Γιάννη καλώς όρισες στο Checkinart! Ποια είναι τα συναισθήματα σου για αυτή την νέα θεατρική σεζόν αλλά και για την συνεργασία σου με το θέατρο “Κάτω από την γέφυρα”;
Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που βρίσκομαι στο θέατρο “Κάτω από την γέφυρα”. Κατά την περσινή συνεργασία προέκυψε η γνωριμία μου με τον Νίκο Δαφνή( διαχειριστή του θεάτρου) και η σύμπνοια απέδωσε νέα σύμπραξη. Έτσι συμμετέχω στον Έμπορο της Βενετίας ( το ένα από τα 2 παιδικά θεατρικά έργα που παίζονται εδώ) και σκηνοθετώ την Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη με μια απαράμιλλη ομάδα σπουδαίων ηθοποιών και συνεργατών.
Μέσα σε μια Αθήνα 1000-1500 σκηνών στην οποία αμέτρητες παραστάσεις ανεβαίνουν κατά διαστήματα, πόσο σημαντικός είναι για σένα ο χώρος που θα φιλοξενήσει μια νέα παραγωγή; Είναι ένα ακόμα συν στην απόφαση σου να κλείσεις μια δουλειά ή θεωρείς ότι μια αξιόλογη παραγωγή, θα ευδοκιμήσει ανεξαρτήτως που θα παιχτεί;
Οι ευνοικές οικονομικές συνθήκες και ο χώρος του θεάτρου υποβοηθούν μια παράσταση. Ωστόσο για εμένα ο πρωταρχικός και απόλυτος παράγων είναι ο ανθρώπινος! Κάθε εγχείρημα καλλιτεχνικό και μη, καθορίζεται από την ανθρώπινη δράση. Στο θέατρο “Κάτω από την γέφυρα” συνέκλιναν όλες οι προϋποθέσεις .
Έχεις περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης με σειρές που ακόμα και σήμερα παραμένουν διαχρονικές στα μάτια του κόσμου και οι οποίες μέσω των επαναλήψεων παίζουν καθημερινά στις οθόνες μας. Σου έχει λείψει το κομμάτι της τηλεόρασης; Αν ερχόταν τώρα μια τηλεοπτική πρόταση θα έλεγες το ναι συνδυάζοντας το με τις θεατρικές σου υποχρεώσεις;
Θα έλεγα ναι σε κάθε ενδιαφέρουσα τηλεοπτική πρόταση αρκεί να μπορούσα να αντεπεξέλθω χρονικώς. Είναι αρκετός ο καιρός που απέχω από την τηλεόραση και μετά χαράς θα συμμετείχα.
Αν πέσεις σε ζάπινγκ , πώς βλέπεις το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο;
Σε γενικές γραμμές η τηλεόραση έχει καταντήσει ένα στυγνό μέσο διαχείρισης της μάζας. Είναι εντυπωσιακή η δύναμη αυτού του μέσου και το “σύστημα” το χρησιμοποιεί επιδέξια για να κατευθύνει συνειδήσεις! Το “σύστημα” επιβάλει υποδορίως συμπεριφορές ενώ η υποκρισία του κουράζει κάθε έλλογο άνθρωπο. Είχα κάνει δημοσιογραφία στο ραδιόφωνο και ξέρω πως κατασκευάζονται οι ειδήσεις για να πουλήσουν και να διαχειριστούν θεατές ή ακροατές. Χρειάζεται οξυδέρκεια για να ξεφεύγεις από το στημένο αυτό παιχνίδι. Προτιμώ να βλέπω κατ’ επιλογήν κάποια πράγματα που θεωρώ ότι αξίζουν.
Πώς βλέπεις την σημερινή νέα γενιά που επιθυμεί να ασχοληθεί με την υποκριτική; Άραγε τα νέα άτομα έχουν ως στόχο την τριβή και την εξέλιξη τους μέσα από το επάγγελμα ή απλώς να φιγουράρουν μέσω μιας σειράς και να γίνουν “όνομα”;
Αυτό το θέμα δεν νομίζω ότι διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά. Σε κάθε νέα φουρνιά ηθοποιών, πάντα θα υπάρχουν τόσο αυτοί που κινούνται από την ματαιοδοξία τους όσο και αυτοί που θέλουν να προσφέρουν μέσα από την τέχνη τους. Θεωρώ ότι σε οποιοδήποτε αντικείμενο το οποίο μπορεί να μετέλθει ένας άνθρωπος, το ποσοστό αυτών που πραγματικά δικαιούνται να φέρουν τον τίτλο του επαΐοντος, στις καλύτερες εκτιμήσεις δεν ξεπερνάει το 10%.
Καθημερινά βλέπουμε γύρω μας έναν καταιγισμό εξελίξεων σε κοινωνικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, με το κοινό τις περισσότερες φορές να σχολιάζει καυστικά τον καθένα μέσω του ίντερνετ. Εσύ ως καλλιτέχνης θα έλεγες ανοιχτά την γνώμη σου στα social media για κάτι που θεωρείς σημαντικό ή θα το απέφευγες για να μην εγκλωβιστείς σε ένα σχολιασμό δίχως κανένα όριο;
Προσπαθώ να λέω την άποψη μου χωρίς να θίξω κάποιον που έχει αντίθετο σκεπτικό. Συνήθως αποφεύγω να μπω μέσα στην δύνη του σχολιασμού και όταν το κάνω, φροντίζω αυτά που λέω ή γράφω να είναι απολύτως τεκμηριωμένα.
Το σημερινό τοπίο με την γενικότερη παραπληροφόρηση που επικρατεί, θα το χαρακτήριζα τραγικό. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που μπαίνουν μέσα στο διαδίκτυο και διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις. Κάποια μάλιστα πληρώνονται να το κάνουν, αδιαφορώντας μάλλον για την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσουν σε πολλές περιπτώσεις.
Πιστεύεις ότι το διαδίκτυο σήμερα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την δουλειά σου αλλά και για την προώθηση της;
Το διαδίκτυο είναι άλλη μια έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας, μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ, να καταστρέψει μέχρι και να σκοτώσει. Ο καθένας λοιπόν επιλέγει την χρήση που του αρμόζει στο διαδίκτυο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτή την περίοδο έχω μπροστά μου τις 2 παραστάσεις στο θέατρο “Κάτω απ τη γέφυρα”, την “Έντα Γκάμπλερ” την οποία σκηνοθετώ και παίζω αλλά και το παιδικό “Ο έμπορος της βενετίας” το οποίο σκηνοθετεί ο Νίκος Δαφνής. Επίσης θα συνεχιστεί η μουσικοθεατρική παράσταση “Μέγας Ανατολικός” του Ανδρέα Εμπειρίκου μετά την επιτυχία που έκανε τον περασμένο χειμώνα στο “Mask”, κάθε Τετάρτη από τα μέσα του Νοεμβρίου. Από την νέα χρονιά θα συμμετέχω σε ένα ψυχολογικό έργο που σκηνοθετεί ο Γιάννης Βούρος για το θέατρο “Αλκμήνη” σε μετάφραση της Άννας Ανδριανού.
Πηγή: checkinart.gr
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: “Η παράσταση αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.”
Η πορείας της ηθοποιού Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου και η σχέση της με το «Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα» είναι στενή και μακροτενής, αφού επί σειρά ετών συμμετέχει στις παραστάσεις του Θεάτρου που έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Αυτή την φορά θα ανακαλύψουμε την σκηνοθετική της σκοπιά, μιας και θα λάβει να ηνία της σκηνοθεσίας της νέας παράστασης που απευθύνεται σε παιδιά, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» που θα ανοίξει σε λίγες μέρες αυλαία στο ίδιο Θέατρο.
Την ρωτήσαμε για την παράσταση που συμμετέχει και τον Σαίξπηρ που φέτος έγινε ιδιαίτερα αγαπητός… Όλα στην συνέντευξη που ακολουθεί!
Δήμητρα Τσιαούση – Φέτος το Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα επιλέγει να παρουσιάζει έργα επηρεασμένα από τον Σαίξπηρ. Τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με τον Σαίξπηρ και στις δυο σκηνές, την παιδική και εφηβική;
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου – Η ιδέα για ένα αφιέρωμα στον Σαίξπηρ κυοφορούσε λίγο πριν από το 2016(Χρονιά Σαίξπηρ ~ 400 χρόνια από τον θάνατό του), στο μυαλό του Νίκου Δαφνή που σκηνοθετεί τον Έμπορο της Βενετίας φέτος στην εφηβική μας σκηνή.
Οι μεγάλες επιτυχίες όμως των παραστάσεων της Γέφυρας εκείνης της χρονιάς και της επόμενης δεν μας έδωσαν αυτή τη δυνατότητα, καθώς πήγαν επανάληψη.
Τώρα ήρθε η συγκυρία να κάνουμε αυτό που θέλαμε από καιρό.
Η επιλογή των έργων ήταν του Νίκου.
Δ.Τ. – .Η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» έχει παρουσιαστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2005 από το ΚΘΒΕ. Τι σας οδήγησε να «ζωντανέψετε» και πάλι το κείμενο του Γιάννη Καλατζόπουλου;
Κ.Σ. – Ό, τι οδηγεί τους καλλιτέχνες εδώ και 400 χρόνια να συνεχίζουν να ανεβάζουν Σαίξπηρ. Ο πάντα επίκαιρος λόγος του, η δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσεται στα έργα του και η αυθεντικότητα των χαρακτήρων του.
Το κείμενο του Γιάννη βασίζεται σε όλα αυτά και έχει και κάτι παραπάνω, απευθύνεται σε παιδιά μέσα από την αθώα ψυχοσύνθεση των ζώων.
Δ.Τ. – Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο παραδοσιακά αντίπαλα ζώα, ο σκύλος και η γάτα. Έχει κάποιο συμβολισμό η παρουσία τους στους ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;
Κ.Σ. – Αν και σε αυτή την ερώτηση πιο κατάλληλος για να μας απαντήσει θα ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας θα προσπαθήσω να απαντήσω από την πλευρά του σκηνοθέτη που «διάβασε» την παράσταση.
Το έργο του Γιάννη Καλατζόπουλου βασίζεται στην κεντρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και απευθύνεται σε παιδιά.
Ο Γιάννης έφερε ένα κλασικό κείμενο του Σαίξπηρ στο σήμερα και επέλεξε τα πιο δυνατά μηνύματα του έργου να ειπωθούν μέσα από το στόμα ανθρωπόμορφων ζώων, συνδυάζοντας έτσι τα χαρίσματα των ζώων με τις αδυναμίες των ανθρώπων. Ίσως γιατί τα ζώα έχουν μόνο ομορφιά μέσα τους και από τα στόματά τους οι ασχήμιες του κόσμου τούτου καταφέρνουν να γίνονται πιο κατανοητές στα παιδιά.
Το βασικό μήνυμα του έργου είναι το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και όλη η προκατάληψη γύρω από αυτήν.
Θεωρώ λοιπόν την επιλογή του Γιάννη να βάλει δύο ζώα που από τη «φύση» τους είναι «διαφορετικά» μεταξύ τους, πάρα πολύ εύστοχη.
Δ.Τ. – Το κείμενο της παράστασης παρέχει πλούτο μηνυμάτων προς τον Θεατή, μικρό και μεγάλο. Ποια είναι τα νοήματα που προσδοκάτε να προσλάβουν οι θεατές μέσα από την παράσταση;
Κ.Σ. – Συνεχίζοντας την παράδοση της παιδικής σκηνής του θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα να καταπιάνεται με θέματα που σπάνια παραστάσεις για παιδιά αγγίζουν, το «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα…σαν το σκύλο με τη γάτα» προβάλλει μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη ακόμη να αποδεχτεί το διαφορετικό.
Η παράσταση δεν αποσκοπεί στο να δώσει απαντήσεις, θέτει όμως προβληματισμούς για ζητήματα όπως ο ρατσισμός, το μπούλινγκ, οι διάφορες μορφές του φασισμού, η προκατάληψη, ο φόβος και αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.
Κλείνει με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα σε μεγάλους και μικρούς.
Δ.Τ. – Το τέλος αυτού του έργου μεταλλάσσεται αισιόδοξα για τις ανάγκες των μικρών θεατών, σε σχέση με το αρχικό Σαιξπηρικό κείμενο. Πιστεύετε ότι προσεγγίζει περισσότερο την κωμωδία ή την τραγωδία;
Κ.Σ. – Η παράσταση είναι καθαρό μιούζικαλ για παιδιά, με πολύ χορό και τραγούδι από τους εξαίρετους ηθοποιούς μας. Ως κύριο άξονα της κρατάει την βασική ιστορία του Σαίξπηρ παραλλάσσοντας φυσικά το τέλος της σε αισιόδοξο. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν θα το χαρακτήριζα δράμα.
Αντιθέτως τα παιδιά γνωρίζουν τον Σαίξπηρ μέσα από τη χαρά και την αφέλεια της νεότητας, μέσα από την τρυφερή ιστορία δύο ζώων που ερωτεύτηκαν, θέλουν να ζήσουν μαζί και προσπαθούν να το επιτύχουν με τη βοήθεια των φίλων τους.
Δ.Τ. – Πως βλέπετε εσείς τον χαρακτήρα του ήρωα που πλάθει στο έργο του ο Έλληνας συγγραφέας? Πως καταφέρνετε ως σκηνοθέτης να περάσετε τον τύπο αυτού του πολίτη στην σκηνή;
Κ.Σ. – Ο Ρωμαίος μας είναι ένας κλασικός Έλληνας ποιμενικός που ερωτεύεται μια γατούλα Αγκύρας.
Θα έλεγα ότι ουδεμία σχέση έχουν αυτά τα δύο πλάσματα δυστυχώς ή ευτυχώς με ενήλικες πολίτες της κοινωνίας μας.
Οι ήρωες είναι δυο νέοι που αγαπιούνται με άδολη αγάπη και φιλία και παλεύουν ενάντια στην εμπάθεια και την προκατάληψη. Συμβολίζουν την αγνότητα και την ομορφιά και αν έπρεπε να τους κατατάξω σε μια κατηγορία αυτή θα ήταν των παιδιών.
Δ.Τ. – Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν ρόλο μεταξύ της ηθοποιού ή του σκηνοθέτη, ποιον θα διαλέγατε;
Κ.Σ. – Εδώ και είκοσι χρόνια είχα επιλέξει έναν ρόλο, αυτόν της ηθοποιού.
Τα τελευταία λίγα χρόνια ασχολούμαι και με την «κουζίνα» της δουλειάς ως βοηθός σκηνοθέτη & παραγωγής, διδασκαλία τραγουδιών και χορογραφίας παραστάσεων.
Το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα μου εμπιστεύτηκε και τον ρόλο του σκηνοθέτη. Τους ευχαριστώ πολύ και για την πίστη τους σε μένα και για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που απλόχερα μου πρόσφεραν.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, στην περίπτωση που θα ‘πρεπε να διαλέξω έναν ρόλο, διαλέγω αυτόν του καλλιτέχνη χωρίς στεγανά.
Η τέχνη μας είναι μια μαγεία και θέλω να την ζήσω σε όλες τις εκφάνσεις της.
Πηγή: elamazi.gr
“Η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται σ’ αυτό” * Σαράντα χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα
«Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν» ομολογεί στην “Αυγή” ο σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής, ο οποίος συμπληρώνει σαράντα χρόνια στο θέατρο, εμμένοντας Κάτω από τη Γέφυρα κι έχοντας ως αιχμή του το θέατρο για παιδιά. «Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η ιδεολογία μου, καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος, εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός» υπογραμμίζει.
Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
* Πολλά χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα, έχετε καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσετε, αλλά να βλέπετε και τον κόσμο με άλλα μάτια, αυτά του παρατηρητή που έχει στο πλευρό του τη δύναμη του κειμένου και τη στήριξη του κόσμου. Πώς τα καταφέρνετε;
Με πολλή δουλειά και… οικονομία γενικώς. Δεν υπόσχομαι «λαγούς με πετραχήλια» και δεν αφήνω οικονομικές «εκκρεμότητες». Στην πρεμιέρα, όλοι, συντελεστές και συνεργάτες, έχουν ξοφληθεί. Για τους εργαζόμενους δεν το συζητώ, αφού είναι αυτονόητο. Οι ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις πληρώνονται έγκαιρα και τοις μετρητοίς. Ίσως βέβαια αυτά να μη συνέβαιναν αν δεν υπήρχε η εύρωστη «παιδική» σκηνή, που συχνά λειτουργεί σαν «χρηματοδότης» και μας δίνει την άνεση να επιλέγουμε το ρεπερτόριό μας με κριτήρια που δεν σχετίζονται με το «ταμείο». Έτσι, μπορεί το θέατρο να επιβιώνει χωρίς εκπτώσεις στους καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, αλλά και πολιτικούς του στόχους κι εγώ να ζω αξιοπρεπώς, αν και λιτά, από τη δουλειά που μου αρέσει, χωρίς να χρειάζεται να κερδίζω την εκτίμηση ανθρώπων που δεν εκτιμώ. Πέρυσι και φέτος το ΥΠΠΟΑ μας τίμησε με 10.000 και 12.000 ευρώ αντίστοιχα. Ήταν μια καλοδεχούμενη βοήθεια, που νομίζω πως έπιασε τόπο. Αλλά κι αν δεν ερχόταν, πάλι θα επιβιώναμε, αφού έχουμε συνηθίσει να προχωράμε με τα δικά μας «πόδια» ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες. Λυπάμαι αυτούς που χρειάζονται δεκανίκια και κανακέματα για να προχωρήσουν. Και είναι πολλοί, και γίνονται όλο και περισσότεροι…
* Ποιες οι δυσκολίες αλλά και οι ευτυχείς στιγμές αυτής της διαδρομής;
Συνήθως ταυτίζονται. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στον Ιούνιο του 2007, όταν «άγνωστοι» έβαλαν φωτιά στο θέατρο για να με «τρομάξουν» μετά την άρνησή μου να δεχτώ ένα μεγάλο ποσό και να αποχωρήσω από τον χώρο για να τον κάνουν… σκυλάδικο. Κι άλλη μια φορά, που ένας αντιδήμαρχος «σφράγισε» το θέατρο επειδή η γνωστή επιτροπή ελέγχου του Δήμου Πειραιά δεν βρήκε την άδεια οικοδομής που η ίδια η δημοτική αρχή ήταν υποχρεωμένη να έχει, αφού αυτή είναι ο ιδιοκτήτης του θεάτρου. Το πρόβλημα τότε λύθηκε… με «επαναστατικές» διαδικασίες, μέχρι που πριν από δυο – τρία χρόνια λύθηκε και νόμιμα.
* Ποια η φιλοσοφία των επιλογών των έργων και του ρεπερτορίου και ποιες οι φετινές παραγωγές.
Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν. Φέτος στην Κεντρική Σκηνή κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μ.μ., θα παρουσιάζεται το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ». Ο Γιάννης Δρίτσας, που διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει, φωτίζει την κωμική αν και «μαύρη» εκδοχή του έργου. Τον Ιανουάριο θα παρουσιαστεί το «Σημεία και… κέρατα», βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της συγγραφέως που επιμένει να εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Ρία Παπά. Έργο βαθιά κοινωνικό και οδυνηρά πολιτικό, σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου και ερμηνευτές τους Κώστα και Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου. Το όνομα της ηθοποιού που θα ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο θα αποκαλυφθεί… στην πρεμιέρα!
Στον λιλιπούτειο και άκρως ατμοσφαιρικό Πίσω Χώρο μετά τη 17η Νοεμβρίου θα παρουσιάζεται το έργο του πολυβραβευμένου και με Pulitzer Ντόναλντ Μαργκούλις “Ο χρόνος σταματά”, σε μετάφραση Ελένης Ρεπούσκου και σκηνοθεσία δική μου, ένα αντιπολεμικό έργο, γεμάτο αιχμηρούς διαλόγους και χιούμορ. Στην Παιδική-Νεανική Σκηνή, η χρονιά είναι αφιερωμένη στον Σαίξπηρ. Παρουσιάζουμε το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… Σαν τον σκύλο με τη γάτα» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου, και τον «Έμπορο της Βενετίας», σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου.
* Επιμένετε στο θέατρο για παιδιά με σταθερότητα. Πώς συνεχίζεται αυτή η σχέση και τι προτείνει;
Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η πορεία μου το έχει δείξει. Ασχολούμαι από το 1981, σχεδόν σαράντα χρόνια. Τότε ιδρύσαμε τον ιστορικό Θίασο ’81, μια 100% συνεταιριστική δουλειά. Αν δεν υπήρχαν και τέσσερις – πέντε αμειβόμενοι, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω «κολεκτίβα». Αυτή η ευτυχισμένη περίοδος κράτησε μέχρι το 1998. Ήδη είχα φτιάξει το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και έπρεπε να αποχωρήσω. Από την πρώτη στιγμή λειτούργησε η παιδική – εφηβική σκηνή μας, που γρήγορα καταξιώθηκε σαν μια από τις πιο αξιόπιστες της χώρας. Αυτή η σκηνή ουσιαστικά χρηματοδοτεί τις άλλες μας σκηνές και δυστυχώς πολύ συχνά καλύπτει τις… ζημιές τους. Πέρα από αυτό όμως, η πολιτική μου τοποθέτηση δεν αφήνει απ’ έξω τη δουλειά μου. Έτσι, η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος. Θα είναι εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός. Αυτό που θα πάρει το παιδί από μια θεατρική παράσταση θα το «ακολουθεί» και θα το επηρεάζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Κι αυτό είναι κάτι που το έχω ζήσει αρκετές φορές.
Πηγή: avgi.gr
Μουσική παράσταση «μετά λόγου».
Στα χρόνια του μεσοπολέμου, αλλά και αργότερα, την εποχή που το τηλέφωνο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, υπήρχε ένα «φιξαρισμένο», ένα προκαθορισμένο εβδομαδιαίο ραντεβού για να μαζεύονται οι φίλοι, να τα λένε, να διασκεδάζουν, να επικοινωνούν…
«Ξέρανε λοιπόν, την Πέμπτη μπορούν να πάνε εκεί, την Παρασκευή στην κυρία τάδε… και το σπίτι ήταν ανοιχτό και ο οικοδεσπότης εκεί…»
Η δική μας «jour fixe” είναι κάθε Παρασκευή, στις 21:00 στο φουαγιέ του θεάτρου
«Κάτω απ’ τη Γέφυρα». Για να πούμε ιστορίες και τραγούδια από το 1937 έως το 1970.
Για να τραγουδήσετε κι εσείς μαζί μας… πίνοντας το ποτό σας. Καλώς να ορίσετε…
Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 9 Νοεμβρίου 2018 στις 9:00 μ.μ.
Ομάδα “memories”
Μουσική επιμέλεια – μουσική διδασκαλία: Γιώργος Βολονάκης
Επιλογή κειμένων – σύνθεση – σκηνοθεσία: Ανδρομάχη Μαρκοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Βολονάκης
Πιάνο: Μαρία Κάτσαρη
Μπουζούκι – Μαντολίνο: Στάθης Κοντοπάνος
Παίζουν και Τραγουδούν (αλφαβητικά):
•Γιώργος Βολονάκης •Ντόρα Ζαχαροπούλου •Μαρία Κάτσαρη •Στάθης Κοντοπάνος •Ανδρομάχη Μαρκοπούλου •Βασίλης Ξυδάκης
Φωτογραφίες – επιμέλεια αφίσας: Σπύρος Βολονάκης
Κρατήσεις εισιτηρίων: 210 4816200
Τιμή εισιτηρίου: 10€
