Το έργο απεικονίζει τις εντάσεις μέσα σε ένα πολυτελές εργασιακό περιβάλλον, τον επιθετικό ερωτισμό, την υποβόσκουσα βία και συνδυάζει αριστοτεχνικά την ωμή γλώσσα με την ποίηση και τον παραλογισμό με το δηλητηριώδες χιούμορ.
Σκηνοθετική προσέγγιση Ίσως κάποιοι να έχετε παίξει το Φιδάκι. Οι παίκτες ρίχνουν ένα ζάρι και ο αριθμός στο ζάρι θα καθορίσει πόσες θέσεις θα προχωρήσει ο παίκτης. Στο ταμπλό εικονίζονται φίδια και σκάλες. Τα φίδια παίρνουν έναν παίκτη προς τα κάτω ενώ οι σκάλες ανεβάζουν τον παίκτη θέσεις προσθέτοντας έτσι μια διασκεδαστική τροπή στο παιχνίδι.
Ο χρόνος Το παρόν ή το άμεσο μέλλον, σε μια ανώνυμη μεγαλούπολη εν αναμονή μιας βροχής, μετά από δυο χρόνια ανομβρίας.
Ο τόπος Η ταράτσα ενός 50όροφου ουρανοξύστη. Στους τελευταίους του, στεγάζεται μια ανώνυμη πολυεθνική εταιρεία.
Τα πρόσωπα Εφτά καλογυαλισμένοι υπάλληλοι, κακέκτυπα ανθρώπων. Δυσκίνητα ανδρείκελα που ρητορεύουν. Πρόσωπα – απρόσωπα και ανασφαλή, ακραία ανταγωνιστικά, συναισθηματικά ανώριμα που «ακροβατούν» στο κενό.
Η δράση Τους βλέπουμε να «δραπετεύουν» στην ταράτσα, για να επιδοθούν στην απαγορευμένη -στα πολυτελή τους γραφεία- πράξη: Το … κάπνισμα. Η «ρίψη στο κενό», η «πτώση στο έδαφος» είναι μοτίβα που έρχονται και ξανάρχονται ανάμεσα στους ανούσιους (;) διάλογους αυτών των καλογυαλισμένων στελεχών.
Η φάρσα του Πιέρ Πατλέν
Σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης
Είπαμε φέτος να … γελάσουμε.
Γιατί το γέλιο (που έχουμε στερηθεί τόσο καιρό) είναι ελπίδα.
Και η ελπίδα, πρέπει να ξαναμπεί στη ζωή μας.
Η φετινή μας παραγωγή βασίζεται στη «Φάρσα του Pierre Pathelin», που γράφτηκε στα Γαλλικά το 1457, από ανώνυμο συγγραφέα.
Η επιρροή που άσκησε στο λαϊκό θέατρο της Ευρώπης ήταν τόσο μεγάλη, που δίκαια θεωρείται η «μητέρα» της νεώτερης κωμωδίας.
Παρουσιαζόταν συχνά από τις περιοδεύουσες συντεχνίες, σε διάφορες εκδοχές και με ποικίλες παραλλαγές των «κατορθωμάτων» του απατεώνα δικολάβου
(«Ο Pathelin βασιλιάς», «Ο Pathelin υπουργός, «Ο Pathelin στην κόλαση» κ.λπ.)
Σε πρώτο επίπεδο, οι ξεκαρδιστικές σκηνές εναλλάσσονται με καταιγιστική ταχύτητα και θαυμαστή ακρίβεια, συνθέτοντας ένα εκρηκτικό γαϊτανάκι, απατεωνιάς και υποκρισίας. Αρκετές από αυτές τις σκηνές τροφοδότησαν δρώμενα της Comedia de l’ arte και του (αρκετά μεταγενέστερου) Goldoni.
Σε δεύτερο επίπεδο όμως η κωμωδία, αναδεικνύει και σατιρίζει την ανοησία και την απληστία της μικροαστικής τάξης, την «ελαστικότητα» του ήθους των δικαστικών λειτουργών και την ανεπάρκεια της δικαιοσύνης, που αδυνατεί να προστατέψει τον πολίτη που … δεν έχει μπάρμπα στη Κορώνη, από τις «ορέξεις» κάθε απατεώνα, που μπορεί να χειρίζεται κατά το δοκούν τις αδυναμίες και τα κενά του νόμου.
Σε αρκετά σημεία της παράστασης, το κοινό θα ενθαρρύνεται να πάρει ενεργό μέρος στην εξέλιξή της, κρίνοντας τη συμπεριφορά και τις πράξεις των ηρώων.
Στη διάρκεια των αλλαγών των χώρων της δράσης, interludes θα τους προκαλούν σε χαρούμενες ταραντέλες και κεράσματα, έτσι όπως γινόταν στις παραστάσεις του δρόμου, την Αναγέννηση.
Η «Έντα Γκάμπλερ» του Ερρίκου Ίψεν παρουσιάζεται από τις 29 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα σε διασκευή του Γιάννη Δρίτσα.
Από τις πιο αμφιλεγόμενες θεατρικές ηρωίδες της εποχής της, η Έντα Γκάμπλερ, κόρη στρατηγού, νοιώθει να ασφυκτιά μέσα στον γάμο της με τον αφοσιωμένο Γιόργκεν Τέσμαν. Εγκλωβισμένη μέσα στην επιλογή της για μια πλούσια ζωή, τον περιφρονεί και τον κρατά σε απόσταση καταστρέφοντας σταδιακά τα πάντα γύρω της. Το παιχνίδι της με τις τύχες των ανθρώπων που εκλαμβάνει ως απόδραση από την πλήξη ακόμα και του γαμήλιου ταξιδιού, θα αποδειχτεί μοιραίο, φέρνοντας την αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες φοβίες της.
Ποια είναι η Έντα Γκάμπλερ; Ένα ερώτημα που βασάνισε μελετητές, σκηνοθέτες… και όσες την ερμήνευσαν. Μεταξύ τους η Ελεονόρα Ντούζε, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Μάγκι Σμιθ, η Ιζαμπελ Ιπέρ, η Κέιτ Μπλάνσετ…
Ίσως να βασάνισε και τον ίδιο τον Ίψεν, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ποια είναι λοιπόν η Έντα Γκάμπλερ; Είναι ένα εύθραυστο φοβισμένο πλάσμα που ασφυκτιά εγκλωβισμένο μέσα σε μια άκρως συντηρητική κοινωνία, ή ένα απάνθρωπο «τέρας», έτοιμο να καταστρέψει και να αυτοκαταστραφεί;
Πολλοί, βρήκαν πολλά στοιχεία του Άμλετ στη Έντα Γκάμπλερ.
Και οι δυο γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν.
Γνωρίζουν τον ένοχο, αλλά ζουν δίπλα του. Και «φεύγουν» χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουν τίποτα απ’ τα τόσα που σχεδίαζαν να κάνουν.
Για τον Γιάννη Δρίτσα που υπογράφει τη σκηνοθεσία «η ‘Eντα Γκάμπλερ ως βασικός άξονας των χαρακτήρων του ομώνυμου θεατρικού έργου του Ίψεν, δεν διαφέρει πολύ από τον ψυχοπαθολογικό τύπο του μέσου ανθρώπου, τον ηθικώς και συναισθηματικώς στρεβλωμένο από τις συστημικές επιταγές που κινείται στα όρια του σαδομαζοχισμού υποταγμένος στο υλικό του ΕΓΩ. ‘Αθώος’ και ανεύθυνος στις επιλογές του, απέναντι σε ‘ένοχους’ και υπεύθυνους για ό,τι του συμβαίνει, φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές. Η παράσταση με την συγκεκριμένη ερμηνεία γίνεται καθρέφτης και αφορμή για ενδοσκόπηση με ανώδυνο τρόπο μιας και το ανθρώπινο δράμα έχει και την κωμική/γελοία του όψη».
Το έργο ανέβηκε στο θέατρο για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1891 στο Residenztheater του Μονάχου.
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Fotos: Μαριέτα Ρούσσου & Julia x Gilda
Φωτισμός: Mπίλλυ Γιαννακόπουλος & Ορέστης Ψάλτης
Αφίσες & Social Media: Γιώργος Φερμελετζής
Δημόσιες σχέσεις: Eιρήνη Λαγουρού
Ήταν μια «ιδιαίτερη» παράσταση, ενός «ιδιαίτερου» έργου.
Πέντε πρόσωπα, πίσω από μια γραμμή, σε ένα άδειο χώρο.
Κανείς δεν θα μάθει, πού περιμένουν, γιατί περιμένουν, πόσο θα περιμένουν.
Αυτό όμως που θα μάθει είναι το τι είναι έτοιμος να κάνει ο καθένας για να είναι πρώτος στη γραμμή. Θα μπορούσε να το πει κανείς «μαύρη κωμωδία». «Κωμωδία», επειδή οι θεατές ξεκαρδίζονταν στα γέλια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και «μαύρη» επειδή δεν υπάρχει κάτι αισιόδοξο στο τέλος της.
Αν και οι πληροφορίες μας για την «εμπορικότητα» του έργου σ’ όλο τον κόσμο μας είχαν γεμίσει ελπίδες, η παράσταση … «πάλεψε» για να βγάλει τη σαιζόν.Η παράστασή μας ήταν καλή και άρεσε σε όσους την είδαν.
Μόνο που αυτοί ήταν απελπιστικά λίγοι. Ευτυχώς υπήρξε μια βοήθεια από το ΥΠ.ΠΟ.Α. κι έτσι η οικονομική ζημιά δεν ήταν τόσο οδυνηρή.
Η καλή μετάφραση (Αργύρης Καλλίτσης) η εμπνευσμένη σκηνοθεσία (Κοραής Δαμάτης) και οι εξαιρετικές χορογραφίες (Μαρίζα Τσίγκου) ήταν τα ατού της.
Οι ερμηνείες (Αργύρης Αποστόλου, Γιάννης Δρίτσας, Κώστας Κλάδης, Κων/να Σαραντοπούλου και Νίκος Σταματόπουλος) ήταν πολύ καλές.
Αλλά … ο κόσμος δεν ήρθε. Συμβαίνουν αυτά. Απλά, ευχόμαστε να συμβαίνουν σπάνια.
Στην απόφαση για την επανάληψη της παράστασης (σαν «γιορτή» για τα 20χρονά μας) μέτρησε η επιτυχία της, το 2005 στον «Πίσω χώρο».
Ήταν ίδιο το κείμενο, ίδια η σκηνοθεσία, ίδια η εξαιρετική μουσική, ίδιοι οι τρεις ηθοποιοί (οι υπόλοιποι, εξ ίσου καλοί ή και καλύτεροι).
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ όμως δεν ήταν η ίδια.
Σκηνοθετικά «ακυβέρνητη», πολιτικά άχρωμη, χωρίς την εκρηκτική ενέργεια και το δηλητηριώδες χιούμορ εκείνης του ’05.Η καυστική πολιτική σάτιρα, κατάντησε μια κωμωδία με μπινελίκια.Κάποιοι τη βρήκαν διασκεδαστική. Άλλοι, χαριτωμένη.
Κι αυτό είναι παράξενο, γιατί οι θεατές μας – συνήθως – λένε αλήθεια. Ίσως φέτος, να μην ήθελαν να μας στενοχωρήσουν. Τι άλλο;
Ευτυχώς για όλους, δόθηκαν μόνο 27 παραστάσεις.
Συγνώμη.
Σκηνοθεσία – διασκευή (και ο κυρίως υπεύθυνος): Νίκος Δαφνής Έπαιξαν οι ηθοποιοί (με τη σειρά που εμφανίστηκαν στη σκηνή): Πελαγία Αγγελίδου, Γιώργος Χαλεπλής, Νίκος Δαφνής, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Νίκος Ντούπης, Κων/να Σαραντοπούλου, Πέτρος Τσαπαλιάρης, Ελένη Δαφνή, Κώστας Κλάδης.
Για τους φωτισμούς φρόντισε ο Χρήστος Τσαμπάς.
Τη φωτογράφιση έκανε η (εξαιρετικά ταλαντούχα) Μαριέτα Ρούσσου.
Γνωρίζετε το «Μωραίνει κύριος …» ; Ε, αυτό ακριβώς έγινε.
Είχαμε την ευλογία της συνεργασίας με ένα σημαντικό σκηνοθέτη, φίλο και Άνθρωπο, τον Κοραή Δαμάτη και με μια από τις καλύτερες ελληνίδες ενδυματολόγους την Άννα Μαχαιριανάκη.
Είχαμε διάθεση να ξοδέψουμε χρήματα για το ανέβασμα και εννέα ορεξάτους ηθοποιούς, με διάθεση να κάνουν 4 μήνες πρόβα.
Και αποφασίσαμε να ανεβάσουμε ένα έργο, που … δεν ενδιέφερε ΚΑΝΕΝΑΝ να το δει. Πώς εξηγείται αυτό;
Γνωρίζετε το «Μωραίνει κύριος …» ; Ε, έτσι ακριβώς.
Δουλεμένοι με ακρίβεια οι ρόλοι, καταπληκτικά τα κοστούμια, οι μάσκες, ψυχωμένοι όλοι οι συντελεστές που δούλεψαν σκληρά με αυταπάρνηση για το καλύτερο.
Η παράσταση ήταν σπουδαία … αλλά δεν αρέσαμε.
Μεγάλη οικονομική ζημιά και ακόμα πιο μεγάλη απογοήτευση.
Αυτά συμβαίνουν. Συμπέρασμα:
Όταν ένα έργο γράφεται το 1622, ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις και από τότε «εξαφανίζεται» για πέντε αιώνες, δεν είναι τυχαίο. Τέλος.
Μετάφραση: Γιώργος Σεβαστίκογλου
Σκηνοθεσία, φωτισμοί: Κοραής Δαμάτης
Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη
Μάσκες: Ελένη Σουμή
Βοηθός σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Πήραν μέρος (με τη σειρά που εμφανίστηκαν) οι ηθοποιοί:
Το θέατρο «Κάτω από τη γέφυρα στον Πειραιά» είναι ένας σημαντικός χώρος παραγωγής πολιτισμού. Στα τόσα χρόνια λειτουργίας έχει πλέον διαμορφώσει μια αξιόλογη πορεία με πρωταρχικό στόχο ό,τι παράγεται στο χώρο αυτό να έχει ειλικρίνεια και ένα minimum αισθητικής.
Αυτό γίνεται και φέτος στην παράσταση «Οι αλλοπαρμένοι», ένα ελισαβετιανό δράμα όπου ο συνδυασμός κωμωδίας, δράματος και γκροτέσκο αισθητικής απαιτεί την προσήλωση του κοινού καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.
Το έργο γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του βασιλιά εκείνη την εποχή ο οποίος απαίτησε να υπάρχει και κωμικό στοιχείο μέσα στο έργο για να μη του χαλάει τη διάθεση. Κάτι αντίστοιχο με την τάση που έχουν κάποιοι θεατρικοί παραγωγοί σήμερα να επηρεάζουν τους σκηνοθέτες με σκοπό την πιο ανάλαφρη εκδοχή ενός έργου έτσι ώστε το ηλικιακό κοινό να είναι πιο ευρύ και να κόβουν περισσότερα εισιτήρια, πετυχαίνοντας, όμως , το αντίθετο αποτέλεσμα.
Το έργο λοιπόν έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι εξαιρετικά φτιαγμένες μάσκες από την Ελένη Σουμή συμβολίζουν πολύ εύστοχα τα «προσωπεία» του καθωσπρεπισμού και της ηθικής εκείνης της εποχής. Τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου κάποια στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια και τότε είναι ανεξέλεγκτα και οι συνέπειες οδυνηρές.
Ο Κώστας Κλάδης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του και με την επίσης ώριμη υποκριτικά Ελένη Δαφνή συνθέτουν ένα δυναμικό ζευγάρι πάνω στη σκηνή που συγκεντρώνει τα βλέμματα του κοινού πάνω τους.
Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη είναι αρκετά καλή δίνοντας γρήγορο ρυθμό. Επίσης διαχειρίζεται με τρόπο που αποσυμφορίζει το δραματικό στοιχείο τις σκηνές του ψυχιατρείου.
Η σκόπιμη έλλειψη σκηνικών σε συνδυασμό με τα όμορφα κουστούμια εποχής της Άννας Μαχαιριανάκη δίνουν χώρο στη φαντασία του κοινού.
Γενικά πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο τόσο από την πλευρά των συντελεστών όσο και από την πλευρά των θεατών για την προσήλωση που απαιτείται. Και οι δύο στο τέλος όμως αποζημιώνονται με το παραπάνω.
Το θέατρό μας έχει τρεις σκηνές. Την «κεντρική», τον «Πίσω χώρο» και την “Παιδική σκηνή” στις οποίες παρουσίασε περισσότερες απο 50 παραγωγές όλα αυτά τα χρόνια. Ενας μικρός απολογισμός και φωτογραφικό υλικό μας θυμίζουν και ξαναζωντανεύουν όλες μας τις παράστασεις ανα σκηνή και χρονολογία.
Η ομάδα «Θέατρο ΟΜΜΑ studio» παρουσιάσε τη σκηνική δραματοποίηση του ποιήματος του Β. Κορνάρου: “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ”
Η παράσταση παρουσιάστηκε μέσα απο το τρόπο και τη ματιά του Ανθρωπολογικού Θεάτρου, δηλαδή της σκηνικής συνύπαρξης διαφορετικών σκηνικών μορφών παραδοσιακού θεάτρου.
Η ομάδα «Θέατρο ΟΜΜΑ studio» παρουσιάζει τη σκηνική δραματοποίηση του ποιήματος του Β. Κορνάρου
Η ομάδα «Θέατρο ΟΜΜΑ studio» με το έργο της Τζένης Δάγλα: “ΑΓΝΩΣΤΗ ΧΩΡΑ”
Μια παράσταση μέσα στο πνεύμα των καιρών της απόλυτης μοναξιάς και αδιεξόδου, ένα έργο που συνδυάζει τη βία αλλά και τη τρυφερότητα. Μια ποιητική αναφορά στην εσώτερη «Άγνωστη Χώρα» που έχουμε μέσα μας και που για να την αντιληφθούμε χρειάζεται η ουσιαστική επαφή με το κόσμο και τους άλλους γύρω μας.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία του χρήστη. Με τη χρήση της ιστοσελίδας μας, συμφωνείτε με την χρήση cookies.ΝαιΌχιΌροι χρήσης
