Η ταλαντούχα Ελένη Δαφνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Είναι απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ και του Θεάτρου Τέχνης. Αποτελεί μία ευχάριστη παρουσία στο χώρο, έχει πολύ δυναμισμό και μεγάλες ικανότητες.
Φέτος παίζει στις «Βρώμικες ιστορίες», ένα σατιρικό έργο για μεγάλα παιδιά, καθώς και στην παιδική παράσταση «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει» στο Θέατρο «Κάτω απ’ την γέφυρα», που φέτος έκλεισε τα 20 χρόνια λειτουργίας του, με έντονη παρουσία στο θέατρο για παιδιά και αξιόλογες παραστάσεις για μεγάλους.
Η Ελένη Δαφνή σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Τρίτο Κουδούνι και στον Γιώργο Γερανάκη.
Γ.Γ: Ποια η σχέση σου με το θέατρο;
Ε.Δ: Μεγάλωσα μέσα στο θέατρο . Έχω περάσει από όλα τα πόστα: το ταμείο, το μπαρ, το φροντιστήριο. Με θυμάμαι να αποκοιμιέμαι στα καμαρίνια. Νομίζω πως μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω μαζί του.
Γ.Γ: Πες μου για τις «Βρώμικες ιστορίες», τη παράσταση που βρίσκεσαι φέτος.
Ε.Δ: Οι «Βρώμικες ιστορίες» είναι μία πολιτική σάτιρα του BarrieKeeffe. Μιλάει για την διαφθορά που υπάρχει όχι μόνο στην άρχουσα τάξη, αλλά και σε αυτό που ονομάζουμε προλεταριάτο, δηλαδή στην εργατική τάξη. Νομίζω ότι το θέμα της διαφθοράς είναι κάτι που δεν θα πάψει ποτέ να μας απασχολεί. Μπορεί τα πρόσωπα ενός διεφθαρμένου συστήματος να αλλάζουν, αλλά το σύστημα καθαυτό παραμένει πάντοτε το ίδιο. Ανακυκλώνεται, αναγεννάται από τις στάχτες του. Οι «Βρώμικες Ιστορίες» είναι ένα έργο που δείχνει τις ατομικές αδυναμίες του καθένα και την αδιάκοπη προσπάθεια του ατόμου να μπορέσει να επιβιώσει σε ένα σαθρό σύστημα με κάθε τρόπο και φυσικά με κάθε κόστος.
Γ.Γ: Εσύ σε αυτό το έργο ποιο ρόλο έχεις;
Ε.Δ: Εγώ υποδύομαι την Τζάνετ Κλώτον μία κοινωνική λειτουργό, κόρη του διεφθαρμένου βουλευτή Οράτιου Κλώτον. Αποτελεί μία αχτίδα φωτός μέσα σε όλη την μαυρίλα αυτής της κοινωνίας. Μία κοπέλα που προσπαθεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα δίνοντας όλο της το είναι… και το προσπαθεί μέχρι το τέλος.
Γ.Γ: Θεωρείς ότι υπάρχουν κοινά στοιχεία με εσένα και την Τζάνετ;
Ε. Δ: Αρκετά ..Όπως και η Τζάνετ βλέπω πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων, δεν πονηρεύομαι με τους ανθρώπους, βοηθάω όπου και όποιον μπορώ, προσπαθώ να συμμετέχω στα κοινά. Πιστεύω ότι πρέπει να δούμε τα πράγματα πιο οικουμενικά και όχι μέσα από το πρίσμα του ατομικισμού και του προσωπικού συμφέροντος.
Γ.Γ: Όταν διάβασες για πρώτη φορά το έργο τι εντύπωση σου έδωσε;
Ε. Δ: Το έργο αυτό το είχα δει πριν 10 χρόνια περίπου όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο «Κάτω απ’ την γέφυρα» κάνοντας μεγάλη επιτυχία. Τότε θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου από το γέλιο και ταυτόχρονα να θυμώνω για όλα αυτά που παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Όταν το διάβασα πρώτη φορά μου φάνηκε πολύ έξυπνο με πολύ δυνατούς και γρήγορους διαλόγους.
Γ.Γ: Ποια η γνώμη σου για τον συγγραφέα, τον Μπάρι Κιφ;
Ε.Δ: Αξίζει πρώτα να πω λίγα λόγια για αυτόν . Μετά από μια σύντομη καριέρα ως δημοσιογράφος και ηθοποιός, ο Barrie Keeffe στράφηκε αποκλειστικά στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία θεατρικών έργων. Υπήρξε μόνιμος συνεργάτης για πολλά χρόνια στο Royal Shakespeare Company, στο Show Theatre και στο Soho PolyTheatre. Παραστάσεις των έργων του έχουν δοθεί σε πάνω από 20 χώρες, από τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες μέχρι τη Μόσχα και το Τόκιο. Εκτός από θεατρικά έργα, έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Για μένα ήταν μια πολύ αιχμηρή προσωπικότητα της εποχής του, με έντονο δυναμισμό. Ήξερε να λέει τα πράγματα με το όνομά τους και κυρίως ήταν ένας άνθρωπος με πολύ χιούμορ.
Γ.Γ: Αυτήν την εποχή παίζεις σε κάποια άλλη παράσταση;
Ε. Δ: Στην παράσταση «η ιστορία του γάτου που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει» στο θέατρο «κάτω από την γέφυρα». Είναι μία πολύ τρυφερή ιστορία ενός γάτου που γνωρίζει μία ετοιμοθάνατη γλαρίνα η οποία του εμπιστεύεται το αυγό της με σκοπό να το μάθει να πετάει. Ένα έργο που μιλάει για την διαφορετικότητα, την αξία της φιλίας και την προστασία του περιβάλλοντος που τόσο έχουμε ταλαιπωρήσει.
Γ.Γ: Με την ομάδα Γέφυρα που είσαι ιδρυτικό μέλος τί σχέδια έχετε για φέτος;
Ε.Δ: Με την ομάδα Γέφυρα φέτος κάνουμε μία παύση. Αναδιοργανωνόμαστε για να δούμε το τι θα επακολουθήσει.