Συναντήσαμε τον Αυγουστίνο Ρεμούνδο στο Θέατρο “Κάτω από την Γέφυρα” και μας μίλησε για τις δύο παραστάσεις που εμφανίζεται φέτος, την Έντα Γκάμπλερ του Ερρίκου Ίψεν και τον ” Χρόνο που σταματά” του Donald Margulies και τους ρόλους που ερμηνεύει.
Έντα Γκάμπλερ
Στην παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» ερμηνεύω τον Γιέργκεν Τέσμαν, τον σύζυγο της Έντα. Ο Τέσμαν έχει μεγαλώσει σε μία μητριαρχική οικογένεια, τον ανέθρεψαν οι θείες του. Σε μια οικογένεια που δεν υπάρχει το αντρικό πρότυπο. Από την αρχή του έργου μαθαίνουμε ότι έχασε σε μικρή ηλικία τους γονείς του. Έχει μεγαλώσει όμως με απέραντη αγάπη, σε ένα πολύ προστατευτικό περιβάλλον. Μολονότι βρίσκεται κοντά στην ηλικία των σαράντα, είναι φανερό ότι δεν έχει «απογαλακτιστεί» από την οικογένειά του, δηλαδή τις θείες του. Και αυτό νομίζω ότι έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον διότι το περιβάλλον του είναι πολύ διαφορετικό από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ανατράφηκε η Έντα. Εκείνη έχει μεγαλώσει σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον με πατέρα στρατηγό – η μητέρα της δεν αναφέρεται πουθενά – στερημένη από αγάπη. Σε ένα περιβάλλον στρατιωτικό, στείρο. Οπότε όταν αυτοί οι δύο κόσμοι έρχονται σε επαφή, είναι αναμενόμενο να υπάρξει σύγκρουση.
Ο Γιέργκεν Τέσμαν είναι ένας μαλακός, πράος άνθρωπος που παρασύρεται από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της παρέας. Είναι αφοσιωμένος στην επιστήμη του και όσον αφορά αυτό το κομμάτι, είναι απόλυτος. «Δεν σηκώνει κουβέντα» που λέμε. Οι θεατές έχουν την εικόνα του μαλακού, πράου ανθρώπου, που δεν «πατάει πόδι» δεν φαίνεται δυναμικός, ούτε ότι έχει ισχυρή προσωπικότητα. Αλλά, τελικά, είναι από τους ανθρώπους που επιβιώνουν και αυτό φαίνεται στην πορεία του έργου. Νομίζεις ότι είναι μονοδιάστατος χαρακτήρας αλλά στην πορεία του έργου ανακαλύπτεις ότι δεν είναι. Πιστεύω ότι το έργο του Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ», είναι διαχρονικό, γιατί όλοι οι ήρωες του είναι πολυδιάστατοι, γιατί είναι έργο πολύπλευρο. Είναι ένα πολυσήμαντο έργο, για αυτό έχει ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα. Ανάλογα με την εποχή μπορείς να το προσδιορίσεις με διαφορετικό τρόπο. Και πάντα κάτι έχει να μεταδώσει στο κοινό, κάτι έχει να πει. Το ανέβασμα του Γιάννη Δρίτσα είναι πολύ σύγχρονο. Έχει αφήσει το κείμενο όπως είναι, δεν το έχει πειράξει καθόλου. Οι ήρωες συμπεριφέρονται από τη μια με έναν πολύ σύγχρονο τρόπο, και από την άλλη τηρούν το ύφος της εποχής. Είναι ένας δύσκολος συνδυασμός, μια σύνθετη σκηνοθεσία, που έχει πετύχει.
Πληροφορίες για την παράσταση «Έντα Γκάμπλερ» του ‘Ιψεν στο Θ. Κάτω από τη Γέφυρα ΕΔΩ
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ
Ο Τζέιμς, ο ρόλος που ερμηνεύω είναι δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής και η Σάρα φωτογράφος. Καλύπτουν εμπόλεμες ζώνες, και είναι ήδη δύο πολύ μεγάλα ονόματα στον χώρο. Ειδικά η Σάρα είναι διάσημη, ευρύτερα γνωστή παγκοσμίως και οι φωτογραφίες της πολυβραβευμένες. Στην αρχή του έργου, συναντούμε τους δύο ήρωες στο σπίτι τους στην Αμερική, έχοντας επιστρέψει από τη Συρία, όπου η Σάρα τραυματίστηκε σοβαρά (ήταν σε νοσοκομείο σε κώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα και παραλίγο να πεθάνει). Το έργο αυτό θα μπορούσε να είναι και αληθινή ιστορία. Βλέπουμε τα μετατραυματικά ψυχολογικά σοκ που μπορεί να αφήσει η φρίκη του πολέμου. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Το ωραίο είναι ότι το κείμενο του Donald Margulies, πάει ακόμη παραπέρα. Παρακολουθούμε τις θέσεις των τεσσάρων ηρώων – την παρέα συμπληρώνουν ένας εκδότης με την νεαρά σύντροφό του – για τον πόλεμο, και για το πως πρέπει να καλύπτονται και να αντιμετωπίζονται τέτοια γεγονότα. Πως αντιμετωπίζει ο δημοσιογράφος την είδηση; Που βάζει τα όρια του; Υπάρχουν όρια τελικά; Δηλαδή, πρέπει να φωτογραφίσουμε ένα παιδί την ώρα που πεθαίνει ή πρέπει να τρέξουμε να το βοηθήσουμε; Πρέπει να εμπλακεί ο δημοσιογράφος, ο φωτογράφος στην κατάσταση, όποια τροπή και αν έχει πάρει, ή να την αφήσει να εξελιχθεί για να την αποτυπώσει στο φακό ή στο χαρτί; Αυτά είναι και τα ερωτήματα του έργου, τα οποία μας βάζουν σε σκέψη.
Βλέπουμε ακόμη τις θέσεις που έχουν οι ήρωες του έργου πάνω στην ζωή, στον πόνο, στην θλίψη, στον αγώνα για κάτι καλύτερο, στη δυστυχία ή στην ευτυχία. Υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται ακόμη, αυτοί που θεωρούν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στον κόσμο και προτιμούν να «βολευτούν», αυτοί που θέλουν να βλέπουν μόνο την ομορφιά και αυτοί που ερωτεύονται την ασχήμια. Τέσσερις ήρωες που μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους.
Στα μάτια του σκηνοθέτη Νίκου Δαφνή, οι θέσεις και οι αξίες των τεσσάρων προσώπων είναι εξίσου ισχυρές, με αποτέλεσμα στο τέλος του έργου, ο θεατής να έχει υλικό συζήτησης για μια ζωή.
Είναι μια παράσταση που η ατμόσφαιρα του πολέμου αιωρείται πάνω από το κεφάλι μας συνέχεια, παρόλο που είμαστε στο «προστατευμένο περιβάλλον» της Αμερικής.
Πηγή: artandpress.gr