keysmash.gr – Κριτική Αίσωπος ένας φίλος απ’τα παλιά από τον Κώστα Κούλη
¨Το έργο αφηγείται τη ζωή του και αυτό που άφησε πίσω του. Ιστορίες αλληγορικές, με ήρωες κυρίως πλάσματα του ζωικού βασιλείου. Ο λαγός και η χελώνα, η αλεπού και ο λιόντας, το άλογο και ο γάιδαρος. Ντυμένα όλα αυτά με τη θαυμάσια μουσική του Γιάννη Ζουγανέλη, τα τραγούδια του ιδίου και του Νίκου Τσέκου, που είναι γραμμένα από καρδιάς και τον υπέροχο τρόπο που τα αναπαρήγαγαν οι ηθοποιοί.
Ο Νίκος Δαφνής φροντίζει ένα τόσο προσιτό και γλυκύ κείμενο και σκηνοθετεί με τη χαρακτηριστική του άνεση, αλλά και έξω από το κουτί. Με φανερή πρόθεση να μάθουν οι μικρούληδες και να θυμούνται μετά το πέρας, πλάθει μία παράσταση πέρα για πέρα διδακτική, κάνοντας χρήση ακόμα και του σουρεάλ.
Οι ηθοποιοί ήταν απλά εκπληκτικοί! Ναι, ναι, εκπληκτικοί και λίγα γράφω. Δεν είναι μόνο ότι αγκάλιασαν τους ρόλους τους, δεν είναι μόνο ότι κάθε κίνησή τους ήταν προσεκτικά μελετημένη και προβαρισμένη. Έπαιξαν μοναδικά με το κοινό, χόρεψαν και τραγούδησαν τόσο όμορφα. Γάργαρες φωνές πραγματικά. Εδώ, για τα παιδιά, έχουμε μία εξάδα ηθοποιών, οι οποίοι φρόντισαν να περάσουμε πολύ καλά και κατάφεραν να μας συγκινήσουν. Ξέρετε γιατί; Γιατί, απλούστατα, οι δύο βασικές λέξεις, γύρω από τις οποίες περιστράφηκε η παράσταση, ήταν «Ελευθερία» και «Φιλία».
Ένιωσα τόσο γεμάτος όταν είδα τα παιδιά να ξεκαρδίζονται στα γέλια, με τα μαθήματα και τα παθήματα. Με το κυνηγητό επηρμένου κυνηγού και λιονταριού, με διάφορα gags και την τόσο όμορφη ερμηνεία των έξη τους. Με τα εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια της πολύ μεγάλης κυρίας του χώρου, Δέσποινας Βολίδη και την τόσο άνετη χορογραφία-κίνηση του κύριου Αλέξανδρου Χατζιάρα. Dream team πίσω απ’ τη σκηνή, ομοίως όμοια και μπροστά από αυτή. Μέχρι και η παρουσίαση στο τέλος ήταν διαφορετική από όσες έχουμε δει ως τώρα! Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να μάθουν τα παιδιά μας, τα παιδιά σας, για τέτοια διδακτικά θέματα. Κυριακή είναι, μεσημέρι είναι, δίπλα στον σταθμό του τρένου είναι, τι άλλο θέλετε; Μόνο ένα τσικ χρειάζεται. Σαν κι αυτό που νίκησε η χελώνα τον λαγό. Σαν κι αυτό που απαιτείται για να ζήσετε ό,τι ζήσαμε.¨
In2life – Είδαμε τις Ακρότητες στο Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα – Γράφει η Μαρία Μαρή
“Ο Θοδωρής Αντωνιάδης παίζει έναν κόντρα ρόλο με την ευγενική του φυσιογνωμία και κατορθώνει για αυτό να πετύχει να αποδώσει ένα διαταραγμένο άτομα, έτοιμο να εγκληματήσει συνειδητά ή και ασυνείδητα. Τρομερά δυναμική και βίαιη η Ελεονώρα Αντωνιάδου με την έκφραση του τρόμου και της οργής, ενδυναμώνει την εγκληματική φύση του ανθρώπου που φτάνει στα άκρα. Πιο εύθραυστη και ευάλωτη η Τέρρυ (Σοφία Αγγελικοπούλου), μια σύγχρονη Ισμήνη , που προτιμά να μην δώσει προέκταση στο συμβάν, όπως έχει εξάλλου ξαναπράξει. Σε αντιδιαστολή η Πατρίτσια (Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου) μιλά και παλεύει για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε κάθε περίπτωση. Ένα έργο που διχάζει όπως και η ίδια η ζωή.”
Διαβάστε το άρθρο εδώ
Είδαμε τις Ακρότητες στο Θέατρο κάτω απ’ τη Γέφυρα – Γράφει η Λένα Σάββα.
¨…Η σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή (να τονίσω την εξαιρετική μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη), δημιουργεί μια δυνατή παράσταση, που σε κρατά σε αγωνία από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της. Γρήγορες εναλλαγές καταστάσεων, έντονοι διάλογοι, σασπένς και ανατροπές. Μια ζωντανή σκηνοθεσία, εύρυθμη και με απρόσκοπτη ροή, που αναδεικνύει τις υποκριτικές δυνατότητες των ηθοποιών και τα μεγάλα μηνύματα του έργου.
Μια γυναίκα παίρνει το νόμο στα χέρια της σε μια κοινωνία που ενοχοποιεί το θύμα κι αθωώνει τον θύτη. ¨
¨Πρόκειται για μια παράσταση, άκρως επίκαιρη θεματολογικά, που προορίζεται για γερά νεύρα. Ο σκηνοθέτης Νίκος Δαφνής έχει δώσει πολλή ένταση στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, ώστε να μας κάνει να νιώσουμε πραγματικά στο πετσί μας τα τεκταινόμενα.
Οι δυο βασικοί πρωταγωνιστές Ελεονόρα Αντωνιάδου και Θοδωρής Αντωνιάδης δίνουν επί σκηνής τον καλύτερο εαυτό τους, καταναλώνοντας μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Ειδικά η σκηνή της απόπειρας βιασμού μάς εντυπωσίασε με τον υψηλό ρεαλισμό της.¨
Διαβάστε το άρθρο εδώ.
“Η παράσταση που είδαμε ( και επαναλαμβάνω στον μικρό πίσω χώρο του ”Κάτω από την Γέφυρα, έχει σημασία αυτό) και η σκηνοθετική της ματιά, μας προσέφεραν, πέραν από την θέαση της, την υπαρκτή σχέση του Θεάτρου με την Ζωή μας. Με αυτό που αρνούμεθα να αποδεχτούμε, την ροπή μας να ”κλείνουμε τα μάτια”, να αυτοδιοριζόμαστε δικαστές και να επιβάλλουμε και την ποινή.”
Διαβάστε το άρθρο εδώ.
“Πρόκειται πραγματικά για μία χορταστική παράσταση. Τέσσερις ηθοποιοί που λειτούργησαν υποδειγματικά, ακολουθώντας το τάλαντό τους και τις οδηγίες ενός μπαρουτοκαπνισμένου σκηνοθέτη, ο οποίος μετέφερε μία κινηματογραφική ιστορία σε έναν πεπερασμένο χώρο και το έκανε να φαίνεται πιο φυσικό κι από τον τρόπο που εκπνέουμε.
Η ίδια η ουσία και η έννοια του θεάτρου σε κάτω από δυο ώρες.“
“…αυτές τις ποιότητες αναδεικνύει η σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή, που παραδίδει μία δυναμική παράσταση με νευρώδεις ερμηνείες. Ενέργεια στα ύψη, ευρυθμία, και ένας ρεαλισμός “τόσο όσο” που αποτυπώνει επιτυχημένα τη βία που εκλύουν οι “Ακρότητες”. Αυτό που επιτυγχάνει κυρίως η σκηνοθεσία είναι να αποσπάσει τέσσερις ξεχωριστές ερμηνείες, αποδίδοντας στο ακέραιο τους ηθικούς προβληματισμούς του έργου και διατηρώντας τη σκηνική ζωντάνια των προσώπων”
Διαβάστε το άρθρο εδώ
“To Θέατρο κάτω απ’ τη Γέφυρα τιμά τον Δημήτρη Ποταμίτη. Η παράσταση βασίζεται στο δικό του έργο, το δικό του όραμα και μάλιστα έχει την πρωτότυπη μουσική, την οποία έχει συνθέσει ο Γιάννης Ζουγανέλης.”
Πήγαμε στο “Αίσωπος…ένας φίλος απ’ τα παλιά” στο Θέατρο Κάτω από την Γέφυρα
¨…Μόνο ο κ. Δαφνής σκέφτηκε να κάνει μια παράσταση και να μάθουν τα παιδιά ποιος ήταν αυτός ο Αίσωπος που τόσα χρόνια μετά ακόμα συζητιέται και πάντα οι ιστορίες του μας διδάσκουν… πραγματικά δεν έχω λόγια!¨
“Ευχαρίστως θα έβλεπα και τρίτη φορά τις Ακρότητες, την καλύτερη – για εμένα – φετινή παράσταση.”
Kριτική & παρουσίαση από τον Μάριο Ιωάννου
Διαβάστε τη κριτική εδώ
