Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής απαντά σε 6 + 1 ερωτήσεις για τη θεατρική παράσταση «Ο χρόνος σταματά» του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Margulies, που παρουσιάζεται στον Πίσω Χώρο του Θεάτρου Κάτω απ’τη Γέφυρα.
Περισσότερα εδώ…
Συναντήσαμε τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο στο Θέατρο “Κάτω από την Γέφυρα” και μας μίλησε για τις δύο παραστάσεις που εμφανίζεται φέτος, την Έντα Γκάμπλερ του Ερρίκου Ίψεν και τον ” Χρόνο που σταματά” του Donald Margulies και τους ρόλους που ερμηνεύει.
Έντα Γκάμπλερ
Στην παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» ερμηνεύω τον Γιέργκεν Τέσμαν, τον σύζυγο της Έντα. Ο Τέσμαν έχει μεγαλώσει σε μία μητριαρχική οικογένεια, τον ανέθρεψαν οι θείες του. Σε μια οικογένεια που δεν υπάρχει το αντρικό πρότυπο. Από την αρχή του έργου μαθαίνουμε ότι έχασε σε μικρή ηλικία τους γονείς του. Έχει μεγαλώσει όμως με απέραντη αγάπη, σε ένα πολύ προστατευτικό περιβάλλον. Μολονότι βρίσκεται κοντά στην ηλικία των σαράντα, είναι φανερό ότι δεν έχει «απογαλακτιστεί» από την οικογένειά του, δηλαδή τις θείες του. Και αυτό νομίζω ότι έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον διότι το περιβάλλον του είναι πολύ διαφορετικό από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανατράφηκε η Έντα. Εκείνη έχει μεγαλώσει σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον με πατέρα στρατηγό – η μητέρα της δεν αναφέρεται πουθενά – στερημένη από αγάπη. Σε ένα περιβάλλον στρατιωτικό, στείρο. Οπότε όταν αυτοί οι δύο κόσμοι έρχονται σε επαφή, είναι αναμενόμενο να υπάρξει σύγκρουση.
Ο Γιέργκεν Τέσμαν είναι ένας μαλακός, πράος άνθρωπος που παρασύρεται από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της παρέας. Είναι αφοσιωμένος στην επιστήμη του και όσον αφορά αυτό το κομμάτι, είναι απόλυτος. «Δεν σηκώνει κουβέντα» που λέμε. Οι θεατές έχουν την εικόνα του μαλακού, πράου ανθρώπου, που δεν «πατάει πόδι» δεν φαίνεται δυναμικός, ούτε ότι έχει ισχυρή προσωπικότητα. Αλλά, τελικά, είναι από τους ανθρώπους που επιβιώνουν και αυτό φαίνεται στην πορεία του έργου. Νομίζεις ότι είναι μονοδιάστατος χαρακτήρας αλλά στην πορεία του έργου ανακαλύπτεις ότι δεν είναι. Πιστεύω ότι το έργο του Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ», είναι διαχρονικό, γιατί όλοι οι ήρωες του είναι πολυδιάστατοι, γιατί είναι έργο πολύπλευρο. Είναι ένα πολυσήμαντο έργο, για αυτό έχει ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα. Ανάλογα με την εποχή μπορείς να το προσδιορίσεις με διαφορετικό τρόπο. Και πάντα κάτι έχει να μεταδώσει στο κοινό, κάτι έχει να πει. Το ανέβασμα του Γιάννη Δρίτσα είναι πολύ σύγχρονο. Έχει αφήσει το κείμενο όπως είναι, δεν το έχει πειράξει καθόλου. Οι ήρωες συμπεριφέρονται από τη μια με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο, και από την άλλη τηρούν το ύφος της εποχής. Είναι ένας δύσκολος συνδυασμός, μια σύνθετη σκηνοθεσία, που έχει πετύχει.
Πληροφορίες για την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» του ‘Ιψεν στο Θ. Κάτω από τη Γέφυρα ΕΔΩ
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ
Ο Τζέιμς, ο ρόλος που ερμηνεύω είναι δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής και η Σάρα φωτογράφος. Καλύπτουν εμπόλεμες ζώνες, και είναι ήδη δύο πολύ μεγάλα ονόματα στον χώρο. Ειδικά η Σάρα είναι διάσημη, ευρύτερα γνωστή παγκοσμίως και οι φωτογραφίες της πολυβραβευμένες. Στην αρχή του έργου, συναντούμε τους δύο ήρωες στο σπίτι τους στην Αμερική, έχοντας επιστρέψει από τη Συρία, όπου η Σάρα τραυματίστηκε σοβαρά (ήταν σε νοσοκομείο σε κώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα και παραλίγο να πεθάνει). Το έργο αυτό θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία. Βλέπουμε τα μετατραυματικά ψυχολογικά σοκ που μπορεί να αφήσει η φρίκη του πολέμου. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Το ωραίο είναι ότι το κείμενο του Donald Margulies, πάει ακόμη παραπέρα. Παρακολουθούμε τις θέσεις των τεσσάρων ηρώων – την παρέα συμπληρώνουν ένας εκδότης με την νεαρά σύντροφό του – για τον πόλεμο, και για το πως πρέπει να καλύπτονται και να αντιμετωπίζονται τέτοια γεγονότα. Πως αντιμετωπίζει ο δημοσιογράφος την είδηση; Που βάζει τα όρια του; Υπάρχουν όρια τελικά; Δηλαδή, πρέπει να φωτογραφίσουμε ένα παιδί την ώρα που πεθαίνει ή πρέπει να τρέξουμε να το βοηθήσουμε; Πρέπει να εμπλακεί ο δημοσιογράφος, ο φωτογράφος στην κατάσταση, όποια τροπή και αν έχει πάρει, ή να την αφήσει να εξελιχθεί για να την αποτυπώσει στο φακό ή στο χαρτί; Αυτά είναι και τα ερωτήματα του έργου, τα οποία μας βάζουν σε σκέψη.
Βλέπουμε ακόμη τις θέσεις που έχουν οι ήρωες του έργου πάνω στην ζωή, στον πόνο, στην θλίψη, στον αγώνα για κάτι καλύτερο, στη δυστυχία ή στην ευτυχία. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται ακόμη, αυτοί που θεωρούν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στον κόσμο και προτιμούν να «βολευτούν», αυτοί που θέλουν να βλέπουν μόνο την ομορφιά και αυτοί που ερωτεύονται την ασχήμια. Τέσσερις ήρωες που μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους.
Στα μάτια του σκηνοθέτη Νίκου Δαφνή, οι θέσεις και οι αξίες των τεσσάρων προσώπων είναι εξίσου ισχυρές, με αποτέλεσμα στο τέλος του έργου, ο θεατής να έχει υλικό συζήτησης για μια ζωή.
Είναι μια παράσταση που η ατμόσφαιρα του πολέμου αιωρείται πάνω από το κεφάλι μας συνέχεια, παρόλο που είμαστε στο «προστατευμένο περιβάλλον» της Αμερικής.
Πηγή: artandpress.gr
*επιμέλεια κειμένου Κάτια Σωτηρίου
Αγαπημένοι μας καλλιτέχνες απαντούν στο ερωτηματολόγιο του Τζέιμς Λίπτον, που χρησιμοποιείται στο «Inside the Actors Studio». Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου, μέσα από το ερωτηματολόγιο αναδεικνύει το χιούμορ της και ενδιαφέρουσες πλευρές της καθημερινότητάς της. Ηθοποιός και μουσικός, γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών.Σπούδασε χορό, κλασσικό τραγούδι και μουσική και έχει συμμετάσχει σε αρκετά σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τραγουδάει και παίζει επαγγελματικά παραδοσιακά κρουστά. Υπήρξε συνιδρύτρια του συγκροτήματος «Sed Nove». Το 2008 κυκλοφόρησε από τον Ιανό το Cd «Antidotum tarantulae» με την φωνή της, με μουσικές από την Νότια Ιταλία. Έχει διδάξει θεατρική και μουσικοκινητική αγωγή. Από το 2008 είναι βασικό μέλος του Θεατρικού οργανισμού Κάτω απ’τη Γέφυρα στον Πειραιά και δραστηριοποιείται ως ηθοποιός, ως βοηθός σκηνοθέτη, κάνει διδασκαλία των τραγουδιών των παραστάσεων και είναι υπεύθυνη της μουσικής σκηνής. Έχει εργαστεί ακόμη σε τηλεοπτικές σειρές («Η ώρα η καλή», «Επτά θανάσιμες πεθερές», «50/50», «Πολυκατοικία» κ.ά)
- Τι τίτλο θα δίνατε στην αυτοβιογραφία σας;
¨Το κορίτσι με τα ιδρωμένα χέρια»
Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν την ιδιαιτερότητά μου αυτή και τι ρόλο έχει παίξει στη ζωή μου.
- Εάν δεν ήσασταν καλλιτέχνης, τι θα θέλατε να είστε;
Εάν δεν ήμουν καλλιτέχνης θα ήθελα να ήμουν… καλλιτέχνης.
Θα μπορούσα να κάνω ένα σωρό άλλα επαγγέλματα για να ζήσω. Καλλιτέχνης όμως θα ήθελα να ήμουν και πάλι. Καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Είναι αναπόφευκτο. Είναι ανάγκη έκφρασης. Καλλιτέχνης μπορείς να είσαι μέσα σου, στον τρόπο που σκέφτεσαι, που κινείσαι ,που μιλάς, που συνδιαλέγεσαι, που λες καλημέρα, στον τρόπο που αναπνέεις, ασχέτως επαγγέλματος.
- Ποια αφίσα στόλιζε τον τοίχο του εφηβικού σας δωματίου;
Των New kids on the block.
- Ποιο είναι το τραγούδι που βάζετε όταν είστε στενοχωρημένος/η;
Κανένα. Όταν είμαι στεναχωρημένη όλες μου οι αισθήσεις νεκρώνουν.
- Ποια είναι η καλλιτεχνική σας εμπειρία-ορόσημο;
H ¨Γέρμα¨ του Λόρκα που έπαιξα το 2007 στην πρώτη μου συνεργασία με το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα.
- Στις αποφάσεις σας καθοδηγεί η λογική ή το θυμικό;
Ως προς αυτό ομολογώ ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται…λέτε να φταίει το θυμικό μου;
- Ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο όταν επιλέγετε μια συνεργασία;
Να εμπνέομαι από αυτήν και να θαυμάζω τον συνεργάτη μου.
- Δράμα ή κωμωδία;
Δεν απέχουν πολύ ως προς την προσέγγισή τους από τον ηθοποιό. Και τα δύο θέλουν αλήθεια.
- Βουνό ή θάλασσα;
Θάλασσα. Είμαι του βάθους κι όχι του ύψους.
- Γλυκό ή αλμυρό;
Αλμυρό. Πίνω σκέτο καφέ. Γλυκό μόνο σε τάσεις υπογλυκαιμίας.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;
Ο θάνατος. Κάποτε είχα ρωτήσει ένα νεκροθάφτη για το πώς διαχειρίζεται τη δουλειά που κάνει ¨μέσα του¨ και μου είχε πει: ¨όποιος λέει ότι είναι συμφιλιωμένος με τον θάνατο, λέει ψέματα.¨
Η ζωή είναι πολύ γλυκιά. Κάθε μέρα τη ζούμε προσπαθώντας να ¨ξορκίσουμε¨ αυτόν. Όλα κινούνται γύρω από αυτή την ενδόμυχη σκέψη. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η διαχείριση της ¨μη ύπαρξης¨.
- Ποια η μεγαλύτερη πηγή χαράς;
Ό,τι μπορεί να ξορκίσει τον παραπάνω φόβο μου. Η δημιουργία, η όμορφη συνεργασία, μια σκέψη, ένα άγγιγμα, μια λέξη, μια εικόνα, η ίδια η ζωή. Συγκινούμαι με πολύ απλά πράγματα.
- Ποια είναι η εικόνα σας για την ευτυχία;
Δεν υπάρχει απόλυτη ευτυχία. Μόνο στιγμές χαράς.
- Ποια είναι η πιο ευχάριστη παιδική σας ανάμνηση;
Νομίζω ότι δεν υπήρξα ένα χαρούμενο παιδί. Αν κοιτάξω φωτογραφίες μου από εκείνα τα χρόνια δεν θα βρω ούτε μία που να χαμογελώ ¨αληθινά¨. Γλυκές αναμνήσεις έχω από τα καλοκαίρια στο Μαρμάρι Ευβοίας.
- Τι έχετε μετανιώσει και εάν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, δεν θα ξανακάνατε;
Έχω μετανιώσει για όσες φορές δεν υπήρξα ο εαυτός μου. Για όσες φορές δεν με υπερασπίστηκα. Και για όσες δεν κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου.
- Οι μεγάλοι έρωτες είναι καταδικασμένοι ή ευλογημένοι να γράψουν ιστορία;
Ευλογημένοι. Ακόμη κι αν δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος. Είναι ευλογία να ζει κανείς τον απόλυτο έρωτα.
- Ποια είναι η ταινία που είδατε πιο πρόσφατα στο σινεμά και σας συγκίνησε;
¨Η οδύνη¨ αυτοβιογραφία της Μαργκερίτ Ντιράς. Η σκηνή της επιστροφής του άντρα της είναι συγκλονιστική. Αγαπώ πολύ το σινεμά. Πηγαίνω πολύ συχνά, με χαλαρώνει.
- Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Ο Σεπούλβεδα
- Τι σας εξιτάρει δημιουργικά, πνευματικά ή συναισθηματικά;
Γοητεύομαι από το πνεύμα όταν το συναντώ.
- Ποιος ήχο ή θόρυβο σας αρέσει;
Κάθε ήχος της φύσης ακούγεται στα αυτιά μου μελωδικός.
- Ποιο ήχο ή θόρυβο μισείτε;
Μου προκαλεί στομαχικό ίλιγγο η μετάδοση ποδοσφαιρικού αγώνα. Επίσης τα δελτία ειδήσεων και το ροχαλητό.
- Ποια είναι η αγαπημένη σας λέξη;
¨Ενσυναίσθηση¨
- Ποια είναι η λιγότερο αγαπημένη σας λέξη;
¨Πρέπει¨
- Ποια υπερδύναμη θα θέλατε περισσότερο να κατέχετε;
Να έχω βιονικές αντοχές, να μπορώ να ανταπεξέρχομαι ψυχικά και σωματικά.
- Ποιο χαρακτηριστικό θαυμάζετε περισσότερο σε έναν άνθρωπο;
Την ψυχραιμία.
- Απέναντι σε ποια ελαττώματα είστε πιο επιεικείς;
Στα ελαττώματα των ανθρώπων που αγαπώ μικρά & μεγάλα.
- Ένας αγαπημένος σας ήρωας της πραγματικής ζωής;
Ο άντρας μου
- Ποιο είναι το Motto της ζωής σας;
Ζήσε για σένα και άσε και τους άλλους να ζήσουν για τον εαυτό
τους.
- Τι αγαπάτε στο θέατρο;
Τα πάντα αλλά κυρίως αγαπώ τη δυνατότητα που σου δίνει να ζεις στο έπακρο πολλές ζωές.
- Πού μπορούμε να σας δούμε αυτόν τον καιρό;
Στο θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα. Κάνω το σκηνοθετικό μου ντεμπούτο στην παιδική σκηνή με το μιούζικαλ ¨Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν το σκύλο με τη γάτα¨ του Γιάννη Καλατζόπουλου. Είμαι βοηθός σκηνοθέτη σε δύο ακόμη παραγωγές, στον ¨ Έμπορο της Βενετίας¨ και στο ¨Ο χρόνος σταματά¨ και τα δύο σε σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή. Και από Ιανουάριο θα παίζω στο έργο ¨Σημεία και κέρατα¨ πάλι σε διασκευή – σκηνοθεσία του Νίκου.
Το ερωτηματολόγιο του Λίπτον που χρησιμοποιείται στο Inside the Actor’s Studio,αποτελεί μετεξέλιξη του ερωτηματολογίου προσωπικότητας που λανθασμένα αποδόθηκε στον Μαρσελ Προυστ. Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμη ο Μαρσέλ Προυστ ήταν έφηβος, απάντησε ένα ερωτηματολόγιο στην αγγλική γλώσσα, το οποίο ανήκε στη φίλη του Αντουανέτα, κόρη του μετέπειτα Προέδρου της Γαλλίας, Φελίξ Φορέ.Την εποχή εκείνη, ήταν συνήθεια ανάμεσα στα μέλη των αγγλικών οικογενειών ν’ απαντούν σε λίστα ερωτήσεων που αποκάλυπταν τις προτιμήσεις και τις αντιλήψεις του ερωτηθέντος. Ο Γάλλος τηλεοπτικός παρουσιαστής Μπερνάρ Πιβό υπέβαλε τους καλεσμένους του στη δοκιμασία του ερωτηματολογίου για μια ολόκληρη δεκαετία, ενώ ο Τζέιμς Λίπτον, παρουσιαστής του προγράμματος «Inside the Actors Studio», έκανε το ίδιο, εξελίσσοντας το, και αυξάνοντας τις ερωτήσεις του.. Το Vanity Fair ξεκίνησε να δημοσιεύει το ερωτηματολόγιο το 1993 στην πιο διάσημη τελευταία σελίδα περιοδικού του 20ού αιώνα και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
πηγή: mytheatro.gr
Η θεατρική εμπειρία δεν εξαντλείται στη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης. Αρχίζει πριν από αυτή και συνοδεύει τον θεατή μετά την έξοδό του από το θέατρο, για διαφορετική χρονική περίοδο ανάλογα με την ποιότητα του θεάματος αλλά και την ιδιοσυστασία του δέκτη. Η θεατρική εμπειρία, όμως, είναι σαφώς συνυφασμένη με τον χώρο της θεατρικής δράσης: το θέατρο ως αίθουσα, κτίριο, τοποθεσία, ατμόσφαιρα. Κι αν νομίζει κανείς ότι θα πρέπει να μεταβεί στη γενέτειρα του Σαίξπηρ, στην Αγγλία, για να παρακολουθήσει μια παράσταση στα πιο αξιοπερίεργα μέρη –υπόγειες θολωτές αίθουσες σιδηροδρομικών σταθμών (Waterloo station), ιστορικά πλοία (Cutty Sark), πρώην δημόσια αποχωρητήρια (στο Μάλβερν), πατάρια μπαρ ή κελάρια στο κέντρο του Λονδίνου– είναι γελασμένος. Έχουμε και στην Αθήνα ιδιαίτερες θεατρικές σκηνές, όπως το «Θέατρο κάτω απ’ τη Γέφυρα» στον ηλεκτρικό σταθμό του Νέου Φαλήρου: κυριολεκτικά κάτω απ’ τη γέφυρα, μπροστά στην πλατεία. Η πρώτη μας εντύπωση, λοιπόν, είναι ότι ο Σαίξπηρ θα κρυφογελούσε κάτω απ’ τα μουστάκια του για την καλαίσθητη αυτή σκηνή, που φιλοξενεί ένα από τα πιο γνωστά του έργα, τον Έμπορο της Βενετίας, διασκευασμένο για παιδιά από τον Νίκο Δαφνή, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία.
Αλλά ξέρουν οι μικροί θεατές ποιος είναι ο Σαίξπηρ; Τα παιδιά σήμερα έχουν τόσα ερεθίσματα και από τόσο διαφορετικές πηγές, που μάλλον τα περισσότερα θα απαντούσαν θετικά. Ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζουν, όμως, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το εισαγωγικό τραγούδι της παράστασης, που από άποψη κεφιού δίνει μια σωστή πρώτη εντύπωση για ό,τι ακολουθεί, είναι κατατοπιστικό: «…Ουίλιαμ Σαίξπηρ είναι τ’ όνομά του κι αυτό το έργο είναι απ’ τα καλύτερά του…»
Ο Αντόνιο, ο τίμιος και καλόκαρδος έμπορος της Βενετίας, συστήνεται στο κοινό και έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται η υπόθεση: ο έρωτας του Μπασάνιο (Βασάνη, στη διασκευή αυτή) για την ωραία Πόρσια του Μπελμόντε, η απόγνωσή του για το ποσό των 3.000 χρυσών δουκάτων που χρειάζεται για να διεκδικήσει το χέρι της, η απόφαση του Αντόνιο να τον βοηθήσει αλλά και η δική του έλλειψη ρευστού, αφού τα φορτωμένα μ’ εμπορεύματα καράβια του δεν έχουν γυρίσει ακόμη στη Βενετία, η απόφασή του να μπει εγγυητής στο δάνειο του Βασάνη από τον διαβόητο τοκογλύφο Σάιλοκ.
Παράλληλα, ξετυλίγεται και η ιστορία από την πλευρά του Σάιλοκ, ο οποίος διατείνεται ότι όλοι τον λοιδορούν επειδή είναι εβραίος σε πόλη χριστιανών, δεν κρύβει όμως από το κοινό και τις πραγματικές προθέσεις του: να δανείζει κάποιον σε μια άτυχη στιγμή του με τέτοιους όρους, ώστε να μπορεί εύκολα κατόπιν να τσεπώσει όλη την περιουσία του και να τον πετάξει στον δρόμο. Βλέποντας τον Αντόνιο και τον Βασάνη να καταφθάνουν για δάνειο, τυφλωμένος από το μίσος αλλά και με έντεχνη προσήνεια, αφού «τους γλείφει το χέρι για να είναι πιο μαλακό όταν το δαγκώσει», ο Σάιλοκ προτείνει μια φριχτή συμφωνία: αν δεν πάρει τα χρήματά του μέσα σε μια βδομάδα, να κόψει μισό κιλό κρέας από το σώμα του Αντόνιο…
Πρόκειται για ένα έργο ύμνο στην αληθινή φιλία και στην καθαρή καρδιά, στην άδολη αγάπη και στη γενναιοδωρία, αλλά και καταπέλτη για την πονηριά και τη φιλαργυρία: «Όταν είσαι ευτυχισμένος, φίλους έχεις αρκετούς, αλλά όταν θες βοήθεια, βλέπεις πόσοι απ’ αυτούς είναι φίλοι σου στ’ αλήθεια…» τραγουδούν οι ηθοποιοί – και οι θεατές, μικροί και μεγάλοι, μπαίνουν με τον νου τους στη θέση των πρωταγωνιστών και καλούνται ν’ αποφασίσουν ποιον δρόμο θα διαλέξουν. Όπως μπαίνουν και στη θέση του δόγη της Βενετίας, ο οποίος δεν τολμά να παραβεί τον νόμο, αν και βλέπει ότι η εφαρμογή του είναι απάνθρωπη. Κι εδώ εντοπίζεται ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του συγκεκριμένου σαιξπηρικού έργου: ο προβληματισμός σχετικά με την τήρηση ενός νόμου, ο οποίος στην εφαρμογή του αποδεικνύεται ανήθικος και βάρβαρος. Κι επειδή δεν αρκεί ένα «τέλος καλό, όλα καλά», επισημαίνεται και η διαρκής προσπάθεια που χρειάζεται να καταβάλλει κανείς, ώστε ν’ αποτελεί πηγή αγάπης και στήριγμα για τους γύρω του: «Τώρα που βρήκες την ευτυχία, βρες και τον τρόπο να την κρατήσεις. Σου δίνουν 20; Δίνε 40! Κράτα το χέρι της ζεστό για πάντα…»
Οι λιγοστοί στίχοι που παραθέσαμε εδώ αρκούν για να δώσουν μια γεύση από το μεράκι με το οποίο αποδόθηκαν στα ελληνικά και διασκευάστηκαν για παιδιά, ώστε να είναι απλοί αλλά όχι απλοϊκοί, πιστοί στο σαιξπηρικό πνεύμα. Ντυμένοι με την ωραιότατη μουσική του Νίκου Τσέκου και τραγουδισμένοι θαυμάσια επί σκηνής, απογειώνουν την παράσταση.
Πολύ καλές και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που δείχνουν ν’ απολαμβάνουν την παράσταση όσο και το κοινό: Ο Κώστας Κλάδης στον ρόλο του Σάιλοκ, με το φαρμακερό βλέμμα και το σκυφτό βάδισμά του, σίγουρα θα εντυπωθεί στο μυαλό μας για πολύ καιρό. Ο Γιάννης Δρίτσας, ως Αντόνιο, φωτεινός ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές της περιπέτειάς του. Η Αννίτα Κούλη, εκφραστική στην αγάπη της, γλυκιά στο τραγούδι και εύστροφη στο δικαστήριο, είναι η ιδανική Πόρσια. Η Κατερίνα Τσεβά ως κόρη του Σάιλοκ δέχεται πικραμένη αλλά αγέρωχη τις κατάρες του πατέρα της, είναι σπιρτόζα στις σκηνές με τους υποψήφιους γαμπρούς και έχει υπέροχη φωνή στο τραγούδι. Ο Κώστας Τζαφέρης, απόλυτα πειστικός ως βασανισμένος απ’ τον έρωτα Βασάνης αλλά και ως φίλος, συμμέτοχος στην αγωνία του Αντόνιο. Ο Πασχάλης Μερμιγκάκης απολαυστικός τόσο στον ρόλο του υπηρέτη, όσο και στον ρόλο του δόγη. Ο Οδυσσέας Κιόσογλου, λαβωμένος από έρωτα Λορέντζο αλλά και φουριόζος υποψήφιος γαμπρός της Πόρσια, δυναμική παρουσία και στους δύο ρόλους. Όλοι δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, σεβόμενοι απόλυτα το κοινό, σε όποια ηλικιακή κατηγορία κι αν ανήκει αυτό.
Εξαιρετική πρόταση για παιδιά των τελευταίων τάξεων του δημοτικού, μπορούν όμως άνετα να την παρακολουθήσουν και μικρότερα παιδιά – ανάλογα, βέβαια, και με το επίπεδό τους.
ΥΓ. Στα συν της θεατρικής αυτής εμπειρίας: 1. Δεν επιτρέπεται το φαγητό στη διάρκεια της παράστασης (υπάρχει διάλειμμα). 2. Υπάρχει πρόβλεψη δωρεάν εισιτηρίων για οικογένειες που δυσκολεύονται οικονομικά.
Πηγή: Diastixo.gr
«…Είναι σπουδαίο το γεγονός, ότι δεν υπάρχει ίχνος διδακτισμού στην παράσταση, και όλα τα μηνύματά της αναδεικνύονται αποκλειστικά μέσα από την πλοκή της ιστορίας, μέσα από την οικειότητα που καταφέρνουν και αναπτύσσουν σχεδόν αυτόματα οι ηθοποιοί με το μικρό κοινό τους, μέσα από τη μουσική, το χορό, το τραγούδι.
Η σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου και του Νίκου Δαφνή ανταποκρίνεται ιδανικά στην έμπνευση του συγγραφέα ενώ τα πολύ όμορφα κοστούμια της Δέσποινας Βολίδη, η μουσική του Γιούρι Στούπελ και οι χορογραφίες της Τάνιας Στούπελ, συγκροτούν μια πραγματικά «γαταπληκτική» παράσταση!»
Περισσότερα εδώ…
«…Μια παράσταση, που καταγράφεται ως παιδική, απευθύνεται θεωρητικά σε εφήβους, όμως με έκπληξη συνειδητοποιείς ότι αφορά όλο το θεατρικό κοινό μιας και εντυπωσιάζεσαι από το σύνολο των στοιχείων που την αποτελούν.
…Όλα αυτά τα στοιχεία καθιστούν την παράσταση υποδειγματική στο είδος της. Υποδειγματική τόσο για το αισθητικό και καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα, όσο και για τη ειλικρίνεια, αγάπη και σεβασμό που δείχνουν όλοι οι συντελεστές της ανεξαιρέτως στο κοινό τους.»
Περισσότερα εδώ…
Γιάννη καλώς όρισες στο Checkinart! Ποια είναι τα συναισθήματα σου για αυτή την νέα θεατρική σεζόν αλλά και για την συνεργασία σου με το θέατρο “Κάτω από την γέφυρα”;
Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά που βρίσκομαι στο θέατρο “Κάτω από την γέφυρα”. Κατά την περσινή συνεργασία προέκυψε η γνωριμία μου με τον Νίκο Δαφνή( διαχειριστή του θεάτρου) και η σύμπνοια απέδωσε νέα σύμπραξη. Έτσι συμμετέχω στον Έμπορο της Βενετίας ( το ένα από τα 2 παιδικά θεατρικά έργα που παίζονται εδώ) και σκηνοθετώ την Έντα Γκάμπλερ του Ίψεν που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη με μια απαράμιλλη ομάδα σπουδαίων ηθοποιών και συνεργατών.
Μέσα σε μια Αθήνα 1000-1500 σκηνών στην οποία αμέτρητες παραστάσεις ανεβαίνουν κατά διαστήματα, πόσο σημαντικός είναι για σένα ο χώρος που θα φιλοξενήσει μια νέα παραγωγή; Είναι ένα ακόμα συν στην απόφαση σου να κλείσεις μια δουλειά ή θεωρείς ότι μια αξιόλογη παραγωγή, θα ευδοκιμήσει ανεξαρτήτως που θα παιχτεί;
Οι ευνοικές οικονομικές συνθήκες και ο χώρος του θεάτρου υποβοηθούν μια παράσταση. Ωστόσο για εμένα ο πρωταρχικός και απόλυτος παράγων είναι ο ανθρώπινος! Κάθε εγχείρημα καλλιτεχνικό και μη, καθορίζεται από την ανθρώπινη δράση. Στο θέατρο “Κάτω από την γέφυρα” συνέκλιναν όλες οι προϋποθέσεις .
Έχεις περάσει από τον χώρο της τηλεόρασης με σειρές που ακόμα και σήμερα παραμένουν διαχρονικές στα μάτια του κόσμου και οι οποίες μέσω των επαναλήψεων παίζουν καθημερινά στις οθόνες μας. Σου έχει λείψει το κομμάτι της τηλεόρασης; Αν ερχόταν τώρα μια τηλεοπτική πρόταση θα έλεγες το ναι συνδυάζοντας το με τις θεατρικές σου υποχρεώσεις;
Θα έλεγα ναι σε κάθε ενδιαφέρουσα τηλεοπτική πρόταση αρκεί να μπορούσα να αντεπεξέλθω χρονικώς. Είναι αρκετός ο καιρός που απέχω από την τηλεόραση και μετά χαράς θα συμμετείχα.
Αν πέσεις σε ζάπινγκ , πώς βλέπεις το σημερινό τηλεοπτικό πεδίο;
Σε γενικές γραμμές η τηλεόραση έχει καταντήσει ένα στυγνό μέσο διαχείρισης της μάζας. Είναι εντυπωσιακή η δύναμη αυτού του μέσου και το “σύστημα” το χρησιμοποιεί επιδέξια για να κατευθύνει συνειδήσεις! Το “σύστημα” επιβάλει υποδορίως συμπεριφορές ενώ η υποκρισία του κουράζει κάθε έλλογο άνθρωπο. Είχα κάνει δημοσιογραφία στο ραδιόφωνο και ξέρω πως κατασκευάζονται οι ειδήσεις για να πουλήσουν και να διαχειριστούν θεατές ή ακροατές. Χρειάζεται οξυδέρκεια για να ξεφεύγεις από το στημένο αυτό παιχνίδι. Προτιμώ να βλέπω κατ’ επιλογήν κάποια πράγματα που θεωρώ ότι αξίζουν.
Πώς βλέπεις την σημερινή νέα γενιά που επιθυμεί να ασχοληθεί με την υποκριτική; Άραγε τα νέα άτομα έχουν ως στόχο την τριβή και την εξέλιξη τους μέσα από το επάγγελμα ή απλώς να φιγουράρουν μέσω μιας σειράς και να γίνουν “όνομα”;
Αυτό το θέμα δεν νομίζω ότι διαφοροποιείται από γενιά σε γενιά. Σε κάθε νέα φουρνιά ηθοποιών, πάντα θα υπάρχουν τόσο αυτοί που κινούνται από την ματαιοδοξία τους όσο και αυτοί που θέλουν να προσφέρουν μέσα από την τέχνη τους. Θεωρώ ότι σε οποιοδήποτε αντικείμενο το οποίο μπορεί να μετέλθει ένας άνθρωπος, το ποσοστό αυτών που πραγματικά δικαιούνται να φέρουν τον τίτλο του επαΐοντος, στις καλύτερες εκτιμήσεις δεν ξεπερνάει το 10%.
Καθημερινά βλέπουμε γύρω μας έναν καταιγισμό εξελίξεων σε κοινωνικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, με το κοινό τις περισσότερες φορές να σχολιάζει καυστικά τον καθένα μέσω του ίντερνετ. Εσύ ως καλλιτέχνης θα έλεγες ανοιχτά την γνώμη σου στα social media για κάτι που θεωρείς σημαντικό ή θα το απέφευγες για να μην εγκλωβιστείς σε ένα σχολιασμό δίχως κανένα όριο;
Προσπαθώ να λέω την άποψη μου χωρίς να θίξω κάποιον που έχει αντίθετο σκεπτικό. Συνήθως αποφεύγω να μπω μέσα στην δύνη του σχολιασμού και όταν το κάνω, φροντίζω αυτά που λέω ή γράφω να είναι απολύτως τεκμηριωμένα.
Το σημερινό τοπίο με την γενικότερη παραπληροφόρηση που επικρατεί, θα το χαρακτήριζα τραγικό. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που μπαίνουν μέσα στο διαδίκτυο και διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις. Κάποια μάλιστα πληρώνονται να το κάνουν, αδιαφορώντας μάλλον για την καταστροφή που μπορεί να προκαλέσουν σε πολλές περιπτώσεις.
Πιστεύεις ότι το διαδίκτυο σήμερα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την δουλειά σου αλλά και για την προώθηση της;
Το διαδίκτυο είναι άλλη μια έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας, μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ, να καταστρέψει μέχρι και να σκοτώσει. Ο καθένας λοιπόν επιλέγει την χρήση που του αρμόζει στο διαδίκτυο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Αυτή την περίοδο έχω μπροστά μου τις 2 παραστάσεις στο θέατρο “Κάτω απ τη γέφυρα”, την “Έντα Γκάμπλερ” την οποία σκηνοθετώ και παίζω αλλά και το παιδικό “Ο έμπορος της βενετίας” το οποίο σκηνοθετεί ο Νίκος Δαφνής. Επίσης θα συνεχιστεί η μουσικοθεατρική παράσταση “Μέγας Ανατολικός” του Ανδρέα Εμπειρίκου μετά την επιτυχία που έκανε τον περασμένο χειμώνα στο “Mask”, κάθε Τετάρτη από τα μέσα του Νοεμβρίου. Από την νέα χρονιά θα συμμετέχω σε ένα ψυχολογικό έργο που σκηνοθετεί ο Γιάννης Βούρος για το θέατρο “Αλκμήνη” σε μετάφραση της Άννας Ανδριανού.
Πηγή: checkinart.gr
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου: “Η παράσταση αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.”
Η πορείας της ηθοποιού Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου και η σχέση της με το «Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα» είναι στενή και μακροτενής, αφού επί σειρά ετών συμμετέχει στις παραστάσεις του Θεάτρου που έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Αυτή την φορά θα ανακαλύψουμε την σκηνοθετική της σκοπιά, μιας και θα λάβει να ηνία της σκηνοθεσίας της νέας παράστασης που απευθύνεται σε παιδιά, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» που θα ανοίξει σε λίγες μέρες αυλαία στο ίδιο Θέατρο.
Την ρωτήσαμε για την παράσταση που συμμετέχει και τον Σαίξπηρ που φέτος έγινε ιδιαίτερα αγαπητός… Όλα στην συνέντευξη που ακολουθεί!
Δήμητρα Τσιαούση – Φέτος το Θέατρο Κάτω Από την Γέφυρα επιλέγει να παρουσιάζει έργα επηρεασμένα από τον Σαίξπηρ. Τι σας ενέπνευσε να ασχοληθείτε με τον Σαίξπηρ και στις δυο σκηνές, την παιδική και εφηβική;
Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου – Η ιδέα για ένα αφιέρωμα στον Σαίξπηρ κυοφορούσε λίγο πριν από το 2016(Χρονιά Σαίξπηρ ~ 400 χρόνια από τον θάνατό του), στο μυαλό του Νίκου Δαφνή που σκηνοθετεί τον Έμπορο της Βενετίας φέτος στην εφηβική μας σκηνή.
Οι μεγάλες επιτυχίες όμως των παραστάσεων της Γέφυρας εκείνης της χρονιάς και της επόμενης δεν μας έδωσαν αυτή τη δυνατότητα, καθώς πήγαν επανάληψη.
Τώρα ήρθε η συγκυρία να κάνουμε αυτό που θέλαμε από καιρό.
Η επιλογή των έργων ήταν του Νίκου.
Δ.Τ. – .Η παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα…σαν τον σκύλο με την γάτα» έχει παρουσιαστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα, το 2005 από το ΚΘΒΕ. Τι σας οδήγησε να «ζωντανέψετε» και πάλι το κείμενο του Γιάννη Καλατζόπουλου;
Κ.Σ. – Ό, τι οδηγεί τους καλλιτέχνες εδώ και 400 χρόνια να συνεχίζουν να ανεβάζουν Σαίξπηρ. Ο πάντα επίκαιρος λόγος του, η δυναμική των σχέσεων που αναπτύσσεται στα έργα του και η αυθεντικότητα των χαρακτήρων του.
Το κείμενο του Γιάννη βασίζεται σε όλα αυτά και έχει και κάτι παραπάνω, απευθύνεται σε παιδιά μέσα από την αθώα ψυχοσύνθεση των ζώων.
Δ.Τ. – Οι κεντρικοί ήρωες είναι δυο παραδοσιακά αντίπαλα ζώα, ο σκύλος και η γάτα. Έχει κάποιο συμβολισμό η παρουσία τους στους ρόλους του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;
Κ.Σ. – Αν και σε αυτή την ερώτηση πιο κατάλληλος για να μας απαντήσει θα ήταν ο ίδιος ο συγγραφέας θα προσπαθήσω να απαντήσω από την πλευρά του σκηνοθέτη που «διάβασε» την παράσταση.
Το έργο του Γιάννη Καλατζόπουλου βασίζεται στην κεντρική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας και απευθύνεται σε παιδιά.
Ο Γιάννης έφερε ένα κλασικό κείμενο του Σαίξπηρ στο σήμερα και επέλεξε τα πιο δυνατά μηνύματα του έργου να ειπωθούν μέσα από το στόμα ανθρωπόμορφων ζώων, συνδυάζοντας έτσι τα χαρίσματα των ζώων με τις αδυναμίες των ανθρώπων. Ίσως γιατί τα ζώα έχουν μόνο ομορφιά μέσα τους και από τα στόματά τους οι ασχήμιες του κόσμου τούτου καταφέρνουν να γίνονται πιο κατανοητές στα παιδιά.
Το βασικό μήνυμα του έργου είναι το δικαίωμα στην διαφορετικότητα και όλη η προκατάληψη γύρω από αυτήν.
Θεωρώ λοιπόν την επιλογή του Γιάννη να βάλει δύο ζώα που από τη «φύση» τους είναι «διαφορετικά» μεταξύ τους, πάρα πολύ εύστοχη.
Δ.Τ. – Το κείμενο της παράστασης παρέχει πλούτο μηνυμάτων προς τον Θεατή, μικρό και μεγάλο. Ποια είναι τα νοήματα που προσδοκάτε να προσλάβουν οι θεατές μέσα από την παράσταση;
Κ.Σ. – Συνεχίζοντας την παράδοση της παιδικής σκηνής του θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα να καταπιάνεται με θέματα που σπάνια παραστάσεις για παιδιά αγγίζουν, το «Ρωμαίος και η Ιουλιέτα…σαν το σκύλο με τη γάτα» προβάλλει μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη ακόμη να αποδεχτεί το διαφορετικό.
Η παράσταση δεν αποσκοπεί στο να δώσει απαντήσεις, θέτει όμως προβληματισμούς για ζητήματα όπως ο ρατσισμός, το μπούλινγκ, οι διάφορες μορφές του φασισμού, η προκατάληψη, ο φόβος και αποτελεί αντίβαρο για μια κοινωνία που μιλάει για το δικαίωμα στην αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά, τη ζωή.
Κλείνει με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα σε μεγάλους και μικρούς.
Δ.Τ. – Το τέλος αυτού του έργου μεταλλάσσεται αισιόδοξα για τις ανάγκες των μικρών θεατών, σε σχέση με το αρχικό Σαιξπηρικό κείμενο. Πιστεύετε ότι προσεγγίζει περισσότερο την κωμωδία ή την τραγωδία;
Κ.Σ. – Η παράσταση είναι καθαρό μιούζικαλ για παιδιά, με πολύ χορό και τραγούδι από τους εξαίρετους ηθοποιούς μας. Ως κύριο άξονα της κρατάει την βασική ιστορία του Σαίξπηρ παραλλάσσοντας φυσικά το τέλος της σε αισιόδοξο. Επομένως σε καμιά περίπτωση δεν θα το χαρακτήριζα δράμα.
Αντιθέτως τα παιδιά γνωρίζουν τον Σαίξπηρ μέσα από τη χαρά και την αφέλεια της νεότητας, μέσα από την τρυφερή ιστορία δύο ζώων που ερωτεύτηκαν, θέλουν να ζήσουν μαζί και προσπαθούν να το επιτύχουν με τη βοήθεια των φίλων τους.
Δ.Τ. – Πως βλέπετε εσείς τον χαρακτήρα του ήρωα που πλάθει στο έργο του ο Έλληνας συγγραφέας? Πως καταφέρνετε ως σκηνοθέτης να περάσετε τον τύπο αυτού του πολίτη στην σκηνή;
Κ.Σ. – Ο Ρωμαίος μας είναι ένας κλασικός Έλληνας ποιμενικός που ερωτεύεται μια γατούλα Αγκύρας.
Θα έλεγα ότι ουδεμία σχέση έχουν αυτά τα δύο πλάσματα δυστυχώς ή ευτυχώς με ενήλικες πολίτες της κοινωνίας μας.
Οι ήρωες είναι δυο νέοι που αγαπιούνται με άδολη αγάπη και φιλία και παλεύουν ενάντια στην εμπάθεια και την προκατάληψη. Συμβολίζουν την αγνότητα και την ομορφιά και αν έπρεπε να τους κατατάξω σε μια κατηγορία αυτή θα ήταν των παιδιών.
Δ.Τ. – Αν έπρεπε να διαλέξετε έναν ρόλο μεταξύ της ηθοποιού ή του σκηνοθέτη, ποιον θα διαλέγατε;
Κ.Σ. – Εδώ και είκοσι χρόνια είχα επιλέξει έναν ρόλο, αυτόν της ηθοποιού.
Τα τελευταία λίγα χρόνια ασχολούμαι και με την «κουζίνα» της δουλειάς ως βοηθός σκηνοθέτη & παραγωγής, διδασκαλία τραγουδιών και χορογραφίας παραστάσεων.
Το Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα μου εμπιστεύτηκε και τον ρόλο του σκηνοθέτη. Τους ευχαριστώ πολύ και για την πίστη τους σε μένα και για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία που απλόχερα μου πρόσφεραν.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, στην περίπτωση που θα ‘πρεπε να διαλέξω έναν ρόλο, διαλέγω αυτόν του καλλιτέχνη χωρίς στεγανά.
Η τέχνη μας είναι μια μαγεία και θέλω να την ζήσω σε όλες τις εκφάνσεις της.
Πηγή: elamazi.gr
“Η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται σ’ αυτό” * Σαράντα χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα
«Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν» ομολογεί στην “Αυγή” ο σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής, ο οποίος συμπληρώνει σαράντα χρόνια στο θέατρο, εμμένοντας Κάτω από τη Γέφυρα κι έχοντας ως αιχμή του το θέατρο για παιδιά. «Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η ιδεολογία μου, καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος, εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός» υπογραμμίζει.
Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
* Πολλά χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα, έχετε καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσετε, αλλά να βλέπετε και τον κόσμο με άλλα μάτια, αυτά του παρατηρητή που έχει στο πλευρό του τη δύναμη του κειμένου και τη στήριξη του κόσμου. Πώς τα καταφέρνετε;
Με πολλή δουλειά και… οικονομία γενικώς. Δεν υπόσχομαι «λαγούς με πετραχήλια» και δεν αφήνω οικονομικές «εκκρεμότητες». Στην πρεμιέρα, όλοι, συντελεστές και συνεργάτες, έχουν ξοφληθεί. Για τους εργαζόμενους δεν το συζητώ, αφού είναι αυτονόητο. Οι ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις πληρώνονται έγκαιρα και τοις μετρητοίς. Ίσως βέβαια αυτά να μη συνέβαιναν αν δεν υπήρχε η εύρωστη «παιδική» σκηνή, που συχνά λειτουργεί σαν «χρηματοδότης» και μας δίνει την άνεση να επιλέγουμε το ρεπερτόριό μας με κριτήρια που δεν σχετίζονται με το «ταμείο». Έτσι, μπορεί το θέατρο να επιβιώνει χωρίς εκπτώσεις στους καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, αλλά και πολιτικούς του στόχους κι εγώ να ζω αξιοπρεπώς, αν και λιτά, από τη δουλειά που μου αρέσει, χωρίς να χρειάζεται να κερδίζω την εκτίμηση ανθρώπων που δεν εκτιμώ. Πέρυσι και φέτος το ΥΠΠΟΑ μας τίμησε με 10.000 και 12.000 ευρώ αντίστοιχα. Ήταν μια καλοδεχούμενη βοήθεια, που νομίζω πως έπιασε τόπο. Αλλά κι αν δεν ερχόταν, πάλι θα επιβιώναμε, αφού έχουμε συνηθίσει να προχωράμε με τα δικά μας «πόδια» ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες. Λυπάμαι αυτούς που χρειάζονται δεκανίκια και κανακέματα για να προχωρήσουν. Και είναι πολλοί, και γίνονται όλο και περισσότεροι…
* Ποιες οι δυσκολίες αλλά και οι ευτυχείς στιγμές αυτής της διαδρομής;
Συνήθως ταυτίζονται. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στον Ιούνιο του 2007, όταν «άγνωστοι» έβαλαν φωτιά στο θέατρο για να με «τρομάξουν» μετά την άρνησή μου να δεχτώ ένα μεγάλο ποσό και να αποχωρήσω από τον χώρο για να τον κάνουν… σκυλάδικο. Κι άλλη μια φορά, που ένας αντιδήμαρχος «σφράγισε» το θέατρο επειδή η γνωστή επιτροπή ελέγχου του Δήμου Πειραιά δεν βρήκε την άδεια οικοδομής που η ίδια η δημοτική αρχή ήταν υποχρεωμένη να έχει, αφού αυτή είναι ο ιδιοκτήτης του θεάτρου. Το πρόβλημα τότε λύθηκε… με «επαναστατικές» διαδικασίες, μέχρι που πριν από δυο – τρία χρόνια λύθηκε και νόμιμα.
* Ποια η φιλοσοφία των επιλογών των έργων και του ρεπερτορίου και ποιες οι φετινές παραγωγές.
Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν. Φέτος στην Κεντρική Σκηνή κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μ.μ., θα παρουσιάζεται το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ». Ο Γιάννης Δρίτσας, που διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει, φωτίζει την κωμική αν και «μαύρη» εκδοχή του έργου. Τον Ιανουάριο θα παρουσιαστεί το «Σημεία και… κέρατα», βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της συγγραφέως που επιμένει να εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Ρία Παπά. Έργο βαθιά κοινωνικό και οδυνηρά πολιτικό, σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου και ερμηνευτές τους Κώστα και Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου. Το όνομα της ηθοποιού που θα ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο θα αποκαλυφθεί… στην πρεμιέρα!
Στον λιλιπούτειο και άκρως ατμοσφαιρικό Πίσω Χώρο μετά τη 17η Νοεμβρίου θα παρουσιάζεται το έργο του πολυβραβευμένου και με Pulitzer Ντόναλντ Μαργκούλις “Ο χρόνος σταματά”, σε μετάφραση Ελένης Ρεπούσκου και σκηνοθεσία δική μου, ένα αντιπολεμικό έργο, γεμάτο αιχμηρούς διαλόγους και χιούμορ. Στην Παιδική-Νεανική Σκηνή, η χρονιά είναι αφιερωμένη στον Σαίξπηρ. Παρουσιάζουμε το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… Σαν τον σκύλο με τη γάτα» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου, και τον «Έμπορο της Βενετίας», σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου.
* Επιμένετε στο θέατρο για παιδιά με σταθερότητα. Πώς συνεχίζεται αυτή η σχέση και τι προτείνει;
Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η πορεία μου το έχει δείξει. Ασχολούμαι από το 1981, σχεδόν σαράντα χρόνια. Τότε ιδρύσαμε τον ιστορικό Θίασο ’81, μια 100% συνεταιριστική δουλειά. Αν δεν υπήρχαν και τέσσερις – πέντε αμειβόμενοι, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω «κολεκτίβα». Αυτή η ευτυχισμένη περίοδος κράτησε μέχρι το 1998. Ήδη είχα φτιάξει το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και έπρεπε να αποχωρήσω. Από την πρώτη στιγμή λειτούργησε η παιδική – εφηβική σκηνή μας, που γρήγορα καταξιώθηκε σαν μια από τις πιο αξιόπιστες της χώρας. Αυτή η σκηνή ουσιαστικά χρηματοδοτεί τις άλλες μας σκηνές και δυστυχώς πολύ συχνά καλύπτει τις… ζημιές τους. Πέρα από αυτό όμως, η πολιτική μου τοποθέτηση δεν αφήνει απ’ έξω τη δουλειά μου. Έτσι, η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος. Θα είναι εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός. Αυτό που θα πάρει το παιδί από μια θεατρική παράσταση θα το «ακολουθεί» και θα το επηρεάζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Κι αυτό είναι κάτι που το έχω ζήσει αρκετές φορές.
Πηγή: avgi.gr
