Δελτίο τύπου του Θεάτρου Κάτω απ’ τη Γέφυρα.
Γεννήθηκε στο Οβάγιε στη Βόρεια Χιλή το 1949.
Σπούδασε σκηνοθεσία στο Εθνικό πανεπιστήμιο στο Σαντιάγκο.
Το 1970, με την ομάδα Gapa, στη φρουρά του Αλιέντε.
Στις 11 Σεπτέμβρη του ’70 ο Αλιέντε πεθαίνει.
Δολοφονημένος ή αυτόχειρας, ελάχιστη σημασία έχει.
Ο Πινοσέτ βρίσκεται στην εξουσία και ο Λουίς στην αντίσταση.
Συλλαμβάνεται, βασανίζεται φρικτά και φυλακίζεται.
2,5 χρόνια μετά δραπετεύει. Συλλαμβάνεται πάλι και καταδικάζεται σε ισόβια.
Ελευθερώνεται με παρέμβαση της Διεθνούς αμνηστίας και εξορίζεται στη Σουηδία. Καθ’ οδόν δραπετεύει.
Ζει για καιρό με τις φυλές των Ινδιάνων Σουάρ στον Αμαζόνιο.
Και μετά, Ουρουγουάη, Βραζιλία, Παραγουάη, Εκουαδόρ.
Το 1979 κατατάσσεται στη Διεθνή Ταξιαρχία «Σιμόν Μπολιβάρ» και πολεμάει με τους Σαντινίστες στη Νικαράγουα.
1980-1987, στα πλοία της Greenpeace και μετά στο Αμβούργο συντονιστής της οργάνωσης. Στα επόμενα χρόνια χτίζει μια ζηλευτή συγγραφική καριέρα.
Τον Ιούνιο του 2011 έρχεται στην Ελλάδα, καλεσμένος από το Ινστιτούτο Θερβάντες, στο 3ο Ιβηροαμερικανικό φεστιβάλ λογοτεχνίας.
Σε μια συνέλευση των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, τον αντάμωσα.
Ζήτησα τα «δικαιώματα», για να διασκευάσω την «Ιστορία του γάτου, που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει». Μου τα έδωσε, δωρεάν.
«Όποιος κομμουνιστής καλλιτέχνης ζητήσει λεφτά από Έλληνα καλλιτέχνη, αυτή την εποχή, – μου είπε – ούτε κομμουνιστής είναι, ούτε καλλιτέχνης».
Το ανεβάσαμε τον ίδιο χρόνο στην «παιδική» μας σκηνή και το επαναλάβαμε το 2016. Ήταν οι μεγαλύτερες επιτυχίες του θεάτρου «Κάτω απ’ τη γέφυρα».
Ο Λουίς, πέθανε σήμερα (16 Απρίλη 2020) σ’ ένα νοσοκομείο του Οβιέδο,
στη Βόρεια Ισπανία, νικημένος από τον Covid-19.
Ήταν η πρώτη φορά που νικήθηκε.
Του χρόνου, ο «Γάτος» του θα ξαναβρεθεί στη σκηνή μας.
Έτσι, σαν αποχαιρετισμός.
Νίκος Δαφνής
Φωτογραφία: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου