23 χρόνια λειτουργίας κλείνει ο Θεατρικός Οργανισμός Κάτω απ’ τη Γέφυρα φέτος και ανεβάζει την εναρκτήρια παράστασή της (τότε την είχε σκηνοθετήσει ο αγαπημένος ηθοποιός Βασίλης Καΐλας), αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου. Σε θεατρική μεταφορά του Γιάννη Θ. Οικονομίδη το βιβλίο του Μίχαελ Έντε για την κλιματική αλλαγή «Το μαγικό φίλτρο», παίζεται κάθε Κυριακή στις 12:00 στην «παιδική» σκηνή.
Μοιραστήκαμε μια γουλιά από το μαγικό φίλτρο, ακριβώς Κάτω απ’ τη Γέφυρα, με την Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, η οποία βρισκόταν εμφανώς κάτω από την επήρειά του. Βασική παρασκευάστριά του, δεν κράτησε τα μυστικά του για τον εαυτό της και πρόθυμα τα μοιράζεται, τόσο ως σκηνοθέτρια όσο και ως ηθοποιός, με τους μικρούς και μεγάλους θεατές στο θέατρο «Κάτω απ’ τη Γέφυρα», στην εξαιρετική παράσταση «Το Μαγικό Φίλτρο», που βασίζεται στο βιβλίο του Μίχαελ Έντε.
Η ταλαντούχα ηθοποιός και σκηνοθέτρια πρόθυμα δέχτηκε να μοιραστεί την εμπειρία και μαζί μας, απαντώντας σε ορισμένες ερωτήσεις.
– Η παράστασή σας έχει οικολογικό μήνυμα. Θεωρείτε ότι τα παιδιά είναι ευαισθητοποιημένα για το περιβάλλον σήμερα; Μια παράσταση πόσο μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά τους; * Η δύναμη της Τέχνης είναι μεγάλη. Μια παράσταση μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία σου. Ακόμη κι όταν κάποιος βρίσκεται σε προχωρημένη ηλικία (το πιστεύω αυτό, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο). Η Τέχνη μπορεί να μας θεραπεύσει, να μας εμπνεύσει και να αλλάξει τη χημεία του εγκεφάλου μας, να μας οδηγήσει σε αυξημένη κατάσταση συνείδησης. Πόσο μάλλον στα παιδιά, που ακόμη δεν έχουν προλάβει να διαμορφώσουν ιδεολογία μέσα τους. Τα σημερινά παιδιά είναι ενημερωμένα είτε από το σχολείο τους, είτε από τα media σχετικά με το θέμα της κλιματικής αλλαγής, το θέατρο θα παίξει έναν παραπάνω ρόλο στην ευαισθητοποίησή τους. Μέσα από το έργο μας «Το μαγικό φίλτρο», το παιδί ενθαρρύνεται να κοιτάξει προσεκτικά τον κόσμο και να αναπτύξει το δικό του δυναμικό.
– Στο παιδικό θέατρο πιστεύετε ότι οι παραστάσεις θα πρέπει να περιέχουν πάντα κάποιο διδακτικό μήνυμα; Πόσο δύσκολο είναι να είναι συγχρόνως διδακτικό και διασκεδαστικό ένα έργο; Τι αποτελεί προτεραιότητα για εσάς; * Τίποτα από τα δύο αμιγώς δεν αποτελεί έμπνευση για εμένα. Θέλω πάντα να υπάρχει ένα νόημα, ένας λόγος ύπαρξης αυτών που λέγονται και γίνονται επί σκηνής. Επιλέγω τις λέξεις μαθαίνω, σκέφτομαι, προβληματίζομαι, ευαισθητοποιούμαι, συγκινούμαι, γελώ, ψυχαγωγούμαι, δρω. Το θέατρο έχει τη μαγική δυνατότητα να τα συνδυάζει όλα αυτά. Να μιλάει για τα πιο σημαντικά θέματα με «διασκεδαστικό» τρόπο. Το θέατρο «Κάτω απ’τη Γέφυρα» ακολουθεί αυτή την παράδοση εδώ και 23 χρόνια, παρουσιάζοντας έργα με πολιτικό υπόβαθρο, περνώντας σπουδαία μηνύματα στα παιδιά με ιδιαίτερο και κατανοητό τρόπο. Τα τραγούδια, οι χαρακτήρες, το κείμενο, η σκηνοθεσία του «μαγικού φίλτρου» υπηρετούν αυτόν τον σκοπό.
– Πόσο αναγκαία είναι η μουσική και ο χορός σε μια παιδική παράσταση; * Είναι απαραίτητα για να διεγείρουν όλες τις αισθήσεις των νεαρών θεατών. Το θέατρο εμπεριέχει όλες τις τέχνες κι αυτή την εμπειρία τα παιδιά αξίζουν να τη γευτούν ολόκληρη.
– Τι πιστεύετε για τη χρήση νέων τεχνολογιών σε μια παράσταση; * Πιστεύω ότι μια παράσταση πρέπει να έχει συνέπεια, να είναι κάτω από μια ενιαία αισθητική. Είμαι πολύ θετική στη συμβολή της νέας τεχνολογίας, σε μια παράσταση όλα μπορούν να συνδυαστούν με μέτρο, αρκεί να έχουν λόγο ύπαρξης και να υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας μπορεί να χαλάσει τη μαγεία μιας παράστασης, να την ισοπεδώσει. Πρέπει να αφήνουμε τον ίδιο χώρο σε όλες τις αισθήσεις και στη φαντασία των παιδιών.
– Πού εντοπίζονται οι δυσκολίες από την ανάληψη του διπλού ρόλου της σκηνοθέτιδας και της ηθοποιού στο ίδιο έργο; * Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ και παίζω παράλληλα στο ίδιο έργο. Η δυσκολία είναι ότι όταν παίζεις πρέπει να έχεις μάτια παντού. Να μπορείς να βλέπεις κι από τις δύο πλευρές του φακού. Να δημιουργείς κοντινή και ταυτόχρονα μακρινή την εικόνα μέσα σου. Με την πολύτιμη βοήθεια των συνεργατών μου και κυρίως του Νίκου Δαφνή, ξεπέρασα αυτό τον φόβο μου αν και ο ίδιος ο Νίκος μου έλεγε ότι πάντα με έβλεπε να το κάνω γι’ αυτό και μου εμπιστεύτηκε τη σκηνοθεσία.
Ο Θεατρικός Οργανισμός Κάτω απ’ τη Γέφυρα και έχοντας κερδίσει την εκτίμηση του κοινού και της εκπαιδευτικής κοινότητας, παρουσιάζει το αριστούργημα του Μίχαελ Έντε «Το μαγικό φίλτρο». Το έργο του σημαντικού συγγραφέα, δημοσιογράφου και παιδαγωγού μιλάει για την κλιματική αλλαγή, το καθοριστικό ζήτημα της εποχής μας, και μας επισημαίνει με τον καλύτερο τρόπο πως τώρα είναι η ώρα να δράσουμε για ένα καλύτερο αύριο! Το Τaλκ μίλησε με τη σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου. Ας δούμε τι μας είπε.
Πόσο απαιτητικό είδος είναι το θέατρο για παιδιά;
Θα απαντήσω με την φράση του μεγάλου Ρώσου Στανισλάφσκι: στο θέατρο για παιδιά οι ηθοποιοί πρέπει να παίζουν όπως και στο θέατρο για μεγάλους . Με μια διαφορά: πρέπει να παίζουν λίγο καλύτερα. Εδώ, στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα, όλη η φιλοσοφία μας πάνω στο θέατρο για παιδιά βασίζεται σε αυτά τα λόγια. Κείμενο, μουσική, σκηνοθεσία, χορογραφία, ερμηνεία, σκηνικά, κοστούμια υπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Τα παιδιά – μας- αξίζουν το καλύτερο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορούν να πέσουν οι δημιουργοί μιας παράστασης για παιδιά; Και ποια η παγίδα για γονείς και εκπαιδευτικούς που επιλέγουν μια παράσταση για τα παιδιά τους;
Κατά τη γνώμη μου τα παιδιά είναι προσωπικότητες που απλώς έτυχε να γεννηθούν λίγο αργότερα από εμάς τους ενήλικες. Δεν στερούνται νοημοσύνης, αισθητικής ή κουλτούρας. Πιστεύω πως όλοι, δημιουργοί, γονείς και εκπαιδευτικοί πρέπει να βλέπουμε τα παιδιά μέσα από αυτό το πρίσμα και να τα αντιμετωπίζουμε με σεβασμό σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε κι εμείς οι «μεγάλοι» υπήρξαμε κάποτε στη θέση τους.
“Η ξιπασιά, που βρίσκεται δίπλα στην επιτυχία, είναι μεγάλη παγίδα, από την οποία λίγοι ξεφεύγουν”
Η συζήτηση με τον Νίκο Δαφνή γίνεται με αφορμή το σπουδαίο έργο “Ο χρόνος σταματά” του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Morgulies το οποίο σκηνοθετεί. Ένα έργο που επιστρέφει για 2η σεζόν και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στον Πίσω Χώρο του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με μεγάλη θητεία στο χώρο του θεάτρου, με ήθος, που όλα αυτά τα χρόνια μας απασχολεί με τη δουλειά του και μόνο, χωρίς να προκαλεί όπως συνηθίζουν πολλοί από το χώρο του..
Κύριε Δαφνή, σκηνοθετείτε την παράσταση «Ο χρόνος σταματά» που ανεβαίνει για 2η σεζόν στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Ένα έργο όπου σε όλη τη διάρκειά του «αιωρείται» η ιδέα του πολέμου, όπως και η κριτική που ασκεί στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία καθώς και στον ύποπτο ρόλο των εκδοτικών συγκροτημάτων. Πώς ξεκίνησε αυτή η «περιπέτεια»; Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτό το νέο εγχείρημά σας; Θα προτιμούσα να μην το δραματοποιούμε. Η παλιά φίλη, μεταφράστρια και συνάδελφος Ελένη Ρεπούσκου, μου έφερε το έργο πριν 2-3 χρόνια. Με ενθουσίασε. και το αποφάσισα αμέσως. Το ότι καθυστέρησε οφείλεται στο ότι οι «Πέντε σιωπές» (και αυτό το είχε μεταφράσει η Ελένη) παρουσιαζόταν για τέσσερα χρόνια.
Όλα αυτά τα χρόνια “αντιστέκεστε” και συμμετέχετε σε δουλειές που σέβονται το κοινό. Όταν ξεκινούσατε είχατε μεγαλόπνοα σχέδια; Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον όρο «μεγαλόπνοο σχέδιο». Έχω γνωρίσει ανθρώπους, που από τα τριάντα τους ονειρεύονται το εφ’ άπαξ και τη σύνταξη, Άλλοι, την προαγωγή και αύξηση. Άλλοι μια θέση στο Δημόσιο ή μια καλή «καρέκλα». Και άλλοι, ένα γρήγορο αυτοκίνητο, ή ένα πρωτάθλημα της ομάδας που υποστηρίζουν. Με δυο λόγια, το «μπόι» του καθενός, οι στόχοι, οι επιθυμίες, η ιεράρχηση των «θέλω» του, είναι προσωπικά ζητήματα. Θεωρώ ότι η συμμετοχή σε δουλειές που σέβονται το κοινό, είναι από μόνη της πράξη αντίστασης και είναι μεγαλόπνοο σχέδιο να παράγω, ή έστω να προσπαθώ να παράγω τέτοιες δουλειές.
Για ορισμένους η τέχνη είναι καταφύγιο από την απρόσμενη βία, ενώ για άλλους ένα πεδίο ειρηνικών διεκδικήσεων. Τελικά, τι προσφέρει στο σύγχρονο άνθρωπο; Μα το ένα, δεν αναιρεί το άλλο. Μάλλον το συμπληρώνει. Πολλά αισθητικά και καλλιτεχνικά κινήματα εμπνεύσθηκαν από επαναστάσεις και κάποια τις καθοδήγησαν. Η βία πολύ συχνά «σχολιάζεται» στην τέχνη. Ιδιαίτερα στον κινηματογράφο. Δεν θυμάμαι κάπου να επιβραβεύτηκε.
“Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ”, αναφέρει κάπου ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Στη δική σας περίπτωση ποιοι είναι αυτοί; Οι γονείς, οι Δάσκαλοι και όλοι όσοι περίμεναν πως … «θα γινόμουν άλλος». Έτσι διαμορφώθηκαν οι προτεραιότητες της ζωής και οι πολιτικές μου επιλογές. Όταν άρχισαν τα ιδανικά της γενιάς μου να γκρεμίζονται ένα-ένα, οι αρχές μου έγιναν ενοχές και φρένα των αντανακλαστικών μου. Έχασα χρόνο και δυνάμεις. Αντί να κοιτάω μπροστά, κοίταζα πίσω, για να δω ποιος με … «τραβάει απ’ το μανίκι». Δεν μετανιώνω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και τώρα δεν αλλάζει.
Λόγω της μεγάλης επιτυχίας που σημειώνει η παράσταση «Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ», η οποία αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς και παίζεται για δεύτερη σεζόν, το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα συνεχίζει αυτό το ταξίδι έως τις 26 Ιανουαρίου, κάθε Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:00.
Η παράσταση προκάλεσε μεγάλη αίσθηση την προηγούμενη σεζόν. Στα θεατρικά βραβεία της Ακαδημίας Ελληνικών Βραβείων Τέχνης, απέσπασε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας «Ελένη Χατζηαργύρη» (Έλενα Τυρέα) και ήταν προτεινόμενη για δύο ακόμα βραβεία (στις κατηγορίες καλύτερης παράστασης και ανδρικής ερμηνείας).
Το «Ο χρόνος σταματά» είναι ένα σπουδαίο αντιπολεμικό έργο, του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Margulies.
Η ιδέα του πολέμου «αιωρείται» σε όλη τη διάρκεια του έργου, όπως και η κριτική που αυτό ασκεί στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και στον ύποπτο ρόλο των εκδοτικών συγκροτημάτων, που τρέφονται από κάθε αναταραχή που –δυστυχώς– δεν ανιχνεύεται μόνο στις εμπόλεμες ζώνες.
Η Σάρα αναρρώνει μετά τον σοβαρό τραυματισμό της στον πόλεμο στη Συρία, που κάλυπτε σαν φωτορεπόρτερ. Μαζί της ο Τζέιμς, ο σύντροφός της, πολεμικός ανταποκριτής του CNN, συγγραφέας και ακτιβιστής.
Η επίσκεψη του 55χρονου Ρίτσαρντ, εκδότη και φίλου του Τζέιμς και μέντορα της Σάρας και της 25χρονης συντρόφου του, φωτίζει δύο εντελώς διαφορετικές στάσεις ζωής, εξαιρετικά αναγνωρίσιμες στην εποχή μας. Απ’ τη μια οι «ψαγμένοι» με ενοχές για έναν κόσμο που σπαράσσεται καθημερινά κι απ’ την άλλη οι «χαρούμενοι» που ονειρεύονται και κάνουν σχέδια για το μέλλον.
Μια απλή, ανθρώπινη και κατανοητή ιστορία, για τέσσερις σολίστες ηθοποιούς.
Από το Σάββατο 26/10/2019
Παραστάσεις: Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7μ.μ.
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ και 12 ευρώ (για φοιτητές, ανέργους, υπερήλικες)
ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ
Πλατεία ηλεκτρικού σταθμού Ν. Φαλήρου
Πληροφορίες-κρατήσεις στο 210.4816200 και στο katoapotigefyra.gr
Για τον Νίκο Δαφνή και φέτος «Ο χρόνος σταματά» κάτω από την γέφυρα. Μιλάει με το μοναδικό του προσωπικό στιλ στο «Επί Σκηνής» για το έργο του του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Margulies, την παράσταση του, που συνεχίζεται με επιτυχία για δεύτερη χρονιά, το αγαπημένο του Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και για πολλά άλλα. Στην ερώτηση που αφορά τους προβληματισμούς μου για τις επιχορηγήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, ο ταλαντούχος και ρηξικέλευθος σκηνοθέτης κι ηθοποιός προτείνει έναν πολύ δίκαιο και ευέλικτο τρόπο για να επιλέγονται οι παραστάσεις που θα ενισχυθούν οικονομικά, από τους ικανότερους ανθρώπους, στους ικανότερους θεατρικούς θάσους. Απολάυστε τον!
Μιλήστε μου για το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, το μοναδικό αν δεν κάνω λάθος, ιδιωτικό θέατρο του Πειραιά. Η ιδέα να φτιάξω ένα θέατρο στον Πειραιά ήρθε μια βροχερή μέρα του 1995. Βρέθηκα στην οδό Αλκιβιάδου έξω απ’ το νεοκλασικό που ο Βουτέρης και άλλα άξια παιδιά είχαν στεγάσει το «θέατρο του Πειραιά». Ήταν ερειπωμένο. Η πόρτα σπασμένη. Η στέγη είχε πέσει και στη θέση της σκηνής (που είχαμε δει σπουδαίες παραστάσεις) ήταν μια λίμνη λάσπης. Το θυμάμαι σαν τώρα. Χωρίς (;) λόγο έβαλα τα κλάματα. Λίγα χρόνια πριν, είχε κλείσει ο (λιλιπούτειος) «Κύβος» κι ο Πειραιάς είχε μείνει με το σεισμόπληκτο Δημοτικό (που έκλεισε λίγο αργότερα για δεκατρία χρόνια) και το «Αυλαία», που παρουσίαζε έργα του στιλ … «Χάϊδεψέ μου το γουνάκι μου» (!!!). Σ’ αυτή την ψυχολογία με βρήκε το τηλεφώνημα της φίλης μου της Σκλεπάρη (μόλις είχε αναλάβει πρόεδρος στο Γ΄ διαμέρισμα του Δήμου). «Ρε Νικόλα, στα θεμέλια της οδογέφυρας στο σταθμό του Φαλήρου, υπάρχει ένας κλειστός χώρος. Δεν έρχεσαι να δώσεις καμιά ιδέα μήπως και αξιοποιηθεί, γιατί τώρα είναι δημόσιο ουρητήριο, στέκι πρεζονιών, περιθωριακών και μόνο προβλήματα μας δημιουργεί». Πήγα. Της είπα, μου είπε … Έγιναν προτάσεις … δημοπρασία …. Μη σε κουράζω.
Η ουσία είναι ότι από τότε, δεν έχω φύγει ούτε μια μέρα από εκεί.
Ποια από τις παραστάσεις του θεάτρου ήταν αυτή που αγαπήσατε περισσότερο; Νομίζω το «Γράμμα στον Ορέστη» του Καμπανέλλη το ’98 και τον άλλο χρόνο το «Άνθρωποι και ποντίκια». Σπουδαίες παραστάσεις. Και πολυέξοδες, αφού τότε υπήρχε συλλογική σύμβαση κι εγώ την τηρούσα σχολαστικά.
Η άγνοια του κινδύνου με έσπρωξε να τις κάνω. Η τύχη και η αξιοσύνη των συναδέλφων και των συνεργατών, που έδωσαν την ψυχή τους με … έσωσαν.
Είναι γνωστό ότι για την περίοδο 2019-’20 είχαμε εξαγγείλει, μεταξύ άλλων, ΚΑΙ την παρουσίαση του «CLOUD 9» της σημαντικής Αγγλίδας συγγραφέως Caryl Churchill.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την πολυπρόσωπη (και πολυέξοδη) παραγωγή, στα μέσα του Απρίλη υποβάλαμε πρόταση επιχορήγησης στο ΥΠ.ΠΟ.Α.
Η «Γνωμοδοτική επιτροπή θεάτρου» (Γ.Ε.Θ.) που αποτελείται από τους Ειρήνη Μουνδράκη (πρόεδρο), Γρηγόρη Ιωαννίδη, Αντώνη Βολανάκη, Γιώργο Μητρόπουλο, Αντιγόνη Καράλη, Τάκη Τζαμαργιά και Σάββα Πατσαλίδη, απέρριψε την πρότασή μας.
Εδώ, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ποτέ δεν θεωρήσαμε δεδομένη την επιχορήγησή μας και η Γ.Ε.Θ. (η ίδια Γ.Ε.Θ. που μας εμπιστεύτηκε 10 και 12.000 € τα δυο τελευταία χρόνια) είχε κάθε δικαίωμα να αρνηθεί και τρίτη επιχορήγηση.
Αλλά το «σκεπτικό» της απόφασης, μας έκανε ιδιαίτερα… σκεπτικούς, αφού μάθαμε ότι τα μέλη της Γ.Ε.Θ. «…μελέτησαν προσεκτικά την πρόταση που υποβάλαμε, αναγνωρίζουν και σέβονται την πορεία και την προσφορά μας, αλλά επειδή υπήρξε μεγάλος αριθμός αιτήσεων, πρόκριναν αιτήσεις με προτάσεις που συμβάλλουν δραστικά στην ανανέωση της σύγχρονης θεατρικής δραστηριότητας, με ένα άρτια διαρθρωμένο δραματουργικό ή σκηνοθετικό όραμα και απέκλεισαν προτάσεις των οποίων το όραμα ή ο ανανεωτικός χαρακτήρας δεν ήταν αρκούντως σαφής».
Έτσι, την 4η Σεπτέμβρη στείλαμε μια επιστολή-ένσταση στην υπουργό κυρία Μενδώνη. Η επιστολή έμεινε στο υπουργικό γραφείο 40 μέρες.
Στις 14/10, έφτασε στο γραφείο του Γ.Γ. κ. Γιατρομανωλάκη, από εκεί σε διάφορα συναρμόδια γραφεία και τελικά έφτασε και στα μέλη της Γ.Ε.Θ.
Στις 27/11/19, το αρμόδιο τμήμα του ΥΠ.ΠΟ.Α. μας ενημέρωσε ότι η Γ.Ε.Θ. «μελέτησε με προσοχή το αίτημά μας, αλλά μένει σταθερή στην απόφασή της». Και ακόμη, ότι μας εύχεται… καλή συνέχεια στο έργο μας.
Μ’ αυτή την ανοικτή επιστολή, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τα μέλη της Γ.Ε.Θ. (που κάποιοι είναι και αγαπητοί φίλοι) για την ευχή τους.
Θέλουμε ακόμη να τους βεβαιώσουμε ότι στο μέλλον θα προσπαθήσουμε να βρίσκουμε έργα που να συμβάλλουν στη θεατρική δραστηριότητα (αφού το έργο της Churchill δεν συμβάλλει) και να έχουμε όραμα αρκούντως (!) σαφές και ανανεωτικό.
Για τον θεατρικό οργανισμό Κάτω απ’ τη γέφυρα
Νίκος Δαφνής
ΥΓ. Προχτές στη Βουλή καταψηφίστηκε η απαγόρευση των διακρίσεων βάσει φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Είμαστε σίγουροι ότι τα μέλη της Γ.Ε.Θ. διαφωνούν με την ντροπιαστική απόφαση. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε τι θα έλεγαν ΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ότι αυτό ακριβώς είναι το επίμαχο ζήτημα του «CLOUD 9» και της Churchill, που απέρριψαν.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία του χρήστη. Με τη χρήση της ιστοσελίδας μας, συμφωνείτε με την χρήση cookies.ΝαιΌχιΌροι χρήσης
