Μουσική παράσταση «μετά λόγου».
Στα χρόνια του μεσοπολέμου, αλλά και αργότερα, την εποχή που το τηλέφωνο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο, υπήρχε ένα «φιξαρισμένο», ένα προκαθορισμένο εβδομαδιαίο ραντεβού για να μαζεύονται οι φίλοι, να τα λένε, να διασκεδάζουν, να επικοινωνούν…
«Ξέρανε λοιπόν, την Πέμπτη μπορούν να πάνε εκεί, την Παρασκευή στην κυρία τάδε… και το σπίτι ήταν ανοιχτό και ο οικοδεσπότης εκεί…»
Η δική μας «jour fixe” είναι κάθε Παρασκευή, στις 21:00 στο φουαγιέ του θεάτρου
«Κάτω απ’ τη Γέφυρα». Για να πούμε ιστορίες και τραγούδια από το 1937 έως το 1970.
Για να τραγουδήσετε κι εσείς μαζί μας… πίνοντας το ποτό σας. Καλώς να ορίσετε…
Προγραμματισμένη πρεμιέρα: 9 Νοεμβρίου 2018 στις 9:00 μ.μ.
Ομάδα “memories”
Μουσική επιμέλεια – μουσική διδασκαλία: Γιώργος Βολονάκης
Επιλογή κειμένων – σύνθεση – σκηνοθεσία: Ανδρομάχη Μαρκοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Βολονάκης
Πιάνο: Μαρία Κάτσαρη
Μπουζούκι – Μαντολίνο: Στάθης Κοντοπάνος
Παίζουν και Τραγουδούν (αλφαβητικά):
•Γιώργος Βολονάκης •Ντόρα Ζαχαροπούλου •Μαρία Κάτσαρη •Στάθης Κοντοπάνος •Ανδρομάχη Μαρκοπούλου •Βασίλης Ξυδάκης
Φωτογραφίες – επιμέλεια αφίσας: Σπύρος Βολονάκης
Κρατήσεις εισιτηρίων: 210 4816200
Τιμή εισιτηρίου: 10€
Οι κριτικές του κοινού
Περισσότερα εδώ…
«…Γιάννης Δρίτσας: «Έχω υπάρξει ένας χαρακτήρας, πάρα πολύ κοντά στην Έντα Γκάμπλερ…»
Περισσότερα εδώ…
«Η σκηνοθεσία του Γιάννη Δρίτσα και οι ερμηνείες των ηθοποιών κάνουν την Έντ Γκάμπλερ must see παράσταση.Και σκεφτείτε ότι είδαμε πρόβες!»
Περισσότερα εδώ…
Παραμύθι του Γιάννη Καλατζόπουλου
Διαρκεια : 80 ‘
Σκηνοθ.:Κ. Σαραντοπούλου, Ν. Δαφνής
Ερμηνεύουν: Κ. Κλάδης, Κ. Τσεβά, Κ. Τζαφέρης.
Περισσότερα εδώ…
Ο ηθοποιός και εκφωνητής της ραδιοφωνικής εκπομπής Ηθοποιός σημαίνει φως Βασίλης Σαμαριτάκης, βράβευσε τον Νίκο Δαφνή για την πολυετή προσφορά του στο ελληνικό θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση αλλά και για την πολύτιμη προσφορά του στο θέατρο του Πειραιά, με το θέατρο του Κάτω απ΄τη Γέφυρα που πρόσφερε πολύ αξιόλογες παραστάσεις από χρονικό διάστημα πλέον των δύο δεκαετιών.
Αθήνα, 10 Οκτωβρίου 2018
Βασίλης Σαμαριτάκης
(Απόσπασμα από το βραβείο)
«…Aυτή την περίοδο θα βρίσκομαι στο θέατρο “Κάτω από την Γέφυρα” με τα έργα “Έντα Γκάμπλερ” σε σκηνοθεσία Γιάννη Δρίτσα αλλά και το “Ο Έμπορος της Βενετίας” Την διασκευή και την σκηνοθεσία του έργου την έχει αναλάβει ο Νίκος Δαφνής…
Πρόκειται για έναν χώρο πολύ ιδιαίτερο, τον οποίο ο Νίκος Δαφνής επιμελείται 20 χρόνια και μέχρι και σήμερα πηγαίνει πολύ καλά, έχοντας αποκτήσει το δικό του κοινό. Θυμάμαι ακόμα όταν βρισκόμουν στην Δραματική Σχολή, στον Πειραικό σύνδεσμο, να έχω δει το έργο “Άνθρωποι και Ποντίκια” , μια παράσταση που έχει μείνει στην ιστορία και την οποία παίζει να την έχω δει 3-4 φορές συνολικά…
Νιώθω ότι κάθε μέρα μαθαίνω πάρα πολλά από αυτό που κάνει ο Νίκος Δαφνής καθώς δεν έχω δουλέψει ποτέ με έναν τέτοιο τρόπο…»
Περισσότερα εδώ…
20 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα άνοιξε την αγκαλιά του στο θεατρόφιλο κοινό του Πειραιά, και όχι μόνο. Δοκιμάστηκε σε μια περιοχή δύσκολη για τα θεατρικά πράγματα, μακριά από το κέντρο της Αθήνας που μαζεύει κατά κύριο λόγο την πλειονότητα των θεατρικών παραγωγών. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα έχει καταφέρει να επιλέγει παραγωγές με γνώμονα την ποιότητα και την ευαισθητοποίηση του κοινού σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα της καθημερινότητας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσφέρει διαδραστικές παραγωγές για μικρούς και μεγάλους. Και όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει, αλλά να αποτελέσει έναν ισχυρό πόλο έλξης για όσους δίνουν βάρος στην ουσία του θεάτρου, και να γίνει σημείο αναφοράς για τον Πειραιά.
Εξάλλου, κάθε τόπος, εκτός από τον χώρο που τον συνιστά (την γεωμετρία, την υφή και όλα τα λοιπά στοιχεία τα αντιληπτά από τις αισθήσεις) αποτελείται και από το υπερκείμενο με το οποίο είναι φορτισμένος, από τις πληροφορίες που παρέχει στην συνείδηση αυτών που τον βιώνουν. Πράγματι, το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα είναι οι άνθρωποι του, οι μνήμες τους, η προσωπική τους δουλειά, η αισθητική και η αυθεντικότητα τους. Και για αυτό τελικά, είναι τόσο αγαπημένος χώρος.
Φέτος το καλοκαίρι, το Θέατρο ανακαινίστηκε, για να προετοιμαστεί για τη νέα θεατρική σεζόν. Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου γράφει για την ανακαίνιση :
«Η ανακαίνιση κράτησε ολόκληρο το καλοκαίρι. Με συνεργεία που δούλευαν παράλληλα και με πολύ προσωπική εργασία (όπως πάντα) από τον Νίκο Δαφνή. Ανακαινίστηκαν πλήρως τα καμαρίνια, ο χώρος των καθισμάτων, το φουαγιέ … Κάποιοι χώροι όπως τα W.C (θεατών και ηθοποιών) ανασκευάστηκαν απ’ την αρχή.
Νοικιάστηκε αποθήκη όπου μεταφέρθηκε όλο το βεστιάριο μας και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα ακόμη μεγάλο καμαρίνι. Τα βασικά χρώματα έμειναν τα ίδια. Κεραμιδί, ώχρα και σκούρο πράσινο. Κρατήθηκε η αίσθηση του «χειροποίητου» και η ζεστή ατμόσφαιρα του ξύλου. Από την πρώτη στιγμή ο θεατής θα καταλάβει ότι βρίσκεται σε έναν φιλόξενο χώρο απόλυτα ασφαλή (με 5 εξόδους κινδύνου) που σέβεται τους θεατές (μικρούς και μεγάλους) και τους εργαζόμενους.
Επί πλέον είναι πολύ εύκολη και η πρόσβαση στα ΑΜΕΑ (ισόγειο, χωρίς ένα σκαλί).»
Ο Νίκος Δαφνής μοιράζεται μαζί μας στιγμές, εικόνες και συναισθήματα. Και κυρίως μια μεγάλη ελπίδα για το παρόν και το μέλλον του θεάτρου που με τόση αγάπη έστησε και υποστήριξε.
«Τέλη Γενάρη του ’97. Ήδη είχαν κλείσει 4 μήνες εξοντωτικής προσωπικής δουλειάς. Απίστευτη κούραση και η πρεμιέρα της 9ης Φλεβάρη να πλησιάζει απειλητικά.
Απέμενε μόνο να ανακαινιστούν τα κακόγουστα W.C. θεατών και ηθοποιών. Αυτό, σήμαινε μια βδομάδα δουλειά και ένα εκατομμύριο δραχμές, που … δεν είχα. Μια μέρα με επισκέφτηκε ένας φίλος. Του ζήτησα να καθίσει στην 5η σειρά κι εγώ κάθισα στην 4η, μπροστά του. Τον ρώτησα ΤΙ βλέπει. «Την πλάτη σου», μου λέει. Καταστροφή !!!
Το εκατομμύριο (δανεικό φυσικά) ξοδεύτηκε για να αλλάξει η ρύση του αμφιθέατρου. «Χαλάλισα» την τελευταία εξέδρα και άλλαξα τα ύψη στα «πόδια» των πάγκων.
Δύσκολη δουλειά. Δούλεψα τρία μερόνυχτα (κυριολεκτώ) αλλά το πρόβλημα λύθηκε. Τα W.C. όμως έμειναν άθικτα. Για να μου σπάνε τα νεύρα 20 ολόκληρα χρόνια.
Τώρα που όλα τέλειωσαν, μπορώ να «ομολογήσω»: Αυτό το κόμπλεξ που ένοιωθα για τα παλιά W.C., ήταν το αρχικό κίνητρο για την ανακαίνιση του θεάτρου.
Αυτή (η ανακαίνιση) ήταν μια δουλειά που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Δεν γινόταν, γιατί ποτέ δεν ήμουν σίγουρος ότι το θέατρο θα λειτουργεί τον επόμενο χρόνο. Κι αυτό, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική του πορεία ή την οικονομική του ευρωστία.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι μέχρι πέρυσι, που ο χώρος νομιμοποιήθηκε, στεγαζόμαστε μέσα σε ένα … ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ (!!!). Και αυτό, γιατί όταν οι υπηρεσίες του Δήμου διαμόρφωσαν το χώρο στα θεμέλια της οδογέφυρας το 1981, με πρόθεση να στεγαστεί εκεί ένα «κέντρο νεότητας», κανείς δεν σκέφτηκε να εκδώσει «άδεια οικοδομής».
Στα χρόνια που πέρασαν, κάποιοι εκπρόσωποι της Δημοτικής αρχής προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το χώρο, (θα αναφέρω την κ. Σκλεπάρη, φωτισμένη πρόεδρο του 3ου διαμερίσματος) και είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες τους είχαν κάποια αποτελέσματα.
Εκεί που είναι το βεστιάριο, λειτουργούσε παράρτημα του «μουσικού κέντρου» Πειραιά. Στο φουαγιέ γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις (Πάσχα, Χριστούγεννα, αποκριές).
Εκεί που τώρα είναι ο «Πίσω χώρος», είχαν μπει δυο τραπέζια πινγκ-πόνγκ. Και στο χώρο δίπλα στη σκηνή, εργάτες της καθαριότητας, έβαζαν τα καρότσια τους, έπαιζαν τάβλι και … έβριζαν (συνήθως την ώρα της «παιδικής» παράστασης).
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του χώρου (εκεί που είναι τα καθίσματα) έγινε άσυλο περιθωριακών, διαλυτήριο κλεμμένων μοτοποδηλάτων και «νεκροταφείο» αδέσποτων.
Ο δε εξωτερικός χώρος, κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και … δημόσιο ουρητήριο. Αυτή ήταν η εικόνα του «ημιτελούς κλειστού κέντρου νεότητας», που νοίκιασα τον Οκτώβρη του 1996 με νόμιμη δημοπρασία. Ήμουν ο μοναδικός «μνηστήρας» και (τότε) νόμιζα ότι ήμουν τυχερός. Που να ‘ξερα ότι το θέατρο ήταν … «αυθαίρετο» και κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα επένδυε σ’ αυτόν.
Αυτή η παρατυπία ήταν μια διαρκής απειλή, αφού ο οποιοσδήποτε μπορούσε (ακόμα και για λόγους μικροπολιτικής αντιπολίτευσης) με μια απλή καταγγελία, να κλείσει το θέατρο. Και μια φορά συνέβη (το 2001). Είδα το θέατρο «σφραγισμένο» με κόκκινη κορδέλα. Έκανα αυτό που έπρεπε, χωρίς « παρατράγουδα». Δεν ήταν όμως η μοναδική απειλή που αντιμετωπίσαμε αυτά τα 20 χρόνια.
Κατά καιρούς, επίδοξοι «προστάτες» και τραμπούκοι δημιουργούσαν κάποιες … εντάσεις. Συνήθως τις αντιμετώπιζα … «δυναμικά». Τώρα που … γέρασα, θα βρω άλλους τρόπους. Η σοβαρότερη απειλή ήρθε το 2007. Άνθρωποι της νύχτας, μου έδωσαν πολλά λεφτά για να φύγω για να κάνουν ένα … «σκυλάδικο» (!!!). Τους έδιωξα. Ακολούθησαν ενοχλήσεις και βανδαλισμοί. Και στις 7 Ιουνίου, έβαλαν φωτιά στο θέατρο.
Λίγους μήνες αργότερα, μια σκοπευτική «ομάδα» (με αρχαιοελληνικό όνομα) απαίτησαν να τους παραχωρήσει ο Φασούλας το χώρο, για να τον κάνουν … σκοπευτήριο (!!!).
Ένας φίλος (άξιος αστυνομικός) μου είπε ότι οι δύο περιπτώσεις πιθανόν να συνδέονται. Είχαμε και μια ακόμα μόνιμη (χαρούμενη, αλλά ενοχλητική) απειλή: Τους ανήλικους «καλλιτέχνες» που άφηναν στους τοίχους τις μουτζούρες τους. Το αντιμετωπίσαμε με τα ετήσια φεστιβάλ graffiti που οργανώνουμε , στα οποία παίρνουν μέρος σπουδαίοι καλλιτέχνες, τα έργα των οποίων δίνουν χρώμα και ζωή στην οδογέφυρα. Τώρα το θέατρο έχει βρει το δρόμο του. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Οικονομικά τουλάχιστον.
Εύχομαι να μην ξανάρθουν «πέτρινα χρόνια» και να ξεχαστούν οι μάχες που χρειάστηκε να δώσω μόνος μου, αφού τώρα άξιοι συνεργάτες είναι δίπλα μου.
Στα χρόνια που έρχονται, όσο αντέχω θα κρατάω το τιμόνι και παράλληλα θα προετοιμάζω τη διάδοχη κατάσταση, που θα κουμαντάρει τη «Γέφυρα» τα επόμενα χρόνια.
Η τελική απόφαση, σίγουρα θα είναι δύσκολη και οδυνηρή.
Και πρέπει να τη πάρω μόνος μου (γαμώ το).»…
Για τη σεζόν 2017-2018, το Θέατρο Κάτω απο τη Γέφυρα συνεχίζει με τις ακόλουθες παραγωγές:
Από 11 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο» (4η χρονιά 5 παραστάσεις)
(Σάββατο 11, 18, 25 Νοέμβρη και 2, 9 Δεκέμβρη στις 9 μ.μ., και Κυριακές 12,19,26 Νοέμβρη & 3,10/Δεκέμβρη στις 7μμ.)
ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ της Σήλα Στέβενσον, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
Μια οικογένεια, τέσσερις σιωπές. Και μια πέμπτη, η δική σου.
Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων ή υπερηλίκων, 10 ευρώ)
«Είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από τις πιο δυνατές θεατρικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ο θεατής που πάσχει με τις ηρωίδες, αλλά ξαφνικά τίθεται και ενώπιον της δικής του ευθύνης, με τη σιωπή της καθημερινότητάς του. Αυτό το φορτίο, σε ακολουθεί για πολύ μετά την παράσταση κι αυτός είναι ένας λόγος όχι απλά συγχαρητηρίων σε όλη την ομάδα, αλλά ενός μεγάλου ευχαριστώ». (Κάτια Σωτηρίου)
Παίζουν: Νικ. Δαφνής, Μαρ. Χριστοδούλου, Δαν. Καλαχώρα Κων/να Σαραντοπούλου
Από 14 Νοέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Παρασκευή στις 9 μ.μ.)
ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ του Στέφανου Κακαβούλη, σε σκηνοθεσία του ίδιου.
Το έργο, θίγει τις τραγικές συνέπειες του ηλεκτρονικού εγκλήματος, που από «σημείο των καιρών», εξελίσσεται σε επικίνδυνη μάστιγα για τις ψυχές, το μυαλό και το σώμα των έφηβων. Το θέμα προσεγγίζεται χωρίς περιστροφές και χωρίς την εθελοτυφλία που η πλειοψηφία των οικογενειών επιλέγει, τραγικά ασυνείδητα, γιατί και οι ίδιοι οι γονείς βασανίζονται από τα δικά τους υπαρξιακά και συναισθηματικά κενά.
Παίζουν: Κώστας Κλάδης, Μαρία Βλάχου, Γιάννης Τσουρουνάκης
και Μαριέλλη Μανιουδάκη
Από 15 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο»
(κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ.)
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ της Δήμητρας Στάϊκου,
Μία στάση λεωφορείου. Τρεις γυναίκες, που θα μπορούσε να είναι μάνα, κόρη κι εγγονή.
Το πάζλ συμπληρώνεται με ένα κλέφτη, ένα αστυνόμο κι ένα παπά, τότε αρχίζει το «παιχνίδι» της φυγής, της απόδρασης από την καθημερινότητα. Η οδύνη μιας αίσθησης «ανεπίδοτου», απλών ανθρώπων, που φορτωμένοι την κατάρα του homo normalis, προσπαθούν να ξαναβρούν τον αληθινό τους εαυτό.
Σκηνοθεσία, Δήμητρα Στάϊκου.
Παίζουν: Κατερ. Ζιώγου, Μαρ. Μαυροματάκη, Θαν. Παπαγεωργίου, Μάρα Ματζάρη
Από 16 Δεκέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.)
Η ΓΡΑΜΜΗ του Ισραέλ Χόροβιτς, σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη
Πέντε άνθρωποι «της διπλανής πόρτας» φτάνουν στο χώρο με διαφορά λίγων λεπτών ο ένας απ’ τον άλλον και μπαίνουν στη σειρά, πίσω από μια γραμμή.
Δεν αναφέρεται ποιοι είναι, από πού έρχονται, ούτε καν ο σκοπός της αναμονής τους. Απλά έρχονται και περιμένουν πίσω από μια άσπρη γραμμή, κρατώντας τα προσχήματα μιας κόσμιας (αρχικά) συμπεριφοράς. Σιγά- σιγά, αρχίζει ένα «παιχνίδι» χωρίς κανόνες, μια άγρια «ανθρωποφαγία», με ένα και μοναδικό στόχο: Την πρωτιά.
Παίζουν: Κώστα Κλάδης, Γιάννης Δρίτσας, Κων/να Σαραντοπούλου,
Αργύρης Αποστόλου και Νίκος Σταματόπουλος.
Και στην «Παιδική» σκηνή, από 5 Νοέμβρη
(που έχει την υποστήριξη της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας)
ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ του Φρανκ Μπάουμ
(μιούζικαλ για παιδιά με μουσική Μίμη Πλέσσα)
Το γνωστό «παραμύθι», με συμβολισμούς που θεωρούνται προφητικοί της εποχής μας.
Η Δώρα, συναντά ένα Σκιάχτρο, ένα Λιοντάρι και ένα … Τενεκεδένιο ξυλοκόπο. Μαζί
θα κατευθυνθούν προς το «μάγο» του Οζ, για να τους δώσει όσα νομίζουν ότι στερούνται.
Οι τρεις «τύποι», μυαλό, θάρρος, συναισθήματα. Η Δώρα τη θαλπωρή του σπιτιού της. Στο οδοιπορικό τους, θα αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα.
Με τη συλλογική προσπάθεια, τη συντροφικότητα, τη κατανόηση, θα τα ξεπεράσουν.
Για να καταλήξουμε (όλοι) στο συμπέρασμα, ότι μόνο έτσι πετυχαίνει κανείς τους στόχους του, χωρίς να καταφεύγει σε «σωτήρες», που εκμεταλλεύονται τα «αδιέξοδα» κάθε εποχής, τη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ
Επανάληψη μιας μεγάλης επιτυχίας, που συνέπεσε με τα 20χρονα του θεάτρου.
Μια εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία , μέσα από την οποία ο Χιλιάνος συγγραφέας και αγωνιστής της Δημοκρατίας, Λουίς Σεπούλβεδα λέει αλήθειες που συγκινούν και προβληματίζουν. Με το δικό του μοναδικό τρόπο με χιούμορ και ευαισθησία, μιλάει για την τιμή, τη δικαιοσύνη, τη συντροφικότητα, την υπεράσπιση του αδυνάτου και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα κάθε πλάσματος. Παράλληλα καταγγέλλει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον πλανήτη η ανεξέλεγκτη βιομηχανική ανάπτυξη και ενθαρρύνει μικρούς θεατές να αγωνιστούν για να γίνει καλύτερος κι ομορφότερος αυτός ο κόσμος .
Κυριακή στις 12 («Ο μάγος του Οζ») και στις 3 μ.μ. «Η ιστορία του γάτου…»
Καθημερινά για σχολεία, μετά από συνεννόηση (210 4816200)
Φωτογραφίες Μαριέτα Ρούσσου.
ΠΗΓΗ
Επιμέλεια συνέντευξης: Κωνσταντίνος Πλατής
Αν έχω καταλάβει καλά στο θέατρο “Κάτω από τη γέφυρα” λειτουργείτε περισσότερο ως “οικογένεια” και όχι ως μια τυπική θεατρική ομάδα. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα αυτής της “σχέσης” ;
Νίκος Δαφνής: Πολύ σωστός ο συσχετισμός. Σε μια οικογένεια (χωρίς εισαγωγικά) δε έχουν θέση οι ανταγωνισμοί ή τα «καρφώματα», τα ρουφιανιλίκια και τα «γλυψίματα».
Προφανώς υπάρχουν αντιθέσεις. Αλλά πάντα, στο πλαίσιο του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης στα καθημερινά προβλήματα κάθε φύσης. Ασφαλώς, σ’ αυτή την εργασιακή ειρήνη παίζει το ρόλο της η οικονομική ασφάλεια και συνέπεια, όπως άλλωστε και οι όμορες αισθητικές, κοινωνικές (αλλά και πολιτικές) απόψεις, στην κοινή «γλώσσα» που μιλάμε στη «Γέφυρα».
Είμαι σίγουρος ότι αυτά δεν θα αλλάξουν και όταν εγώ αφήσω το «τιμόνι».
Υπάρχει όμως και κάτι εξαιρετικά οδυνηρό, που συχνά λειτουργεί σε βάρος της δουλειάς μας. ΠΟΛΥ συχνά απορρίπτω έργα που οι ρόλοι δεν «κουμπώνουν» στα μέλη της …οικογένειας. Έτσι, συχνά οι επιλογές μου γίνονται στη βάση του να μη μείνει κανείς χωρίς δουλειά. Αυτό είναι πραγματικός «εφιάλτης» που με κάνει να χάνω τον ύπνο μου. Και το χειρότερο: Με εμποδίζει να γνωρίσω νέους συνεργάτες.
ο ιδρυτής του θεάτρου “Κάτω από τη γέφυρα” Νίκος Δαφνής
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Το θέατρο αυτό φτιάχτηκε από τα χέρια του Νίκου Δαφνή. Από τον χώρο τούτο που στεγάζεται κάτω από μια γέφυρα εδώ και 20 χρόνια πέρασαν τρεις εκατοντάδες συνεργάτες. Κάποιοι παρέμειναν, κάποιοι πήραν την σύνταξή τους από εδώ, με κάποιους ακόμη κι αν δεν συνεργαζόμαστε πια ή αυτή την περίοδο, περνάνε πολύ συχνά από εδώ και πίνουμε καφέ. Υπάρχει πολλή αγάπη σ’ αυτό το χώρο και πολύ μεράκι για τη δουλειά μας. Το θέατρο αυτό είναι μια μικρή κοινωνία. Όλοι πασχίζουμε για το καλύτερο και όλοι ανεξαιρέτως το θεωρούμε και λίγο εώς πολύ σπίτι μας. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά για όλους. Και δεν μιλάω μόνο για τον χώρο ως χώρο αλλά και ως ενέργεια. Το θέατρο αυτό είναι οι άνθρωποί του. Είναι ο Νίκος ,είναι η Ελένη, η Αρετή, η 2η Αρετή, η Μαρία, η Δήμητρα, ο Χρήστος, ο Κώστας, ο 2ος Κώστας, ο Οδυσσέας, ο Θοδωρής, ο Πασχάλης, η Κατερίνα, η 2η Κατερίνα, ο Σωκράτης, η Σωτηρία, η Πελαγία, ο Γιώργος ,ο 2ος Γιώργος, ο 2ος Νίκος, ο Πέτρος, ο Κοραής, η Δανάη, η 2η Μαρία, ο Στέφανος και πρόσφατα η 3η Μαρία και ο Γιάννης και είμαι κι εγώ.
Αυτή είναι η οικογένειά Κάτω απ’τη Γέφυρα και ως έτσι λειτουργούμε κάτω από τη μπακέτα του «πατήρ» Νίκου Δαφνή…
Το να ανήκεις σ’ αυτή την οικογένεια ομολογώ ότι τα πλεονεκτήματα είναι πολύ περισσότερα από τα μειονεκτήματά. Με πολλή αγάπη, σεβασμό, αξίες όπως η ιεραρχία, ο καθένας δουλεύει στο πόστο του αλλά πάντα θα ενδιαφερθεί και για τον συνάδελφό του χωρίς να μπλέκεται στα ¨πόδια¨ του, όλα δουλεύουν ρολόι. Ο ένας προστατεύει τον άλλον και τον βοηθάει να εξελιχθεί για το καλό του και το καλό της ίδιας της ¨οικογένειας¨.
Όχι ,δεν βρίσκω κανένα μειονέκτημα σ’αυτή τη σχέση πέρα από το γεγονός ότι όποιος περάσει από αυτή την “οικογένεια” είτε ως συνεργάτης είτε ως επισκέπτης δένεται τόσο που του είναι δύσκολο να μας αποχωριστεί και να τον αποχωριστούμε.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, πέρα από την αξία του καθενός μας, που το «Θέατρο Κάτω Απ’ Τη Γέφυρα» έχει σταθερές και μακροχρόνιες συνεργασίες αλλά και σταθερές σχέσεις με το κοινό.
Στις “Βρώμικες ιστορίες” το κοινό βλέπει χαρακτήρες καθημερινούς ή χαρακτήρες που είναι “μακριά από αυτόν” και του δίνεται έτσι η ευκαιρία να τους παρατηρήσει;
Νίκος Δαφνής: Νομίζω ότι όποιος κάνει μια τέτοια ερώτηση γνωρίζει και την απάντηση.
Το ξέρει ότι οι χαρακτήρες στις «Βρώμικες ιστορίες», είναι εφιαλτικά αναγνωρίσιμοι.
Κι αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας θα μπορούσε (εν δυνάμει) να είμαστε ΕΜΕΙΣ ακριβώς, όσο κι αν μας ενοχλεί. Αυτό βέβαια δεν θα εμποδίσει να τους παρατηρήσουμε και να σταθούμε κριτικά (ή ΑΥΤΟκριτικά αν θες) απέναντί τους.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Στις «Βρώμικες ιστορίες» το κοινό θα δει σίγουρα αναγνωρίσιμους χαρακτήρες.
Σ’ αυτό το έργο δεν υποδυόμαστε κάποιους άλλους αλλά γινόμαστε αυτοί.
Είναι ο διεφθαρμένος πολιτικός, ο χρηματιζόμενος γιατρός, η ¨στην κοσμάρα της¨΄ κοινωνική λειτουργός, ο συνδικαλιστής εργατοπατέρας, ο πουλημένος δημοσιογράφος, η αφελής νοικοκυρά που βγαίνει στη βίζιτα για να γίνει σταρ, το λούμπεν προλεταριάτο, άνθρωποι του υποκόσμου, άνθρωποι που ζουν στο δρόμο, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Χαρακτήρες που ξέρουμε, μας είναι πολύ αναγνωρίσιμοι καθημερινά από την τηλεόραση, την καθημερινότητά μας, στις δημόσιες υπηρεσίες, τον μπάτσο δημόσιο υπάλληλο, την άστεγη γιαγιά που κυκλοφορεί με το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ στο δρόμο με τα υπάρχοντά της, τον περιπλανώμενο μουσικό που βγάζει κάθε μέρα το καπέλο του στα πεζοδρόμια, τον αθλητή που δίνει στημένους αγώνες. Όλοι αντικατοπτρίζουν μια κοινωνία γνώριμη σε όλους μας, πολλή οικεία αλλά και πολλή απωθητική. Μέσα από το πρίσμα βέβαια της κωμωδίας και του φλεγματικού αγγλικού χιούμορ παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή μας κάθε Σάββατο.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Τελευταία ακούγεται η πληροφορία ότι η κυβέρνηση θα επαναφέρει τις επιχορηγήσεις στα θέατρα. Είναι αυτό μια θετική έκβαση για τον πολιτισμό;
Νίκος Δαφνής: Είναι πολύ δύσκολη η απάντηση, αφού το – αυτονόητο για πολλούς – «ναι», για μένα, είναι (και ήταν) αντικείμενο πολυετούς έρευνας και ενασχόλησης.
Είναι γνωστό, ότι από το 1981, παρακολουθώ τα πράγματα όχι μόνο σαν άτομο (εργαζόμενος καλλιτέχνης και δημιουργός) αλλά ενταγμένος μέσα σε ένα γενικότερο πολιτικό, πολιτιστικό και συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο θεσμός των επιχορηγήσεων, πράγματι, βοήθησε να αναδειχθούν μερικοί σημαντικοί καλλιτέχνες και να επιβιώσουν αξιόπιστες θεατρικές δουλειές.
Από την άλλη όμως, κράτησε στο «χώρο» δεκάδες ψώνια και πονηρούς κρατικοδίαιτους, που έστησαν τις καριέρες τους στην πλάτη εκατοντάδων υποαπασχολούμενων και … «εθελοντών».
Νομίζω ότι ΑΝ λειτουργήσει ξανά ο θεσμός αυτός (που δεν το βλέπω) πρέπει να λειτουργήσει σε εντελώς νέα βάση. Κι αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί το θέατρο στηρίζεται πλέον μόνο στην ιδιωτική χορηγία και δεν ξέρω αν αυτό σε κάθε περίπτωση είναι καλό, φτάνει οι επιχορηγήσεις να δοθούν με αξιοκρατικά κριτήρια.
Όπως και να’ χει όμως είναι καλό να επενδύονται χρήματα στον πολιτισμό γιατί η σχέση Κράτους – Τέχνης πρέπει να είναι αμφίδρομη, αν και το Κράτος έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα από την Τέχνη.
Το θέατρο είναι η προτεραιότητα στη ζωή σας;
Νίκος Δαφνής: Ναι είναι.
Και θα συνεχίσει να είναι, όσο κι αν – 45 χρόνια τώρα – προσπαθώ να … γίνω καλά.
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: Το θέατρο είχε πάντα προτεραιότητα στη ζωή μου χωρίς να σημαίνει ότι δεν επενδύω και σε άλλους στόχους επαγγελματικούς ή προσωπικούς..
Στο θέατρο όμως νιώθω την απόλυτη ύπαρξη, ολοκλήρωση και ισορροπία.
Αισθάνομαι ότι ζω μέσα από αυτό πολλές ζωές.
Το θέατρο ως αντικείμενο τέχνης μου προσφέρει πολλά, την απόλυτη ικανοποίηση και όσο μαζοχιστικό μπορεί να ακούγεται αυτό, η ανασφάλεια μου ως άνθρωπος και καλλιτέχνης καταπραύνεται μόνο στη θεατρική σκηνή, σε σχέση με άλλα είδη τέχνης γι’ αυτό και όταν πολλοί μου λένε: μα γιατί δεν τραγουδάς πια; τους απαντώ ότι δεν έχω αυτή την ανάγκη.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
Πηγή: theatromania.gr
Η ταλαντούχα Ελένη Δαφνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ και του Θεάτρου Τέχνης. Αποτελεί μία ευχάριστη παρουσία στο χώρο, έχει πολύ δυναμισμό και μεγάλες ικανότητες.
Φέτος παίζει στις «Βρώμικες ιστορίες», ένα σατιρικό έργο για μεγάλα παιδιά, καθώς και στην παιδική παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» στο Θέατρο «Κάτω απ’ την γέφυρα», που φέτος έκλεισε τα 20 χρόνια λειτουργίας του, με έντονη παρουσία στο θέατρο για παιδιά και αξιόλογες παραστάσεις για μεγάλους.
Η Ελένη Δαφνή σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στον Γιώργο Γερανάκη.
Γ.Γ: Ποια η σχέση σου με το θέατρο;
Ε.Δ: Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο . Έχω περάσει από όλα τα πόστα: το ταμείο, το μπαρ, το φροντιστήριο. Με θυμάμαι να αποκοιμιέμαι στα καμαρίνια. Νομίζω πως μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω μαζί του.
Γ.Γ: Πες μου για τις «Βρώμικες ιστορίες», τη παράσταση που βρίσκεσαι φέτος.
Ε.Δ: Οι «Βρώμικες ιστορίες» είναι μία πολιτική σάτιρα του BarrieKeeffe. Μιλάει για την διαφθορά που υπάρχει όχι μόνο στην άρχουσα τάξη, αλλά και σε αυτό που ονομάζουμε προλεταριάτο, δηλαδή στην εργατική τάξη. Νομίζω ότι το θέμα της διαφθοράς είναι κάτι που δεν θα πάψει ποτέ να μας απασχολεί. Μπορεί τα πρόσωπα ενός διεφθαρμένου συστήματος να αλλάζουν, αλλά το σύστημα καθαυτό παραμένει πάντοτε το ίδιο. Ανακυκλώνεται, αναγεννάται από τις στάχτες του. Οι «Βρώμικες Ιστορίες» είναι ένα έργο που δείχνει τις ατομικές αδυναμίες του καθένα και την αδιάκοπη προσπάθεια του ατόμου να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα σαθρό σύστημα με κάθε τρόπο και φυσικά με κάθε κόστος.
Γ.Γ: Εσύ σε αυτό το έργο ποιο ρόλο έχεις;
Ε.Δ: Εγώ υποδύομαι την Τζάνετ Κλώτον μία κοινωνική λειτουργό, κόρη του διεφθαρμένου βουλευτή Οράτιου Κλώτον. Αποτελεί μία αχτίδα φωτός μέσα σε όλη την μαυρίλα αυτής της κοινωνίας. Μία κοπέλα που προσπαθεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα δίνοντας όλο της το είναι… και το προσπαθεί μέχρι το τέλος.
Γ.Γ: Θεωρείς ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία με εσένα και την Τζάνετ;
Ε. Δ: Αρκετά ..Όπως και η Τζάνετ βλέπω πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, δεν πονηρεύομαι με τους ανθρώπους, βοηθάω όπου και όποιον μπορώ, προσπαθώ να συμμετέχω στα κοινά. Πιστεύω ότι πρέπει να δούμε τα πράγματα πιο οικουμενικά και όχι μέσα από το πρίσμα του ατομικισμού και του προσωπικού συμφέροντος.
Γ.Γ: Όταν διάβασες για πρώτη φορά το έργο τι εντύπωση σου έδωσε;
Ε. Δ: Το έργο αυτό το είχα δει πριν 10 χρόνια περίπου όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο «Κάτω απ’ την γέφυρα» κάνοντας μεγάλη επιτυχία. Τότε θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από το γέλιο και ταυτόχρονα να θυμώνω για όλα αυτά που παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Όταν το διάβασα πρώτη φορά μου φάνηκε πολύ έξυπνο με πολύ δυνατούς και γρήγορους διαλόγους.
Γ.Γ: Ποια η γνώμη σου για τον συγγραφέα, τον Μπάρι Κιφ;
Ε.Δ: Αξίζει πρώτα να πω λίγα λόγια για αυτόν . Μετά από μια σύντομη καριέρα ως δημοσιογράφος και ηθοποιός, ο Barrie Keeffe στράφηκε αποκλειστικά στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία θεατρικών έργων. Υπήρξε μόνιμος συνεργάτης για πολλά χρόνια στο Royal Shakespeare Company, στο Show Theatre και στο Soho PolyTheatre. Παραστάσεις των έργων του έχουν δοθεί σε πάνω από 20 χώρες, από τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες μέχρι τη Μόσχα και το Τόκιο. Εκτός από θεατρικά έργα, έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Για μένα ήταν μια πολύ αιχμηρή προσωπικότητα της εποχής του, με έντονο δυναμισμό. Ήξερε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και κυρίως ήταν ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ.
Γ.Γ: Αυτήν την εποχή παίζεις σε κάποια άλλη παράσταση;
Ε. Δ: Στην παράσταση «η ιστορία του γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει» στο θέατρο «κάτω από την γέφυρα». Είναι μία πολύ τρυφερή ιστορία ενός γάτου που γνωρίζει μία ετοιμοθάνατη γλαρίνα η οποία του εμπιστεύεται το αυγό της με σκοπό να το μάθει να πετάει. Ένα έργο που μιλάει για την διαφορετικότητα, την αξία της φιλίας και την προστασία του περιβάλλοντος που τόσο έχουμε ταλαιπωρήσει.
Γ.Γ: Με την ομάδα Γέφυρα που είσαι ιδρυτικό μέλος τί σχέδια έχετε για φέτος;
Ε.Δ: Με την ομάδα Γέφυρα φέτος κάνουμε μία παύση. Αναδιοργανωνόμαστε για να δούμε το τι θα επακολουθήσει.
ΠΗΓΗ
