“Η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται σ’ αυτό” * Σαράντα χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα
«Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν» ομολογεί στην “Αυγή” ο σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής, ο οποίος συμπληρώνει σαράντα χρόνια στο θέατρο, εμμένοντας Κάτω από τη Γέφυρα κι έχοντας ως αιχμή του το θέατρο για παιδιά. «Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η ιδεολογία μου, καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος, εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός» υπογραμμίζει.
Συνέντευξη στη Μάνια Ζούση
* Πολλά χρόνια Κάτω από τη Γέφυρα, έχετε καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσετε, αλλά να βλέπετε και τον κόσμο με άλλα μάτια, αυτά του παρατηρητή που έχει στο πλευρό του τη δύναμη του κειμένου και τη στήριξη του κόσμου. Πώς τα καταφέρνετε;
Με πολλή δουλειά και… οικονομία γενικώς. Δεν υπόσχομαι «λαγούς με πετραχήλια» και δεν αφήνω οικονομικές «εκκρεμότητες». Στην πρεμιέρα, όλοι, συντελεστές και συνεργάτες, έχουν ξοφληθεί. Για τους εργαζόμενους δεν το συζητώ, αφού είναι αυτονόητο. Οι ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις πληρώνονται έγκαιρα και τοις μετρητοίς. Ίσως βέβαια αυτά να μη συνέβαιναν αν δεν υπήρχε η εύρωστη «παιδική» σκηνή, που συχνά λειτουργεί σαν «χρηματοδότης» και μας δίνει την άνεση να επιλέγουμε το ρεπερτόριό μας με κριτήρια που δεν σχετίζονται με το «ταμείο». Έτσι, μπορεί το θέατρο να επιβιώνει χωρίς εκπτώσεις στους καλλιτεχνικούς, κοινωνικούς, αλλά και πολιτικούς του στόχους κι εγώ να ζω αξιοπρεπώς, αν και λιτά, από τη δουλειά που μου αρέσει, χωρίς να χρειάζεται να κερδίζω την εκτίμηση ανθρώπων που δεν εκτιμώ. Πέρυσι και φέτος το ΥΠΠΟΑ μας τίμησε με 10.000 και 12.000 ευρώ αντίστοιχα. Ήταν μια καλοδεχούμενη βοήθεια, που νομίζω πως έπιασε τόπο. Αλλά κι αν δεν ερχόταν, πάλι θα επιβιώναμε, αφού έχουμε συνηθίσει να προχωράμε με τα δικά μας «πόδια» ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες. Λυπάμαι αυτούς που χρειάζονται δεκανίκια και κανακέματα για να προχωρήσουν. Και είναι πολλοί, και γίνονται όλο και περισσότεροι…
* Ποιες οι δυσκολίες αλλά και οι ευτυχείς στιγμές αυτής της διαδρομής;
Συνήθως ταυτίζονται. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στον Ιούνιο του 2007, όταν «άγνωστοι» έβαλαν φωτιά στο θέατρο για να με «τρομάξουν» μετά την άρνησή μου να δεχτώ ένα μεγάλο ποσό και να αποχωρήσω από τον χώρο για να τον κάνουν… σκυλάδικο. Κι άλλη μια φορά, που ένας αντιδήμαρχος «σφράγισε» το θέατρο επειδή η γνωστή επιτροπή ελέγχου του Δήμου Πειραιά δεν βρήκε την άδεια οικοδομής που η ίδια η δημοτική αρχή ήταν υποχρεωμένη να έχει, αφού αυτή είναι ο ιδιοκτήτης του θεάτρου. Το πρόβλημα τότε λύθηκε… με «επαναστατικές» διαδικασίες, μέχρι που πριν από δυο – τρία χρόνια λύθηκε και νόμιμα.
* Ποια η φιλοσοφία των επιλογών των έργων και του ρεπερτορίου και ποιες οι φετινές παραγωγές.
Μ’ αρέσει να ανεβάζω έργα που στοχεύουν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Έργα που αναλύουν, προτείνουν ή καταγγέλλουν. Φέτος στην Κεντρική Σκηνή κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 9 μ.μ., θα παρουσιάζεται το αριστούργημα του Ερρίκου Ίψεν «Έντα Γκάμπλερ». Ο Γιάννης Δρίτσας, που διασκεύασε, σκηνοθετεί και παίζει, φωτίζει την κωμική αν και «μαύρη» εκδοχή του έργου. Τον Ιανουάριο θα παρουσιαστεί το «Σημεία και… κέρατα», βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα της συγγραφέως που επιμένει να εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Ρία Παπά. Έργο βαθιά κοινωνικό και οδυνηρά πολιτικό, σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου και ερμηνευτές τους Κώστα και Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου. Το όνομα της ηθοποιού που θα ερμηνεύσει τον βασικό ρόλο θα αποκαλυφθεί… στην πρεμιέρα!
Στον λιλιπούτειο και άκρως ατμοσφαιρικό Πίσω Χώρο μετά τη 17η Νοεμβρίου θα παρουσιάζεται το έργο του πολυβραβευμένου και με Pulitzer Ντόναλντ Μαργκούλις “Ο χρόνος σταματά”, σε μετάφραση Ελένης Ρεπούσκου και σκηνοθεσία δική μου, ένα αντιπολεμικό έργο, γεμάτο αιχμηρούς διαλόγους και χιούμορ. Στην Παιδική-Νεανική Σκηνή, η χρονιά είναι αφιερωμένη στον Σαίξπηρ. Παρουσιάζουμε το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… Σαν τον σκύλο με τη γάτα» του Γιάννη Καλατζόπουλου, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Σαραντοπούλου, και τον «Έμπορο της Βενετίας», σε διασκευή και σκηνοθεσία δική μου.
* Επιμένετε στο θέατρο για παιδιά με σταθερότητα. Πώς συνεχίζεται αυτή η σχέση και τι προτείνει;
Πιστεύω στο θέατρο για τα παιδιά. Η πορεία μου το έχει δείξει. Ασχολούμαι από το 1981, σχεδόν σαράντα χρόνια. Τότε ιδρύσαμε τον ιστορικό Θίασο ’81, μια 100% συνεταιριστική δουλειά. Αν δεν υπήρχαν και τέσσερις – πέντε αμειβόμενοι, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω «κολεκτίβα». Αυτή η ευτυχισμένη περίοδος κράτησε μέχρι το 1998. Ήδη είχα φτιάξει το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και έπρεπε να αποχωρήσω. Από την πρώτη στιγμή λειτούργησε η παιδική – εφηβική σκηνή μας, που γρήγορα καταξιώθηκε σαν μια από τις πιο αξιόπιστες της χώρας. Αυτή η σκηνή ουσιαστικά χρηματοδοτεί τις άλλες μας σκηνές και δυστυχώς πολύ συχνά καλύπτει τις… ζημιές τους. Πέρα από αυτό όμως, η πολιτική μου τοποθέτηση δεν αφήνει απ’ έξω τη δουλειά μου. Έτσι, η ιδεολογία μου καθρεφτίζεται ιδιαίτερα σ’ αυτή τη σκηνή, αφού το παιδί – θεατής του σήμερα αύριο θα είναι ψηφοφόρος. Θα είναι εργαζόμενος, επιστήμονας, διανοούμενος, πολιτικός και… πρωθυπουργός. Αυτό που θα πάρει το παιδί από μια θεατρική παράσταση θα το «ακολουθεί» και θα το επηρεάζει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Κι αυτό είναι κάτι που το έχω ζήσει αρκετές φορές.
Πηγή: avgi.gr