Για τον Νίκο Δαφνή και φέτος «Ο χρόνος σταματά» κάτω από την γέφυρα. Μιλάει με το μοναδικό του προσωπικό στιλ στο «Επί Σκηνής» για το έργο του του βραβευμένου με Pulitzer Αμερικανού συγγραφέα Donald Margulies, την παράσταση του, που συνεχίζεται με επιτυχία για δεύτερη χρονιά, το αγαπημένο του Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και για πολλά άλλα. Στην ερώτηση που αφορά τους προβληματισμούς μου για τις επιχορηγήσεις του Υπουργείου Πολιτισμού, ο ταλαντούχος και ρηξικέλευθος σκηνοθέτης κι ηθοποιός προτείνει έναν πολύ δίκαιο και ευέλικτο τρόπο για να επιλέγονται οι παραστάσεις που θα ενισχυθούν οικονομικά, από τους ικανότερους ανθρώπους, στους ικανότερους θεατρικούς θάσους. Απολάυστε τον!
Μιλήστε μου για το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, το μοναδικό αν δεν κάνω λάθος, ιδιωτικό θέατρο του Πειραιά.
Η ιδέα να φτιάξω ένα θέατρο στον Πειραιά ήρθε μια βροχερή μέρα του 1995. Βρέθηκα στην οδό Αλκιβιάδου έξω απ’ το νεοκλασικό που ο Βουτέρης και άλλα άξια παιδιά είχαν στεγάσει το «θέατρο του Πειραιά». Ήταν ερειπωμένο. Η πόρτα σπασμένη. Η στέγη είχε πέσει και στη θέση της σκηνής (που είχαμε δει σπουδαίες παραστάσεις) ήταν μια λίμνη λάσπης. Το θυμάμαι σαν τώρα. Χωρίς (;) λόγο έβαλα τα κλάματα. Λίγα χρόνια πριν, είχε κλείσει ο (λιλιπούτειος) «Κύβος» κι ο Πειραιάς είχε μείνει με το σεισμόπληκτο Δημοτικό (που έκλεισε λίγο αργότερα για δεκατρία χρόνια) και το «Αυλαία», που παρουσίαζε έργα του στιλ … «Χάϊδεψέ μου το γουνάκι μου» (!!!). Σ’ αυτή την ψυχολογία με βρήκε το τηλεφώνημα της φίλης μου της Σκλεπάρη (μόλις είχε αναλάβει πρόεδρος στο Γ΄ διαμέρισμα του Δήμου). «Ρε Νικόλα, στα θεμέλια της οδογέφυρας στο σταθμό του Φαλήρου, υπάρχει ένας κλειστός χώρος. Δεν έρχεσαι να δώσεις καμιά ιδέα μήπως και αξιοποιηθεί, γιατί τώρα είναι δημόσιο ουρητήριο, στέκι πρεζονιών, περιθωριακών και μόνο προβλήματα μας δημιουργεί». Πήγα. Της είπα, μου είπε … Έγιναν προτάσεις … δημοπρασία …. Μη σε κουράζω.
Η ουσία είναι ότι από τότε, δεν έχω φύγει ούτε μια μέρα από εκεί.
Ποια από τις παραστάσεις του θεάτρου ήταν αυτή που αγαπήσατε περισσότερο;
Νομίζω το «Γράμμα στον Ορέστη» του Καμπανέλλη το ’98 και τον άλλο χρόνο το «Άνθρωποι και ποντίκια». Σπουδαίες παραστάσεις. Και πολυέξοδες, αφού τότε υπήρχε συλλογική σύμβαση κι εγώ την τηρούσα σχολαστικά.
Η άγνοια του κινδύνου με έσπρωξε να τις κάνω. Η τύχη και η αξιοσύνη των συναδέλφων και των συνεργατών, που έδωσαν την ψυχή τους με … έσωσαν.
Δείτε όλη τη συνέντευξη εδώ.