Κριτική της Μάριον Χωρεάνθη στο popaganda.gr
«Συνταρακτικά πειστικοί στους ρόλους τους, οι τέσσερις πρωταγωνιστές μάς χαρίζουν ερμηνείες αλησμόνητα δεξιοτεχνικές, αιχμαλωτίζοντας το συναίσθημα και προκαλώντας επίμονα τη σκέψη μας.»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική της Μαρίας Κυριάκη στο episkinis.gr
«Η σκηνοθεσία μας παραδίδει μια παράσταση-σπάραγμα ζωής γεμάτη εκρηκτικές στιγμές, με εξαιρετικούς ρυθμούς, έντονες δράσεις και δυναμικές ανατροπές. Το χιούμορ κι η συγκίνηση σε ισόποσες δόσεις δημιουργούν μια γλυκόπικρη αίσθηση ενώ ταυτόχρονα οι μικρές λεπτομέρειες της δραματουργίας αξιοποιούνται εξ ίσου με τις έντονες αντιπαραθέσεις κι η αίσθηση μιας καθησυχαστικής καθημερινότητας αφήνει μέσα από τις ρωγμές της να διεισδύσουν οι πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης οίησης με διακριτικότητα , σαφήνεια και αφοπλιστική αληθοφάνεια.»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική της Βερίνας Χωρεάνθη στο fractalart.gr
Στοπ καρέ στη ζωή και στη μνήμη.
Περισσότερα εδώ…
Κριτική της Κάτιας Σωτηρίου στο ΜyΤheatro (mytheatro.gr)
Ο Νίκος Δαφνής στη σκηνοθεσία του δημιούργησε μια παράσταση με εξαιρετική οικονομία, που δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και κλείνει με σκηνές υπαινικτικές, που δικαιώνουν το δράμα. Τα ψυχολογικά προφίλ των χαρακτήρων χτίζονται με υπομονή και συνέπεια με αναφορές στο παρελθόν τους και το κοινό μπορεί να συνδεθεί με τη δυσκολία που κρύβει η αλλαγή συμπεριφοράς και οι αντικρουόμενες αξίες μέσα σε μια σχέση…
Περισσότερα εδώ…
Κριτική της Τόνιας Καράογλου στο Αθηνόραμα (athinorama.gr)
«…Έργο πολιτικού προβληματισμού ή σκηνικός στοχασμός για τις ερωτικές σχέσεις; Οι δύο άξονες παντρεύονται επιτυχημένα σε αυτό το σύγχρονο έργο, που ευτυχεί σε μια άμεση και ζεστή σκηνική παρουσίαση.
Το έργο, χωρίς ποτέ να γίνεται μπροσούρα, εκθέτει ενώπιόν μας τις ηθικές διαστάσεις των επαγγελμάτων που σχετίζονται με τον πόλεμο και παράλληλα φωτίζει τη ζωή δύο ανθρώπων που βλέπουν πως δεν μοιράζονται πια τα «θέλω» που τους ένωναν κάποτε. Το δεύτερο ζευγάρι του έργου –ο μεγαλύτερος συνάδελφός τους και η νεότατη σύντροφός του, που προέρχεται από τον κόσμο του lifestyle– είναι ακόμη ένας, κάπως προφανής είναι η αλήθεια, μοχλός που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να αναπτύξει τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες που συγκρούονται επί σκηνής. Χωρίς να κρίνει, να καταδικάζει ή να δικαιώνει κάποιον ήρωα έναντι κάποιου άλλου, με βαθιά ευαισθησία και ρεαλιστική διορατικότητα, αναδεικνύει την πλευρά του καθενός.
Αυτήν τη ζεστασιά και την αξιοσημείωτη αμεσότητα έχει επιτύχει η παράσταση του Νίκου Δαφνή…»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική του Κωνσταντίνου Πλατή στο Θεατρομάνια (theatromania.gr)
«…Η σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή έχει καταφέρει να διατηρήσει εξαιρετικό ρυθμό καθόλη τη διάρκεια της παράστασης και να “διαβάσει” το έργο, τονίζοντας με σωστή ένταση τις κωμικές αλλά και τις δραματικές στιγμές του…Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια ακόμη εξαιρετικά επιτυχημένη παραγωγή του θεάτρου “Κάτω Από Τη Γέφυρα”, με θεματολογία που ενδοσκοπεί σε βάθος τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και ολόκληρη την κοινωνία και δεν αφήνει ασυγκίνητο και μη προβληματισμένο κανένα θεατή. Κι ίσως την επόμενη φορά που θα δεις φωτογραφίες από την εμπόλεμη ζώνη, σκεφτείς λίγο περισσότερο με ποιο τρόπο έφτασαν σε σένα και ποιο είναι το πραγματικό τους κόστος.»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική του Κώστα Κούλη στο noisy.gr
«…Είναι σοκαριστικό αυτό που θα παρακολουθήσετε. Φανταστείτε το σαλόνι ενός σπιτιού, με έναν αόρατο τοίχο γύρω του. Πίσω από αυτό τον τοίχο κάθονται οι θεατές. Αυτό που παρουσίασαν οι τέσσερις ηθοποιοί και αυτό που εξάρουμε από το βήμα του περιοδικού είναι η απόλυτη φυσικότητά τους. Δεν ερμήνευσαν, δεν έπαιξαν… ΗΤΑΝ οι τέσσερις χαρακτήρες του κειμένου. Για εκείνο το βράδυ (όπως και για κάθε παράσταση) εκείνοι οι άνθρωποι ήταν οι Σάρα, Τζέιμς, Ρίτσαρντ και Μάντυ. Άστραψαν οι τέσσερίς τους, αποδίδοντας με τρόπο που είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί στο χαρτί. Ο τρόπος που εναλλάσσονταν οι ατάκες, ο τρόπος κίνησης και αντιδράσεων, αυτά που έκαναν όταν δεν μιλούσαν… Η υποδειγματική σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή δεν άφησε τίποτα στην τύχη. Όλα ήταν ζυγισμένα σύμφωνα με το κείμενο, το τάλαντο, την απίστευτη ανάλυση χαρακτήρων στις πρόβες και την τρελή δουλειά που έχουν ρίξει σαν ομάδα. Αρωγοί στην όλη εξτραβαγκάνζα οι άψογοι φωτισμοί, οι οποίοι την έκαναν να εντυπωσιάσει ακόμα περισσότερο, ενώ πολλά μπράβο αξίζουν για τα σκηνικά και την επιλογή της μουσικής. Όλα τους λειτούργησαν σαν ένα σώμα…»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική του Νίκου Ανδρείου στο nikosandreios.com
«…Τη Μετάφραση υπογράφει η Ελένη Ρεπούσκου, κάτι που ως Ηθοποιός η ίδια, ερμηνευτικά κατέχει εκ των έσω και μεταφραστικά κάνει άρτια και με προσήλωση -σε σχέση με το μήνυμα και την προβληματική του έργου-. Ο Νίκος Δαφνής σκηνοθετεί με όραμα που εδράζει στην «πυρηνική ουσία» του έργου και στην «ετερότητα» των Ηθοποιών -ως πρόσωπα-, κάνοντας, κατ’ εμέ, μία από τις πιο επιτυχημένες διανομές ρόλων! Είναι πολύ σημαντικό ο θεατής να απολαμβάνει τους κόπους των Ηθοποιών (προετοιμασία, ανάγνωση, πρόβες, παίξιμο) που εδράζει στο σεβασμό και την ουσιαστική διάδραση μεταξύ τους και αυτό ο Δαφνής το γνωρίζει καλά. Η ροή του έργου είναι εκπληκτική και οι φορτίσεις που προκαλούνται παραγωγικές για περαιτέρω σκέψη και εμβάθυνση…»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική του Βαγγέλη Λιακόγκωνα στο aixmi.gr
«…Ο Νίκος Δαφνής σκηνοθετεί μέσα σε ένα ζεστό και λειτουργικό σκηνικό ένα εύκολα κατανοητό όσο και βαθύ έργο, κατευθύνοντας τους απόλυτα πειστικούς μέσα στη φυσικότητά τους Έλενα Τυρέα (Σάρα), Αυγουστίνο Ρεμούνδο (Τζέιμς), Κώστα Κλάδη (Ρίτσαρντ) και Χριστίνα Σιώμου (Μάντυ)…
Βλέποντας την εν λόγω παράσταση θα βρεθούμε αντιμέτωποι με χιουμοριστικά και μαζί ρεαλιστικά δοσμένα διλήμματα, που καθημερινά (τα τελευταία αρκετά χρόνια) έχουμε βιώσει ως πολίτες του κόσμου. Το έργο ασκεί καταφανώς κριτική στην κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, άλλο ένα ακανθώδες ζήτημα των ημερών έντονα υπογραμμισμένο στη χώρα μας, ενώ ψέγει και τον ύποπτο ρόλο των μέσων – καθοδηγητών γνώμης που καρπώνονται και διαχειρίζονται την επικαιρότητα «αλλιώς».
Περισσότερα εδώ…
Κριτική της Κατερίνας Φραγκούλη στο zografounews.gr
«Μια παράσταση, που οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών της συγκινούν και συγχρόνως δημιουργούν τροφή για σκέψη…Στο τιμόνι της σκηνοθεσίας ο Νίκος Δαφνής που με τη μαεστρία του και το εξαιρετικό του ταλέντο δημιουργεί μια παράσταση που αξίζει να δείτε 100%.»
Περισσότερα εδώ…
Κριτική της Ράνιας Μπουμπουρή στο diastixo.gr
«Ο μικρός, ζεστός πίσω χώρος του «Θεάτρου κάτω απ’ τη Γέφυρα» και το σπιτικό σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη μάς δημιούργησαν την αίσθηση ότι βρισκόμασταν στο καθιστικό του ζευγαριού, η δυναμική και ρέουσα μετάφραση της Ελένης Ρεπούσκου ότι τα πρόσωπα αυτά ήταν αληθινά, η καλοκουρδισμένη σκηνοθεσία του Νίκου Δαφνή εγγυάται ότι το έργο αυτό θ’ απασχολεί τη σκέψη μας για πολύ καιρό. Πράγματι, ο χρόνος σταματά για ό,τι αξίζει.»
Περισσότερα εδώ…
Πέντε σιωπές. Δέκα. Εκατό σιωπές. Χίλιες. Στη φασαρία των δρόμων, στων σπιτιών τις συνευρέσεις, στα φωτισμένα γήπεδα των συναυλιών… αφουγκράζεσαι τον ήχο της σιωπής. Παντού. Εκκωφαντική σιωπή… όπως κι ο φόβος που την γεννάει. Ναι. Φοβάσαι. Φοβάσαι να μιλήσεις αληθινά για σένα. Φοβάσαι να ακούσεις τον άλλον. Φοβάσαι να καταγγείλεις. Φόβος. Απ’ την οικογένεια, απ’ το Σχολείο, απ’ το Κράτος, απ’ τη Θρησκεία, απ’ τα Μέσα Επικοινωνίας, απ’ την Πολιτική, απ’ τις Ιδεολογίες. Φόβος. Η βασική αιτία της σιωπής. Κονταίνει τους ανθρώπους τόσο φόβος, αδειάζει τα βλέμματα, μικραίνει τις κινήσεις, κι αρχίζουν ψιθυρίσματα και λειψές ανάσες κι άρρωστες ζωές. Ναι. Ο φόβος… γέμισε το δωμάτιο… γέμισε τον κόσμο όλο… η ώρα της σιωπής… για πόσο θα αφήσουμε να μας φοβίζει αυτός ο φόβος;
«Το έργο της Στίβενσον θέλει να κάνει τα άηχα ηχηρά και ορατά τα αόρατα, με την κατά πρόσωπο ανάκλαση του θύματος πάνω στη δική μας αθωότητα κι απερισκεψία. Αγωνίζεται με δυο λόγια να διαλύσει τη σιωπή, πράγμα διόλου εύκολο εφόσον το αστικό θέατρο διαθέτει ως γνωστόν εξαιρετική ηχομόνωση και δοκιμασμένες δικλίδες ασφαλείας σε παρόμοια ζητήματα. Σε κάθε περίπτωση αυτή είναι η κατάληξη: η δική μας σιωπή, η ακινησία μας, ηαβελτηρία να δούμε τη βία ως απειλή της ανθρωπιάς και της ησυχίας μας». (Γρηγόρης Ιωαννίδης)
