20 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα άνοιξε την αγκαλιά του στο θεατρόφιλο κοινό του Πειραιά, και όχι μόνο. Δοκιμάστηκε σε μια περιοχή δύσκολη για τα θεατρικά πράγματα, μακριά από το κέντρο της Αθήνας που μαζεύει κατά κύριο λόγο την πλειονότητα των θεατρικών παραγωγών. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια το Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα έχει καταφέρει να επιλέγει παραγωγές με γνώμονα την ποιότητα και την ευαισθητοποίηση του κοινού σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα της καθημερινότητας, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να προσφέρει διαδραστικές παραγωγές για μικρούς και μεγάλους. Και όχι μόνο κατάφερε να επιβιώσει, αλλά να αποτελέσει έναν ισχυρό πόλο έλξης για όσους δίνουν βάρος στην ουσία του θεάτρου, και να γίνει σημείο αναφοράς για τον Πειραιά.
Εξάλλου, κάθε τόπος, εκτός από τον χώρο που τον συνιστά (την γεωμετρία, την υφή και όλα τα λοιπά στοιχεία τα αντιληπτά από τις αισθήσεις) αποτελείται και από το υπερκείμενο με το οποίο είναι φορτισμένος, από τις πληροφορίες που παρέχει στην συνείδηση αυτών που τον βιώνουν. Πράγματι, το θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα είναι οι άνθρωποι του, οι μνήμες τους, η προσωπική τους δουλειά, η αισθητική και η αυθεντικότητα τους. Και για αυτό τελικά, είναι τόσο αγαπημένος χώρος.
Φέτος το καλοκαίρι, το Θέατρο ανακαινίστηκε, για να προετοιμαστεί για τη νέα θεατρική σεζόν. Η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου γράφει για την ανακαίνιση :
«Η ανακαίνιση κράτησε ολόκληρο το καλοκαίρι. Με συνεργεία που δούλευαν παράλληλα και με πολύ προσωπική εργασία (όπως πάντα) από τον Νίκο Δαφνή. Ανακαινίστηκαν πλήρως τα καμαρίνια, ο χώρος των καθισμάτων, το φουαγιέ … Κάποιοι χώροι όπως τα W.C (θεατών και ηθοποιών) ανασκευάστηκαν απ’ την αρχή.
Νοικιάστηκε αποθήκη όπου μεταφέρθηκε όλο το βεστιάριο μας και στη θέση του δημιουργήθηκε ένα ακόμη μεγάλο καμαρίνι. Τα βασικά χρώματα έμειναν τα ίδια. Κεραμιδί, ώχρα και σκούρο πράσινο. Κρατήθηκε η αίσθηση του «χειροποίητου» και η ζεστή ατμόσφαιρα του ξύλου. Από την πρώτη στιγμή ο θεατής θα καταλάβει ότι βρίσκεται σε έναν φιλόξενο χώρο απόλυτα ασφαλή (με 5 εξόδους κινδύνου) που σέβεται τους θεατές (μικρούς και μεγάλους) και τους εργαζόμενους.
Επί πλέον είναι πολύ εύκολη και η πρόσβαση στα ΑΜΕΑ (ισόγειο, χωρίς ένα σκαλί).»
Ο Νίκος Δαφνής μοιράζεται μαζί μας στιγμές, εικόνες και συναισθήματα. Και κυρίως μια μεγάλη ελπίδα για το παρόν και το μέλλον του θεάτρου που με τόση αγάπη έστησε και υποστήριξε.
«Τέλη Γενάρη του ’97. Ήδη είχαν κλείσει 4 μήνες εξοντωτικής προσωπικής δουλειάς. Απίστευτη κούραση και η πρεμιέρα της 9ης Φλεβάρη να πλησιάζει απειλητικά.
Απέμενε μόνο να ανακαινιστούν τα κακόγουστα W.C. θεατών και ηθοποιών. Αυτό, σήμαινε μια βδομάδα δουλειά και ένα εκατομμύριο δραχμές, που … δεν είχα. Μια μέρα με επισκέφτηκε ένας φίλος. Του ζήτησα να καθίσει στην 5η σειρά κι εγώ κάθισα στην 4η, μπροστά του. Τον ρώτησα ΤΙ βλέπει. «Την πλάτη σου», μου λέει. Καταστροφή !!!
Το εκατομμύριο (δανεικό φυσικά) ξοδεύτηκε για να αλλάξει η ρύση του αμφιθέατρου. «Χαλάλισα» την τελευταία εξέδρα και άλλαξα τα ύψη στα «πόδια» των πάγκων.
Δύσκολη δουλειά. Δούλεψα τρία μερόνυχτα (κυριολεκτώ) αλλά το πρόβλημα λύθηκε. Τα W.C. όμως έμειναν άθικτα. Για να μου σπάνε τα νεύρα 20 ολόκληρα χρόνια.
Τώρα που όλα τέλειωσαν, μπορώ να «ομολογήσω»: Αυτό το κόμπλεξ που ένοιωθα για τα παλιά W.C., ήταν το αρχικό κίνητρο για την ανακαίνιση του θεάτρου.
Αυτή (η ανακαίνιση) ήταν μια δουλειά που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια. Δεν γινόταν, γιατί ποτέ δεν ήμουν σίγουρος ότι το θέατρο θα λειτουργεί τον επόμενο χρόνο. Κι αυτό, ανεξάρτητα από την καλλιτεχνική του πορεία ή την οικονομική του ευρωστία.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι μέχρι πέρυσι, που ο χώρος νομιμοποιήθηκε, στεγαζόμαστε μέσα σε ένα … ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ (!!!). Και αυτό, γιατί όταν οι υπηρεσίες του Δήμου διαμόρφωσαν το χώρο στα θεμέλια της οδογέφυρας το 1981, με πρόθεση να στεγαστεί εκεί ένα «κέντρο νεότητας», κανείς δεν σκέφτηκε να εκδώσει «άδεια οικοδομής».
Στα χρόνια που πέρασαν, κάποιοι εκπρόσωποι της Δημοτικής αρχής προσπάθησαν να αξιοποιήσουν το χώρο, (θα αναφέρω την κ. Σκλεπάρη, φωτισμένη πρόεδρο του 3ου διαμερίσματος) και είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες τους είχαν κάποια αποτελέσματα.
Εκεί που είναι το βεστιάριο, λειτουργούσε παράρτημα του «μουσικού κέντρου» Πειραιά. Στο φουαγιέ γίνονταν κάποιες εκδηλώσεις (Πάσχα, Χριστούγεννα, αποκριές).
Εκεί που τώρα είναι ο «Πίσω χώρος», είχαν μπει δυο τραπέζια πινγκ-πόνγκ. Και στο χώρο δίπλα στη σκηνή, εργάτες της καθαριότητας, έβαζαν τα καρότσια τους, έπαιζαν τάβλι και … έβριζαν (συνήθως την ώρα της «παιδικής» παράστασης).
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του χώρου (εκεί που είναι τα καθίσματα) έγινε άσυλο περιθωριακών, διαλυτήριο κλεμμένων μοτοποδηλάτων και «νεκροταφείο» αδέσποτων.
Ο δε εξωτερικός χώρος, κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και … δημόσιο ουρητήριο. Αυτή ήταν η εικόνα του «ημιτελούς κλειστού κέντρου νεότητας», που νοίκιασα τον Οκτώβρη του 1996 με νόμιμη δημοπρασία. Ήμουν ο μοναδικός «μνηστήρας» και (τότε) νόμιζα ότι ήμουν τυχερός. Που να ‘ξερα ότι το θέατρο ήταν … «αυθαίρετο» και κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα επένδυε σ’ αυτόν.
Αυτή η παρατυπία ήταν μια διαρκής απειλή, αφού ο οποιοσδήποτε μπορούσε (ακόμα και για λόγους μικροπολιτικής αντιπολίτευσης) με μια απλή καταγγελία, να κλείσει το θέατρο. Και μια φορά συνέβη (το 2001). Είδα το θέατρο «σφραγισμένο» με κόκκινη κορδέλα. Έκανα αυτό που έπρεπε, χωρίς « παρατράγουδα». Δεν ήταν όμως η μοναδική απειλή που αντιμετωπίσαμε αυτά τα 20 χρόνια.
Κατά καιρούς, επίδοξοι «προστάτες» και τραμπούκοι δημιουργούσαν κάποιες … εντάσεις. Συνήθως τις αντιμετώπιζα … «δυναμικά». Τώρα που … γέρασα, θα βρω άλλους τρόπους. Η σοβαρότερη απειλή ήρθε το 2007. Άνθρωποι της νύχτας, μου έδωσαν πολλά λεφτά για να φύγω για να κάνουν ένα … «σκυλάδικο» (!!!). Τους έδιωξα. Ακολούθησαν ενοχλήσεις και βανδαλισμοί. Και στις 7 Ιουνίου, έβαλαν φωτιά στο θέατρο.
Λίγους μήνες αργότερα, μια σκοπευτική «ομάδα» (με αρχαιοελληνικό όνομα) απαίτησαν να τους παραχωρήσει ο Φασούλας το χώρο, για να τον κάνουν … σκοπευτήριο (!!!).
Ένας φίλος (άξιος αστυνομικός) μου είπε ότι οι δύο περιπτώσεις πιθανόν να συνδέονται. Είχαμε και μια ακόμα μόνιμη (χαρούμενη, αλλά ενοχλητική) απειλή: Τους ανήλικους «καλλιτέχνες» που άφηναν στους τοίχους τις μουτζούρες τους. Το αντιμετωπίσαμε με τα ετήσια φεστιβάλ graffiti που οργανώνουμε , στα οποία παίρνουν μέρος σπουδαίοι καλλιτέχνες, τα έργα των οποίων δίνουν χρώμα και ζωή στην οδογέφυρα. Τώρα το θέατρο έχει βρει το δρόμο του. Τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Οικονομικά τουλάχιστον.
Εύχομαι να μην ξανάρθουν «πέτρινα χρόνια» και να ξεχαστούν οι μάχες που χρειάστηκε να δώσω μόνος μου, αφού τώρα άξιοι συνεργάτες είναι δίπλα μου.
Στα χρόνια που έρχονται, όσο αντέχω θα κρατάω το τιμόνι και παράλληλα θα προετοιμάζω τη διάδοχη κατάσταση, που θα κουμαντάρει τη «Γέφυρα» τα επόμενα χρόνια.
Η τελική απόφαση, σίγουρα θα είναι δύσκολη και οδυνηρή.
Και πρέπει να τη πάρω μόνος μου (γαμώ το).»…
Για τη σεζόν 2017-2018, το Θέατρο Κάτω απο τη Γέφυρα συνεχίζει με τις ακόλουθες παραγωγές:
Από 11 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο» (4η χρονιά 5 παραστάσεις)
(Σάββατο 11, 18, 25 Νοέμβρη και 2, 9 Δεκέμβρη στις 9 μ.μ., και Κυριακές 12,19,26 Νοέμβρη & 3,10/Δεκέμβρη στις 7μμ.)
ΠΕΝΤΕ ΣΙΩΠΕΣ της Σήλα Στέβενσον, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
Μια οικογένεια, τέσσερις σιωπές. Και μια πέμπτη, η δική σου.
Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων ή υπερηλίκων, 10 ευρώ)
«Είναι μια συγκλονιστική στιγμή, από τις πιο δυνατές θεατρικές εμπειρίες που μπορεί να βιώσει ο θεατής που πάσχει με τις ηρωίδες, αλλά ξαφνικά τίθεται και ενώπιον της δικής του ευθύνης, με τη σιωπή της καθημερινότητάς του. Αυτό το φορτίο, σε ακολουθεί για πολύ μετά την παράσταση κι αυτός είναι ένας λόγος όχι απλά συγχαρητηρίων σε όλη την ομάδα, αλλά ενός μεγάλου ευχαριστώ». (Κάτια Σωτηρίου)
Παίζουν: Νικ. Δαφνής, Μαρ. Χριστοδούλου, Δαν. Καλαχώρα Κων/να Σαραντοπούλου
Από 14 Νοέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Παρασκευή στις 9 μ.μ.)
ΧΩΡΙΣ ΝΤΡΟΠΗ του Στέφανου Κακαβούλη, σε σκηνοθεσία του ίδιου.
Το έργο, θίγει τις τραγικές συνέπειες του ηλεκτρονικού εγκλήματος, που από «σημείο των καιρών», εξελίσσεται σε επικίνδυνη μάστιγα για τις ψυχές, το μυαλό και το σώμα των έφηβων. Το θέμα προσεγγίζεται χωρίς περιστροφές και χωρίς την εθελοτυφλία που η πλειοψηφία των οικογενειών επιλέγει, τραγικά ασυνείδητα, γιατί και οι ίδιοι οι γονείς βασανίζονται από τα δικά τους υπαρξιακά και συναισθηματικά κενά.
Παίζουν: Κώστας Κλάδης, Μαρία Βλάχου, Γιάννης Τσουρουνάκης
και Μαριέλλη Μανιουδάκη
Από 15 Νοέμβρη στον «Πίσω χώρο»
(κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9 μ.μ.)
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ της Δήμητρας Στάϊκου,
Μία στάση λεωφορείου. Τρεις γυναίκες, που θα μπορούσε να είναι μάνα, κόρη κι εγγονή.
Το πάζλ συμπληρώνεται με ένα κλέφτη, ένα αστυνόμο κι ένα παπά, τότε αρχίζει το «παιχνίδι» της φυγής, της απόδρασης από την καθημερινότητα. Η οδύνη μιας αίσθησης «ανεπίδοτου», απλών ανθρώπων, που φορτωμένοι την κατάρα του homo normalis, προσπαθούν να ξαναβρούν τον αληθινό τους εαυτό.
Σκηνοθεσία, Δήμητρα Στάϊκου.
Παίζουν: Κατερ. Ζιώγου, Μαρ. Μαυροματάκη, Θαν. Παπαγεωργίου, Μάρα Ματζάρη
Από 16 Δεκέμβρη στην «Κεντρική»
(κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 7 μ.μ.)
Η ΓΡΑΜΜΗ του Ισραέλ Χόροβιτς, σε σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη
Πέντε άνθρωποι «της διπλανής πόρτας» φτάνουν στο χώρο με διαφορά λίγων λεπτών ο ένας απ’ τον άλλον και μπαίνουν στη σειρά, πίσω από μια γραμμή.
Δεν αναφέρεται ποιοι είναι, από πού έρχονται, ούτε καν ο σκοπός της αναμονής τους. Απλά έρχονται και περιμένουν πίσω από μια άσπρη γραμμή, κρατώντας τα προσχήματα μιας κόσμιας (αρχικά) συμπεριφοράς. Σιγά- σιγά, αρχίζει ένα «παιχνίδι» χωρίς κανόνες, μια άγρια «ανθρωποφαγία», με ένα και μοναδικό στόχο: Την πρωτιά.
Παίζουν: Κώστα Κλάδης, Γιάννης Δρίτσας, Κων/να Σαραντοπούλου,
Αργύρης Αποστόλου και Νίκος Σταματόπουλος.
Και στην «Παιδική» σκηνή, από 5 Νοέμβρη
(που έχει την υποστήριξη της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρείας)
ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ του Φρανκ Μπάουμ
(μιούζικαλ για παιδιά με μουσική Μίμη Πλέσσα)
Το γνωστό «παραμύθι», με συμβολισμούς που θεωρούνται προφητικοί της εποχής μας.
Η Δώρα, συναντά ένα Σκιάχτρο, ένα Λιοντάρι και ένα … Τενεκεδένιο ξυλοκόπο. Μαζί
θα κατευθυνθούν προς το «μάγο» του Οζ, για να τους δώσει όσα νομίζουν ότι στερούνται.
Οι τρεις «τύποι», μυαλό, θάρρος, συναισθήματα. Η Δώρα τη θαλπωρή του σπιτιού της. Στο οδοιπορικό τους, θα αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα.
Με τη συλλογική προσπάθεια, τη συντροφικότητα, τη κατανόηση, θα τα ξεπεράσουν.
Για να καταλήξουμε (όλοι) στο συμπέρασμα, ότι μόνο έτσι πετυχαίνει κανείς τους στόχους του, χωρίς να καταφεύγει σε «σωτήρες», που εκμεταλλεύονται τα «αδιέξοδα» κάθε εποχής, τη μοναξιά και την έλλειψη επικοινωνίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ
Επανάληψη μιας μεγάλης επιτυχίας, που συνέπεσε με τα 20χρονα του θεάτρου.
Μια εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία , μέσα από την οποία ο Χιλιάνος συγγραφέας και αγωνιστής της Δημοκρατίας, Λουίς Σεπούλβεδα λέει αλήθειες που συγκινούν και προβληματίζουν. Με το δικό του μοναδικό τρόπο με χιούμορ και ευαισθησία, μιλάει για την τιμή, τη δικαιοσύνη, τη συντροφικότητα, την υπεράσπιση του αδυνάτου και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα κάθε πλάσματος. Παράλληλα καταγγέλλει τη ζημιά που έχει προκαλέσει στον πλανήτη η ανεξέλεγκτη βιομηχανική ανάπτυξη και ενθαρρύνει μικρούς θεατές να αγωνιστούν για να γίνει καλύτερος κι ομορφότερος αυτός ο κόσμος .
Κυριακή στις 12 («Ο μάγος του Οζ») και στις 3 μ.μ. «Η ιστορία του γάτου…»
Καθημερινά για σχολεία, μετά από συνεννόηση (210 4816200)
Φωτογραφίες Μαριέτα Ρούσσου.