“Η ξιπασιά, που βρίσκεται δίπλα στην επιτυχία, είναι μεγάλη παγίδα, από την οποία λίγοι ξεφεύγουν”
Η συζήτηση με τον Νίκο Δαφνή γίνεται με αφορμή το σπουδαίο έργο “Ο χρόνος σταματά” του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Morgulies το οποίο σκηνοθετεί. Ένα έργο που επιστρέφει για 2η σεζόν και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στον Πίσω Χώρο του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με μεγάλη θητεία στο χώρο του θεάτρου, με ήθος, που όλα αυτά τα χρόνια μας απασχολεί με τη δουλειά του και μόνο, χωρίς να προκαλεί όπως συνηθίζουν πολλοί από το χώρο του..
Κύριε Δαφνή, σκηνοθετείτε την παράσταση «Ο χρόνος σταματά» που ανεβαίνει για 2η σεζόν στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Ένα έργο όπου σε όλη τη διάρκειά του «αιωρείται» η ιδέα του πολέμου, όπως και η κριτική που ασκεί στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία καθώς και στον ύποπτο ρόλο των εκδοτικών συγκροτημάτων. Πώς ξεκίνησε αυτή η «περιπέτεια»; Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτό το νέο εγχείρημά σας;
Θα προτιμούσα να μην το δραματοποιούμε. Η παλιά φίλη, μεταφράστρια και συνάδελφος Ελένη Ρεπούσκου, μου έφερε το έργο πριν 2-3 χρόνια. Με ενθουσίασε. και το αποφάσισα αμέσως. Το ότι καθυστέρησε οφείλεται στο ότι οι «Πέντε σιωπές» (και αυτό το είχε μεταφράσει η Ελένη) παρουσιαζόταν για τέσσερα χρόνια.
Όλα αυτά τα χρόνια “αντιστέκεστε” και συμμετέχετε σε δουλειές που σέβονται το κοινό. Όταν ξεκινούσατε είχατε μεγαλόπνοα σχέδια;
Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον όρο «μεγαλόπνοο σχέδιο». Έχω γνωρίσει ανθρώπους, που από τα τριάντα τους ονειρεύονται το εφ’ άπαξ και τη σύνταξη, Άλλοι, την προαγωγή και αύξηση. Άλλοι μια θέση στο Δημόσιο ή μια καλή «καρέκλα». Και άλλοι, ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ή ένα πρωτάθλημα της ομάδας που υποστηρίζουν. Με δυο λόγια, το «μπόι» του καθενός, οι στόχοι, οι επιθυμίες, η ιεράρχηση των «θέλω» του, είναι προσωπικά ζητήματα. Θεωρώ ότι η συμμετοχή σε δουλειές που σέβονται το κοινό, είναι από μόνη της πράξη αντίστασης και είναι μεγαλόπνοο σχέδιο να παράγω, ή έστω να προσπαθώ να παράγω τέτοιες δουλειές.
Για ορισμένους η τέχνη είναι καταφύγιο από την απρόσμενη βία, ενώ για άλλους ένα πεδίο ειρηνικών διεκδικήσεων. Τελικά, τι προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο;
Μα το ένα, δεν αναιρεί το άλλο. Μάλλον το συμπληρώνει. Πολλά αισθητικά και καλλιτεχνικά κινήματα εμπνεύσθηκαν από επαναστάσεις και κάποια τις καθοδήγησαν. Η βία πολύ συχνά «σχολιάζεται» στην τέχνη. Ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Δεν θυμάμαι κάπου να επιβραβεύτηκε.
“Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ”, αναφέρει κάπου ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Στη δική σας περίπτωση ποιοι είναι αυτοί;
Οι γονείς, οι Δάσκαλοι και όλοι όσοι περίμεναν πως … «θα γινόμουν άλλος». Έτσι διαμορφώθηκαν οι προτεραιότητες της ζωής και οι πολιτικές μου επιλογές. Όταν άρχισαν τα ιδανικά της γενιάς μου να γκρεμίζονται ένα-ένα, οι αρχές μου έγιναν ενοχές και φρένα των αντανακλαστικών μου. Έχασα χρόνο και δυνάμεις. Αντί να κοιτάω μπροστά, κοίταζα πίσω, για να δω ποιος με … «τραβάει απ’ το μανίκι». Δεν μετανιώνω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και τώρα δεν αλλάζει.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ