και … «εθελοντών».
Νομίζω ότι ΑΝ λειτουργήσει ξανά ο θεσμός αυτός (που δεν το βλέπω) πρέπει να λειτουργήσει σε εντελώς νέα βάση. Κι αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί το θέατρο στηρίζεται πλέον μόνο στην ιδιωτική χορηγία και δεν ξέρω αν αυτό σε κάθε περίπτωση είναι καλό, φτάνει οι επιχορηγήσεις να δοθούν με αξιοκρατικά κριτήρια.
Όπως και να’ χει όμως είναι καλό να επενδύονται χρήματα στον πολιτισμό γιατί η σχέση Κράτους – Τέχνης πρέπει να είναι αμφίδρομη, αν και το Κράτος έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα από την Τέχνη.
Το θέατρο είναι η προτεραιότητα στη ζωή σας;
Νίκος Δαφνής: Ναι είναι.
Και θα συνεχίσει να είναι, όσο κι αν – 45 χρόνια τώρα – προσπαθώ να … γίνω καλά.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Το θέατρο είχε πάντα προτεραιότητα στη ζωή μου χωρίς να σημαίνει ότι δεν επενδύω και σε άλλους στόχους επαγγελματικούς ή προσωπικούς..
Στο θέατρο όμως νιώθω την απόλυτη ύπαρξη, ολοκλήρωση και ισορροπία.
Αισθάνομαι ότι ζω μέσα από αυτό πολλές ζωές.
Το θέατρο ως αντικείμενο τέχνης μου προσφέρει πολλά, την απόλυτη ικανοποίηση και όσο μαζοχιστικό μπορεί να ακούγεται αυτό, η ανασφάλεια μου ως άνθρωπος και καλλιτέχνης καταπραύνεται μόνο στη θεατρική σκηνή, σε σχέση με άλλα είδη τέχνης γι’ αυτό και όταν πολλοί μου λένε: μα γιατί δεν τραγουδάς πια; τους απαντώ ότι δεν έχω αυτή την ανάγκη.
Η ταλαντούχα Ελένη Δαφνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ και του Θεάτρου Τέχνης. Αποτελεί μία ευχάριστη παρουσία στο χώρο, έχει πολύ δυναμισμό και μεγάλες ικανότητες.
Φέτος παίζει στις «Βρώμικες ιστορίες», ένα σατιρικό έργο για μεγάλα παιδιά, καθώς και στην παιδική παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» στο Θέατρο «Κάτω απ’ την γέφυρα», που φέτος έκλεισε τα 20 χρόνια λειτουργίας του, με έντονη παρουσία στο θέατρο για παιδιά και αξιόλογες παραστάσεις για μεγάλους.
Η Ελένη Δαφνή σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στον Γιώργο Γερανάκη.
Γ.Γ: Ποια η σχέση σου με το θέατρο;
Ε.Δ: Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο . Έχω περάσει από όλα τα πόστα: το ταμείο, το μπαρ, το φροντιστήριο. Με θυμάμαι να αποκοιμιέμαι στα καμαρίνια. Νομίζω πως μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω μαζί του.
Γ.Γ: Πες μου για τις «Βρώμικες ιστορίες», τη παράσταση που βρίσκεσαι φέτος.
Ε.Δ: Οι «Βρώμικες ιστορίες» είναι μία πολιτική σάτιρα του BarrieKeeffe. Μιλάει για την διαφθορά που υπάρχει όχι μόνο στην άρχουσα τάξη, αλλά και σε αυτό που ονομάζουμε προλεταριάτο, δηλαδή στην εργατική τάξη. Νομίζω ότι το θέμα της διαφθοράς είναι κάτι που δεν θα πάψει ποτέ να μας απασχολεί. Μπορεί τα πρόσωπα ενός διεφθαρμένου συστήματος να αλλάζουν, αλλά το σύστημα καθαυτό παραμένει πάντοτε το ίδιο. Ανακυκλώνεται, αναγεννάται από τις στάχτες του. Οι «Βρώμικες Ιστορίες» είναι ένα έργο που δείχνει τις ατομικές αδυναμίες του καθένα και την αδιάκοπη προσπάθεια του ατόμου να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα σαθρό σύστημα με κάθε τρόπο και φυσικά με κάθε κόστος.
Γ.Γ: Εσύ σε αυτό το έργο ποιο ρόλο έχεις;
Ε.Δ: Εγώ υποδύομαι την Τζάνετ Κλώτον μία κοινωνική λειτουργό, κόρη του διεφθαρμένου βουλευτή Οράτιου Κλώτον. Αποτελεί μία αχτίδα φωτός μέσα σε όλη την μαυρίλα αυτής της κοινωνίας. Μία κοπέλα που προσπαθεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα δίνοντας όλο της το είναι… και το προσπαθεί μέχρι το τέλος.
Γ.Γ: Θεωρείς ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία με εσένα και την Τζάνετ;
Ε. Δ: Αρκετά ..Όπως και η Τζάνετ βλέπω πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, δεν πονηρεύομαι με τους ανθρώπους, βοηθάω όπου και όποιον μπορώ, προσπαθώ να συμμετέχω στα κοινά. Πιστεύω ότι πρέπει να δούμε τα πράγματα πιο οικουμενικά και όχι μέσα από το πρίσμα του ατομικισμού και του προσωπικού συμφέροντος.
Γ.Γ: Όταν διάβασες για πρώτη φορά το έργο τι εντύπωση σου έδωσε;
Ε. Δ: Το έργο αυτό το είχα δει πριν 10 χρόνια περίπου όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο «Κάτω απ’ την γέφυρα» κάνοντας μεγάλη επιτυχία. Τότε θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από το γέλιο και ταυτόχρονα να θυμώνω για όλα αυτά που παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Όταν το διάβασα πρώτη φορά μου φάνηκε πολύ έξυπνο με πολύ δυνατούς και γρήγορους διαλόγους.
Γ.Γ: Ποια η γνώμη σου για τον συγγραφέα, τον Μπάρι Κιφ;
Ε.Δ: Αξίζει πρώτα να πω λίγα λόγια για αυτόν . Μετά από μια σύντομη καριέρα ως δημοσιογράφος και ηθοποιός, ο Barrie Keeffe στράφηκε αποκλειστικά στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία θεατρικών έργων. Υπήρξε μόνιμος συνεργάτης για πολλά χρόνια στο Royal Shakespeare Company, στο Show Theatre και στο Soho PolyTheatre. Παραστάσεις των έργων του έχουν δοθεί σε πάνω από 20 χώρες, από τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες μέχρι τη Μόσχα και το Τόκιο. Εκτός από θεατρικά έργα, έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Για μένα ήταν μια πολύ αιχμηρή προσωπικότητα της εποχής του, με έντονο δυναμισμό. Ήξερε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και κυρίως ήταν ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ.
Γ.Γ: Αυτήν την εποχή παίζεις σε κάποια άλλη παράσταση;
Ε. Δ: Στην παράσταση «η ιστορία του γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει» στο θέατρο «κάτω από την γέφυρα». Είναι μία πολύ τρυφερή ιστορία ενός γάτου που γνωρίζει μία ετοιμοθάνατη γλαρίνα η οποία του εμπιστεύεται το αυγό της με σκοπό να το μάθει να πετάει. Ένα έργο που μιλάει για την διαφορετικότητα, την αξία της φιλίας και την προστασία του περιβάλλοντος που τόσο έχουμε ταλαιπωρήσει.
Γ.Γ: Με την ομάδα Γέφυρα που είσαι ιδρυτικό μέλος τί σχέδια έχετε για φέτος;
Ε.Δ: Με την ομάδα Γέφυρα φέτος κάνουμε μία παύση. Αναδιοργανωνόμαστε για να δούμε το τι θα επακολουθήσει.
Η πορεία του ηθοποιού Νίκου Δαφνή είναι εκτενής και αξιοσέβαστη, το ίδιο και το κύρος του! Οι περισσότεροι τον θυμόμαστε από τις μεγάλες τηλεοπτικές του συμμετοχές, ενώ πλέον ως ιδρυτής του “Θεάτρου Κάτω από τη Γέφυρα” διατηρεί και την ιδιότητα του σκηνοθέτη στις παιδικές παραγωγές του ομώνυμου θιάσου, χωρίς να αποποιείται την ιδιότητα του ηθοποιού στο ίδιο θέατρο.
Ο καταξιωμένος “λειτουργός” του θεάτρου για τη φετινή σεζόν συμμετέχει υποκριτικά στις “Πέντε Σιωπές” που παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά και στις “Βρώμικες Ιστορίες” , δυο παραγωγές που απευθύνονται σε ενήλικες, ενώ στη παιδική σκηνή ως σκηνοθέτης επιμελείται της παραγωγής “Η ιστορία του Γάτου που Έμαθε σ’ ένα Γλάρο να Πετάει“.
Για τους ενήλικες, είστε ένας καταξιωμένος ηθοποιός έχοντας συνεργαστεί με ονομαστούς θιάσους, όπως αυτός της Καρέζη, του Χορν κ.α. ενώ είστε ιδιαίτερα γνωστός από τις συμμετοχές σας στη τηλεόραση. Ποια συνεργασία υπήρξε καθοριστική στη διαμόρφωση της ταυτότητάς σας ως ηθοποιός?
Δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση. Αρχικά, γιατί κάποιοι που εγώ θεωρώ δασκάλους μου, είναι άγνωστοι σ’ αυτό που λέμε «πλατύ» κοινό. Κι αν από το μεγάλο σκηνοθέτη Μίνωα Βολανάκη κατάλαβα τι σημαίνει ακρίβεια (στη σκηνική δράση) απ’ τον θεατράνθρωπο Νίκο Χατζίσκο, κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ σέβεσαι το θέατρο, τόσο πιο δύσκολα θα ζήσεις από αυτό. Υπήρξαν βέβαια κάποιοι που θαύμασα ιδιαίτερα. Την Καρέζη, για τη μοναδική αίσθηση του timing, τη Βουγιουκλάκη για την εργατικότητα, τον Αλεξανδράκη για το σκηνικό ήθος του.
Όμως αυτά δεν μαθαίνονται. Ή τα ‘χεις ή δεν τα ‘χεις.
Υπήρξαν βέβαια και αρκετοί (εξαιρετικά πετυχημένοι και «διάσημοι») που μου έδειξαν τι να ΜΗΝ κάνω. Δεν θέλω να τους αναφέρω, αφού και οι ίδιοι, ποτέ δεν κατάλαβαν πόσα μου έμαθαν με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους απέναντι σ’ εμένα και στους συναδέλφους μας.
Για τα παιδιά, είστε ευρέως γνωστός ως ο σκηνοθέτης των παραστάσεων για παιδιά που παρουσιάζει το «Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα». Αλήθεια, ποια ιδέα υπηρετεί αυτό το είδος θεάτρου, όπως εσείς το ορίζετε, και ποιες είναι οι προθέσεις σας απέναντι στο θεατρικό κοινό;
Η εμπλοκή μου με το «θέατρο για τα παιδιά», ξεκίνησε το 1981, όταν με άλλους τρεις συνάδελφους ιδρύσαμε τον ιστορικό «Θίασο ‘81».
Από την πρώτη στιγμή δεσμευτήκαμε με αρχές, που δεν προδώσαμε ποτέ. Αυτές οι αρχές διέπουν τη φιλοσοφία της «παιδικής» μας σκηνής.
Η βασικότερη: Το θέατρο δεν προσδιορίζεται, από το τι αρέσει στο κοινό.
Αντίθετα, το θέατρο προσδιορίζει και κατευθύνει το κοινό.
Αρνούμαι να υπάρχει θέατρο για παιδιά και θέατρο για ενήλικες.
Υπάρχει κακό θέατρο και καλό θέατρο (που πιστεύω ότι έντιμα υπηρετώ).
Αν κάποιες παραστάσεις ΠΟΛΥ καλού θεάτρου, μπορούν να τις κατανοήσουν ΚΑΙ παιδιά, τότε τους αξίζει ο χαρακτηρισμός «ΚΑΙ για παιδιά».
Αυτό ίσως να ξεκινάει από την πεποίθηση ότι θεωρώ τα παιδιά ισότιμους πολίτες, που απλά έτυχε να γεννηθούν μετά από μας.
Είναι οι αυριανοί εργαζόμενοι, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι ιερείς, οι έμποροι, οι πολιτικοί, οι … πρωθυπουργοί.
Δεν με ενδιαφέρει να περάσουν τα παιδιά μιάμιση ευχάριστη ώρα, ούτε ποτέ θα τα «γαργαλήσω» για να … χαχανίσουν.
Είμαι περήφανος, που στο Συρανό ντε Μπερζεράκ, εκατοντάδες παιδιά μας ρωτούσαν στο τέλος της παράστασης, αν πειράζει που … έκλαψαν.
Με ενδιαφέρει, σε μιάμιση ώρα να γίνουν τα παιδιά πιο απαιτητικοί θεατές και (όσο είναι δυνατό) πιο καλοί πολίτες.
Συχνά με ρωτούν, τι προσόντα πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης που δρα και εργάζεται στο «χώρο», για να ασχοληθεί και με το «θέατρο για τα παιδιά». Δεν μπορώ να βρω άλλη απάντηση, παρά μόνο αυτήν: Περισσότερα (!!!).
Παρουσιάζετε ανελλιπώς κάθε χρόνο παραγωγές που απευθύνονται σε παιδικό κοινό και είναι εμπνευσμένες από τη ξένη και την ελληνική βιβλιογραφία. Φαίνεται, λοιπόν, ότι δίνεται μεγάλη βαρύτητα στο κοινό αυτό. Ποια ιδέα «κρύβεται» πίσω από αυτήν την επιλογή;
Είναι αλήθεια ότι ποτέ οι συγγραφείς μας δεν είχαν «κίνητρο» για να γράψουν θέατρο για τα παιδιά. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, απλά επαληθεύουν τον κανόνα. Έτσι, παρουσιάζεται το φαινόμενο να μην υπάρχουν καινούργια θεατρικά έργα για παιδιά.
Δεν είναι τυχαίο, που πολλοί θίασοι ανεβάζουν κάθε πέντε-έξι χρόνια τα ίδια έργα (τόσο είναι το διάστημα που το κοινό αλλάζει, λόγω … ηλικίας).
Από την άλλη, ελάχιστοι διαβάζουν πια λογοτεχνία.
Προτιμώ λοιπόν να διασκευάσω ένα σύγχρονο πεζό κείμενο παρά να αναμασώ ένα χιλιοπαιγμένο ρεπερτόριο που δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει από μια οικονομική επιτυχία (που ποτέ δεν είναι δεδομένη).
Δυστυχώς όμως, πολλές φορές, και αυτό είναι μονόδρομος.
Θα ήθελα – πιστέψτε με – να υπήρχε μια (μικρή έστω) χρηματοδότηση, για να ρισκάρω το ανέβασμα ενός έργου, που να τα αναμετριέται με τους «δράκους» της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ζωής. Την ψυχρότητα στις σχέσεις, την ύπαρξη «τρίτου» ανθρώπου, το διαζύγιο, την απόλυση, την ανέχεια, την αποτυχία, την αρρώστια, το θάνατο …
Το λέω και με περνάνε για τρελό. Και ίσως έχουν δίκιο. Αλλά – σας ρωτώ – πόσα παιδιά γνωρίζουν αυτές τις έννοιες πριν τις βιώσουν στην πράξη;
Αυτή η λογική, να φτιάχνουμε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον (ροζ ή τυρκουάζ κατά προτίμηση) με δεδομένο και προβλέψιμο «happy end», θεωρώ ότι είναι η ρίζα της αρρώστιας της εποχής μας. Της κατάθλιψης.
Για τη φετινή σεζόν 2016-2017 παρουσιάζεται τη παράσταση « ο Γάτος που έμαθε σε ένα γλάρο να πετά» βασισμένο το πασίγνωστο βιβλίο του Sepúlveda Luis. Τι διδάσκει η ιστορία του γάτου και τι την κάνει τόσο ξεχωριστή;
Βάζει πολλά θέματα αυτό το αριστούργημα του «τρελού» Χιλιάνου.
Το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, την πραγματική και άδολη φιλία, την ανάγκη της τέχνης και της ποίησης, της μόνης που μπορεί σήμερα να μας δώσει τα «φτερά» για να πετάξουμε σε κόσμους δίκαιους και ελεύθερους.
Και για τους πιο «ψαγμένους», την καταγγελία των πετρελαϊκών εταιρειών για την καταστροφή που υφίσταται το περιβάλλοντος, εν ονόματι του κέρδους και των άνομων συμφερόντων τους.
Και για να έρθω στα προηγούμενα. Μια παράσταση που αρχίζει με ένα θάνατο, συνεχίζεται με μια κηδεία και τελειώνει με ένα αποχωρισμό.
Φέτος αισίως κλείνετε τα 20 χρόνια λειτουργίας του θιάσου «θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα» που πρώτος οραματιστήκατε. Τι σας έχουν διδάξει όλα αυτά τα χρόνια; Ποια σοφία «κουβαλούν»; Ποια είναι τα θεατρικά σχέδιά σας για το μέλλον? Με ποια ιστορία θα καταπιαστείτε;
Πριν είκοσι χρόνια πίστευα ότι μπορώ να κάνω καλύτερο τον κόσμο, αλλά φαίνεται ότι ήταν λίγα για τις ελάχιστες δυνάμεις μου.
Χρειάζεται να προσπαθήσω κι άλλο, αλλά … γέρασα.
Και τώρα, πρέπει – όσο μπορώ – να βοηθήσω αυτούς που θα συνεχίσουν…
Αυτοί, ίσως το πετύχουν. Αλλά κι αν δεν τα καταφέρουν ούτε αυτοί, κι ο κόσμος δεν αλλάξει … τουλάχιστον θα έχουν προσπαθήσει.
Κι αυτό θα τους έχει κάνει καλύτερους τους ίδιους.
Όσο για τα μελλοντικά μου σχέδια και τις ιστορίες που θα καταπιαστώ, τι να σας πω … Τα είκοσι χρόνια … «σοφίας», (κι άλλα 25 πριν) μου έχουν δείξει ότι στο θέατρο δεν υπάρχουν «σχεδιασμοί».
Μόνο ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ, με την προϋπόθεση να έχουμε την υγεία μας.
Η Σία Ανδρικάκη & Σπύρος Οικόπουλος υποδέχονται στο στούντιο του ALPHA 9,89 τον Νίκο Δαφνή και την Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου σε μία συνέντευξη αφιέρωμα για τη λειτουργία του θεάτρου εδώ και 20 χρόνια.
Όλος ο καλός ο …κόσμος βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στο θέατρο «Κάτω από την Γέφυρα», στο Νέο Φάληρο. Ο θεατρικός οργανισμός του Νίκου Δαφνή γιόρτασε τα 20 χρόνια συνεχούς λειτουργίας του με ένα «σεμνό» πάρτυ, όπου οι «Ενκαρδία», αλλά και οι ηθοποιοί του θεάτρου με λυρικές αρετές έκλεψαν την παράσταση – κυριολεκτικά. Ο Νίκος Δαφνής, στο κέντρο φωτογραφίζεται εδώ, με τον τ. Βουλευτή Δημήτρη Καρύδη (δεξιά) και τον δημοσιογράφο Νότη Ανανιάδη, στο περιθώριο της γιορτής.
Το Θέατρο Κάτω Από τη Γέφυρα γιόρτασε στις 5 Δεκέμβρη του 2016 τα 20ά του γενέθλια σε μια βραδιά γεμάτη αγάπη και συγκίνηση που διοργάνωσε ο Νίκος Δαφνής και οι συνεργάτες του Θεάτρου.
Η γιορτινή ατμόσφαιρα ξεκίνησε από την κεντρική σκηνή του Θεάτρου, όπου οι προσκεκλημένοι παρακολούθησαν ένα βίντεο αφιερωμα στα 20 χρόνια του θεάτρου αλλά και στην προσωπική προσπάθεια του Νίκου Δαφνή να φτιάξει το θέατρο από το μηδέν, σε έναν χώρο που μέχρι το 1996 ήταν μία αποθήκη και η περιοχή άντρο κακοποιών και αντικοινωνικών στοιχείων.
Περιγράφοντας τα γεγονότα εκείνης της εποχής ο Στέλιος Λογοθέτης, πρώην δήμαρχος Πειραιά, ο Χρήστος Αγραπίδης, πρώην Δήμαρχος Πειραιά, ο νύν δήμαρχος Γιάννης Μώραλης, ο υπουργός Θοδωρής Δρίτσας, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ο Βασίλης Καΐλας, και πολλοί άλλοι τόνισαν την επιμονή και την προσωπική προσπάθεια του Νίκου Δαφνή για να κάνει το όραμα του πραγματικότητα και να δημιουργήσει στο Πειραιά μία πύλη πολιτισμού.
Ιδιάιτερα συγκινημενη η Κατερίνα Σκλεπάρη, η τότε πρόεδρος στο Γ΄ διαμέρισμα Πειραιά διηγήθηκε την προσωπική του προσπάθεια περιγράφοντας την περίοδο που ο Νίκος Δαφνής έχτιζε με πολλή, προσωπική εργασία το θέατρο, τονίζοντας όχι μόνο την αφοσίωση του στο έργο του, αλλά και την αυταπάρνηση του, την εξάντληση αλλά και την επιμονή στο στόχο του.
Αμέσως μετά την κοπή της τούρτας οι προσκεκλημένοι ηθοποιοί που πέρασαν και ενσάρκωσαν ρόλους στο θεατρικό σανίδι του ΄΄Θεάτρου κάτω απ΄ τη γέφυρα΄΄ τραγούδησαν μουσικά κομμάτια από θεατρικές παραγωγές, και η σκυτάλη παραδόθηκε στους Encardia δίνοντας έντονο γιορτινό χαρακτήρα στη βραδιά.
Μια μικρή αναδρομή
Το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα έχει παρουσιάσει τα τελευταία 20 χρόνια μια σειρά από ξεχωριστές παραστάσεις, τόσο στην παιδική του σκηνή, όσο και στην Κεντρική σκηνή και τον πίσω Χώρο: Οι Αλλοπαρμένοι, Η “Μικρασια” “Η Λοκαντιέρα”, “Η Τύχη Της Μαρουλας”, “Ο Πλούτος”, Ο Μανδραγόρας”, “Το Θεριό Του Ταύρου”, Άνθρωποι Και Ποντίκια” “Γράμμα Στον Ορέστη” , Ο Χαρτοπαίκτης, Η Γέρμα, Το Ανοιχτό Ζευγάρι ”, Το “Σπασμένο Παιχνίδι”, είναι μόνο κάποια από αυτά.
Φέτος για τρίτη συνεχή χρονιά παρουσιάζει τις εξαιρετικές «Πέντε Σιωπές» στον πίσω χώρο, τη ‘’Την ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει΄΄ στην παιδική σκηνή, ενώ την Παρασκευή 09 Δεκεμβρίου ξεκινησε το σατιρικό έργο του Barry Keefe, “Βρώμικες ιστορίες”.
Ιδιάιτερα συγκινημένη η Κατερίνα Σκλεπάρη, η τότε πρόεδρος στο Γ΄ διαμέρισμα Πειραιά διηγήθηκε την προσωπική του προσπάθεια περιγράφοντας την περίοδο που ο Νίκος Δαφνής έχτιζε με πολλή, προσωπική εργασία το θέατρο, τονίζοντας όχι μόνο την αφοσίωση του στο έργο του, αλλά και την αυταπάρνηση του, την εξάντληση αλλά και την επιμονή στο στόχο του.
Αμέσως μετά την κοπή της τούρτας οι προσκεκλημένοι ηθοποιοί που πέρασαν και ενσάρκωσαν ρόλους στο θεατρικό σανίδι του ΄΄Θεάτρου κάτω απ΄ τη γέφυρα΄΄ τραγούδησαν μουσικά κομμάτια από θεατρικές παραγωγές, και η σκυτάλη παραδόθηκε στους Encardia δίνοντας έντονο γιορτινό χαρακτήρα στη βραδιά.
Η βραδιά έκλεισε με τις ευχές όλων των προσκεκλημένων το Θέατρο κάτω απο τη γέφυρα να συνεχίσει να λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης και πολιτισμού.
Το Θέατρο Κάτω Από τη Γέφυρα γιόρτασε στις 5 Δεκέμβρη του 2016 τα 20ά του γενέθλια σε μια βραδιά γεμάτη αγάπη και συγκίνηση που διοργάνωσε ο Νίκος Δαφνής και οι συνεργάτες του Θεάτρου. Προσκεκλημένοι όλοι οι άνθρωποι που βοήθησαν με τον έναν τρόπο ή τον άλλο να στηθεί και να σταθεί το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, παράγοντας πολιτισμό, παρά τις πολλές αντιξοότητες και τα προβλήματα που υπήρξαν μέχρι και πρόσφατα.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, προβλήθηκε βίντεο στο οποίο φίλοι και συνεργάτες μίλησαν για το Νίκο Δαφνή, και την προσπάθεια του να φτιάξει το θέατρο από το μηδέν, σε έναν χώρο που μέχρι το 1996 ήταν άντρο κακοποιών ή αντικοινωνικών στοιχείων. Ανάμεσα σε άλλους ο Βασίλης Καΐλας, ο Στέλιος Λογοθέτης, πρώην δήμαρχος Πειραιά, ο Χρήστος Αγραπίδης, πρώην Δήμαρχος Πειραιά, ο νύν δήμαρχος Γιάννης Μώραλης, ο υπουργός Θοδωρής Δρίτσας, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος τόνισαν το πάθος, την επιμονή και την προσωπική προσπάθεια του Νίκου Δαφνή για να κάνει το όραμα του πραγματικότητα.
Οι άνθρωποι που ενεπλάκησαν προσωπικά, είτε στο κομμάτι της γραφειοκρατίας, είτε στο δημιουργικό κομμάτι, θυμήθηκαν δυσκολίες, προκλήσεις, απογοητεύσεις αλλά και μια ακατανίκητη αισιοδοξία και συνεχή μάχη για να ξεκινήσει την πορεία του μια πηγή πολιτισμού στον Πειραιά, εκεί κάτω από τη Γέφυρα. Η Κατερίνα Σκλεπάρη, πρόεδρος στο Γ΄ διαμέρισμα την εποχή που ο Νίκος Δαφνής ξεκινούσε την προσπάθεια του στον Πειραιά, διηγήθηκε μια ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία για την περίοδο που ο Νίκος Δαφνής έχτιζε με πολλή, προσωπική εργασία το θέατρο, τονίζοντας όχι μόνο την αφοσίωση του στο έργο του, αλλά και την αυταπάρνηση του, την εξάντληση αλλά και την επιμονή στο στόχο του.
Η βραδιά συνεχίστηκε με την απαραίτητη τούρτα, κρασί και πολλά χαμόγελα, ενώ τη σκυτάλη πήραν ηθοποιοί που τραγούδησαν μουσικά κομμάτια από θεατρικές παραγωγές, και οι Encardia. Με τις ευχές όλων να συνεχίσει το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα να αποτελεί σημείο αναφοράς και πηγή έμπνευσης και πολιτιστικού έργου για τον Πειραιά και την Αθήνα.
Το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα έχει παρουσιάσει τα τελευταία 20 χρόνια μια σειρά από ξεχωριστές παραστάσεις, τόσο στην παιδική του σκηνή, όσο και στην Κεντρική σκηνή και τον πίσω Χώρο: Οι Αλλοπαρμένοι, Η “Μικρασια” “Η Λοκαντιέρα”, “Η Τύχη Της Μαρουλας”, “Ο Πλούτος”, Ο Μανδραγόρας”, “Το Θεριό Του Ταύρου”, Άνθρωποι Και Ποντίκια” “Γράμμα Στον Ορέστη” , Ο Χαρτοπαίκτης, Η Γέρμα, Το Ανοιχτό Ζευγάρι ”, Το “Σπασμένο Παιχνίδι”, είναι μόνο κάποια από αυτά.
Φέτος, το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα παρουσιάζει για Τρίτη χρονιά τις εξαιρετικές «Πέντε Σιωπές» τη ”Σολομώντεια Λύση”, την ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει, ενώ προσεχώς ξεκινούν και οι “βρώμικες ιστορίες” το σατιρικό έργο του Barry Keefe.
Για 35η χρονιά πραγματοποιήθηκαν τα Κορφιάτικα Βραβεία, τα οποία δίνονται κάθε χρόνο σε θεατρικές παραστάσεις, συντελεστές και καλλιτέχνες που ξεχώρισαν την προηγούμενη σεζόν. Ήταν η τελευταία χρονιά που έγιναν στον Πειραιά, ενώ ανακοινώθηκε ότι από του χρόνου θα πραγματοποιούνται στο Θέατρο Ακροπόλ.
Η εκδήλωση είχε πολλές λαμπερές παρουσίες, πολλά ευτράπελα και διασκεδαστικά που χάρισαν σε όλους μας, μια αξέχαστη βραδιά που θα θυμόμαστε για χρόνια. Πάνω από όλα, είχε αγάπη για το θέατρο και γενικά τους καλλιτέχνες, διότι -όπως έλεγε και το τραγούδι της έναρξης- “τα βραβεία παλιώνουν αλλά οι αξίες ενώνουν”
H Zωή Λάσκαρη παραλαμβάνει το Βραβείο “Νίκος Κούρκουλος” για την προσφορά της στο θέατρο
Η Άννα Βίσση τιμήθηκε με το Βραβείο “Σοφία Βέμπο”
Ο Γιάννης Κακλέας τιμήθηκε με το Βραβείο “Αλέξης Μινωτής” για την παράσταση Nine
O Γιάννης Μόρτζος τιμήθηκε με το Βραβείο “PORTE LEONE- ΜΕΝΑΔΡΟΣ” για τη θεατρική του προσφορά
Με το Βραβείο “ΚΕΡΚΥΡΑ- SAN TZIAKOMO” τιμήθηκε ο Νίκος Δάφνης
Η Αγορίτσα Οικονόμου τιμήθηκε με το Βραβείο “Άννα Καλουτά” για την ερμηνεία της στο έργο Nine
Η Σμαράγδα Καρύδη τιμήθηκε με το Βραβείο “Ρένα Βλαχοπούλου” για την ερμηνεία της στο έργο Sweet Charity.
Με το Βραβείο “Κατίνα Παξινού” έφυγε ηΔανάη Καλαχώρα για τον ερμηνεία της στο έργο Πέντε σιωπές.
ΤΑ “ΚΡΥΦΑ” ΒΡΑΒΕΙΑ
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος βραβεύτηκε με “Κρυφό Βραβείο” για την ερμηνεία του στο Δηλητήριο
Η Εμμανουέλα Αλεξίου και η Μάρω Μπουρδάκου τιμήθηκαν με “Κρυφό Βραβείο” για τη συγγραφή του μουσικού έργου Απελευθερωτική Οργάνωση Klein Mein
Με “Κρυφό Βραβείο” τιμήθηκε η Πέμυ Ζούνη για τη σκηνοθεσία της παράστασης Απελευθερωτική Οργάνωση Klein Mein
ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
Με το Βραβείο Νίκος Σταυρίδης (Ανδρικής Ερμηνείας σε κωμωδία), τιμήθηκε ο Κώστας Κόκλας για την ερμηνεία του στην παράσταση Γαμπροί για πούλημα
Η Τάνια Τρύπη τιμήθηκε με το Bραβείο Κατερίνα Ανδρεάδη για την ερμηνεία της στο Nine
Bραβείο Πέτρος Κυριάκος ( Ανδρικής ερμηνείας σε μιούζικαλ- κωμωδία) για τον Ιβάν Σβιτάιλο στο έργο Ο Ιάσονας και το χρυσόμαλλο δέρας
Ο Γιάννης Στάνκογλου τιμήθηκε με το Βραβείο Δημήτρης Ποταμίτης για την ερμηνεία του στην παράσταση Ο Ιάσονας και το χρυσόμαλλο δέρας
Βραβείο Αντιγόνη Βαλάκου για την Μαρία Αντουλινάκη και την ερμηνεία της στην παράσταση Αντριάννα
Η Αναστασία Ρεβή τιμήθηκε με το Βραβείο Κώστας Μπάκας για τη σκηνοθεσία της στην παράσταση Μακμπέθ. Στη φωτογραφία η Αναστασία ανάμεσα στη μητέρα της Νότα και την κόρη της Όλγα
Βραβείο Ενδυματολογίας Αντώνης Φωκάς για την Χριστίνα Κουλουμπή στην Ιλιάδα. Το βραβείο παρέλαβε η μητέρα της Κάρμεν Ρουγγέρη, η οποία τιμήθηκε με το Βραβείο Δημήτρης Ποταμίτης για την Ιλιάδα
Η Μαργαρίτα Δρούτσα παρέλαβε δύο βραβεία για λογαριασμό του Πάνθεον. Βραβεύτηκαν οι παραστάσεις Nine και Victor Victoria
Bραβείο Μάνος Κατράκης (Α΄Αντρική Ερμηνεία) πήρε ο Γιάννης Βούρος για τα Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Στη φωτό επάνω με την Νταίζη Λεμπέση
Ο Χριστόδουλος Στυλιανού (στη φωτό με την σύζυγό του Στέφανι Τσάκωνα και καινούργιο …ξυρισμένο λουκ) τιμήθηκε με το Βραβείο Θάνος Κωτσόπουλος (ανδρικής ερμηνείας) για την παράσταση Οι 12 ένορκοι
O Δημήτρης Παπάζογλου τιμήθηκε με το Βραβείο Γιάννης Φλερύ (Κινησιολογία-Χορογραφία) για το Billy Elliot
Με το Βραβείο Σταύρος Παράβας τιμήθηκε ο Νίκος Κουρής για το Φάουστκαι με το Βραβείο Ελένη Χατζηαργύρη (Α΄Γυναικεία Ερμηνεία) η Κατερίνα Μαραγκού για το Το γλυκό πουλί της νιότης
Άννα Βίσση
Ο Δημήτρης Μουζακίτης -Πρόεδρος της Ακαδημίας Κορφιάτικων Βραβείων- με την Άννα Βίσση
Ο Χρήστος Φωτίδης με την κόρη του, παρουσιαστές της τελετής
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία του χρήστη. Με τη χρήση της ιστοσελίδας μας, συμφωνείτε με την χρήση cookies.ΝαιΌχιΌροι χρήσης
O Γιάννης Μόρτζος τιμήθηκε με το Βραβείο “PORTE LEONE- ΜΕΝΑΔΡΟΣ” για τη θεατρική του προσφορά
Η Αγορίτσα Οικονόμου τιμήθηκε με το Βραβείο “Άννα Καλουτά” για την ερμηνεία της στο έργο Nine
Ο Χριστόδουλος Στυλιανού (στη φωτό με την σύζυγό του Στέφανι Τσάκωνα και καινούργιο …ξυρισμένο λουκ) τιμήθηκε με το Βραβείο Θάνος Κωτσόπουλος (ανδρικής ερμηνείας) για την παράσταση Οι 12 ένορκοι
Σμαράγδα Καρύδη, Ζωή Λάσκαρη
