«…Η δική του Έντα Γκάμπλερ θυμίζει σκανταλιάρικο ξωτικό ή άταχτο παιδί, που έχει χάσει το μέτρο του παιχνιδιού του και τα καμώματά του παίρνουν, σχεδόν άθελά του, μοιραία τροπή: ασφυκτιώντας μέσα σε μια πραγματικότητα με την οποία πεισματικά αρνείται να συμπράξει, αποπειράται να της επιβληθεί κυριολεκτικά με τα όπλα…»
Περισσότερα εδώ…