Ήταν μια εξαιρετική παράσταση, πολύ καλύτερη από τις άλλες τρεις του … μακρινού παρελθόντος (1997, 2002 και 2008) που είχε τη μεγάλη επιτυχία που της άξιζε.
Το κείμενο, το επεξεργάστηκε από την αρχή ο Δαφνής, που έκανε και τη σκηνοθεσία.
Το σκηνικό (ένα τεράστιο βιβλίο με σελίδες που όταν γυρίζουν, αποτελούν το «φόντο» κάθε σκηνής) ζωγραφισμένο εξ’ αρχής από την σημαντική ζωγράφο Ελένη Σουμή.
Χορογραφίες των Δάφνη Δούλη και Καλλιόπης Κούρου.
Το μόνο που δεν άλλαξε, ήταν η εκπληκτική μουσική του αξεπέραστου Μίμη Πλέσσα και η παρουσία του Κώστα Κλάδη.
Έπαιξαν οι ηθοποιοί Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου (που δίδαξε και τα τραγούδια), Κατερίνα Τσεβά, Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Οδυσσέας Κιόσογλου, Κώστας Τζαφέρης και ο αγέραστος λιόντας Κώστας Κλάδης.
Ήταν μια «ιδιαίτερη» παράσταση, ενός «ιδιαίτερου» έργου.
Πέντε πρόσωπα, πίσω από μια γραμμή, σε ένα άδειο χώρο.
Κανείς δεν θα μάθει, πού περιμένουν, γιατί περιμένουν, πόσο θα περιμένουν.
Αυτό όμως που θα μάθει είναι το τι είναι έτοιμος να κάνει ο καθένας για να είναι πρώτος στη γραμμή. Θα μπορούσε να το πει κανείς «μαύρη κωμωδία». «Κωμωδία», επειδή οι θεατές ξεκαρδίζονταν στα γέλια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και «μαύρη» επειδή δεν υπάρχει κάτι αισιόδοξο στο τέλος της.
Αν και οι πληροφορίες μας για την «εμπορικότητα» του έργου σ’ όλο τον κόσμο μας είχαν γεμίσει ελπίδες, η παράσταση … «πάλεψε» για να βγάλει τη σαιζόν.Η παράστασή μας ήταν καλή και άρεσε σε όσους την είδαν.
Μόνο που αυτοί ήταν απελπιστικά λίγοι. Ευτυχώς υπήρξε μια βοήθεια από το ΥΠ.ΠΟ.Α. κι έτσι η οικονομική ζημιά δεν ήταν τόσο οδυνηρή.
Η καλή μετάφραση (Αργύρης Καλλίτσης) η εμπνευσμένη σκηνοθεσία (Κοραής Δαμάτης) και οι εξαιρετικές χορογραφίες (Μαρίζα Τσίγκου) ήταν τα ατού της.
Οι ερμηνείες (Αργύρης Αποστόλου, Γιάννης Δρίτσας, Κώστας Κλάδης, Κων/να Σαραντοπούλου και Νίκος Σταματόπουλος) ήταν πολύ καλές.
Αλλά … ο κόσμος δεν ήρθε. Συμβαίνουν αυτά. Απλά, ευχόμαστε να συμβαίνουν σπάνια.
Και έγινε σαν ένα δώρο στους μικρούς θεατές μας για τα 20χρονα.
Ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε κάνει.
Μια σειρά από ευτυχισμένες συγκυρίες (εξαιρετικό κείμενο, σπουδαίος θίασος, πολύ καλές σχέσεις) οδήγησαν σε μια από τις μεγαλύτερες (και οικονομικά) επιτυχίες μας.
Θεατρική απόδοση και σκηνοθεσία: Νίκος Δαφνής
Μουσική: Νίκος Τσέκος
Άξιοι αρωγοί οι πέντε ηθοποιοί. Η Ιωάννα Γκαβάκου (μάνα 2014-2015), Μαρία Χριστοδούλου (μάνα 2016-2018) ο Νίκος Δαφνής, (πατέρας), η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου (1η κόρη) και η Δανάη Καλαχώρα (2η κόρη, βραβεύτηκε για την ερμηνεία της απ’ τα Κορφιάτικα βραβεία το 2016).
Η παράσταση στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία για αυτό και παίχτηκε για 5 σεζόν.
Είπαν για εμάς……..
Πέντε σιωπές. Δέκα. Εκατό σιωπές. Χίλιες. Στη φασαρία των δρόμων, στων σπιτιών τις συνευρέσεις, στα φωτισμένα γήπεδα των συναυλιών… αφουγκράζεσαι τον ήχο της σιωπής. Παντού. Εκκωφαντική σιωπή… όπως κι ο φόβος που την γεννάει. Ναι. Φοβάσαι. Φοβάσαι να μιλήσεις αληθινά για σένα. Φοβάσαι να ακούσεις τον άλλον. Φοβάσαι να καταγγείλεις. Φόβος. Απ’ την οικογένεια, απ’ το Σχολείο, απ’ το Κράτος, απ’ τη Θρησκεία, απ’ τα Μέσα Επικοινωνίας, απ’ την Πολιτική, απ’ τις Ιδεολογίες. Φόβος. Η βασική αιτία της σιωπής. Κονταίνει τους ανθρώπους τόσο φόβος, αδειάζει τα βλέμματα, μικραίνει τις κινήσεις, κι αρχίζουν ψιθυρίσματα και λειψές ανάσες κι άρρωστες ζωές. Ναι. Ο φόβος… γέμισε το δωμάτιο… γέμισε τον κόσμο όλο… η ώρα της σιωπής… για πόσο θα αφήσουμε να μας φοβίζει αυτός ο φόβος;
«Πρόκειται για το σχεδόν ντοκιμαντερίστικο δοκίμιο πάνω στην ενδοοικογενειακή βία με κύριο πυρήνα την αιμομιξία. Ένας πατέρας που με τη βιασμένη σιωπή της συζύγου του βιάζει τις δύο κόρες του. Όχι, το έργο δεν σκανδαλοθηρεί, δεν κραυγάζει, δεν επιθυμεί να προκαλέσει τον οίκτο, καταγράφει και συνάμα διαπιστώνει το γνωστό σύνδρομο της κοινωνικής ενοχής δια της αιδήμονος σιωπής. Μια υποδειγματική παράσταση». (Κώστας Γεωργουσόπουλος)
«Το έργο της Στίβενσον θέλει να κάνει τα άηχα ηχηρά και ορατά τα αόρατα, με την κατά πρόσωπο ανάκλαση του θύματος πάνω στη δική μας αθωότητα κι απερισκεψία. Αγωνίζεται με δυο λόγια να διαλύσει τη σιωπή, πράγμα διόλου εύκολο εφόσον το αστικό θέατρο διαθέτει ως γνωστόν εξαιρετική ηχομόνωση και δοκιμασμένες δικλίδες ασφαλείας σε παρόμοια ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η κατάληξη: η δική μας σιωπή, η ακινησία μας, ηαβελτηρία να δούμε τη βία ως απειλή της ανθρωπιάς και της ησυχίας μας». (Γρηγόρης Ιωαννίδης)
«Είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από τις πιο δυνατές θεατρικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ο θεατής που πάσχει με τις ηρωίδες,αλλά ξαφνικά τίθεται και ενώπιον της δικής του ευθύνης, με τη σιωπή της καθημερινότητάς του. Αυτό το φορτίο, σε ακολουθεί για πολύ μετά την παράσταση, και αυτός είναι ένας λόγος όχι απλά συγχαρητηρίων σε όλη την ομάδα της παράστασης, αλλά ενός μεγάλου ευχαριστώ». (Κάτια Σωτηρίου)
«Στο Θέατρο κάτω από τη γέφυρα δίνεται ένα ομόλογης διάνοιας έργο, οι Πέντε σιωπές». (Λέανδρος Πολενάκης)
Βασισμένη στον «Κύκλο με την κιμωλία», συγκίνησε τους θεατές και ιδιαίτερα όσους είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με το μεγάλο ζήτημα της υιοθεσίας. Κι αυτό ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε.
Το κείμενο του Καλατζόπουλου, η μουσική του Λέκκα, τα κοστούμια της Βολίδη και το ταλέντο των ηθοποιών, μας έδωσαν μια από τις καλύτερες παραγωγές μας, της πρώτης 20ετίας.
Και θα γινόταν σίγουρα και μια από τις μεγαλύτερες (οικονομικά) επιτυχίες μας, ΑΝ … είχε άλλο τίτλο.
Ήταν απλά ένα εξαιρετικό έργο και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα.
Η προσπάθεια όμως να παρουσιαστεί σαν «ιδιαίτερο» έργο, η πολύ καλή παράσταση σαν «ιδιαίτερη» παράσταση και το ενδιαφέρον θέμα σαν ένα ιδιαίτερο θέμα, έβλαψε και το έργο και την παράσταση και «θόλωσε» το θέμα.
Ας θεωρηθεί ότι ήταν μια συμπαραγωγή του θεάτρου και ας αναλάβουμε την ευθύνη (θετική ή αρνητική) που μας αναλογεί.
Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Πήραν μέρος οι ηθοποιοί: Γιώργος Χαλεπλής, Δανάη Καλαχώρα, Οδυσσέας Κιόσογλου, Στέφανος Γεωργόπουλος
Στην απόφαση για την επανάληψη της παράστασης (σαν «γιορτή» για τα 20χρονά μας) μέτρησε η επιτυχία της, το 2005 στον «Πίσω χώρο».
Ήταν ίδιο το κείμενο, ίδια η σκηνοθεσία, ίδια η εξαιρετική μουσική, ίδιοι οι τρεις ηθοποιοί (οι υπόλοιποι, εξ ίσου καλοί ή και καλύτεροι).
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ όμως δεν ήταν η ίδια.
Σκηνοθετικά «ακυβέρνητη», πολιτικά άχρωμη, χωρίς την εκρηκτική ενέργεια και το δηλητηριώδες χιούμορ εκείνης του ’05.Η καυστική πολιτική σάτιρα, κατάντησε μια κωμωδία με μπινελίκια.Κάποιοι τη βρήκαν διασκεδαστική. Άλλοι, χαριτωμένη.
Κι αυτό είναι παράξενο, γιατί οι θεατές μας – συνήθως – λένε αλήθεια. Ίσως φέτος, να μην ήθελαν να μας στενοχωρήσουν. Τι άλλο;
Ευτυχώς για όλους, δόθηκαν μόνο 27 παραστάσεις.
Συγνώμη.
Σκηνοθεσία – διασκευή (και ο κυρίως υπεύθυνος): Νίκος Δαφνής Έπαιξαν οι ηθοποιοί (με τη σειρά που εμφανίστηκαν στη σκηνή): Πελαγία Αγγελίδου, Γιώργος Χαλεπλής, Νίκος Δαφνής, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Νίκος Ντούπης, Κων/να Σαραντοπούλου, Πέτρος Τσαπαλιάρης, Ελένη Δαφνή, Κώστας Κλάδης.
Για τους φωτισμούς φρόντισε ο Χρήστος Τσαμπάς.
Τη φωτογράφιση έκανε η (εξαιρετικά ταλαντούχα) Μαριέτα Ρούσσου.
Πέντε σιωπές. Δέκα. Εκατό σιωπές. Χίλιες. Στη φασαρία των δρόμων, στων σπιτιών τις συνευρέσεις, στα φωτισμένα γήπεδα των συναυλιών… αφουγκράζεσαι τον ήχο της σιωπής. Παντού. Εκκωφαντική σιωπή… όπως κι ο φόβος που την γεννάει. Ναι. Φοβάσαι. Φοβάσαι να μιλήσεις αληθινά για σένα. Φοβάσαι να ακούσεις τον άλλον. Φοβάσαι να καταγγείλεις. Φόβος. Απ’ την οικογένεια, απ’ το Σχολείο, απ’ το Κράτος, απ’ τη Θρησκεία, απ’ τα Μέσα Επικοινωνίας, απ’ την Πολιτική, απ’ τις Ιδεολογίες. Φόβος. Η βασική αιτία της σιωπής. Κονταίνει τους ανθρώπους τόσο φόβος, αδειάζει τα βλέμματα, μικραίνει τις κινήσεις, κι αρχίζουν ψιθυρίσματα και λειψές ανάσες κι άρρωστες ζωές. Ναι. Ο φόβος… γέμισε το δωμάτιο… γέμισε τον κόσμο όλο… η ώρα της σιωπής… για πόσο θα αφήσουμε να μας φοβίζει αυτός ο φόβος;
«Το έργο της Στίβενσον θέλει να κάνει τα άηχα ηχηρά και ορατά τα αόρατα, με την κατά πρόσωπο ανάκλαση του θύματος πάνω στη δική μας αθωότητα κι απερισκεψία. Αγωνίζεται με δυο λόγια να διαλύσει τη σιωπή, πράγμα διόλου εύκολο εφόσον το αστικό θέατρο διαθέτει ως γνωστόν εξαιρετική ηχομόνωση και δοκιμασμένες δικλίδες ασφαλείας σε παρόμοια ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η κατάληξη: η δική μας σιωπή, η ακινησία μας, ηαβελτηρία να δούμε τη βία ως απειλή της ανθρωπιάς και της ησυχίας μας». (Γρηγόρης Ιωαννίδης)
