Γεννήθηκε στο Οβάγιε στη Βόρεια Χιλή το 1949.
Σπούδασε σκηνοθεσία στο Εθνικό πανεπιστήμιο στο Σαντιάγκο.
Το 1970, με την ομάδα Gapa, στη φρουρά του Αλιέντε.
Στις 11 Σεπτέμβρη του ’70 ο Αλιέντε πεθαίνει.
Δολοφονημένος ή αυτόχειρας, ελάχιστη σημασία έχει.
Ο Πινοσέτ βρίσκεται στην εξουσία και ο Λουίς στην αντίσταση.
Συλλαμβάνεται, βασανίζεται φρικτά και φυλακίζεται.
2,5 χρόνια μετά δραπετεύει. Συλλαμβάνεται πάλι και καταδικάζεται σε ισόβια.
Ελευθερώνεται με παρέμβαση της Διεθνούς αμνηστίας και εξορίζεται στη Σουηδία. Καθ’ οδόν δραπετεύει.
Ζει για καιρό με τις φυλές των Ινδιάνων Σουάρ στον Αμαζόνιο.
Και μετά, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Εκουαδόρ.
Το 1979 κατατάσσεται στη Διεθνή Ταξιαρχία «Σιμόν Μπολιβάρ» και πολεμάει με τους Σαντινίστες στη Νικαράγουα.
1980-1987, στα πλοία της Greenpeace και μετά στο Αμβούργο συντονιστής της οργάνωσης. Στα επόμενα χρόνια χτίζει μια ζηλευτή συγγραφική καριέρα.
Τον Ιούνιο του 2011 έρχεται στην Ελλάδα, καλεσμένος από το Ινστιτούτο Θερβάντες, στο 3ο Ιβηροαμερικανικό φεστιβάλ λογοτεχνίας.
Σε μια συνέλευση των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, τον αντάμωσα.
Ζήτησα τα «δικαιώματα», για να διασκευάσω την «Ιστορία του γάτου, που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει». Μου τα έδωσε, δωρεάν.
«Όποιος κομμουνιστής καλλιτέχνης ζητήσει λεφτά από Έλληνα καλλιτέχνη, αυτή την εποχή, – μου είπε – ούτε κομμουνιστής είναι, ούτε καλλιτέχνης».
Το ανεβάσαμε τον ίδιο χρόνο στην «παιδική» μας σκηνή και το επαναλάβαμε το 2016. Ήταν οι μεγαλύτερες επιτυχίες του θεάτρου «Κάτω απ’ τη γέφυρα».
Ο Λουίς, πέθανε σήμερα (16 Απρίλη 2020) σ’ ένα νοσοκομείο του Οβιέδο,
στη Βόρεια Ισπανία, νικημένος από τον Covid-19.
Ήταν η πρώτη φορά που νικήθηκε.
Του χρόνου, ο «Γάτος» του θα ξαναβρεθεί στη σκηνή μας.
Έτσι, σαν αποχαιρετισμός.
Νίκος Δαφνής
Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει (2016-2018)Τα βιβλία του. Φωτογραφία: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Στο τέλος μιας παράστασης ενός έργου για τον Ποιητή Σούφι[1] Bulleh Shah[2] από το Θέατρο Ajoka[3], ένας ηλικιωμένος άντρας συνοδευόμενος από ένα νεαρό αγόρι πλησίασε τον ηθοποιό που έπαιζε τον ρόλο του σπουδαίου Σούφι, «Ο εγγονός μου δεν είναι καλά, θα μπορούσατε σας παρακαλώ να τον ευλογήσετε;» Ο ηθοποιός εκπλάγηκε και είπε, «Δεν είμαι ο Bulleh Shah, είμαι απλώς ένας ηθοποιός που παίζει αυτόν τον ρόλο». Ο ηλικιωμένος είπε, «Γιε μου, δεν είσαι ηθοποιός, είσαι η μετενσάρκωση του Bulleh Shah, η Αβατάρα[4] του». Αίφνης, μας αποκαλύφθηκε μια ολάκερη καινούρια έννοια του θεάτρου όπου ο ηθοποιός γίνεται η μετενσάρκωση του ρόλου που παίζει.
Η εξερεύνηση ιστοριών όπως αυτής του Bulleh Shah, και υπάρχουν τόσες πολλές σε όλες τις κουλτούρες, μπορεί να αποτελέσει μια γέφυρα μεταξύ μας, των θεατρικών δημιουργών και ενός ανεξοικείωτου αλλά ενθουσιώδους κοινού. Όταν ερμηνεύουμε στη σκηνή, ορισμένες φορές παρασυρόμαστε από τη δική μας φιλοσοφία για το θέατρο, από το ρόλο μας ως προάγγελοι της κοινωνικής αλλαγής και αφήνουμε πίσω μια μεγάλη μερίδα της μάζας. Κατά την ενασχόλησή μας με τις προκλήσεις του παρόντος, αποστερούμε τους εαυτούς μας από τις δυνατότητες μιας βαθειά συγκινητικής πνευματικής εμπειρίας που μπορεί να προσφέρει το θέατρο. Στον κόσμο του σήμερα όπου η μισαλλοδοξία, το μίσος και η βία ακολουθούν ανοδική πορεία και ο πλανήτης μας βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κλιματική καταστροφή, πρέπει να αναπληρώσουμε την πνευματική μας δύναμη. Πρέπει να καταπολεμήσουμε την απάθεια, το λήθαργο, την απαισιοδοξία, την απληστία και την αδιαφορία προς τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, προς τον πλανήτη πάνω στον οποίο ζούμε. Το θέατρο έχει ρόλο, έναν ευγενή ρόλο, στην ενεργοποίηση και κινητοποίηση της ανθρωπότητας ώστε να ανυψώσει τον εαυτό της από αυτή την κατάβαση προς την άβυσσο. Μπορεί να ανυψώσει τη σκηνή, τον παραστατικό χώρο, σε κάτι ιερό.
Στη Νότιο Ασία, οι καλλιτέχνες αγγίζουν με ευλάβεια το πάτωμα της σκηνής προτού πατήσουν πάνω σ’ αυτό, μια αρχαία παράδοση όπου το πνευματικό και το πολιτισμικό συνυφαίνονται. Είναι καιρός να ανακτήσουμε αυτή τη συμβιωτική σχέση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, παρελθόντος και μέλλοντος.
Η θεατρική δημιουργία μπορεί να γίνει μια ιερή πράξη και οι ηθοποιοί μπορούν πράγματι να γίνουν οι αβατάρες των ρόλων που παίζουν. Το Θέατρο έχει τη δυνατότητα να καταστεί ένας βωμός και ο βωμός ένας παραστατικός χώρος.
Shahid NADEEM, Θεατρικόςσυγγραφέας,Πακιστάν
* Το παρόν κείμενο αποτελεί απόσπασμα της μεγαλύτερης εκδοχής του Μηνύματος για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2020 που είναι διαθέσιμη στα αγγλικά, γαλλικά και άλλες γλώσσες εδώ: www.world-theatre-day.org
Ελληνική μετάφραση του αγγλικού πρωτότυπου: Γιόλα Κλείτου Κυπριακό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΚΚΔΙΘ)
Σημειώσεις [1] Σουφισμός: Η Ισλαμική μυστικιστική παράδοση, η Ποίηση Σούφι, που αποδίδεται κυρίως με μουσική, εκφράζει την μυστικιστική ένωση μέσω των μεταφορών της εγκόσμιας αγάπης. [2] BullehShah (1680-1757): Σημαντικός Πουντζάμπι Σούφι Ποιητής ο οποίος έγραψε για πολύπλοκα φιλοσοφικά ζητήματα σε απλή γλώσσα, κατέκρινε έντονα τη θρησκευτική ορθοδοξία, κατηγορήθηκε ως αιρετικός και του αποστερήθηκε η ταφή στο δημοτικό κοιμητήριο. Ήταν δημοφιλής σε όλη την έκταση των θρησκευτικών διαιρέσεων. [3] Θέατρο Ajoka: Ιδρύθηκε το 1984. Η λέξη Ajoka σημαίνει «Σύγχρονο» στη γλώσσα Πουντζάμπι. Το ρεπερτόριό του περιλαμβάνει έργα με θέματα όπως η ανεξιθρησκία, η ειρήνη, η έμφυλη βία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. [4] Αβατάρα: Μετενσάρκωση ή μεταφυσική παρουσία στη Γη ενός Θείου δασκάλου σύμφωνα με την Ινδουιστική παράδοση.
Θα αναστείλουμε τις παραστάσεις μας «Ο χρόνος σταματά» (για τους ενήλικες) και το «Μαγικό φίλτρο» (για τα παιδιά) ΚΑΙ τις πρόβες μας για τις «Ιστορίες του παππού Αριστοφάνη» για όσο καιρό χρειαστεί. Η απόφαση δεν ήταν εύκολη.
Αλλά σ’ εμάς αρέσει:
Να παίζουμε σε γεμάτο θέατρο …
Να μας σφίγγουν το χέρι οι θεατές μας, όταν μας δίνουν συγχαρητήρια …
Να βλέπουμε γελαστά προσωπάκια και να μας σκάνε κι ένα φιλί στο μάγουλο…
Να κάνουμε πρόβες, χωρίς το φόβο μη βήξουμε μπροστά στο συνάδελφό μας.
Το πρόβλημα είναι σοβαρό και είναι ανευθυνότητα οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση.
Τώρα τον πρώτο λόγο έχει η ασφάλεια των θεατών και η δική μας.
Κι όταν περάσει η φουρτούνα …. εμείς, πάλι εδώ θα είμαστε.
Κάτω απ’ τη γέφυρα του πολιτισμού και της ευπρέπειας …
Που δεν μας επιτρέπει να ρεζιλευόμαστε τάζοντας μάσκες και αντισηπτικά σε κάθε κάθισμα και super καθαρό αέρα (κοπανιστό μήπως;) …
Ούτε να πουλάμε με χαμηλό εισιτήριο (πάλι καλά) διαδικτυακά τις παραστάσεις μας.
23 χρόνια λειτουργίας κλείνει ο Θεατρικός Οργανισμός Κάτω απ’ τη Γέφυρα φέτος και ανεβάζει την εναρκτήρια παράστασή της (τότε την είχε σκηνοθετήσει ο αγαπημένος ηθοποιός Βασίλης Καΐλας), αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου. Σε θεατρική μεταφορά του Γιάννη Θ. Οικονομίδη το βιβλίο του Μίχαελ Έντε για την κλιματική αλλαγή «Το μαγικό φίλτρο», παίζεται κάθε Κυριακή στις 12:00 στην «παιδική» σκηνή.
Μοιραστήκαμε μια γουλιά από το μαγικό φίλτρο, ακριβώς Κάτω απ’ τη Γέφυρα, με την Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, η οποία βρισκόταν εμφανώς κάτω από την επήρειά του. Βασική παρασκευάστριά του, δεν κράτησε τα μυστικά του για τον εαυτό της και πρόθυμα τα μοιράζεται, τόσο ως σκηνοθέτρια όσο και ως ηθοποιός, με τους μικρούς και μεγάλους θεατές στο θέατρο «Κάτω απ’ τη Γέφυρα», στην εξαιρετική παράσταση «Το Μαγικό Φίλτρο», που βασίζεται στο βιβλίο του Μίχαελ Έντε.
Η ταλαντούχα ηθοποιός και σκηνοθέτρια πρόθυμα δέχτηκε να μοιραστεί την εμπειρία και μαζί μας, απαντώντας σε ορισμένες ερωτήσεις.
– Η παράστασή σας έχει οικολογικό μήνυμα. Θεωρείτε ότι τα παιδιά είναι ευαισθητοποιημένα για το περιβάλλον σήμερα; Μια παράσταση πόσο μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά τους; * Η δύναμη της Τέχνης είναι μεγάλη. Μια παράσταση μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία σου. Ακόμη κι όταν κάποιος βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία (το πιστεύω αυτό, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο). Η Τέχνη μπορεί να μας θεραπεύσει, να μας εμπνεύσει και να αλλάξει τη χημεία του εγκεφάλου μας, να μας οδηγήσει σε αυξημένη κατάσταση συνείδησης. Πόσο μάλλον στα παιδιά, που ακόμη δεν έχουν προλάβει να διαμορφώσουν ιδεολογία μέσα τους. Τα σημερινά παιδιά είναι ενημερωμένα είτε από το σχολείο τους, είτε από τα media σχετικά με το θέμα της κλιματικής αλλαγής, το θέατρο θα παίξει έναν παραπάνω ρόλο στην ευαισθητοποίησή τους. Μέσα από το έργο μας «Το μαγικό φίλτρο», το παιδί ενθαρρύνεται να κοιτάξει προσεκτικά τον κόσμο και να αναπτύξει το δικό του δυναμικό.
– Στο παιδικό θέατρο πιστεύετε ότι οι παραστάσεις θα πρέπει να περιέχουν πάντα κάποιο διδακτικό μήνυμα; Πόσο δύσκολο είναι να είναι συγχρόνως διδακτικό και διασκεδαστικό ένα έργο; Τι αποτελεί προτεραιότητα για εσάς; * Τίποτα από τα δύο αμιγώς δεν αποτελεί έμπνευση για εμένα. Θέλω πάντα να υπάρχει ένα νόημα, ένας λόγος ύπαρξης αυτών που λέγονται και γίνονται επί σκηνής. Επιλέγω τις λέξεις μαθαίνω, σκέφτομαι, προβληματίζομαι, ευαισθητοποιούμαι, συγκινούμαι, γελώ, ψυχαγωγούμαι, δρω. Το θέατρο έχει τη μαγική δυνατότητα να τα συνδυάζει όλα αυτά. Να μιλάει για τα πιο σημαντικά θέματα με «διασκεδαστικό» τρόπο. Το θέατρο «Κάτω απ’τη Γέφυρα» ακολουθεί αυτή την παράδοση εδώ και 23 χρόνια, παρουσιάζοντας έργα με πολιτικό υπόβαθρο, περνώντας σπουδαία μηνύματα στα παιδιά με ιδιαίτερο και κατανοητό τρόπο. Τα τραγούδια, οι χαρακτήρες, το κείμενο, η σκηνοθεσία του «μαγικού φίλτρου» υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.
– Πόσο αναγκαία είναι η μουσική και ο χορός σε μια παιδική παράσταση; * Είναι απαραίτητα για να διεγείρουν όλες τις αισθήσεις των νεαρών θεατών. Το θέατρο εμπεριέχει όλες τις τέχνες κι αυτή την εμπειρία τα παιδιά αξίζουν να τη γευτούν ολόκληρη.
– Τι πιστεύετε για τη χρήση νέων τεχνολογιών σε μια παράσταση; * Πιστεύω ότι μια παράσταση πρέπει να έχει συνέπεια, να είναι κάτω από μια ενιαία αισθητική. Είμαι πολύ θετική στη συμβολή της νέας τεχνολογίας, σε μια παράσταση όλα μπορούν να συνδυαστούν με μέτρο, αρκεί να έχουν λόγο ύπαρξης και να υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας μπορεί να χαλάσει τη μαγεία μιας παράστασης, να την ισοπεδώσει. Πρέπει να αφήνουμε τον ίδιο χώρο σε όλες τις αισθήσεις και στη φαντασία των παιδιών.
– Πού εντοπίζονται οι δυσκολίες από την ανάληψη του διπλού ρόλου της σκηνοθέτιδας και της ηθοποιού στο ίδιο έργο; * Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ και παίζω παράλληλα στο ίδιο έργο. Η δυσκολία είναι ότι όταν παίζεις πρέπει να έχεις μάτια παντού. Να μπορείς να βλέπεις κι από τις δύο πλευρές του φακού. Να δημιουργείς κοντινή και ταυτόχρονα μακρινή την εικόνα μέσα σου. Με την πολύτιμη βοήθεια των συνεργατών μου και κυρίως του Νίκου Δαφνή, ξεπέρασα αυτό τον φόβο μου αν και ο ίδιος ο Νίκος μου έλεγε ότι πάντα με έβλεπε να το κάνω γι’ αυτό και μου εμπιστεύτηκε τη σκηνοθεσία.
Ο Θεατρικός Οργανισμός Κάτω απ’ τη Γέφυρα και έχοντας κερδίσει την εκτίμηση του κοινού και της εκπαιδευτικής κοινότητας, παρουσιάζει το αριστούργημα του Μίχαελ Έντε «Το μαγικό φίλτρο». Το έργο του σημαντικού συγγραφέα, δημοσιογράφου και παιδαγωγού μιλάει για την κλιματική αλλαγή, το καθοριστικό ζήτημα της εποχής μας, και μας επισημαίνει με τον καλύτερο τρόπο πως τώρα είναι η ώρα να δράσουμε για ένα καλύτερο αύριο! Το Τaλκ μίλησε με τη σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου. Ας δούμε τι μας είπε.
Πόσο απαιτητικό είδος είναι το θέατρο για παιδιά;
Θα απαντήσω με την φράση του μεγάλου Ρώσου Στανισλάφσκι: στο θέατρο για παιδιά οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως και στο θέατρο για μεγάλους . Με μια διαφορά: πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα. Εδώ, στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα, όλη η φιλοσοφία μας πάνω στο θέατρο για παιδιά βασίζεται σε αυτά τα λόγια. Κείμενο, μουσική, σκηνοθεσία, χορογραφία, ερμηνεία, σκηνικά, κοστούμια υπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Τα παιδιά – μας- αξίζουν το καλύτερο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορούν να πέσουν οι δημιουργοί μιας παράστασης για παιδιά; Και ποια η παγίδα για γονείς και εκπαιδευτικούς που επιλέγουν μια παράσταση για τα παιδιά τους;
Κατά τη γνώμη μου τα παιδιά είναι προσωπικότητες που απλώς έτυχε να γεννηθούν λίγο αργότερα από εμάς τους ενήλικες. Δεν στερούνται νοημοσύνης, αισθητικής ή κουλτούρας. Πιστεύω πως όλοι, δημιουργοί, γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά μέσα από αυτό το πρίσμα και να τα αντιμετωπίζουμε με σεβασμό σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε κι εμείς οι «μεγάλοι» υπήρξαμε κάποτε στη θέση τους.
“Η ξιπασιά, που βρίσκεται δίπλα στην επιτυχία, είναι μεγάλη παγίδα, από την οποία λίγοι ξεφεύγουν”
Η συζήτηση με τον Νίκο Δαφνή γίνεται με αφορμή το σπουδαίο έργο “Ο χρόνος σταματά” του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Morgulies το οποίο σκηνοθετεί. Ένα έργο που επιστρέφει για 2η σεζόν και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στον Πίσω Χώρο του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με μεγάλη θητεία στο χώρο του θεάτρου, με ήθος, που όλα αυτά τα χρόνια μας απασχολεί με τη δουλειά του και μόνο, χωρίς να προκαλεί όπως συνηθίζουν πολλοί από το χώρο του..
Κύριε Δαφνή, σκηνοθετείτε την παράσταση «Ο χρόνος σταματά» που ανεβαίνει για 2η σεζόν στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Ένα έργο όπου σε όλη τη διάρκειά του «αιωρείται» η ιδέα του πολέμου, όπως και η κριτική που ασκεί στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία καθώς και στον ύποπτο ρόλο των εκδοτικών συγκροτημάτων. Πώς ξεκίνησε αυτή η «περιπέτεια»; Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτό το νέο εγχείρημά σας; Θα προτιμούσα να μην το δραματοποιούμε. Η παλιά φίλη, μεταφράστρια και συνάδελφος Ελένη Ρεπούσκου, μου έφερε το έργο πριν 2-3 χρόνια. Με ενθουσίασε. και το αποφάσισα αμέσως. Το ότι καθυστέρησε οφείλεται στο ότι οι «Πέντε σιωπές» (και αυτό το είχε μεταφράσει η Ελένη) παρουσιαζόταν για τέσσερα χρόνια.
Όλα αυτά τα χρόνια “αντιστέκεστε” και συμμετέχετε σε δουλειές που σέβονται το κοινό. Όταν ξεκινούσατε είχατε μεγαλόπνοα σχέδια; Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον όρο «μεγαλόπνοο σχέδιο». Έχω γνωρίσει ανθρώπους, που από τα τριάντα τους ονειρεύονται το εφ’ άπαξ και τη σύνταξη, Άλλοι, την προαγωγή και αύξηση. Άλλοι μια θέση στο Δημόσιο ή μια καλή «καρέκλα». Και άλλοι, ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ή ένα πρωτάθλημα της ομάδας που υποστηρίζουν. Με δυο λόγια, το «μπόι» του καθενός, οι στόχοι, οι επιθυμίες, η ιεράρχηση των «θέλω» του, είναι προσωπικά ζητήματα. Θεωρώ ότι η συμμετοχή σε δουλειές που σέβονται το κοινό, είναι από μόνη της πράξη αντίστασης και είναι μεγαλόπνοο σχέδιο να παράγω, ή έστω να προσπαθώ να παράγω τέτοιες δουλειές.
Για ορισμένους η τέχνη είναι καταφύγιο από την απρόσμενη βία, ενώ για άλλους ένα πεδίο ειρηνικών διεκδικήσεων. Τελικά, τι προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο; Μα το ένα, δεν αναιρεί το άλλο. Μάλλον το συμπληρώνει. Πολλά αισθητικά και καλλιτεχνικά κινήματα εμπνεύσθηκαν από επαναστάσεις και κάποια τις καθοδήγησαν. Η βία πολύ συχνά «σχολιάζεται» στην τέχνη. Ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Δεν θυμάμαι κάπου να επιβραβεύτηκε.
“Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ”, αναφέρει κάπου ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Στη δική σας περίπτωση ποιοι είναι αυτοί; Οι γονείς, οι Δάσκαλοι και όλοι όσοι περίμεναν πως … «θα γινόμουν άλλος». Έτσι διαμορφώθηκαν οι προτεραιότητες της ζωής και οι πολιτικές μου επιλογές. Όταν άρχισαν τα ιδανικά της γενιάς μου να γκρεμίζονται ένα-ένα, οι αρχές μου έγιναν ενοχές και φρένα των αντανακλαστικών μου. Έχασα χρόνο και δυνάμεις. Αντί να κοιτάω μπροστά, κοίταζα πίσω, για να δω ποιος με … «τραβάει απ’ το μανίκι». Δεν μετανιώνω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και τώρα δεν αλλάζει.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία του χρήστη. Με τη χρήση της ιστοσελίδας μας, συμφωνείτε με την χρήση cookies.ΝαιΌχιΌροι χρήσης
