Το παραμύθι του Λουίς Σεπούλβεδα “Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ, ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ” Έργο τρυφερό κι ανθρώπινο (αν και πρωταγωνιστούν ζώα) έβαζε ένα σωρό ζητήματα στους μικρούς (και όχι μόνο) θεατές. Όπως η μόλυνση του περιβάλλοντος, η αγάπη για τα ζώα, η ευθύνη που ο κάθε ένας πρέπει να αναλάβει για να γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος.
Το έργο του Λουίς Σεπούλβεδα
“Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ, ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ Σ’ ΕΝΑ ΓΛΑΡΟ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ”
Διασκευή – Σκηνοθεσία
Νίκος Δαφνής
Μια κλοουνερί εξουσίας που στήνει την παρωδία του πολέμου και ανθρώπινες καρδιές που πνίγονται μέσα στη λάσπη της γεμάτης ιδρώτα και αίμα γης. Πότε θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα στήσουμε έναν παράδεισο εδώ στη γη; Πότε θα έχουμε τη δύναμη να σταθούμε ειλικρινείς απέναντι στη μνήμη και αποφασισμένοι απέναντι στην ελπίδα; Πότε θα ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί; Μια ιστορία που αν δεν ήταν τόσο τραγικά επίκαιρη θα ήταν η ίδια μας η ζωή. Ήταν μια πραγματικά πολύ σημαντική παράσταση.
Στην πραγματικότητα ήταν η φιλοξενία (με όρους που θα μπορούσε να θεωρηθούν «συμπαραγωγή») μιας εξαιρετικής (από πλευράς ήθους και ταλέντου) νεανικής θεατρικής ομάδας, που μας τίμησε με το όνομα «ΓΕΦΥΡΑ» στην επωνυμία της.
Βασισμένη στο αντιπολεμικό έργο του Ίρβιν Σόου «Θάψτε τους νεκρούς», η παρθενική εμφάνιση της ομάδας, στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία. Γι’ αυτό και επαναλήφθηκε για λίγες παραστάσεις ΚΑΙ την επόμενη περίοδο.
Οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν σε ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο.
Ένα άντρας, μια γυναίκα και δεκάδες γράμματα που ανταλλάσσουν στο διάστημα μιας 50ετίας (1937-1987).
Μέσα απ’ αυτά (και μόνο) ο θεατής θα παρακολουθήσει τη ζωή τους από τα παιδικά τους χρόνια, την εφηβεία και τα πρώτα ερωτικά τους σκιρτήματα, μέχρι την ενηλικίωση, την σταδιοδρομία, την καριέρα και το ερωτικό πάθος, που κάποια στιγμή θα βιώσουν, έστω καθυστερημένα. Επιστολές, σημειώματα, κάρτες, τηλεγραφήματα, αλλά και ζωγραφιές, που συνθέτουν το παζλ μιας ολόκληρης ζωής.
Ένα ιδιαίτερο έργο.
Εξαιρετικά τρυφερό και ανθρώπινο, έδωσε την ευκαιρία σε δύο έμπειρους Ηθοποιούς και καλούς φίλους να “επικοινωνήσουν” με ένα απαιτητικό κοινό σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνειών.
Για πολλούς, ήταν μία από τις καλύτερες παραστάσεις που έχουμε κάνει. Και μάλλον έχουν δίκιο.
Επαναλήφθηκε και την επόμενη περίοδο, όχι γιατί … «έσπαζαν πόρτες» από την προσέλευση του κοινού, αλλά επειδή … μας άρεσε πολύ και επί πλέον … περνούσαμε πολύ καλά.
Σκηνοθεσία– σκηνική επιμέλεια: Νίκος Δαφνής Μετάφραση: Μαρλένα Γεωργιάδη (η αγαπημένη μας, που «έφυγε» στα μέσα του ’13) Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Γάλλιας Σκηνικά – κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Γάλλιας Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Την κωμωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ “Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΕΝΕΤΙΑΣ” Έργο βαθιά ανθρώπινο και μια παράσταση που στόχευε ίσια στην ψυχή κάθε ευαίσθητου θεατή, αφού από την μια , εξυμνούσε τη φιλία, τον αλτρουϊσμό και τον έρωτα κι από την άλλη «τιμωρούσε» το φανατισμό, τη μικροψυχία, την απανθρωπιά και την εμπάθεια..
Το έργο του Ουϊλιαμ Σαίξπηρ
Ο μαέστρος Γιώργος Νιάρχος, η Μάρα Θρασυβουλίδου,ο τενόρος Κωνσταντίνος Παλιατσάρας και ο βαρύτονος Ηλίας Τηλιακός, σε μία αναδρομή στο ελληνικό τραγούδι, από την ελληνική οπερέτα μέχρι τη δεκαετία του 60.
Ήταν μια τρυφερή παράσταση (αρκετά ρετρό) που πήγε πολύ καλά. Παρουσιαζόταν κάθε Κυριακή απόγευμα.
Σημαντικοί καλλιτέχνες, σε μια συνάντηση με ένα ιδιαίτερο κοινό. Μάλλον δεν θα ξαναδούμε ούτε τους μεν, ούτε τους δε.
Το έργο του Μιγκέλ Θερβάντες “ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ”. Ήταν μια πανέξυπνη διασκευή και μια ευφάνταστη παράσταση, που στόχο είχε όχι μόνο να διασκεδάσει (και να ψυχαγωγήσει) τους μικρούς θεατές, αλλά παράλληλα να τους κάνει να κατανοήσουν τα ιδανικά του υπέροχου ήρωα και να συμπορευτούν με το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα.
Το έργο του Μιγκέλ Θερβάντες
Το έργο του Νίκου Δαφνή “Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ”
Στηριγμένο στο ομώνυμο αριστούργημα του Φράνκ Μπάουμ. Ήταν μια πολύ καλή παράσταση, που θα μπορούσε να είναι εξαιρετική, αν ο σκηνοθέτης εμπιστευόταν τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας (Video art, 3D κ.λ.π.) στην υλοποίηση της ευφάνταστης ιδέας του σκηνικού-βιβλίου. Είναι βέβαιο ότι οι σημαντικότεροι παράγοντες της επιτυχίας της παράστασης ήταν η εξαιρετική διανομή και (κυρίως) η υπέροχη μουσική του μεγάλου Μίμη Πλέσσα.
Το έργο του Νίκου Δαφνή
Ήταν ένα πείραμα που… δεν πέτυχε.
Τρεις ξεκαρδιστικές μονόπρακτες κωμωδίες, τρεις έμπειροι σκηνοθέτες, επτά εξαιρετικοί ηθοποιοί, αλλά … τίποτα. Ένοχος –φυσικά- ο Δαφνής που ήθελε να αποδείξει ότι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το θέατρο είναι… «ενός ανδρός (ή γυναικός εννοείται) αρχή» κάνουν λάθος. Κατάλαβε ότι δεν κάνουν και ορκίστηκε ότι … δεν θα το ξανακάνει.
Η παράσταση στήθηκε αρχικά για να κάνει περιοδεία (όπως και έκανε) και το χειμώνα «μπήκε» στο θέατρο. Κατέβηκε το Φλεβάρη.
Από τα μέσα του Γενάρη 2009 παρουσιάσαμε το “ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ” του Χρήστου Προσύλη.
Ήταν μια «παράξενη» παράσταση, αφού άλλοι θεατές ενθουσιάστηκαν από την προκλητική της φόρμα και άλλοι… απελπίστηκαν. Εισπρακτικά πήγε πολύ άσχημα. Τα έχει αυτά ο… πειραματισμός. Κείμενο, Σκηνοθεσία, Video Art: Χρήστος Προσύλης Μουσική: Σάκης Τσιλίκης Σκηνικά: Κώστας Κουρμουλάκης Φωτισμοί: Χρήστος Προσύλης, Άρης Φρατζόγλου Φωτογραφίες: Χρήστος Προσύλης
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσουμε την εμπειρία του χρήστη. Με τη χρήση της ιστοσελίδας μας, συμφωνείτε με την χρήση cookies.ΝαιΌχιΌροι χρήσης
