Ιστορικό – Κεντρική σκηνή

Η φάρσα του Πιέρ Πατλέν (2022)

Η φάρσα του Πιέρ Πατλέν
Σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης

Είπαμε φέτος να … γελάσουμε.
Γιατί το γέλιο (που έχουμε στερηθεί τόσο καιρό) είναι ελπίδα.
Και η ελπίδα, πρέπει να ξαναμπεί στη ζωή μας.
Η φετινή μας παραγωγή βασίζεται στη «Φάρσα του Pierre Pathelin», που γράφτηκε στα Γαλλικά το 1457, από ανώνυμο συγγραφέα.
Η επιρροή που άσκησε στο λαϊκό θέατρο της Ευρώπης ήταν τόσο μεγάλη, που δίκαια θεωρείται η «μητέρα» της νεώτερης κωμωδίας.
Παρουσιαζόταν συχνά από τις περιοδεύουσες συντεχνίες, σε διάφορες εκδοχές και με ποικίλες παραλλαγές των «κατορθωμάτων» του απατεώνα δικολάβου
(«Ο Pathelin βασιλιάς», «Ο Pathelin υπουργός, «Ο Pathelin στην κόλαση» κ.λπ.)
Σε πρώτο επίπεδο, οι ξεκαρδιστικές σκηνές εναλλάσσονται με καταιγιστική ταχύτητα και θαυμαστή ακρίβεια, συνθέτοντας ένα εκρηκτικό γαϊτανάκι, απατεωνιάς και υποκρισίας. Αρκετές από αυτές τις σκηνές τροφοδότησαν δρώμενα της Comedia de l’ arte και του (αρκετά μεταγενέστερου) Goldoni.
Σε δεύτερο επίπεδο όμως η κωμωδία, αναδεικνύει και σατιρίζει την ανοησία και την απληστία της μικροαστικής τάξης, την «ελαστικότητα» του ήθους των δικαστικών λειτουργών και την ανεπάρκεια της δικαιοσύνης, που αδυνατεί να προστατέψει τον πολίτη που … δεν έχει μπάρμπα στη Κορώνη, από τις «ορέξεις» κάθε απατεώνα, που μπορεί να χειρίζεται κατά το δοκούν τις αδυναμίες και τα κενά του νόμου.
Σε αρκετά σημεία της παράστασης, το κοινό θα ενθαρρύνεται να πάρει ενεργό μέρος στην εξέλιξή της, κρίνοντας τη συμπεριφορά και τις πράξεις των ηρώων.
Στη διάρκεια των αλλαγών των χώρων της δράσης, interludes θα τους προκαλούν σε χαρούμενες ταραντέλες και κεράσματα, έτσι όπως γινόταν στις παραστάσεις του δρόμου, την Αναγέννηση.

Απόδοση κειμένου Μαρία Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία Θανάσης Θεολόγης
Κοστούμια Μανόλης Παντελιδάκης
Σκηνικό Κώστας Κουρμουλάκης
Μουσική Νίκος Τσέκος
Χορογραφίες Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου
Φωτισμοί Νίκος Μαυρόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη Λεωνίδας Αργυρόπουλος
Ζωγραφική σκηνικού Ελένη Σουμή
Trailer Στέφανος Κοσμίδης – ORKI
Φωτογραφίες Ελπίδα Μουμουλίδου & Γιώργος Γιαννακόπουλος
Αφίσα / Πρόγραμμα Μαριέτα Ρούσσου
Μοδίστρα Ελένη Παπαδοπούλου

Παίζουν οι ηθοποιοί Ζανό Ντάνιας, Στέλιος Καλαθάς, Αναστασία Γκολέμα, Λεωνίδας Αργυρόπουλος, Ορφέας Αλπανίδης.

Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠΠΟΑ

Πρεμιέρα: Σάββατο 12/2/22
Κάθε Σάββατο στις 9μμ. & Κυριακή στις 7μμ.
Διάρκεια: 90΄

Δείτε το Δελτίο Τύπου εδώ

Έντα Γκάμπλερ Hedda Gabler Henrik Ibsen

Έντα Γκάμπλερ (2018-2019)

Έντα Γκάμπλερ Hedda Gabler Henrik Ibsen

Έντα Γκάμπλερτου Henrik Ibsen
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Γιάννης Δρίτσας 

Συντελεστές
Διασκευή – Σκηνοθεσία: Γιάννης Δρίτσας
Σκηνικά-κοστούμια, επιμέλεια φωτισμού/μουσικής & ερμηνείες:
Μαριάννα Λαγουρού, Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Αννίτα Κούλη, Χριστίνα Κουλουμπή, Απόστολος Κρίτσας, Γιάννης Δρίτσας.

Η  «Έντα Γκάμπλερ» του Ερρίκου Ίψεν παρουσιάζεται από τις 29 Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα σε διασκευή του Γιάννη Δρίτσα.

Από τις πιο αμφιλεγόμενες θεατρικές ηρωίδες της εποχής της, η Έντα Γκάμπλερ, κόρη στρατηγού, νοιώθει να ασφυκτιά μέσα στον γάμο της με τον αφοσιωμένο Γιόργκεν Τέσμαν. Εγκλωβισμένη μέσα στην επιλογή της για μια πλούσια ζωή, τον περιφρονεί και τον κρατά σε απόσταση καταστρέφοντας σταδιακά τα πάντα γύρω της. Το παιχνίδι της με τις τύχες των ανθρώπων που εκλαμβάνει ως απόδραση από την πλήξη ακόμα και του γαμήλιου ταξιδιού, θα αποδειχτεί μοιραίο, φέρνοντας την αντιμέτωπη με τις μεγαλύτερες φοβίες της.

Ποια είναι η Έντα Γκάμπλερ; Ένα ερώτημα που βασάνισε μελετητές, σκηνοθέτες… και όσες την ερμήνευσαν. Μεταξύ τους η Ελεονόρα Ντούζε, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Μάγκι Σμιθ, η Ιζαμπελ Ιπέρ, η Κέιτ Μπλάνσετ…
Ίσως να βασάνισε και τον ίδιο τον Ίψεν, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ποια είναι λοιπόν η Έντα Γκάμπλερ; Είναι ένα εύθραυστο φοβισμένο πλάσμα που ασφυκτιά εγκλωβισμένο μέσα σε μια άκρως συντηρητική κοινωνία, ή ένα απάνθρωπο «τέρας», έτοιμο να καταστρέψει και να αυτοκαταστραφεί;
Πολλοί, βρήκαν πολλά στοιχεία του Άμλετ στη Έντα Γκάμπλερ.
Και οι δυο γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά δεν το κάνουν.
Γνωρίζουν τον ένοχο, αλλά ζουν δίπλα του. Και «φεύγουν» χωρίς στην πραγματικότητα να κάνουν τίποτα απ’ τα τόσα που σχεδίαζαν να κάνουν.

Για τον Γιάννη Δρίτσα που υπογράφει τη σκηνοθεσία «η  ‘Eντα Γκάμπλερ ως βασικός άξονας των χαρακτήρων του ομώνυμου θεατρικού έργου του Ίψεν, δεν διαφέρει πολύ από τον ψυχοπαθολογικό τύπο του μέσου ανθρώπου, τον ηθικώς και συναισθηματικώς στρεβλωμένο από τις συστημικές επιταγές που κινείται στα όρια του σαδομαζοχισμού υποταγμένος στο υλικό του ΕΓΩ. ‘Αθώος’ και ανεύθυνος στις επιλογές του, απέναντι σε ‘ένοχους’ και υπεύθυνους για ό,τι του συμβαίνει,  φτάνει σε ακραίες συμπεριφορές. Η παράσταση με την συγκεκριμένη ερμηνεία γίνεται καθρέφτης και αφορμή για ενδοσκόπηση με ανώδυνο τρόπο μιας και το ανθρώπινο δράμα έχει και την κωμική/γελοία του όψη».

Το έργο ανέβηκε στο θέατρο για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1891 στο Residenztheater του Μονάχου.

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Fotos: Μαριέτα Ρούσσου & Julia x Gilda
Φωτισμός: Mπίλλυ Γιαννακόπουλος & Ορέστης Ψάλτης
Αφίσες & Social Media: Γιώργος Φερμελετζής
Δημόσιες σχέσεις: Eιρήνη Λαγουρού

Κριτικές για την παράστασή της «Έντα Γκάμπλερ»

Κριτική της Μάριον Χωρεάνθη στο diastixo.gr

«…Η δική του Έντα Γκάμπλερ θυμίζει σκανταλιάρικο ξωτικό ή άταχτο παιδί, που έχει χάσει το μέτρο του παιχνιδιού του και τα καμώματά του παίρνουν, σχεδόν άθελά του, μοιραία τροπή: ασφυκτιώντας μέσα σε μια πραγματικότητα με την οποία πεισματικά αρνείται να συμπράξει, αποπειράται να της επιβληθεί κυριολεκτικά με τα όπλα…»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική του Θανάση Σταυρόπουλου στο newslink.gr

«Ένα μικρό θεατρικό διαμαντάκι σπαρμένο στην αθηναϊκή θεατρική νύχτα. Κάπως έτσι θα μπορούσα να πω με δυο λόγια την αίσθηση που μου άφησε η παράσταση της ΕΝΤΑ ΓΚΑΜΠΛΕΡ στο θέατρο ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΦΥΡΑ.
…Κάπου λοιπόν εκεί, στον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Νέο Φάληρο μια ομάδα ηθοποιών προτείνει. Αν τώρα όλοι εμείς περιμένουμε να στεγαστούμε θεατρικά αποκλειστικά και μόνο σε κεντρικές οδούς της πόλεως των Αθηνών, σε Μέγαρα, Στέγες και Ιδρύματα, νομίζω ότι χάνουμε τη μαγεία του θεάματος και κυρίως αυτού του ίδιου του θεάτρου. Όχι ως εικόνα, αλλά ως ουσία.»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική του Νίκου Ανδρείου στο nikosandreios.com

«…Η αρμονία της ομάδας των Ηθοποιών, κάτω από την baguette του Δρίτσα, σε κίνηση, λόγο και υποκριτική «ετερότητα» -προς εξυπηρέτηση των ρόλων- είναι αξιομνημόνευτη! Είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε Λονδρέζικη λαϊκή παράσταση, που απευθύνεται άμεσα σε όλους χωρίς «αποκλεισμούς». Αγγίζοντας εφευρετικά την εποχή μας, σεβόμενη απόλυτα το παρελθόν, μα κυρία και πρωταρχικά «ερωτοτροπώντας» τρυφερά με το παρόν…»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική της Δήμητρας Τσιαούση στο elamazi.gr

«…Ο σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας καταπιάνεται με ένα κλασικό αριστούργημα, την Έντα Γκάμπλερ, την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Ερρίκου Ίψεν που έχει αγαπηθεί από το θεατρικό κόσμο στην χώρα μας και κερδίζει το στοίχημα με το κοινό…»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική της Αγγελικής Μπάτσου στο noisy.gr

«…Η διασκευή και η σκηνοθεσία του Γιάννη Δρίτσα αντικατοπτρίζουν όλη την εμπειρία, την πρωτοτυπία και τον ιδιαίτερα ξεχωριστό νου του καλλιτέχνη μας, ο οποίος με πυξίδα την τριβή του ως ηθοποιός μπόρεσε να σκηνοθετήσει μια παράσταση, η οποία κέρδισε το παιχνίδι των εντυπώσεων με τον καινοτόμο τρόπο που παρουσίασε επί σκηνής τον καθένα ξεχωριστά και όλους τους πρωταγωνιστές μαζί…»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική της Άννας Σωτηρέλη στο lavitaradio.gr

«…Στις μέρες μας το έργο-αίνιγμα ‘’Έντα Γκάμπλερ’’, παρουσιάζεται στο Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, σε μια διασκευή του Γιάννη Δρίτσα, η οποία κατορθώνει από τα πρώτα λεπτά να μας εισάγει στο κλίμα και στην ουσία της παράστασης. Τα ιδιαίτερα νοήματα, οι μύχιες σκέψεις, οι επακόλουθες πράξεις αλλά και οι συνέπειες αυτών είναι ξεκάθαρα στα μάτια του θεατή μέσω καθηλωτικών ερμηνειών αλλά και της αδιαμφισβήτητης χημείας των ηθοποιών…»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική της Αναστασίας Ρούτση στο θέατρο.gr

«…Ο Γιάννης Δρίτσας δημιούργησε ένα αριστοτεχνικό ιψενικό περιβάλλον, χωρίς σοβαροφάνεια και απόσταση. Οι ήρωες είναι προσβάσιμοι, κατανοητοί και επίκαιροι. Το σκηνικό εναρμονίζεται απόλυτα με τη σταθερότητα των πρωταγωνιστών και τη μυρωδιά παρακμής μιας εποχής. Η Αννίτα Κούλη , ως Έντα, αποτυπώνει τη κυνικότητα του χαρακτήρα της, την κενότητα,τη περιφρόνηση προς τους άλλους, την αυτοκαταστροφή της…»

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική του Δημήτρη Στεφανάκη στο fosonline.gr

Χριστούγεννα στο Θέατρο: Δέκα παραστάσεις που αξίζει να δείτε!
Έντα Γκάμπλερ. Κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει έναν Ίψεν, κι άλλο τόσο δεν μπορεί να αγνοήσει μια παράσταση της Έντα Γκάμπλερ που παρουσιάζουν νέοι και δυναμικοί ηθοποιοί στο Θέατρο, Κάτω από τη Γέφυρα.

Περισσότερα εδώ

 

Κριτική του Βασίλη Νάτσιου στο cosmopoliti.com (αφιέρωμα στην Γκάμπλερ με φωτογράφηση)

Έντα Γκάμπλερ: backstage στις πρόβες λίγο πριν την πρεμιέρα
«Η σκηνοθεσία του Γιάννη Δρίτσα και οι ερμηνείες των ηθοποιών κάνουν την Έντ Γκάμπλερ must see παράσταση.Και σκεφτείτε ότι είδαμε πρόβες!»

Περισσότερα εδώ

Η γραμμή (Τhe line) (2017-2018)

the line afisa

του Israel Horovitz

 Ήταν μια «ιδιαίτερη» παράσταση, ενός «ιδιαίτερου» έργου.

Πέντε πρόσωπα, πίσω από μια γραμμή, σε ένα άδειο χώρο.

Κανείς δεν θα μάθει, πού περιμένουν, γιατί περιμένουν, πόσο θα περιμένουν.

Αυτό όμως που θα μάθει είναι το τι είναι έτοιμος να κάνει ο καθένας για να είναι πρώτος στη γραμμή.  Θα μπορούσε να το πει κανείς «μαύρη κωμωδία». «Κωμωδία», επειδή οι θεατές ξεκαρδίζονταν στα γέλια σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και «μαύρη» επειδή δεν υπάρχει κάτι αισιόδοξο στο τέλος της.

Αν και οι πληροφορίες μας για την «εμπορικότητα» του έργου σ’ όλο τον κόσμο μας είχαν γεμίσει ελπίδες, η παράσταση … «πάλεψε» για να βγάλει τη σαιζόν.Η παράστασή μας ήταν καλή και άρεσε σε όσους την είδαν.

Μόνο που αυτοί ήταν απελπιστικά λίγοι. Ευτυχώς υπήρξε μια βοήθεια από το ΥΠ.ΠΟ.Α. κι έτσι η οικονομική ζημιά δεν ήταν τόσο οδυνηρή.

Η καλή μετάφραση (Αργύρης Καλλίτσης) η εμπνευσμένη σκηνοθεσία (Κοραής Δαμάτης) και οι εξαιρετικές χορογραφίες (Μαρίζα Τσίγκου) ήταν τα ατού της.

Οι ερμηνείες (Αργύρης Αποστόλου, Γιάννης Δρίτσας, Κώστας Κλάδης, Κων/να Σαραντοπούλου και Νίκος Σταματόπουλος) ήταν πολύ καλές.

Αλλά … ο κόσμος δεν ήρθε. Συμβαίνουν αυτά. Απλά, ευχόμαστε να συμβαίνουν σπάνια.

DSC_3055 PM

4611 1491

 

 


 Κριτικές

• Από τις παραστάσεις που δεν αρκεί να την δεις μια και μόνη φορά.

Γράφει  o Γιάννης Γαβρίλης // Δημοσιγράφος ΕΡΤ 

• Η απόδοση του έργου είναι πολύ έξυπνη και οι ερμηνείες των ηθοποιών εκπληκτικές. Θα γελάσετε πάρα πολύ, αλλά στο τέλος του έργου θα νιώσετε ένα μεγάλο κενό στο στομάχι σας καθώς θα συνειδητοποιήσετε ότι όλο αυτό που ζήσατε είναι τόσο «αληθινό», τόσο κοντά μας. 

Γράφει η Ανθή Αγγελοπούλου // sofokleousin.gr/

• Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο που συνδυάζει τα φιλοσοφικά με τα ρεαλιστικά ερωτήματα για τα οποία ο άνθρωπος ψάχνει απαντήσεις και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κοραή Δαμάτη και την ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών, το κοινό φεύγει από το εξαιρετικά ζεστό και άρτια διαμορφωμένο χώρο του θεάτρου «Κάτω από τη γέφυρα» με ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για να τις βρει.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πλατής // theatromania.gr

• Αν όλα τα παραπάνω θέλετε να τα δείτε διακοσμημένα με γέλιο και με αξέχαστες ερμηνείες από μια φοβερή πεντάδα, το θέατρο «Κάτω απ’τη γέφυρα» σας περιμένει.

Γράφει η Αγγελική Μπάτσου // Kallitexnes.gr

• Έξοχες, στέρεες και καλοκουρδισμένες, οι ερμηνείες των ηθοποιών ισορροπούν με άνεση και σιγουριά ανάμεσα στην κατ’ επίφαση (φαρσο)κωμωδία και τη δηκτική βαρύτητα του κοινωνικού σχολίου, απογειώνοντας το σύνολο της παράστασης. 

Γράφει η Μάριον Χωρεάνθη // diastixo.gr

• Πάει καιρός που σε θεατρική παράσταση γέλασα αβίαστα με την καρδιά μου, που μοιράστηκα το γέλιο και τα σχόλια με τους άλλους θεατές –σαν ένα παρεάκι όλοι μαζί-,που αυτοσαρκαζόμενη έκλεινα το μάτι στις δικές μου φιλοδοξίες για πρωτιές, που ένα μάλλον «βαρύ» θέμα – η αγωνία και τα τεχνάσματά μας για την πρωτιά, όποια πρωτιά – εκτυλισσόταν εκεί απέναντι, στη σκηνή, βγάζοντάς μας τη γλώσσα και κάνοντας πιρουέτες στο χρόνο που περνώντας παραμένει ο ίδιος, μια γραμμή στο πάτωμα κι εμείς να σπρωχνόμαστε πίσω του. 

Γράφει η Μαρία Κουφοπούλου // Δημοσιογράφος

• Συνολικά, η εμπειρία της παρακολούθησης της παράστασης είναι όχι μόνο ευχάριστη, αλλά κυρίως πολύτιμη. Το θέατρο, όπως δείχνει πολύ καλά η Γραμμή, είναι ένας καθρέφτης. Σπανίως το κοιτάζει κανείς και φεύγει από αυτόν χωρίς να θελήσει να αλλάξει κάτι.

Γράφει η Κάτια Σωτηρίου // mytheatro.gr

 

Χωρίς ντροπή (2017-2018)

Του Στέφανου Κακαβούλη

xorisntropi afisa

 

Ήταν μια καλή παράσταση σκηνοθετημένη από τον ταλαντούχο συγγραφέα της.

Θέμα της, οι κίνδυνοι που κρύβονται μέσα στο διαδίκτυο και έχουν θύματα νέα παιδιά.

Έπαιξαν οι ηθοποιοί:  Μαρία Βλάχου, Κώστα Κλάδης, Μαριέλλη Μανουδάκη και Γιάννης Τσουρουνάκης. Ακούστηκε η φωνή του Γιώργου Χαλεπλή.
χωρις_ντροπη_3

 

 

Greka mana (Το έργο παίχτηκε 2 σεζόν 2016-2018)

Γκρέκα Μάνα

Συγγραφή-Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης

«Μια Μάνα – Μια χώρα»

Ένα σημαντικό έργο, ενός ταλαντούχου συγγραφέα, Το έργο παίχτηκε 2 σεζόν.

Σκηνοθεσία: Στέφανος Κακαβούλης
Έπαιξαν οι ηθοποιοί (με τη σειρά που εμφανίστηκαν στη σκηνή): Μαρία Χριστοδούλου, Γιάννης Βλάχος, Μαρία Γουλά.

Βρώμικες ιστορίες (2016 – 2017)

vromikes

Στην απόφαση για την επανάληψη της παράστασης (σαν «γιορτή» για τα 20χρονά μας) μέτρησε η επιτυχία της, το 2005 στον «Πίσω χώρο».

Ήταν ίδιο το κείμενο, ίδια η σκηνοθεσία, ίδια η εξαιρετική μουσική, ίδιοι οι τρεις ηθοποιοί (οι υπόλοιποι, εξ ίσου καλοί ή και καλύτεροι).

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ όμως δεν ήταν η ίδια.

Σκηνοθετικά «ακυβέρνητη», πολιτικά άχρωμη, χωρίς την εκρηκτική ενέργεια και το δηλητηριώδες χιούμορ εκείνης του ’05.Η καυστική πολιτική σάτιρα, κατάντησε μια κωμωδία με μπινελίκια.Κάποιοι τη βρήκαν διασκεδαστική. Άλλοι, χαριτωμένη.

Κι αυτό είναι παράξενο, γιατί οι θεατές μας – συνήθως – λένε αλήθεια. Ίσως φέτος, να μην ήθελαν να μας στενοχωρήσουν. Τι άλλο;

Ευτυχώς για όλους, δόθηκαν μόνο 27 παραστάσεις.

Συγνώμη.dsc_0294-neo

 

Σκηνοθεσία – διασκευή (και ο κυρίως υπεύθυνος): Νίκος Δαφνής
Έπαιξαν οι ηθοποιοί (με τη σειρά που εμφανίστηκαν στη σκηνή): Πελαγία Αγγελίδου, Γιώργος Χαλεπλής, Νίκος Δαφνής, Γιώργος Γιαννακόπουλος, Νίκος Ντούπης, Κων/να Σαραντοπούλου, Πέτρος Τσαπαλιάρης, Ελένη Δαφνή, Κώστας Κλάδης.
Για τους φωτισμούς φρόντισε ο Χρήστος Τσαμπάς.

Τη φωτογράφιση έκανε η (εξαιρετικά ταλαντούχα) Μαριέτα Ρούσσου.

 

Οι αλλοπαρμένοι (2015-2016)

Των Thomas Middleton, William Rowley

alloparmenoi 5alloparmenoi 3 alloparmenoi 6alloparmenoi 1alloparmenoi 7  546268c2a3370ec692070f437f1164b9_2d0598526c6710aa7cbb053a8834b54f_xlalloparmenoi 2 alloparmenoi 4

 

 

 

Γνωρίζετε το «Μωραίνει κύριος …» ;  Ε, αυτό ακριβώς έγινε.

Είχαμε την ευλογία της συνεργασίας με ένα σημαντικό σκηνοθέτη, φίλο και Άνθρωπο, τον Κοραή Δαμάτη και με μια από τις καλύτερες ελληνίδες ενδυματολόγους την Άννα Μαχαιριανάκη.

Είχαμε διάθεση να ξοδέψουμε χρήματα για το ανέβασμα και εννέα ορεξάτους ηθοποιούς, με διάθεση να κάνουν 4 μήνες πρόβα.

Και αποφασίσαμε να ανεβάσουμε ένα έργο, που … δεν ενδιέφερε ΚΑΝΕΝΑΝ να το δει. Πώς εξηγείται αυτό;

Γνωρίζετε το «Μωραίνει κύριος …» ;  Ε, έτσι ακριβώς.

Δουλεμένοι με ακρίβεια οι ρόλοι, καταπληκτικά τα κοστούμια, οι μάσκες, ψυχωμένοι όλοι οι συντελεστές που δούλεψαν σκληρά με αυταπάρνηση για το καλύτερο.

Η παράσταση ήταν σπουδαία … αλλά δεν αρέσαμε.

Μεγάλη οικονομική ζημιά και ακόμα πιο μεγάλη απογοήτευση.

Αυτά συμβαίνουν. Συμπέρασμα:

Όταν ένα έργο γράφεται το 1622, ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις και από τότε «εξαφανίζεται» για πέντε αιώνες, δεν είναι τυχαίο. Τέλος.

Μετάφραση: Γιώργος Σεβαστίκογλου

Σκηνοθεσία, φωτισμοί: Κοραής Δαμάτης

Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη

Μάσκες: Ελένη Σουμή

Βοηθός σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου

 

Πήραν μέρος (με τη σειρά που εμφανίστηκαν) οι ηθοποιοί:

Σπύρος Περδίου, Πέτρος Τσαπαλιάρης, Ελένη Δαφνή, Κατερίνα Τσεβά, Γιώργος Χαλεπλής, Κώστας Κλάδης, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Οδυσσέας Κιόσογλου, Κώστας Τζαφέρης,

 

Τη φωτογράφιση έκανε ο Γιώργος Γιαννακόπουλος

 

 

Κριτικές:

http://www.mytheatro.gr/alloparmenoi-kritiki-ths-parastashs/

12656219_10153413576587194_1620009209_o

Κριτική Γεωργουσόπουλου στα ΝΕΑ 1-2-2016 εδώ

Δες εδω το σχετικό άρθρο απο Θεατρομάνια

Κριτική Κωνσταντίνου Πλατή στο Θεατρομάνια :

Το θέατρο «Κάτω από τη γέφυρα στον Πειραιά» είναι ένας σημαντικός χώρος παραγωγής πολιτισμού. Στα τόσα χρόνια λειτουργίας έχει πλέον διαμορφώσει μια αξιόλογη πορεία με πρωταρχικό στόχο ό,τι παράγεται στο χώρο αυτό να έχει ειλικρίνεια και ένα minimum αισθητικής.

Αυτό γίνεται και φέτος στην παράσταση «Οι αλλοπαρμένοι», ένα ελισαβετιανό δράμα όπου ο συνδυασμός κωμωδίας, δράματος και γκροτέσκο αισθητικής απαιτεί την προσήλωση του κοινού καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.

Το έργο γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του βασιλιά εκείνη την εποχή ο οποίος απαίτησε να υπάρχει και κωμικό στοιχείο μέσα στο έργο για να μη του χαλάει τη διάθεση. Κάτι αντίστοιχο με την τάση που έχουν κάποιοι θεατρικοί παραγωγοί σήμερα να επηρεάζουν τους σκηνοθέτες με σκοπό την πιο ανάλαφρη εκδοχή ενός έργου έτσι ώστε το ηλικιακό κοινό να είναι πιο ευρύ και να κόβουν περισσότερα εισιτήρια, πετυχαίνοντας, όμως , το αντίθετο αποτέλεσμα.

Το έργο λοιπόν έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι εξαιρετικά φτιαγμένες μάσκες από την Ελένη Σουμή συμβολίζουν πολύ εύστοχα τα «προσωπεία» του καθωσπρεπισμού και της ηθικής εκείνης της εποχής. Τα βαθύτερα ένστικτα του ανθρώπου κάποια στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια και τότε είναι ανεξέλεγκτα και οι συνέπειες οδυνηρές.

Ο Κώστας Κλάδης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του και με την επίσης ώριμη υποκριτικά Ελένη Δαφνή συνθέτουν ένα δυναμικό ζευγάρι πάνω στη σκηνή που συγκεντρώνει τα βλέμματα του κοινού πάνω τους.

Η σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη είναι αρκετά καλή δίνοντας γρήγορο ρυθμό. Επίσης διαχειρίζεται με τρόπο που αποσυμφορίζει το δραματικό στοιχείο τις σκηνές του ψυχιατρείου.

Η σκόπιμη έλλειψη σκηνικών σε συνδυασμό με τα όμορφα κουστούμια εποχής της Άννας Μαχαιριανάκη δίνουν χώρο στη φαντασία του κοινού.

Γενικά πρόκειται για ένα απαιτητικό έργο τόσο από την πλευρά των συντελεστών όσο και από την πλευρά των θεατών για την προσήλωση που απαιτείται. Και οι δύο στο τέλος όμως αποζημιώνονται με το παραπάνω.

Ερωτικά γράμματα (Το έργο παίχτηκε 2 σεζόν 2012-2014)

 

του  A. R. Gurney

Ένα άντρας, μια γυναίκα και δεκάδες γράμματα που ανταλλάσσουν στο διάστημα μιας 50ετίας (1937-1987).

Μέσα απ’ αυτά (και μόνο) ο θεατής θα παρακολουθήσει τη ζωή τους από τα παιδικά τους χρόνια, την εφηβεία και τα πρώτα ερωτικά τους σκιρτήματα, μέχρι την ενηλικίωση, την σταδιοδρομία, την καριέρα και το ερωτικό πάθος, που κάποια στιγμή θα βιώσουν, έστω  καθυστερημένα. Επιστολές, σημειώματα, κάρτες, τηλεγραφήματα, αλλά και ζωγραφιές, που συνθέτουν το παζλ μιας ολόκληρης ζωής.

Ένα ιδιαίτερο έργο.

Εξαιρετικά τρυφερό και ανθρώπινο, έδωσε την ευκαιρία σε δύο έμπειρους Ηθοποιούς και καλούς φίλους να “επικοινωνήσουν” με ένα απαιτητικό κοινό σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνειών.

Για πολλούς, ήταν μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε κάνει. Και μάλλον έχουν δίκιο.

Επαναλήφθηκε και την επόμενη περίοδο, όχι γιατί … «έσπαζαν πόρτες» από την προσέλευση του κοινού, αλλά επειδή … μας άρεσε πολύ και επί πλέον … περνούσαμε πολύ καλά.

Σκηνοθεσία – σκηνική επιμέλεια: Νίκος Δαφνής
Μετάφραση: Μαρλένα Γεωργιάδη (η αγαπημένη μας, που «έφυγε» στα μέσα του ’13)
Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Γάλλιας
Σκηνικά – κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Γάλλιας
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου

Με τους Κάρμεν Ρουγγέρη και Νίκο Δαφνή.

Διάρκεια: 80 λεπτά

erwtika-grammata

ee22218b80234c30e1599862670f7768_XL

Η Αθήνα τραγουδά και θυμάται (2010-2011)

Μουσικοθεατρική παράσταση

Ο μαέστρος Γιώργος Νιάρχος, η Μάρα Θρασυβουλίδου,ο τενόρος Κωνσταντίνος Παλιατσάρας και ο βαρύτονος Ηλίας Τηλιακός, σε μία αναδρομή στο ελληνικό τραγούδι, από την ελληνική οπερέτα μέχρι τη δεκαετία του 60.
Ήταν μια τρυφερή παράσταση (αρκετά ρετρό) που πήγε πολύ καλά. Παρουσιαζόταν κάθε Κυριακή απόγευμα.
Σημαντικοί καλλιτέχνες, σε μια συνάντηση με ένα ιδιαίτερο κοινό. Μάλλον δεν θα ξαναδούμε ούτε τους μεν, ούτε τους δε.

Ιδέα: Γιώργος Νιάρχος, Μάρα Θρασυβουλίδου
Μαέστρος: Γιώργος Νιάρχος
Σκηνοθεσία – video: Γιώργος Γιαννακόπουλος
Κίνηση: Νανά Θρασυβουλίδου

Φωτογραφίες Παράστασης

Η ΑΘΗΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑΙ

Κι εσείς… μολότωφ κύριε Τσέχωφ; (2009-2010)

Τρία μονόπρακτα Αντόν Τσέχωφ

Ήταν ένα πείραμα που… δεν πέτυχε.
Τρεις ξεκαρδιστικές μονόπρακτες κωμωδίες, τρεις έμπειροι σκηνοθέτες, επτά εξαιρετικοί ηθοποιοί, αλλά … τίποτα. Ένοχος –φυσικά- ο Δαφνής που ήθελε να αποδείξει ότι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το θέατρο είναι… «ενός ανδρός (ή γυναικός εννοείται) αρχή» κάνουν λάθος. Κατάλαβε ότι δεν κάνουν και ορκίστηκε ότι … δεν θα το ξανακάνει.
Η παράσταση στήθηκε αρχικά για να κάνει περιοδεία (όπως και έκανε) και το χειμώνα «μπήκε» στο θέατρο. Κατέβηκε το Φλεβάρη.

Διασκευή: Νίκος Δαφνής, Γιώργος Γεωγλερής
Σκηνικά & Kοστούμια: Ρένα Γεωργιάδη
Μουσική Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου

«Το έργο τέχνης»
Σκηνοθεσία, έκανε ο Γιώργος Γιωγλερής.
Έπαιξαν οι: Κώστας Κλάδης, Κώστας Λάσκος (Γιάννης Τσικής), Κωνσταντίνα Κούτσιου, Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Μπάμπης Αρώνης, Γιώργος Μελαχροινάκης (Γιώργος Ανυφαντάκης, Στάθης Αναστασίου)

«Πρόταση σε γάμο»
Σκηνοθεσία, έκανε η Νανά Νικολάου.
Έπαιξαν οι: Κώστας Κλάδης, Μαρουσώ Γεωργοπούλου, Νίκος Δαφνής

«Η αρκούδα»
Σκηνοθεσία, έκανε ο Νίκος Δαφνής.
Έπαιξαν οι: Κωνσταντίνα Κούτσιου, Κώστας Λάσκος, Νίκος Δαφνής.

Φωτογραφίες Παράστασης