Ετικέτα: κριτική

Βραβευμένο στα Off West End Awards το 2012, το έργο του Ντάνκαν Μακμίλαν αποτυπώνει σύγχρονους προβληματισμούς μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού που αντιμετωπίζει την πιθανότητα να γίνουν γονείς. Ωραία η απόδοσή του από την ανερχόμενη σκηνοθέτρια, σε μια καλοδουλεμένη παράσταση με συγκινητικές ερμηνείες.

” Ειλικρινής, άμεση, τρυφερή και συγκινητική είναι και η παράσταση που σκηνοθετεί η Ειρήνη Λαμπρινοπούλου, με τις ερμηνείες της Ελένης Δαφνή και του Βασίλη Ζώη. Η σκηνοθέτρια ένιωσε αυτούς τους καθημερινούς ήρωες και έδωσε στους ηθοποιούς τον ψυχικό χώρο να τους κατανοήσουν, να μπουν στη θέση τους και να παραδώσουν με απλότητα την ιστορία τους. Πρόκειται για μια παράσταση “τσέπης”, που αποθεώνει τη δύναμη του ηθοποιού και της υποκριτικής ερμηνείας. Μέσα σε μια άδεια σκηνή, χωρίς αλλαγές κοστουμιών, με κάποιες εναλλαγές φωτισμών (Νίκος Μαυρόπουλος) και τη συνύπαρξη της μουσικής (Ζήσης Μεζίλης, Κωστής Χρήστου), οι δύο ηθοποιοί επικοινωνούν υπέροχα μεταξύ τους αλλά και με το κοινό, καθώς η ενέργειά τους διαπερνάει την πλατεία. ”

Γιατί μας άρεσαν οι «Πνεύμονες» στο θέατρο Κάτω από τη γέφυρα

“Δυο ηθοποιοί, μια άδεια σκηνή, ένας θεατρικός λόγος που ρέει ασταμάτητα και σε συνεπαίρνει. Η παράσταση “Πνεύμονες” του Duncan Macmillan που παρουσιάζεται στο Πίσω Χώρο στο θέατρο Κάτω από τη γέφυρα, σε σκηνοθεσία της Ειρήνης Λαμπρινοπούλου, είναι ένα έργο που σε αιχμαλωτίζει από την αρχή μέχρι το φινάλε. Χωρίς τη διαμεσολάβηση σκηνικών, κοστουμιών, παντομίμας, αλλαγής σκηνών, χωρίς το φως και ο ήχος να χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν αλλαγή στο χρόνο ή στο χώρο, η παράσταση βασίζεται αποκλειστικά στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών.”

Η Άποψή μας για την παράσταση “Πνεύμονες” του Duncan MacMillan στο Θέατρο Κάτω απ’τη γέφυρα

“Ο υπέροχος συνδυασμός της απόλυτα αφαιρετικής σκηνοθεσίας, και της υποκριτικής αλήθειας, δίνουν τον απαραίτητο χώρο στο κείμενο του MacMillan, να ανασάνει, να απλωθεί στο χώρο, και να φτάσει στην πλατεία ωμό και αληθινό, όπως η ίδια η ζωή!
Ένα έργο υψηλών απαιτήσεων, που βασίζεται στον εσωτερικό ρυθμό του και στην επικοινωνία των ηθοποιών. Ίσως γιατί και οι ήρωές του αυτή την επικοινωνία φαίνεται να προσπαθούν να πετύχουν. Δύο ήρωες που αγωνίζονται και εξετάζουν κάθε συνθήκη που τους επιβάλλει το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά ταυτόχρονα μοιάζουν και τόσο εγκλωβισμένοι στο δικό τους, στενότερο πλαίσιο ζωής. Κάτι που οι Ελένη Δαφνή και Βασίλης Ζώης απέδωσαν πιστά, κρατώντας σε όλη τη διάρκεια της παράστασης μια ουσιαστική επικοινωνία, και περνώντας από συνθήκη σε συνθήκη τόσο αβίαστα, όπως συμβαίνει η ζωή. Ταυτόχρονα, οι δύο ηθοποιοί καταφέρνουν να αναδείξουν την απόσταση που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα, και τις διαφορετικές οπτικές από τις οποίες προσεγγίζουν το ίδιο ζήτημα, αυτή της απόκτησης ενός παιδιού.”

Πήγαμε στην παράσταση “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ έναν γλάρο να πετάει” στο Θέατρο “Κάτω από τη Γέφυρα” στον Πειραιά

Σε ένα θέατρο που φαίνεται ότι σέβεται σε όλα τα επίπεδα τους μικρούς και μεγάλους του θεατές, το γνωστό έργο του Luis Sepulveda ανέβηκε σε θεατρική διασκευή με εξαιρετικό θίασο που φαίνεται ότι απολαμβάνει αυτό που κάνει και το αντιμετωπίζει ως θέατρο ισότιμο με αυτό των ενηλίκων.

«Πνεύμονες». Μια παράσταση με μεγάλο ενδιαφέρον τόσο για τις ερμηνείες όσο και το στήσιμό της

” Επί σκηνής, χωρίς σκηνικά, χωρίς κοστούμια κατατίθεται η σχέση ενός ζευγαριού από την αρχή της ως το τέλος της. Σε κάποιους μπορεί να φανεί ένα πεζό, ρηχό κείμενο, χωρίς βαθείς προβληματισμούς και ανατροπές. Όμως η ίδια η ζωή, όταν παίζεται επί σκηνής από δυο νέους ηθοποιούς και αποδίδεται μόνο με την κίνηση και την έκφραση είναι ένα μεγάλο στοίχημα, που κέρδισε αυτή η παράσταση.
Οι δυο ηθοποιοί με μετατοπίσεις στον περιγεγραμμένο σκηνικό χώρο, με την ανάλογη κίνηση στο κρεβάτι, στο καναπέ, στο πάτωμα, στο μπαρ, στην τουαλέτα κάνοντας σεξ δημιουργούν εικόνες στον θεατή με τρόπο αφαιρετικό, αλλά πολύ άμεσο.
Οι εκφράσεις των ηθοποιών εξαιρετικές. Οι εκφράσεις της Ελένης Δαφνή μελετημένες και πάντα σύμφωνες με την κάθε στιγμή, είναι σαν με τις εκφράσεις της να ερμηνεύει τον λόγο του συγγραφέα και την ψυχική κατάσταση της ηρωίδας της.
Το ίδιο ο Βασίλης Ζώης, άλλοτε σα να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει, άλλοτε θυμωμένος, άλλοτε σε έξαψη, μετά παρηγορητικός ή απολογητικός όταν δηλώνει ότι θα ήθελε να συμμετέχει περισσότερο σε όσα συμβαίνουν στο κορμί της, αλλά εκ των πραγμάτων, εκ φύσεως αυτό δεν είναι εφικτό. Πώς να αντιληφθεί τις ορμονικές διαταραχές της, τον εκνευρισμό της, την προσμονή, την απογοήτευσή της; Νιώθει πολλές φορές ακυρωμένος.
Η σκηνοθεσία της Ειρήνης Λαμπρινοπούλου, με απλότητα και προσήλωση κυρίως στην καλλιέργεια της σχέσης των ηθοποιών, ώστε να αποδοθεί η σχέση του ζευγαριού, ανέδειξε με φυσικότητα και χωρίς ακροβατικά το κείμενο του Ντάνκαν Μακμίλαν και τη ρέουσα μετάφραση της Κρίστελ Καπερώνη. ”

“…Επιτεύχθηκε λόγω των καλών ερμηνειών, η επιθυμία του συγγραφέα που ήθελε ‘’το κοινό να αισθάνεται σαν να κρυφακούει μια πολύ προσωπική συζήτηση μεταξύ δύο σκεπτόμενων ανθρώπων που αγωνίζονται να κάνουν το σωστό.

Και.. άκρως ενδιαφέρον το τέλος. Με το τραγούδι που γράφτηκε (Μουσική: Ζήσης Μεζίλης, Κωστής Χρήστου) ειδικά για την παράσταση και που και αυτό αφήνει την νότα της αισιοδοξίας καθώς οι δυο ηθοποιοί-χαρακτήρες κρατημένοι από το χέρι, ατενίζουν με χαμόγελο το μέλλον, που αν προσπαθήσουν, ξέρουν πως μπορεί να γίνει καλύτερο.”