«…Η μουσική, τα τραγούδια, τα κοστούμια και το ταλέντο των ηθοποιών δημιουργούν μια ευχάριστη και απολαυστική παράσταση, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, μικρού –μεγάλου.Η υπέροχη ερμηνεία των ηθοποιών εντυπωσιάζει τους θεατές και τους εταφέρει με έν διασκεδαστικό τρόπο στον κόσμο του Σαίξπηρ.»
«…Ήταν γατα-πληκτικά, καθόλου όμως πληκτικά!»
Περισσότερα εδώ…
«…Η διασκευή και η σκηνοθεσία του Γιάννη Δρίτσα αντικατοπτρίζουν όλη την εμπειρία, την πρωτοτυπία και τον ιδιαίτερα ξεχωριστό νου του καλλιτέχνη μας, ο οποίος με πυξίδα την τριβή του ως ηθοποιός μπόρεσε να σκηνοθετήσει μια παράσταση, η οποία κέρδισε το παιχνίδι των εντυπώσεων με τον καινοτόμο τρόπο που παρουσίασε επί σκηνής τον καθένα ξεχωριστά και όλους τους πρωταγωνιστές μαζί…»
Περισσότερα εδώ…
«… Η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου καταφέρνει με απόλυτη επιτυχία να φέρει πολύ κοντά το παιδικό κοινό σε ένα έργο που αρχικά γράφτηκε για ενήλικες, με διαρκείς αναφορές σε σύγχρονα στοιχεία, ενώ η Κατερίνα Τσεβά κερδίζει τις εντυπώσεις με την υπέροχη κίνηση και τον καθαρό λόγο της ως Ιουλιέτα…
Η παράσταση είναι ευχάριστη, δεν κουράζει τα παιδιά (ιδανικές ηλικίες τα 4-6 έτη) και ενσωματώνει στις σωστές δόσεις πρωτότυπες τεχνοτροπίες (π.χ. βίντεο και μάσκες), ενώ τόσο το ενήλικο όσο και το λιλιπούτειο κοινό φεύγει απόλυτα ευχαριστημένο από το αποτέλεσμα.
Περισσότερα εδώ…
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής απαντά σε 6 + 1 ερωτήσεις για τη θεατρική παράσταση «Ο χρόνος σταματά» του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Margulies, που παρουσιάζεται στον Πίσω Χώρο του Θεάτρου Κάτω απ’τη Γέφυρα.
Περισσότερα εδώ…
Συναντήσαμε τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο στο Θέατρο “Κάτω από την Γέφυρα” και μας μίλησε για τις δύο παραστάσεις που εμφανίζεται φέτος, την Έντα Γκάμπλερ του Ερρίκου Ίψεν και τον ” Χρόνο που σταματά” του Donald Margulies και τους ρόλους που ερμηνεύει.
Έντα Γκάμπλερ
Στην παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» ερμηνεύω τον Γιέργκεν Τέσμαν, τον σύζυγο της Έντα. Ο Τέσμαν έχει μεγαλώσει σε μία μητριαρχική οικογένεια, τον ανέθρεψαν οι θείες του. Σε μια οικογένεια που δεν υπάρχει το αντρικό πρότυπο. Από την αρχή του έργου μαθαίνουμε ότι έχασε σε μικρή ηλικία τους γονείς του. Έχει μεγαλώσει όμως με απέραντη αγάπη, σε ένα πολύ προστατευτικό περιβάλλον. Μολονότι βρίσκεται κοντά στην ηλικία των σαράντα, είναι φανερό ότι δεν έχει «απογαλακτιστεί» από την οικογένειά του, δηλαδή τις θείες του. Και αυτό νομίζω ότι έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον διότι το περιβάλλον του είναι πολύ διαφορετικό από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανατράφηκε η Έντα. Εκείνη έχει μεγαλώσει σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον με πατέρα στρατηγό – η μητέρα της δεν αναφέρεται πουθενά – στερημένη από αγάπη. Σε ένα περιβάλλον στρατιωτικό, στείρο. Οπότε όταν αυτοί οι δύο κόσμοι έρχονται σε επαφή, είναι αναμενόμενο να υπάρξει σύγκρουση.
Ο Γιέργκεν Τέσμαν είναι ένας μαλακός, πράος άνθρωπος που παρασύρεται από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της παρέας. Είναι αφοσιωμένος στην επιστήμη του και όσον αφορά αυτό το κομμάτι, είναι απόλυτος. «Δεν σηκώνει κουβέντα» που λέμε. Οι θεατές έχουν την εικόνα του μαλακού, πράου ανθρώπου, που δεν «πατάει πόδι» δεν φαίνεται δυναμικός, ούτε ότι έχει ισχυρή προσωπικότητα. Αλλά, τελικά, είναι από τους ανθρώπους που επιβιώνουν και αυτό φαίνεται στην πορεία του έργου. Νομίζεις ότι είναι μονοδιάστατος χαρακτήρας αλλά στην πορεία του έργου ανακαλύπτεις ότι δεν είναι. Πιστεύω ότι το έργο του Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ», είναι διαχρονικό, γιατί όλοι οι ήρωες του είναι πολυδιάστατοι, γιατί είναι έργο πολύπλευρο. Είναι ένα πολυσήμαντο έργο, για αυτό έχει ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα. Ανάλογα με την εποχή μπορείς να το προσδιορίσεις με διαφορετικό τρόπο. Και πάντα κάτι έχει να μεταδώσει στο κοινό, κάτι έχει να πει. Το ανέβασμα του Γιάννη Δρίτσα είναι πολύ σύγχρονο. Έχει αφήσει το κείμενο όπως είναι, δεν το έχει πειράξει καθόλου. Οι ήρωες συμπεριφέρονται από τη μια με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο, και από την άλλη τηρούν το ύφος της εποχής. Είναι ένας δύσκολος συνδυασμός, μια σύνθετη σκηνοθεσία, που έχει πετύχει.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ
Ο Τζέιμς, ο ρόλος που ερμηνεύω είναι δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής και η Σάρα φωτογράφος. Καλύπτουν εμπόλεμες ζώνες, και είναι ήδη δύο πολύ μεγάλα ονόματα στον χώρο. Ειδικά η Σάρα είναι διάσημη, ευρύτερα γνωστή παγκοσμίως και οι φωτογραφίες της πολυβραβευμένες. Στην αρχή του έργου, συναντούμε τους δύο ήρωες στο σπίτι τους στην Αμερική, έχοντας επιστρέψει από τη Συρία, όπου η Σάρα τραυματίστηκε σοβαρά (ήταν σε νοσοκομείο σε κώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα και παραλίγο να πεθάνει). Το έργο αυτό θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία. Βλέπουμε τα μετατραυματικά ψυχολογικά σοκ που μπορεί να αφήσει η φρίκη του πολέμου. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Το ωραίο είναι ότι το κείμενο του Donald Margulies, πάει ακόμη παραπέρα. Παρακολουθούμε τις θέσεις των τεσσάρων ηρώων – την παρέα συμπληρώνουν ένας εκδότης με την νεαρά σύντροφό του – για τον πόλεμο, και για το πως πρέπει να καλύπτονται και να αντιμετωπίζονται τέτοια γεγονότα. Πως αντιμετωπίζει ο δημοσιογράφος την είδηση; Που βάζει τα όρια του; Υπάρχουν όρια τελικά; Δηλαδή, πρέπει να φωτογραφίσουμε ένα παιδί την ώρα που πεθαίνει ή πρέπει να τρέξουμε να το βοηθήσουμε; Πρέπει να εμπλακεί ο δημοσιογράφος, ο φωτογράφος στην κατάσταση, όποια τροπή και αν έχει πάρει, ή να την αφήσει να εξελιχθεί για να την αποτυπώσει στο φακό ή στο χαρτί; Αυτά είναι και τα ερωτήματα του έργου, τα οποία μας βάζουν σε σκέψη.
Βλέπουμε ακόμη τις θέσεις που έχουν οι ήρωες του έργου πάνω στην ζωή, στον πόνο, στην θλίψη, στον αγώνα για κάτι καλύτερο, στη δυστυχία ή στην ευτυχία. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται ακόμη, αυτοί που θεωρούν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στον κόσμο και προτιμούν να «βολευτούν», αυτοί που θέλουν να βλέπουν μόνο την ομορφιά και αυτοί που ερωτεύονται την ασχήμια. Τέσσερις ήρωες που μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους.
Στα μάτια του σκηνοθέτη Νίκου Δαφνή, οι θέσεις και οι αξίες των τεσσάρων προσώπων είναι εξίσου ισχυρές, με αποτέλεσμα στο τέλος του έργου, ο θεατής να έχει υλικό συζήτησης για μια ζωή.
Είναι μια παράσταση που η ατμόσφαιρα του πολέμου αιωρείται πάνω από το κεφάλι μας συνέχεια, παρόλο που είμαστε στο «προστατευμένο περιβάλλον» της Αμερικής.
Πηγή: artandpress.gr
*επιμέλεια κειμένου Κάτια Σωτηρίου
Αγαπημένοι μας καλλιτέχνες απαντούν στο ερωτηματολόγιο του Τζέιμς Λίπτον, που χρησιμοποιείται στο «Inside the Actors Studio». Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, μέσα από το ερωτηματολόγιο αναδεικνύει το χιούμορ της και ενδιαφέρουσες πλευρές της καθημερινότητάς της. Ηθοποιός και μουσικός, γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών.Σπούδασε χορό, κλασσικό τραγούδι και μουσική και έχει συμμετάσχει σε αρκετά σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τραγουδάει και παίζει επαγγελματικά παραδοσιακά κρουστά. Υπήρξε συνιδρύτρια του συγκροτήματος «Sed Nove». Το 2008 κυκλοφόρησε από τον Ιανό το Cd «Antidotum tarantulae» με την φωνή της, με μουσικές από την Νότια Ιταλία. Έχει διδάξει θεατρική και μουσικοκινητική αγωγή. Από το 2008 είναι βασικό μέλος του Θεατρικού οργανισμού Κάτω απ’τη Γέφυρα στον Πειραιά και δραστηριοποιείται ως ηθοποιός, ως βοηθός σκηνοθέτη, κάνει διδασκαλία των τραγουδιών των παραστάσεων και είναι υπεύθυνη της μουσικής σκηνής. Έχει εργαστεί ακόμη σε τηλεοπτικές σειρές («Η ώρα η καλή», «Επτά θανάσιμες πεθερές», «50/50», «Πολυκατοικία» κ.ά)
¨Το κορίτσι με τα ιδρωμένα χέρια»
Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν την ιδιαιτερότητά μου αυτή και τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή μου.
Εάν δεν ήμουν καλλιτέχνης θα ήθελα να ήμουν… καλλιτέχνης.
Θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό άλλα επαγγέλματα για να ζήσω. Καλλιτέχνης όμως θα ήθελα να ήμουν και πάλι. Καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Είναι αναπόφευκτο. Είναι ανάγκη έκφρασης. Καλλιτέχνης μπορείς να είσαι μέσα σου, στον τρόπο που σκέφτεσαι, που κινείσαι ,που μιλάς, που συνδιαλέγεσαι, που λες καλημέρα, στον τρόπο που αναπνέεις, ασχέτως επαγγέλματος.
Των New kids on the block.
Κανένα. Όταν είμαι στεναχωρημένη όλες μου οι αισθήσεις νεκρώνουν.
H ¨Γέρμα¨ του Λόρκα που έπαιξα το 2007 στην πρώτη μου συνεργασία με το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα.
Ως προς αυτό ομολογώ ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται…λέτε να φταίει το θυμικό μου;
Να εμπνέομαι από αυτήν και να θαυμάζω τον συνεργάτη μου.
Δεν απέχουν πολύ ως προς την προσέγγισή τους από τον ηθοποιό. Και τα δύο θέλουν αλήθεια.
Θάλασσα. Είμαι του βάθους κι όχι του ύψους.
Αλμυρό. Πίνω σκέτο καφέ. Γλυκό μόνο σε τάσεις υπογλυκαιμίας.
Ο θάνατος. Κάποτε είχα ρωτήσει ένα νεκροθάφτη για το πώς διαχειρίζεται τη δουλειά που κάνει ¨μέσα του¨ και μου είχε πει: ¨όποιος λέει ότι είναι συμφιλιωμένος με τον θάνατο, λέει ψέματα.¨
Η ζωή είναι πολύ γλυκιά. Κάθε μέρα τη ζούμε προσπαθώντας να ¨ξορκίσουμε¨ αυτόν. Όλα κινούνται γύρω από αυτή την ενδόμυχη σκέψη. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η διαχείριση της ¨μη ύπαρξης¨.
Ό,τι μπορεί να ξορκίσει τον παραπάνω φόβο μου. Η δημιουργία, η όμορφη συνεργασία, μια σκέψη, ένα άγγιγμα, μια λέξη, μια εικόνα, η ίδια η ζωή. Συγκινούμαι με πολύ απλά πράγματα.
Δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία. Μόνο στιγμές χαράς.
Νομίζω ότι δεν υπήρξα ένα χαρούμενο παιδί. Αν κοιτάξω φωτογραφίες μου από εκείνα τα χρόνια δεν θα βρω ούτε μία που να χαμογελώ ¨αληθινά¨. Γλυκές αναμνήσεις έχω από τα καλοκαίρια στο Μαρμάρι Ευβοίας.
Έχω μετανιώσει για όσες φορές δεν υπήρξα ο εαυτός μου. Για όσες φορές δεν με υπερασπίστηκα. Και για όσες δεν κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
Ευλογημένοι. Ακόμη κι αν δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος. Είναι ευλογία να ζει κανείς τον απόλυτο έρωτα.
¨Η οδύνη¨ αυτοβιογραφία της Μαργκερίτ Ντιράς. Η σκηνή της επιστροφής του άντρα της είναι συγκλονιστική. Αγαπώ πολύ το σινεμά. Πηγαίνω πολύ συχνά, με χαλαρώνει.
Ο Σεπούλβεδα
Γοητεύομαι από το πνεύμα όταν το συναντώ.
Κάθε ήχος της φύσης ακούγεται στα αυτιά μου μελωδικός.
Μου προκαλεί στομαχικό ίλιγγο η μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα. Επίσης τα δελτία ειδήσεων και το ροχαλητό.
¨Ενσυναίσθηση¨
¨Πρέπει¨
Να έχω βιονικές αντοχές, να μπορώ να ανταπεξέρχομαι ψυχικά και σωματικά.
Την ψυχραιμία.
Στα ελαττώματα των ανθρώπων που αγαπώ μικρά & μεγάλα.
Ο άντρας μου
Ζήσε για σένα και άσε και τους άλλους να ζήσουν για τον εαυτό
τους.
Τα πάντα αλλά κυρίως αγαπώ τη δυνατότητα που σου δίνει να ζεις στο έπακρο πολλές ζωές.
Στο θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Κάνω το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο στην παιδική σκηνή με το μιούζικαλ ¨Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν το σκύλο με τη γάτα¨ του Γιάννη Καλατζόπουλου. Είμαι βοηθός σκηνοθέτη σε δύο ακόμη παραγωγές, στον ¨ Έμπορο της Βενετίας¨ και στο ¨Ο χρόνος σταματά¨ και τα δύο σε σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή. Και από Ιανουάριο θα παίζω στο έργο ¨Σημεία και κέρατα¨ πάλι σε διασκευή – σκηνοθεσία του Νίκου.
Το ερωτηματολόγιο του Λίπτον που χρησιμοποιείται στο Inside the Actor’s Studio,αποτελεί μετεξέλιξη του ερωτηματολογίου προσωπικότητας που λανθασμένα αποδόθηκε στον Μαρσελ Προυστ. Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμη ο Μαρσέλ Προυστ ήταν έφηβος, απάντησε ένα ερωτηματολόγιο στην αγγλική γλώσσα, το οποίο ανήκε στη φίλη του Αντουανέτα, κόρη του μετέπειτα Προέδρου της Γαλλίας, Φελίξ Φορέ.Την εποχή εκείνη, ήταν συνήθεια ανάμεσα στα μέλη των αγγλικών οικογενειών ν’ απαντούν σε λίστα ερωτήσεων που αποκάλυπταν τις προτιμήσεις και τις αντιλήψεις του ερωτηθέντος. Ο Γάλλος τηλεοπτικός παρουσιαστής Μπερνάρ Πιβό υπέβαλε τους καλεσμένους του στη δοκιμασία του ερωτηματολογίου για μια ολόκληρη δεκαετία, ενώ ο Τζέιμς Λίπτον, παρουσιαστής του προγράμματος «Inside the Actors Studio», έκανε το ίδιο, εξελίσσοντας το, και αυξάνοντας τις ερωτήσεις του.. Το Vanity Fair ξεκίνησε να δημοσιεύει το ερωτηματολόγιο το 1993 στην πιο διάσημη τελευταία σελίδα περιοδικού του 20ού αιώνα και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Η θεατρική εμπειρία δεν εξαντλείται στη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης. Αρχίζει πριν από αυτή και συνοδεύει τον θεατή μετά την έξοδό του από το θέατρο, για διαφορετική χρονική περίοδο ανάλογα με την ποιότητα του θεάματος αλλά και την ιδιοσυστασία του δέκτη. Η θεατρική εμπειρία, όμως, είναι σαφώς συνυφασμένη με τον χώρο της θεατρικής δράσης: το θέατρο ως αίθουσα, κτίριο, τοποθεσία, ατμόσφαιρα. Κι αν νομίζει κανείς ότι θα πρέπει να μεταβεί στη γενέτειρα του Σαίξπηρ, στην Αγγλία, για να παρακολουθήσει μια παράσταση στα πιο αξιοπερίεργα μέρη –υπόγειες θολωτές αίθουσες σιδηροδρομικών σταθμών (Waterloo station), ιστορικά πλοία (Cutty Sark), πρώην δημόσια αποχωρητήρια (στο Μάλβερν), πατάρια μπαρ ή κελάρια στο κέντρο του Λονδίνου– είναι γελασμένος. Έχουμε και στην Αθήνα ιδιαίτερες θεατρικές σκηνές, όπως το «Θέατρο κάτω απ’ τη Γέφυρα» στον ηλεκτρικό σταθμό του Νέου Φαλήρου: κυριολεκτικά κάτω απ’ τη γέφυρα, μπροστά στην πλατεία. Η πρώτη μας εντύπωση, λοιπόν, είναι ότι ο Σαίξπηρ θα κρυφογελούσε κάτω απ’ τα μουστάκια του για την καλαίσθητη αυτή σκηνή, που φιλοξενεί ένα από τα πιο γνωστά του έργα, τον Έμπορο της Βενετίας, διασκευασμένο για παιδιά από τον Νίκο Δαφνή, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία.
Αλλά ξέρουν οι μικροί θεατές ποιος είναι ο Σαίξπηρ; Τα παιδιά σήμερα έχουν τόσα ερεθίσματα και από τόσο διαφορετικές πηγές, που μάλλον τα περισσότερα θα απαντούσαν θετικά. Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζουν, όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το εισαγωγικό τραγούδι της παράστασης, που από άποψη κεφιού δίνει μια σωστή πρώτη εντύπωση για ό,τι ακολουθεί, είναι κατατοπιστικό: «…Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι τ’ όνομά του κι αυτό το έργο είναι απ’ τα καλύτερά του…»
Ο Αντόνιο, ο τίμιος και καλόκαρδος έμπορος της Βενετίας, συστήνεται στο κοινό και έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται η υπόθεση: ο έρωτας του Μπασάνιο (Βασάνη, στη διασκευή αυτή) για την ωραία Πόρσια του Μπελμόντε, η απόγνωσή του για το ποσό των 3.000 χρυσών δουκάτων που χρειάζεται για να διεκδικήσει το χέρι της, η απόφαση του Αντόνιο να τον βοηθήσει αλλά και η δική του έλλειψη ρευστού, αφού τα φορτωμένα μ’ εμπορεύματα καράβια του δεν έχουν γυρίσει ακόμη στη Βενετία, η απόφασή του να μπει εγγυητής στο δάνειο του Βασάνη από τον διαβόητο τοκογλύφο Σάιλοκ.
Παράλληλα, ξετυλίγεται και η ιστορία από την πλευρά του Σάιλοκ, ο οποίος διατείνεται ότι όλοι τον λοιδορούν επειδή είναι εβραίος σε πόλη χριστιανών, δεν κρύβει όμως από το κοινό και τις πραγματικές προθέσεις του: να δανείζει κάποιον σε μια άτυχη στιγμή του με τέτοιους όρους, ώστε να μπορεί εύκολα κατόπιν να τσεπώσει όλη την περιουσία του και να τον πετάξει στον δρόμο. Βλέποντας τον Αντόνιο και τον Βασάνη να καταφθάνουν για δάνειο, τυφλωμένος από το μίσος αλλά και με έντεχνη προσήνεια, αφού «τους γλείφει το χέρι για να είναι πιο μαλακό όταν το δαγκώσει», ο Σάιλοκ προτείνει μια φριχτή συμφωνία: αν δεν πάρει τα χρήματά του μέσα σε μια βδομάδα, να κόψει μισό κιλό κρέας από το σώμα του Αντόνιο…
Πρόκειται για ένα έργο ύμνο στην αληθινή φιλία και στην καθαρή καρδιά, στην άδολη αγάπη και στη γενναιοδωρία, αλλά και καταπέλτη για την πονηριά και τη φιλαργυρία: «Όταν είσαι ευτυχισμένος, φίλους έχεις αρκετούς, αλλά όταν θες βοήθεια, βλέπεις πόσοι απ’ αυτούς είναι φίλοι σου στ’ αλήθεια…» τραγουδούν οι ηθοποιοί – και οι θεατές, μικροί και μεγάλοι, μπαίνουν με τον νου τους στη θέση των πρωταγωνιστών και καλούνται ν’ αποφασίσουν ποιον δρόμο θα διαλέξουν. Όπως μπαίνουν και στη θέση του δόγη της Βενετίας, ο οποίος δεν τολμά να παραβεί τον νόμο, αν και βλέπει ότι η εφαρμογή του είναι απάνθρωπη. Κι εδώ εντοπίζεται ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του συγκεκριμένου σαιξπηρικού έργου: ο προβληματισμός σχετικά με την τήρηση ενός νόμου, ο οποίος στην εφαρμογή του αποδεικνύεται ανήθικος και βάρβαρος. Κι επειδή δεν αρκεί ένα «τέλος καλό, όλα καλά», επισημαίνεται και η διαρκής προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλει κανείς, ώστε ν’ αποτελεί πηγή αγάπης και στήριγμα για τους γύρω του: «Τώρα που βρήκες την ευτυχία, βρες και τον τρόπο να την κρατήσεις. Σου δίνουν 20; Δίνε 40! Κράτα το χέρι της ζεστό για πάντα…»
Οι λιγοστοί στίχοι που παραθέσαμε εδώ αρκούν για να δώσουν μια γεύση από το μεράκι με το οποίο αποδόθηκαν στα ελληνικά και διασκευάστηκαν για παιδιά, ώστε να είναι απλοί αλλά όχι απλοϊκοί, πιστοί στο σαιξπηρικό πνεύμα. Ντυμένοι με την ωραιότατη μουσική του Νίκου Τσέκου και τραγουδισμένοι θαυμάσια επί σκηνής, απογειώνουν την παράσταση.
Πολύ καλές και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που δείχνουν ν’ απολαμβάνουν την παράσταση όσο και το κοινό: Ο Κώστας Κλάδης στον ρόλο του Σάιλοκ, με το φαρμακερό βλέμμα και το σκυφτό βάδισμά του, σίγουρα θα εντυπωθεί στο μυαλό μας για πολύ καιρό. Ο Γιάννης Δρίτσας, ως Αντόνιο, φωτεινός ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της περιπέτειάς του. Η Αννίτα Κούλη, εκφραστική στην αγάπη της, γλυκιά στο τραγούδι και εύστροφη στο δικαστήριο, είναι η ιδανική Πόρσια. Η Κατερίνα Τσεβά ως κόρη του Σάιλοκ δέχεται πικραμένη αλλά αγέρωχη τις κατάρες του πατέρα της, είναι σπιρτόζα στις σκηνές με τους υποψήφιους γαμπρούς και έχει υπέροχη φωνή στο τραγούδι. Ο Κώστας Τζαφέρης, απόλυτα πειστικός ως βασανισμένος απ’ τον έρωτα Βασάνης αλλά και ως φίλος, συμμέτοχος στην αγωνία του Αντόνιο. Ο Πασχάλης Μερμιγκάκης απολαυστικός τόσο στον ρόλο του υπηρέτη, όσο και στον ρόλο του δόγη. Ο Οδυσσέας Κιόσογλου, λαβωμένος από έρωτα Λορέντζο αλλά και φουριόζος υποψήφιος γαμπρός της Πόρσια, δυναμική παρουσία και στους δύο ρόλους. Όλοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, σεβόμενοι απόλυτα το κοινό, σε όποια ηλικιακή κατηγορία κι αν ανήκει αυτό.
Εξαιρετική πρόταση για παιδιά των τελευταίων τάξεων του δημοτικού, μπορούν όμως άνετα να την παρακολουθήσουν και μικρότερα παιδιά – ανάλογα, βέβαια, και με το επίπεδό τους.
ΥΓ. Στα συν της θεατρικής αυτής εμπειρίας: 1. Δεν επιτρέπεται το φαγητό στη διάρκεια της παράστασης (υπάρχει διάλειμμα). 2. Υπάρχει πρόβλεψη δωρεάν εισιτηρίων για οικογένειες που δυσκολεύονται οικονομικά.
«…Είναι σπουδαίο το γεγονός, ότι δεν υπάρχει ίχνος διδακτισμού στην παράσταση, και όλα τα μηνύματά της αναδεικνύονται αποκλειστικά μέσα από την πλοκή της ιστορίας, μέσα από την οικειότητα που καταφέρνουν και αναπτύσσουν σχεδόν αυτόματα οι ηθοποιοί με το μικρό κοινό τους, μέσα από τη μουσική, το χορό, το τραγούδι.
Η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου και του Νίκου Δαφνή ανταποκρίνεται ιδανικά στην έμπνευση του συγγραφέα ενώ τα πολύ όμορφα κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη, η μουσική του Γιούρι Στούπελ και οι χορογραφίες της Τάνιας Στούπελ, συγκροτούν μια πραγματικά «γαταπληκτική» παράσταση!»
Περισσότερα εδώ…
«…Μια παράσταση, που καταγράφεται ως παιδική, απευθύνεται θεωρητικά σε εφήβους, όμως με έκπληξη συνειδητοποιείς ότι αφορά όλο το θεατρικό κοινό μιας και εντυπωσιάζεσαι από το σύνολο των στοιχείων που την αποτελούν.
…Όλα αυτά τα στοιχεία καθιστούν την παράσταση υποδειγματική στο είδος της. Υποδειγματική τόσο για το αισθητικό και καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα, όσο και για τη ειλικρίνεια, αγάπη και σεβασμό που δείχνουν όλοι οι συντελεστές της ανεξαιρέτως στο κοινό τους.»
Περισσότερα εδώ…