Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: “Η παράσταση αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.”
Η πορείας της ηθοποιού Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου και η σχέση της με το «Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα» είναι στενή και μακροτενής, αφού επί σειρά ετών συμμετέχει στις παραστάσεις του Θεάτρου που έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Αυτή την φορά θα ανακαλύψουμε την σκηνοθετική της σκοπιά, μιας και θα λάβει να ηνία της σκηνοθεσίας της νέας παράστασης που απευθύνεται σε παιδιά, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» που θα ανοίξει σε λίγες μέρες αυλαία στο ίδιο Θέατρο.
Την ρωτήσαμε για την παράσταση που συμμετέχει και τον Σαίξπηρ που φέτος έγινε ιδιαίτερα αγαπητός… Όλα στην συνέντευξη που ακολουθεί!
Δήμητρα Τσιαούση – Φέτος το Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα επιλέγει να παρουσιάζει έργα επηρεασμένα από τον Σαίξπηρ. Τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με τον Σαίξπηρ και στις δυο σκηνές, την παιδική και εφηβική;
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου – Η ιδέα για ένα αφιέρωμα στον Σαίξπηρ κυοφορούσε λίγο πριν από το 2016(Χρονιά Σαίξπηρ ~ 400 χρόνια από τον θάνατό του), στο μυαλό του Νίκου Δαφνή που σκηνοθετεί τον Έμπορο της Βενετίας φέτος στην εφηβική μας σκηνή.
Οι μεγάλες επιτυχίες όμως των παραστάσεων της Γέφυρας εκείνης της χρονιάς και της επόμενης δεν μας έδωσαν αυτή τη δυνατότητα, καθώς πήγαν επανάληψη.
Τώρα ήρθε η συγκυρία να κάνουμε αυτό που θέλαμε από καιρό.
Η επιλογή των έργων ήταν του Νίκου.
Δ.Τ. – .Η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» έχει παρουσιαστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2005 από το ΚΘΒΕ. Τι σας οδήγησε να «ζωντανέψετε» και πάλι το κείμενο του Γιάννη Καλατζόπουλου;
Κ.Σ. – Ό, τι οδηγεί τους καλλιτέχνες εδώ και 400 χρόνια να συνεχίζουν να ανεβάζουν Σαίξπηρ. Ο πάντα επίκαιρος λόγος του, η δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσεται στα έργα του και η αυθεντικότητα των χαρακτήρων του.
Το κείμενο του Γιάννη βασίζεται σε όλα αυτά και έχει και κάτι παραπάνω, απευθύνεται σε παιδιά μέσα από την αθώα ψυχοσύνθεση των ζώων.
Δ.Τ. – Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο παραδοσιακά αντίπαλα ζώα, ο σκύλος και η γάτα. Έχει κάποιο συμβολισμό η παρουσία τους στους ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;
Κ.Σ. – Αν και σε αυτή την ερώτηση πιο κατάλληλος για να μας απαντήσει θα ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας θα προσπαθήσω να απαντήσω από την πλευρά του σκηνοθέτη που «διάβασε» την παράσταση.
Το έργο του Γιάννη Καλατζόπουλου βασίζεται στην κεντρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και απευθύνεται σε παιδιά.
Ο Γιάννης έφερε ένα κλασικό κείμενο του Σαίξπηρ στο σήμερα και επέλεξε τα πιο δυνατά μηνύματα του έργου να ειπωθούν μέσα από το στόμα ανθρωπόμορφων ζώων, συνδυάζοντας έτσι τα χαρίσματα των ζώων με τις αδυναμίες των ανθρώπων. Ίσως γιατί τα ζώα έχουν μόνο ομορφιά μέσα τους και από τα στόματά τους οι ασχήμιες του κόσμου τούτου καταφέρνουν να γίνονται πιο κατανοητές στα παιδιά.
Το βασικό μήνυμα του έργου είναι το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και όλη η προκατάληψη γύρω από αυτήν.
Θεωρώ λοιπόν την επιλογή του Γιάννη να βάλει δύο ζώα που από τη «φύση» τους είναι «διαφορετικά» μεταξύ τους, πάρα πολύ εύστοχη.
Δ.Τ. – Το κείμενο της παράστασης παρέχει πλούτο μηνυμάτων προς τον Θεατή, μικρό και μεγάλο. Ποια είναι τα νοήματα που προσδοκάτε να προσλάβουν οι θεατές μέσα από την παράσταση;
Κ.Σ. – Συνεχίζοντας την παράδοση της παιδικής σκηνής του θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα να καταπιάνεται με θέματα που σπάνια παραστάσεις για παιδιά αγγίζουν, το «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα…σαν το σκύλο με τη γάτα» προβάλλει μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη ακόμη να αποδεχτεί το διαφορετικό.
Η παράσταση δεν αποσκοπεί στο να δώσει απαντήσεις, θέτει όμως προβληματισμούς για ζητήματα όπως ο ρατσισμός, το μπούλινγκ, οι διάφορες μορφές του φασισμού, η προκατάληψη, ο φόβος και αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.
Κλείνει με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα σε μεγάλους και μικρούς.
Δ.Τ. – Το τέλος αυτού του έργου μεταλλάσσεται αισιόδοξα για τις ανάγκες των μικρών θεατών, σε σχέση με το αρχικό Σαιξπηρικό κείμενο. Πιστεύετε ότι προσεγγίζει περισσότερο την κωμωδία ή την τραγωδία;
Κ.Σ. – Η παράσταση είναι καθαρό μιούζικαλ για παιδιά, με πολύ χορό και τραγούδι από τους εξαίρετους ηθοποιούς μας. Ως κύριο άξονα της κρατάει την βασική ιστορία του Σαίξπηρ παραλλάσσοντας φυσικά το τέλος της σε αισιόδοξο. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν θα το χαρακτήριζα δράμα.
Αντιθέτως τα παιδιά γνωρίζουν τον Σαίξπηρ μέσα από τη χαρά και την αφέλεια της νεότητας, μέσα από την τρυφερή ιστορία δύο ζώων που ερωτεύτηκαν, θέλουν να ζήσουν μαζί και προσπαθούν να το επιτύχουν με τη βοήθεια των φίλων τους.
Δ.Τ. – Πως βλέπετε εσείς τον χαρακτήρα του ήρωα που πλάθει στο έργο του ο Έλληνας συγγραφέας? Πως καταφέρνετε ως σκηνοθέτης να περάσετε τον τύπο αυτού του πολίτη στην σκηνή;
Κ.Σ. – Ο Ρωμαίος μας είναι ένας κλασικός Έλληνας ποιμενικός που ερωτεύεται μια γατούλα Αγκύρας.
Θα έλεγα ότι ουδεμία σχέση έχουν αυτά τα δύο πλάσματα δυστυχώς ή ευτυχώς με ενήλικες πολίτες της κοινωνίας μας.
Οι ήρωες είναι δυο νέοι που αγαπιούνται με άδολη αγάπη και φιλία και παλεύουν ενάντια στην εμπάθεια και την προκατάληψη. Συμβολίζουν την αγνότητα και την ομορφιά και αν έπρεπε να τους κατατάξω σε μια κατηγορία αυτή θα ήταν των παιδιών.
Δ.Τ. – Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν ρόλο μεταξύ της ηθοποιού ή του σκηνοθέτη, ποιον θα διαλέγατε;
Κ.Σ. – Εδώ και είκοσι χρόνια είχα επιλέξει έναν ρόλο, αυτόν της ηθοποιού.
Τα τελευταία λίγα χρόνια ασχολούμαι και με την «κουζίνα» της δουλειάς ως βοηθός σκηνοθέτη & παραγωγής, διδασκαλία τραγουδιών και χορογραφίας παραστάσεων.
Το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα μου εμπιστεύτηκε και τον ρόλο του σκηνοθέτη. Τους ευχαριστώ πολύ και για την πίστη τους σε μένα και για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που απλόχερα μου πρόσφεραν.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, στην περίπτωση που θα ‘πρεπε να διαλέξω έναν ρόλο, διαλέγω αυτόν του καλλιτέχνη χωρίς στεγανά.
Η τέχνη μας είναι μια μαγεία και θέλω να την ζήσω σε όλες τις εκφάνσεις της.
Πηγή: elamazi.gr
“Η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται σ’ αυτό” * Σαράντα χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα
«Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν» ομολογεί στην “Αυγή” ο σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής, ο οποίος συμπληρώνει σαράντα χρόνια στο θέατρο, εμμένοντας Κάτω από τη Γέφυρα κι έχοντας ως αιχμή του το θέατρο για παιδιά. «Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η ιδεολογία μου, καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος, εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός» υπογραμμίζει.
Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
* Πολλά χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα, έχετε καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσετε, αλλά να βλέπετε και τον κόσμο με άλλα μάτια, αυτά του παρατηρητή που έχει στο πλευρό του τη δύναμη του κειμένου και τη στήριξη του κόσμου. Πώς τα καταφέρνετε;
Με πολλή δουλειά και… οικονομία γενικώς. Δεν υπόσχομαι «λαγούς με πετραχήλια» και δεν αφήνω οικονομικές «εκκρεμότητες». Στην πρεμιέρα, όλοι, συντελεστές και συνεργάτες, έχουν ξοφληθεί. Για τους εργαζόμενους δεν το συζητώ, αφού είναι αυτονόητο. Οι ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις πληρώνονται έγκαιρα και τοις μετρητοίς. Ίσως βέβαια αυτά να μη συνέβαιναν αν δεν υπήρχε η εύρωστη «παιδική» σκηνή, που συχνά λειτουργεί σαν «χρηματοδότης» και μας δίνει την άνεση να επιλέγουμε το ρεπερτόριό μας με κριτήρια που δεν σχετίζονται με το «ταμείο». Έτσι, μπορεί το θέατρο να επιβιώνει χωρίς εκπτώσεις στους καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, αλλά και πολιτικούς του στόχους κι εγώ να ζω αξιοπρεπώς, αν και λιτά, από τη δουλειά που μου αρέσει, χωρίς να χρειάζεται να κερδίζω την εκτίμηση ανθρώπων που δεν εκτιμώ. Πέρυσι και φέτος το ΥΠΠΟΑ μας τίμησε με 10.000 και 12.000 ευρώ αντίστοιχα. Ήταν μια καλοδεχούμενη βοήθεια, που νομίζω πως έπιασε τόπο. Αλλά κι αν δεν ερχόταν, πάλι θα επιβιώναμε, αφού έχουμε συνηθίσει να προχωράμε με τα δικά μας «πόδια» ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες. Λυπάμαι αυτούς που χρειάζονται δεκανίκια και κανακέματα για να προχωρήσουν. Και είναι πολλοί, και γίνονται όλο και περισσότεροι…
* Ποιες οι δυσκολίες αλλά και οι ευτυχείς στιγμές αυτής της διαδρομής;
Συνήθως ταυτίζονται. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στον Ιούνιο του 2007, όταν «άγνωστοι» έβαλαν φωτιά στο θέατρο για να με «τρομάξουν» μετά την άρνησή μου να δεχτώ ένα μεγάλο ποσό και να αποχωρήσω από τον χώρο για να τον κάνουν… σκυλάδικο. Κι άλλη μια φορά, που ένας αντιδήμαρχος «σφράγισε» το θέατρο επειδή η γνωστή επιτροπή ελέγχου του Δήμου Πειραιά δεν βρήκε την άδεια οικοδομής που η ίδια η δημοτική αρχή ήταν υποχρεωμένη να έχει, αφού αυτή είναι ο ιδιοκτήτης του θεάτρου. Το πρόβλημα τότε λύθηκε… με «επαναστατικές» διαδικασίες, μέχρι που πριν από δυο – τρία χρόνια λύθηκε και νόμιμα.
* Ποια η φιλοσοφία των επιλογών των έργων και του ρεπερτορίου και ποιες οι φετινές παραγωγές.
Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν. Φέτος στην Κεντρική Σκηνή κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μ.μ., θα παρουσιάζεται το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ». Ο Γιάννης Δρίτσας, που διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει, φωτίζει την κωμική αν και «μαύρη» εκδοχή του έργου. Τον Ιανουάριο θα παρουσιαστεί το «Σημεία και… κέρατα», βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της συγγραφέως που επιμένει να εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Ρία Παπά. Έργο βαθιά κοινωνικό και οδυνηρά πολιτικό, σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου και ερμηνευτές τους Κώστα και Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου. Το όνομα της ηθοποιού που θα ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο θα αποκαλυφθεί… στην πρεμιέρα!
Στον λιλιπούτειο και άκρως ατμοσφαιρικό Πίσω Χώρο μετά τη 17η Νοεμβρίου θα παρουσιάζεται το έργο του πολυβραβευμένου και με Pulitzer Ντόναλντ Μαργκούλις “Ο χρόνος σταματά”, σε μετάφραση Ελένης Ρεπούσκου και σκηνοθεσία δική μου, ένα αντιπολεμικό έργο, γεμάτο αιχμηρούς διαλόγους και χιούμορ. Στην Παιδική-Νεανική Σκηνή, η χρονιά είναι αφιερωμένη στον Σαίξπηρ. Παρουσιάζουμε το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… Σαν τον σκύλο με τη γάτα» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου, και τον «Έμπορο της Βενετίας», σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου.
* Επιμένετε στο θέατρο για παιδιά με σταθερότητα. Πώς συνεχίζεται αυτή η σχέση και τι προτείνει;
Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η πορεία μου το έχει δείξει. Ασχολούμαι από το 1981, σχεδόν σαράντα χρόνια. Τότε ιδρύσαμε τον ιστορικό Θίασο ’81, μια 100% συνεταιριστική δουλειά. Αν δεν υπήρχαν και τέσσερις – πέντε αμειβόμενοι, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω «κολεκτίβα». Αυτή η ευτυχισμένη περίοδος κράτησε μέχρι το 1998. Ήδη είχα φτιάξει το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και έπρεπε να αποχωρήσω. Από την πρώτη στιγμή λειτούργησε η παιδική – εφηβική σκηνή μας, που γρήγορα καταξιώθηκε σαν μια από τις πιο αξιόπιστες της χώρας. Αυτή η σκηνή ουσιαστικά χρηματοδοτεί τις άλλες μας σκηνές και δυστυχώς πολύ συχνά καλύπτει τις… ζημιές τους. Πέρα από αυτό όμως, η πολιτική μου τοποθέτηση δεν αφήνει απ’ έξω τη δουλειά μου. Έτσι, η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος. Θα είναι εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός. Αυτό που θα πάρει το παιδί από μια θεατρική παράσταση θα το «ακολουθεί» και θα το επηρεάζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Κι αυτό είναι κάτι που το έχω ζήσει αρκετές φορές.
Πηγή: avgi.gr
20 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα άνοιξε την αγκαλιά του στο θεατρόφιλο κοινό του Πειραιά, και όχι μόνο. Δοκιμάστηκε σε μια περιοχή δύσκολη για τα θεατρικά πράγματα, μακριά από το κέντρο της Αθήνας που μαζεύει κατά κύριο λόγο την πλειονότητα των θεατρικών παραγωγών. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα έχει καταφέρει να επιλέγει παραγωγές με γνώμονα την ποιότητα και την ευαισθητοποίηση του κοινού σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα της καθημερινότητας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσφέρει διαδραστικές παραγωγές για μικρούς και μεγάλους. Και όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει, αλλά να αποτελέσει έναν ισχυρό πόλο έλξης για όσους δίνουν βάρος στην ουσία του θεάτρου, και να γίνει σημείο αναφοράς για τον Πειραιά.
Εξάλλου, κάθε τόπος, εκτός από τον χώρο που τον συνιστά (την γεωμετρία, την υφή και όλα τα λοιπά στοιχεία τα αντιληπτά από τις αισθήσεις) αποτελείται και από το υπερκείμενο με το οποίο είναι φορτισμένος, από τις πληροφορίες που παρέχει στην συνείδηση αυτών που τον βιώνουν. Πράγματι, το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα είναι οι άνθρωποι του, οι μνήμες τους, η προσωπική τους δουλειά, η αισθητική και η αυθεντικότητα τους. Και για αυτό τελικά, είναι τόσο αγαπημένος χώρος.
Φέτος το καλοκαίρι, το Θέατρο ανακαινίστηκε, για να προετοιμαστεί για τη νέα θεατρική σεζόν. Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου γράφει για την ανακαίνιση :
«Η ανακαίνιση κράτησε ολόκληρο το καλοκαίρι. Με συνεργεία που δούλευαν παράλληλα και με πολύ προσωπική εργασία (όπως πάντα) από τον Νίκο Δαφνή. Ανακαινίστηκαν πλήρως τα καμαρίνια, ο χώρος των καθισμάτων, το φουαγιέ … Κάποιοι χώροι όπως τα W.C (θεατών και ηθοποιών) ανασκευάστηκαν απ’ την αρχή.
Νοικιάστηκε αποθήκη όπου μεταφέρθηκε όλο το βεστιάριο μας και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα ακόμη μεγάλο καμαρίνι. Τα βασικά χρώματα έμειναν τα ίδια. Κεραμιδί, ώχρα και σκούρο πράσινο. Κρατήθηκε η αίσθηση του «χειροποίητου» και η ζεστή ατμόσφαιρα του ξύλου. Από την πρώτη στιγμή ο θεατής θα καταλάβει ότι βρίσκεται σε έναν φιλόξενο χώρο απόλυτα ασφαλή (με 5 εξόδους κινδύνου) που σέβεται τους θεατές (μικρούς και μεγάλους) και τους εργαζόμενους.
Επί πλέον είναι πολύ εύκολη και η πρόσβαση στα ΑΜΕΑ (ισόγειο, χωρίς ένα σκαλί).»
Ο Νίκος Δαφνής μοιράζεται μαζί μας στιγμές, εικόνες και συναισθήματα. Και κυρίως μια μεγάλη ελπίδα για το παρόν και το μέλλον του θεάτρου που με τόση αγάπη έστησε και υποστήριξε.
«Τέλη Γενάρη του ’97. Ήδη είχαν κλείσει 4 μήνες εξοντωτικής προσωπικής δουλειάς. Απίστευτη κούραση και η πρεμιέρα της 9ης Φλεβάρη να πλησιάζει απειλητικά.
Απέμενε μόνο να ανακαινιστούν τα κακόγουστα W.C. θεατών και ηθοποιών. Αυτό, σήμαινε μια βδομάδα δουλειά και ένα εκατομμύριο δραχμές, που … δεν είχα. Μια μέρα με επισκέφτηκε ένας φίλος. Του ζήτησα να καθίσει στην 5η σειρά κι εγώ κάθισα στην 4η, μπροστά του. Τον ρώτησα ΤΙ βλέπει. «Την πλάτη σου», μου λέει. Καταστροφή !!!
Το εκατομμύριο (δανεικό φυσικά) ξοδεύτηκε για να αλλάξει η ρύση του αμφιθέατρου. «Χαλάλισα» την τελευταία εξέδρα και άλλαξα τα ύψη στα «πόδια» των πάγκων.
Δύσκολη δουλειά. Δούλεψα τρία μερόνυχτα (κυριολεκτώ) αλλά το πρόβλημα λύθηκε. Τα W.C. όμως έμειναν άθικτα. Για να μου σπάνε τα νεύρα 20 ολόκληρα χρόνια.
Τώρα που όλα τέλειωσαν, μπορώ να «ομολογήσω»: Αυτό το κόμπλεξ που ένοιωθα για τα παλιά W.C., ήταν το αρχικό κίνητρο για την ανακαίνιση του θεάτρου.
Αυτή (η ανακαίνιση) ήταν μια δουλειά που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Δεν γινόταν, γιατί ποτέ δεν ήμουν σίγουρος ότι το θέατρο θα λειτουργεί τον επόμενο χρόνο. Κι αυτό, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική του πορεία ή την οικονομική του ευρωστία.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι μέχρι πέρυσι, που ο χώρος νομιμοποιήθηκε, στεγαζόμαστε μέσα σε ένα … ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ (!!!). Και αυτό, γιατί όταν οι υπηρεσίες του Δήμου διαμόρφωσαν το χώρο στα θεμέλια της οδογέφυρας το 1981, με πρόθεση να στεγαστεί εκεί ένα «κέντρο νεότητας», κανείς δεν σκέφτηκε να εκδώσει «άδεια οικοδομής».
Στα χρόνια που πέρασαν, κάποιοι εκπρόσωποι της Δημοτικής αρχής προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το χώρο, (θα αναφέρω την κ. Σκλεπάρη, φωτισμένη πρόεδρο του 3ου διαμερίσματος) και είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες τους είχαν κάποια αποτελέσματα.
Εκεί που είναι το βεστιάριο, λειτουργούσε παράρτημα του «μουσικού κέντρου» Πειραιά. Στο φουαγιέ γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις (Πάσχα, Χριστούγεννα, αποκριές).
Εκεί που τώρα είναι ο «Πίσω χώρος», είχαν μπει δυο τραπέζια πινγκ-πόνγκ. Και στο χώρο δίπλα στη σκηνή, εργάτες της καθαριότητας, έβαζαν τα καρότσια τους, έπαιζαν τάβλι και … έβριζαν (συνήθως την ώρα της «παιδικής» παράστασης).
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του χώρου (εκεί που είναι τα καθίσματα) έγινε άσυλο περιθωριακών, διαλυτήριο κλεμμένων μοτοποδηλάτων και «νεκροταφείο» αδέσποτων.
Ο δε εξωτερικός χώρος, κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και … δημόσιο ουρητήριο. Αυτή ήταν η εικόνα του «ημιτελούς κλειστού κέντρου νεότητας», που νοίκιασα τον Οκτώβρη του 1996 με νόμιμη δημοπρασία. Ήμουν ο μοναδικός «μνηστήρας» και (τότε) νόμιζα ότι ήμουν τυχερός. Που να ‘ξερα ότι το θέατρο ήταν … «αυθαίρετο» και κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα επένδυε σ’ αυτόν.
Αυτή η παρατυπία ήταν μια διαρκής απειλή, αφού ο οποιοσδήποτε μπορούσε (ακόμα και για λόγους μικροπολιτικής αντιπολίτευσης) με μια απλή καταγγελία, να κλείσει το θέατρο. Και μια φορά συνέβη (το 2001). Είδα το θέατρο «σφραγισμένο» με κόκκινη κορδέλα. Έκανα αυτό που έπρεπε, χωρίς « παρατράγουδα». Δεν ήταν όμως η μοναδική απειλή που αντιμετωπίσαμε αυτά τα 20 χρόνια.
Κατά καιρούς, επίδοξοι «προστάτες» και τραμπούκοι δημιουργούσαν κάποιες … εντάσεις. Συνήθως τις αντιμετώπιζα … «δυναμικά». Τώρα που … γέρασα, θα βρω άλλους τρόπους. Η σοβαρότερη απειλή ήρθε το 2007. Άνθρωποι της νύχτας, μου έδωσαν πολλά λεφτά για να φύγω για να κάνουν ένα … «σκυλάδικο» (!!!). Τους έδιωξα. Ακολούθησαν ενοχλήσεις και βανδαλισμοί. Και στις 7 Ιουνίου, έβαλαν φωτιά στο θέατρο.
Λίγους μήνες αργότερα, μια σκοπευτική «ομάδα» (με αρχαιοελληνικό όνομα) απαίτησαν να τους παραχωρήσει ο Φασούλας το χώρο, για να τον κάνουν … σκοπευτήριο (!!!).
Ένας φίλος (άξιος αστυνομικός) μου είπε ότι οι δύο περιπτώσεις πιθανόν να συνδέονται. Είχαμε και μια ακόμα μόνιμη (χαρούμενη, αλλά ενοχλητική) απειλή: Τους ανήλικους «καλλιτέχνες» που άφηναν στους τοίχους τις μουτζούρες τους. Το αντιμετωπίσαμε με τα ετήσια φεστιβάλ graffiti που οργανώνουμε , στα οποία παίρνουν μέρος σπουδαίοι καλλιτέχνες, τα έργα των οποίων δίνουν χρώμα και ζωή στην οδογέφυρα. Τώρα το θέατρο έχει βρει το δρόμο του. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Οικονομικά τουλάχιστον.
Εύχομαι να μην ξανάρθουν «πέτρινα χρόνια» και να ξεχαστούν οι μάχες που χρειάστηκε να δώσω μόνος μου, αφού τώρα άξιοι συνεργάτες είναι δίπλα μου.
Στα χρόνια που έρχονται, όσο αντέχω θα κρατάω το τιμόνι και παράλληλα θα προετοιμάζω τη διάδοχη κατάσταση, που θα κουμαντάρει τη «Γέφυρα» τα επόμενα χρόνια.
Η τελική απόφαση, σίγουρα θα είναι δύσκολη και οδυνηρή.
Και πρέπει να τη πάρω μόνος μου (γαμώ το).»…
Για τη σεζόν 2017-2018, το Θέατρο Κάτω απο τη Γέφυρα συνεχίζει με τις ακόλουθες παραγωγές:
Από 11 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο» (4η χρονιά 5 παραστάσεις)
(Σάββατο 11, 18, 25 Νοέμβρη και 2, 9 Δεκέμβρη στις 9 μ.μ., και Κυριακές 12,19,26 Νοέμβρη & 3,10/Δεκέμβρη στις 7μμ.)
ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ της Σήλα Στέβενσον, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
Μια οικογένεια, τέσσερις σιωπές. Και μια πέμπτη, η δική σου.
Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων ή υπερηλίκων, 10 ευρώ)
«Είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από τις πιο δυνατές θεατρικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ο θεατής που πάσχει με τις ηρωίδες, αλλά ξαφνικά τίθεται και ενώπιον της δικής του ευθύνης, με τη σιωπή της καθημερινότητάς του. Αυτό το φορτίο, σε ακολουθεί για πολύ μετά την παράσταση κι αυτός είναι ένας λόγος όχι απλά συγχαρητηρίων σε όλη την ομάδα, αλλά ενός μεγάλου ευχαριστώ». (Κάτια Σωτηρίου)
Παίζουν: Νικ. Δαφνής, Μαρ. Χριστοδούλου, Δαν. Καλαχώρα Κων/να Σαραντοπούλου
Από 14 Νοέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Παρασκευή στις 9 μ.μ.)
ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ του Στέφανου Κακαβούλη, σε σκηνοθεσία του ίδιου.
Το έργο, θίγει τις τραγικές συνέπειες του ηλεκτρονικού εγκλήματος, που από «σημείο των καιρών», εξελίσσεται σε επικίνδυνη μάστιγα για τις ψυχές, το μυαλό και το σώμα των έφηβων. Το θέμα προσεγγίζεται χωρίς περιστροφές και χωρίς την εθελοτυφλία που η πλειοψηφία των οικογενειών επιλέγει, τραγικά ασυνείδητα, γιατί και οι ίδιοι οι γονείς βασανίζονται από τα δικά τους υπαρξιακά και συναισθηματικά κενά.
Παίζουν: Κώστας Κλάδης, Μαρία Βλάχου, Γιάννης Τσουρουνάκης
και Μαριέλλη Μανιουδάκη
Από 15 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο»
(κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ.)
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ της Δήμητρας Στάϊκου,
Μία στάση λεωφορείου. Τρεις γυναίκες, που θα μπορούσε να είναι μάνα, κόρη κι εγγονή.
Το πάζλ συμπληρώνεται με ένα κλέφτη, ένα αστυνόμο κι ένα παπά, τότε αρχίζει το «παιχνίδι» της φυγής, της απόδρασης από την καθημερινότητα. Η οδύνη μιας αίσθησης «ανεπίδοτου», απλών ανθρώπων, που φορτωμένοι την κατάρα του homo normalis, προσπαθούν να ξαναβρούν τον αληθινό τους εαυτό.
Σκηνοθεσία, Δήμητρα Στάϊκου.
Παίζουν: Κατερ. Ζιώγου, Μαρ. Μαυροματάκη, Θαν. Παπαγεωργίου, Μάρα Ματζάρη
Από 16 Δεκέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.)
Η ΓΡΑΜΜΗ του Ισραέλ Χόροβιτς, σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη
Πέντε άνθρωποι «της διπλανής πόρτας» φτάνουν στο χώρο με διαφορά λίγων λεπτών ο ένας απ’ τον άλλον και μπαίνουν στη σειρά, πίσω από μια γραμμή.
Δεν αναφέρεται ποιοι είναι, από πού έρχονται, ούτε καν ο σκοπός της αναμονής τους. Απλά έρχονται και περιμένουν πίσω από μια άσπρη γραμμή, κρατώντας τα προσχήματα μιας κόσμιας (αρχικά) συμπεριφοράς. Σιγά- σιγά, αρχίζει ένα «παιχνίδι» χωρίς κανόνες, μια άγρια «ανθρωποφαγία», με ένα και μοναδικό στόχο: Την πρωτιά.
Παίζουν: Κώστα Κλάδης, Γιάννης Δρίτσας, Κων/να Σαραντοπούλου,
Αργύρης Αποστόλου και Νίκος Σταματόπουλος.
Και στην «Παιδική» σκηνή, από 5 Νοέμβρη
(που έχει την υποστήριξη της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας)
ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ του Φρανκ Μπάουμ
(μιούζικαλ για παιδιά με μουσική Μίμη Πλέσσα)
Το γνωστό «παραμύθι», με συμβολισμούς που θεωρούνται προφητικοί της εποχής μας.
Η Δώρα, συναντά ένα Σκιάχτρο, ένα Λιοντάρι και ένα … Τενεκεδένιο ξυλοκόπο. Μαζί
θα κατευθυνθούν προς το «μάγο» του Οζ, για να τους δώσει όσα νομίζουν ότι στερούνται.
Οι τρεις «τύποι», μυαλό, θάρρος, συναισθήματα. Η Δώρα τη θαλπωρή του σπιτιού της. Στο οδοιπορικό τους, θα αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα.
Με τη συλλογική προσπάθεια, τη συντροφικότητα, τη κατανόηση, θα τα ξεπεράσουν.
Για να καταλήξουμε (όλοι) στο συμπέρασμα, ότι μόνο έτσι πετυχαίνει κανείς τους στόχους του, χωρίς να καταφεύγει σε «σωτήρες», που εκμεταλλεύονται τα «αδιέξοδα» κάθε εποχής, τη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ
Επανάληψη μιας μεγάλης επιτυχίας, που συνέπεσε με τα 20χρονα του θεάτρου.
Μια εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία , μέσα από την οποία ο Χιλιάνος συγγραφέας και αγωνιστής της Δημοκρατίας, Λουίς Σεπούλβεδα λέει αλήθειες που συγκινούν και προβληματίζουν. Με το δικό του μοναδικό τρόπο με χιούμορ και ευαισθησία, μιλάει για την τιμή, τη δικαιοσύνη, τη συντροφικότητα, την υπεράσπιση του αδυνάτου και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα κάθε πλάσματος. Παράλληλα καταγγέλλει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον πλανήτη η ανεξέλεγκτη βιομηχανική ανάπτυξη και ενθαρρύνει μικρούς θεατές να αγωνιστούν για να γίνει καλύτερος κι ομορφότερος αυτός ο κόσμος .
Κυριακή στις 12 («Ο μάγος του Οζ») και στις 3 μ.μ. «Η ιστορία του γάτου…»
Καθημερινά για σχολεία, μετά από συνεννόηση (210 4816200)
Φωτογραφίες Μαριέτα Ρούσσου.
ΠΗΓΗ
